Πριν λίγο καιρό ήταν το Παρίσι, σήμερα είναι οι Βρυξέλλες. Σε μια πόλη, έδρα της ΕΕ, εδώ και μήνες οχυρωμένη σαν «αστακός», κάτι που όμως δεν απέτρεψε την εξτρεμιστική βία. Αίμα αθώων, δεκάδες νεκροί και τραυματίες, νέο κύμα ξενοφοβίας και καταστολής.

Η γνώ­ρι­μη υπο­κρι­τι­κή θλίψη των ευ­ρω­παί­ων πρω­θυ­πουρ­γών στα μέσα κοι­νω­νι­κής δι­κτύ­ω­σης, το ίδιο κλίμα τρο­μο­λα­γνεί­ας και ισλα­μο­φο­βί­ας από τα κα­θε­στω­τι­κά ΜΜΕ. Βέ­βαια, η «πο­λι­τι­σμέ­νη» Δύση συ­νε­χί­ζει να σκορ­πά­ει ιμπε­ρια­λι­στι­κές βόμ­βες στη Μ. Ανα­το­λή και να υψώ­νει τείχη στους ξε­ρι­ζω­μέ­νους των δικών της πο­λέ­μων.

Οι ίδιες αντι­δρα­στι­κές φωνές για ακόμα πιο κλει­στά σύ­νο­ρα, για μο­νι­μο­ποί­η­ση του κρά­τους «έκτα­κτης ανά­γκης», για μια κοι­νω­νία πα­ρα­λυ­μέ­νη από το φόβο. Οι «κα­λύ­τε­ρες» συν­θή­κες για να συμ­μορ­φω­θού­με με την άγρια λι­τό­τη­τα-εντός ή εκτός μνη­μο­νί­ων-, για να βα­θύ­νουν η ερ­γα­σια­κή εκ­με­τάλ­λευ­ση, οι ανι­σό­τη­τες και η πε­ρι­θω­ριο­ποί­η­ση με­γά­λου μέ­ρους του πλη­θυ­σμού. Το κα­λύ­τε­ρο λί­πα­σμα για τη φα­σι­στι­κή απει­λή, την ώρα που η οι­κο­νο­μι­κή και πο­λι­τι­κή κρίση δεν βρί­σκει διέ­ξο­δο.

Σαν κί­νη­μα και ρι­ζο­σπα­στι­κή-αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή Αρι­στε­ρά, πέρα από την αυ­το­νό­η­τη κα­τα­δί­κη για το «αίμα αθώων», έχου­με και ένα άμεσο κα­θή­κον πα­νευ­ρω­παϊ­κά: να μην αφή­σου­με ούτε χα­ρα­μά­δα για την πε­ρι­στο­λή των δη­μο­κρα­τι­κών ελευ­θε­ριών, ούτε χα­ρα­μά­δα για την ισλα­μο­φο­βι­κή προ­πα­γάν­δα κατά των προ­σφύ­γων και των με­τα­να­στών.

Να δώ­σου­με όλες μας τις δυ­νά­μεις για να ορ­γα­νώ­σου­με, συ­ντο­νι­σμέ­να και ενω­τι­κά, τις ερ­γα­τι­κές-λαϊ­κές αντι­στά­σεις και να χτί­σου­με το πο­λι­τι­κό τους στή­ριγ­μα, ως μα­ζι­κή εναλ­λα­κτι­κή απέ­να­ντι στο ζόφο. Για να ενι­σχύ­σου­με το κί­νη­μα αλ­λη­λεγ­γύ­ης σε όσους κιν­δυ­νεύ­ουν με απέ­λα­ση ή εγκλει­σμό σε άθλιες συν­θή­κες. Για να γκρε­μί­σου­με την Ευ­ρώ­πη-φρού­ριο και για τους «έξω» και για τους «μέσα», χωρίς καμία «συ­ναί­νε­ση» με αυ­τούς που την οι­κο­δο­μούν.  

Ετικέτες