Πριν λίγο καιρό ήταν το Παρίσι, σήμερα είναι οι Βρυξέλλες. Σε μια πόλη, έδρα της ΕΕ, εδώ και μήνες οχυρωμένη σαν «αστακός», κάτι που όμως δεν απέτρεψε την εξτρεμιστική βία. Αίμα αθώων, δεκάδες νεκροί και τραυματίες, νέο κύμα ξενοφοβίας και καταστολής.
Η γνώριμη υποκριτική θλίψη των ευρωπαίων πρωθυπουργών στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, το ίδιο κλίμα τρομολαγνείας και ισλαμοφοβίας από τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Βέβαια, η «πολιτισμένη» Δύση συνεχίζει να σκορπάει ιμπεριαλιστικές βόμβες στη Μ. Ανατολή και να υψώνει τείχη στους ξεριζωμένους των δικών της πολέμων.
Οι ίδιες αντιδραστικές φωνές για ακόμα πιο κλειστά σύνορα, για μονιμοποίηση του κράτους «έκτακτης ανάγκης», για μια κοινωνία παραλυμένη από το φόβο. Οι «καλύτερες» συνθήκες για να συμμορφωθούμε με την άγρια λιτότητα-εντός ή εκτός μνημονίων-, για να βαθύνουν η εργασιακή εκμετάλλευση, οι ανισότητες και η περιθωριοποίηση μεγάλου μέρους του πληθυσμού. Το καλύτερο λίπασμα για τη φασιστική απειλή, την ώρα που η οικονομική και πολιτική κρίση δεν βρίσκει διέξοδο.
Σαν κίνημα και ριζοσπαστική-αντικαπιταλιστική Αριστερά, πέρα από την αυτονόητη καταδίκη για το «αίμα αθώων», έχουμε και ένα άμεσο καθήκον πανευρωπαϊκά: να μην αφήσουμε ούτε χαραμάδα για την περιστολή των δημοκρατικών ελευθεριών, ούτε χαραμάδα για την ισλαμοφοβική προπαγάνδα κατά των προσφύγων και των μεταναστών.
Να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις για να οργανώσουμε, συντονισμένα και ενωτικά, τις εργατικές-λαϊκές αντιστάσεις και να χτίσουμε το πολιτικό τους στήριγμα, ως μαζική εναλλακτική απέναντι στο ζόφο. Για να ενισχύσουμε το κίνημα αλληλεγγύης σε όσους κινδυνεύουν με απέλαση ή εγκλεισμό σε άθλιες συνθήκες. Για να γκρεμίσουμε την Ευρώπη-φρούριο και για τους «έξω» και για τους «μέσα», χωρίς καμία «συναίνεση» με αυτούς που την οικοδομούν.
