20 Νοεµβρίου: Γενική απεργία
Εργαζόµενες κι εργαζόµενοι σε Δηµόσιο και Ιδιωτικό τοµέα, έχοντας ξεπεράσει προ πολλού το «µη περαιτέρω» έχουµε µπροστά µας την προκήρυξη Γενικής Απεργίας (από ΑΔΕΔΥ & ΓΣΕΕ), στις 20 Νοεµβρίου.
Μια απεργία που την έχουµε ανάγκη, µια απεργία για να αντιδράσουµε στην κοροϊδία όλης της εργαζόµενης κοινωνίας που καταληστεύεται την ώρα που (και για να) θησαυρίζουν όλες οι µεγάλες επιχειρήσεις των ιδιωτών.
Ενάντια σε λιτότητα και ιδιωτικοποιήσεις
Πώς να κρυφτεί η ακρίβεια που φέρνει όλα αυτά τα κέρδη; Και πώς να κρυφτεί η µείωση της αγοραστικής δύναµης όλων των εργαζοµένων, όταν οι µισθοί βρίσκονται 40% κάτω από τα επίπεδα του 2010 και η άµεση κι έµµεση φορολογία αυξάνεται για την εργατική τάξη ακατάπαυστα;
Και πώς να µη συνυπολογιστεί στην κατάρρευση του βιοτικού επιπέδου των εργαζοµένων η αύξηση των ιδιωτικών δαπανών για υγεία και παιδεία, για ρεύµα (προσεχώς και για νερό!), καύσιµα και ενοίκια, την ώρα που οργιάζουν οι πλειστηριασµοί λαϊκών κατοικιών, έχοντας καλύψει νοµικά όλη την ασυδοσία των funds από την εποχή του Τσίπρα µέχρι το Μητσοτακέικο, όλες οι κυβερνήσεις;
Να γελάσουµε ή να κλάψουµε µε την υποκρισία της κυβέρνησης και την ανοχή της «κυβερνώσας» κεντροαριστεράς, που υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει δηµοσιονοµικός χώρος για πραγµατικές αυξήσεις στους µισθούς και τις συντάξεις, αλλά µπουκώνει µε χρήµα, φοροαπαλλαγές, εισφοροαπαλλαγές και κάθε είδους επιδοτήσεις τον ιδιωτικό τοµέα και αγοράζει πολεµικούς εξοπλισµούς µε εξωφρενικούς ρυθµούς, συµµετέχοντας σε όλα τα κρίσιµα και µεγάλα πολεµικά µέτωπα;
Οι 6 δισεκατοµµυρίων ευρώ το χρόνο στρατιωτικοί εξοπλισµοί της Ελλάδας, αφαιρούν ζωές στην Παλαιστίνη και σε άλλα µέτωπα, αφαιρούν ζωές και στη χώρα µας, αφήνοντας το σύστηµα υγείας και τις κοινωνικές δοµές χωρίς φράγκο και χωρίς τις απαιτούµενες δωρεάν και ποιοτικές υπηρεσίες προς τον επίσης άφραγκο κόσµο της δουλειάς. Αλλά µε µεγάλη άνεση και πολεµοχαρή στήριξη των εφοπλιστικών συµφερόντων, στέλνουµε φρεγάτα στην Ερυθρά Θάλασσα, 2.500 χλµ. µακριά, ξοδεύοντας 500.000€ κάθε µέρα!
Όσο για τις καταστροφές από πληµµύρες, φωτιές, χιόνια, σεισµούς η «λύση» που προτείνεται είναι η ιδιωτικοποίηση των πάντων! Νοµοσχέδια, νόµοι και υπουργικές αποφάσεις παραδίδουν νερά, δάση, θάλασσες, σχολικά κτίρια και υποδοµές στο διαβόητο ιδιωτικό τοµέα, σε µια χώρα που ενάµιση χρόνο πριν θρήνησε 57 νέους ανθρώπους, στο σιδηροδροµικό έγκληµα της ιδιωτικής Hellenic Train και των ιδιωτικοποιηµένων υπηρεσιών του πάλαι ποτέ ΟΣΕ, στα Τέµπη! Η φροντίδα για τα παιδιά εξαντλείται στην αύξηση των τιµωριών και στη µείωση κατά 70% της χρηµατοδότησης της σχολικής στέγης για το 2024. Για τα νοσοκοµεία, το σκάνδαλο είναι πολύ µεγάλο και πάρα πολύ επικίνδυνο: όλα στους ιδιώτες, διπλές και τριπλές δουλειές για να συµπληρωθεί ο πενιχρός µισθός των γιατρών, απόσυρση από τα τακτικά (και δωρεάν) ιατρεία και µετατροπή τους σε νοσοκοµεία µόνο για έκτακτα περιστατικά, διαρκείς και υποβαθµισµένες εφηµερίες, βάρβαρη και αβάστακτη δουλειά για το νοσηλευτικό προσωπικό! Τραγικό για την κοινωνία!
Αν η κατάσταση αυτή δεν κρύβεται, καθώς αποτελεί πλέον βίωµα της συντριπτικής κοινωνικής πλειοψηφίας, οι κοινωνικές-εργατικές αντιδράσεις και διεκδικήσεις για αντιστροφή της ασφυκτικής κι εξοργιστικής αυτής ζωής που µας έχουν καταδικάσει, είναι σχεδόν αυτονόητες και θα έπρεπε να είναι και εύκολες.
Αυτοοργάνωση και συντονισµός
Η ανάγκη για απεργιακή απάντηση είναι περισσότερο από δεδοµένη.
Η κήρυξη απεργίας για τις 20 Νοέµβρη, που, επιτέλους, µετά τις περσινές παλινωδίες ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, βρέθηκε µια κοινή απεργιακή µέρα, έχει δυνατότητες για να γίνει η αρχή για µια σειρά αγώνων που θα βάζουν στόχο την ανατροπή της ταξικής αυτής αδικίας!
Για να πετύχει η απεργία και να θέσει τις βάσεις για τη συνέχιση κινητοποιήσεων είτε κλαδικών, είτε ανά χώρο, µε πολλές µορφές και µε προσήλωση στη συγκέντρωση των αιτηµάτων και των εργαζοµένων που τα διεκδικούν, δεν µπορεί να υποτιµάται, πριονίζοντας τη δυναµική της µε προβολή των πραγµατικών προβληµάτων των ηγεσιών των συνδικάτων και καταγγελιολογία που σκεπάζει την προτεραιότητα της ανάγκης ενίσχυσης της απεργίας. Δεν µπορεί, επίσης, να λειτουργήσει συσπειρωτικά και να βάλει πλώρη για συνέχεια, µε προοπτική κάποιων κατακτήσεων αυτό το διάστηµα κι όχι…κάποτε, αν περιορίζονται τα αιτήµατα, αφαιρώντας για παράδειγµα τις ιδιωτικοποιήσεις από το στόχαστρο και µάλιστα, την ώρα που οργανώνεται συναυλία (11/10) για να µην ξεχαστεί το έγκληµα στα Τέµπη, να µην πρωτοστατούν τα σωµατεία για να θυµίσουν την ιδιωτικοποίηση των σιδηροδρόµων και τις ευθύνες των ιδιωτών. Δεν γίνεται η µόνη αναφορά σε ιδιωτικοποίηση να είναι η ΛΑΡΚΟ! Και επιτέλους, η αυτοαναφορικότητα µεγάλων τµηµάτων της αριστεράς, µε κύρια υπαιτιότητα του ΠΑΜΕ, δεν γίνεται να συνεχίζεται, αποκλείοντας την κοινή δράση για την ανατροπή των κατάφωρα αντεργατικών πολιτικών που διαλύουν τις ζωές µας, την κοινωνία και ο,τιδήποτε έχει αποµείνει ως δηµόσια και αξιοπρεπής δοµή!
Οι συνελεύσεις στους χώρους, οι περιοδείες των συνδικαλιστριών και συνδικαλιστών για ενδυνάµωση κι επικοινωνία µε όλο τον κόσµο της δουλειάς, η κοινή δράση των αριστερών συνδικαλιστικών δυνάµεων στα κοινά πεδία αιτηµάτων (πχ για Συλλογικές Συµβάσεις Εργασίας, για θέµατα υγιεινής και ασφάλειας, για αποτροπή ιδιωτικοποιήσεων κ.ά.), η συνάντηση κλάδων που δίνουν κλαδικούς και κοµβικούς αγώνες (πχ Παιδεία-Υγεία), η συναδελφική και ταξική αλληλεγγύη στο πογκρόµ διώξεων, πειθαρχικών, συλλήψεων που εξαπολύει κάθε λίγο η κυβέρνηση, σε µια άνευ προηγουµένου (για τα δεδοµένα της µεταπολίτευσης) κλιµάκωση το αυταρχισµού και της τροµοκράτησης προς όποιο τµήµα της εργατικής τάξης ορθώνει το αγωνιστικό του ανάστηµα, είναι από τα απαραίτητα συστατικά για µια πετυχηµένη απεργία στις 20/11, που θα δηµιουργεί όρους αποτελεσµατικής συνέχειας.
Οι συνδικαλιστικές συλλογικότητες της αριστεράς στους χώρους εργασίας (οµάδες, σχήµατα, παρατάξεις) είναι απόλυτη ανάγκη να ενεργοποιηθούν, να συνεργαστούν και να πιέσουν τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία των σωµατείων, οµοσπονδιών, συνδικάτων να «ξεκουνηθεί» και να πάρει ουσιαστικά µέτρα µαζικοποίησης της απεργίας!
Δεν εµπιστευόµαστε και δεν περιµένουµε πολλά (µάλλον ούτε καν λίγα), από τις πλειοψηφίες ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, αλλά σίγουρα, έχουµε να οργανώσουµε την πίεση, για να τους αναγκάσουµε να υπερασπιστούν µε πιο αποτελεσµατικούς και αγωνιστικούς τρόπους τις συνθήκες ζωής και εργασίας των µελών τους. Μπορούµε να το κάνουµε!
*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά
