Ανακοίνωση της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ
1. Κατασκευάζεται διαρκώς το νέο κοινωνικό μοντέλο μιας νέας Ελλάδας φτωχών, ανέργων, περιθωριοποιημένων, με κινέζικους μισθούς, μέσα στην ΕΕ και με νόμισμα το ευρώ. Μιας Ελλάδας υποβαθμισμένης και έτοιμης να αποδεχθεί ένα διεθνές ασφυκτικό πλαίσιο. Μια ταξική κόλαση για τους εργαζόμενους και ένας ταξικός παράδεισος για το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο. Συνεχίζεται, βαθαίνει και επεκτείνεται η κρίση χρέους του ευρωπαϊκού νότου, ενώ εφαρμόζεται πλέον συνολικά στην ΕΕ το νέο δημοσιονομικό σύμφωνο. Συγκροτείται και θεσμικά -και όχι μόνο πολιτικά και οικονομικά- η πανευρωπαϊκή λιτότητα στο πλαίσιο της στρατηγικής της ανταγωνιστικότητας και της εξόδου της ευρωπαϊκής ηπείρου από τον βάλτο της κρίσης. Οδηγούμαστε σε επιστροφή σε ένα μακρινό παρελθόν πολιτικά, κοινωνικά, πολιτιστικά. Το νέο φορολογικό πολλαπλασιάζει την επίθεση στα μεσοστρώματα και στις δυνάμεις της εργασίας. Οι φόροι μαζί με τις αυξήσεις στη ΔΕΗ θα ρουφήξουν από τα ψίχουλα του μισθού, ενώ οι μικροκαταθέσεις που απέμειναν δημεύονται εμμέσως υπέρ των δανειστών. Οι άνεργοι αυξάνονται, καταστρέφονται επαγγέλματα και μηδενίζονται οι προσδοκίες όλης της νεολαίας. Οι αυτοκτονίες πολλαπλασιάζονται, το πτωχοκομείο μεγαλώνει. Εδώ οδήγησε τη χώρα η μεγάλη ιδέα της μεταπολίτευσης, η ιδέα του κοινού ευρωπαϊκού σπιτιού, του κοινού νομίσματος, της «ισχυρής» Ελλάδας.
2. Σε αντίθεση με αυτή την πραγματικότητα, από το σύνολο του αστισμού (το τρικομματικό καρτέλ της κυβέρνησης, τους δυναμικούς παράγοντες της οικονομίας, τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης, τους Ευρωπαίους εμπνευστές της μνημονιακής πολιτικής και της τροϊκανής κατοχής) προβάλλεται διαρκώς μια εικονική πραγματικότητα. Ότι δήθεν είναι κοντά η υπέρβαση των αδιεξόδων, ότι πιάνουν τόπο οι θυσίες, ότι αλλάζει το κλίμα, ότι πέφτουν χρήματα στην αγορά. Δημιουργούνται ψευδαισθήσεις, καλλιεργείται μια πολλαπλή αναμονή και προσδοκίες που χρονολογικά προσδιορίζονται μετά τις γερμανικές εκλογές. Λένε ψέματα με σκοπό να κερδίσουν χρόνο, με στόχο να εμπεδωθούν οριστικά και αμετάκλητα όλα τα μέτρα που έχουν επιβάλει τα διαδοχικά μνημόνια. Μετά από μια τέτοια εμπέδωση η Ελλάδα θα έχει μετατραπεί σε κοινωνική και ανθρώπινη χωματερή, με το λαό εξοντωμένο και τη νεολαία εξορισμένη. Το έργο με τα ψέματα έχει παιχτεί ξανά και ξανά την τελευταία τριετία, όταν κάθε φορά τα μέτρα θα ήταν «τα τελευταία» και η ανάπτυξη θα ερχόταν στον επόμενο χρόνο. Όμως η καθίζηση της ελληνικής οικονομίας είναι τέτοια που καθιστά αδύνατη την υπηρέτηση του ληστρικού χρέους, ενώ οι νέες ρυθμίσεις που αναμένονται μετά τις γερμανικές εκλογές θα απαιτήσουν κι άλλο αίμα.
3. Φιλοτεχνείται διαρκώς η πολιτική Σαμαρά αλλά και το πρόσωπο Σαμαρά. Σύσσωμος ο αστισμός εμφανίζει τον Σαμαρά σαν τον άνθρωπο που θα μας βγάλει από το αδιέξοδο. Χωρίς καμιά εξαίρεση (πρωτοφανές για 39 συναπτά χρόνια) το σύνολο του αστικού κόσμου αξιολογεί θετικά, αποκλειστικά τον Σαμαρά, δίνοντας ταυτόχρονα χώρο στην κριτική του παρελθόντος, εν μέρει και σε πλευρές της τρικομματικής κυβέρνησης. Ο ίδιος εμφανίζεται ανεξάρτητος, υπεράνω, ακριβοθώρητος, καθαρός και αποσπασμένος από το πολιτικό και κοινωνικό σύστημα. Σπανίως εμφανίζεται και στη Βουλή, που απαξιώνεται διαρκώς, μετατρεπόμενη σε όργανο επικύρωσης των προβλεπόμενων από τα μνημόνια. Ο Σαμαράς προβάλλεται από παντού σαν ο σωτήρας πολιτικός που θα υπερβεί την κρίση και θα μας βγάλει στο «ξέφωτο». Είναι η βασική επιλογή του συστήματος, παίζουν τα ρέστα τους σε αυτό το χαρτί, κερδίζουν χρόνο. Είναι ο χρήσιμος άνθρωπος των Ευρωπαίων, είναι ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης της παράταξης του ευρώ, είναι ο εκλεκτός των Γερμανών.
4. Η «νέα» πολιτική του Σαμαρά και της τρικομματικής κυβέρνησής του είναι νόμος, τάξη, σιδερένια πυγμή. Βία και μαζική προληπτική τρομοκρατία. Οι βίλες Αμαλίας και οι μετανάστες ήταν το προεόρτιο, η αντιμετώπιση των απεργών, οι επιτάξεις και οι επιδρομές των ΜΑΤ στα αμαξοστάσια, αποτελούν στοιχεία μιας αναγκαίας γι’ αυτούς πολιτικής. Απευθύνεται κατασταλτικά και προληπτικά σε όλους αυτούς που προσπαθούν ή θα προσπαθήσουν να αντισταθούν. Στην ουσία, πετυχαίνει με ένα σμπάρο δύο τρυγόνια. Χτυπά τις κοινωνικές αντιστάσεις και τον αγωνιζόμενο λαό, υιοθετώντας ταυτόχρονα στοιχεία της πολιτικής αντίληψης και πρακτικής της Χρυσής Αυγής. Στόχος είναι η μαζική τρομοκράτηση, η συστημική θωράκιση και κυρίως η κοινωνική εμπέδωση του «ανίκητου» αυτής της πολιτικής και της «αναποτελεσματικότητας» των λαϊκών και εργατικών αγώνων.
5. Ο λαός παρακολουθεί σαστισμένος, αμήχανος και με φανερή έλλειψη εμπιστοσύνης στο πολιτικό σύστημα. Ο «κανένας» κερδίζει, αλλά υπάρχει πρωθυπουργός και ο Σαμαράς είναι ο καταλληλότερος. Βρισκόμαστε σε μια καμπή. Το τρίτο μνημόνιο πέρασε, η κοινωνία έχει αλλάξει ριζικά προς το πολύ χειρότερο, και παράλληλα θεμελιώνεται μια μαζική συνείδηση που θα ανέχεται τους χαμηλούς μισθούς -αν δεν τους επαιτεί κιόλας (σε εκατομμύρια μετριούνται οι άνεργοι)- που θα αναμένει με κάθε κόστος απλά και μόνο το τέλος του μαρτυρίου και όχι την επιστροφή στη ανθρώπινη επιβίωση. Όσο κυλάει ο χρόνος, όσο παρατείνεται ο βίος της κυβέρνησης Σαμαρά, τόσο θα απελπίζεται και θα αποκαρδιώνεται ο κόσμος. Στην ουσία ο χρόνος δουλεύει υπέρ μιας νέας κοινωνικής συνθήκης, όπου οι φτωχοί και πληβείοι θα είναι υποταγμένοι σε μια τριτοκοσμικού τύπου «ανάπτυξη» και «ευημερία».
6. Από τη μια, η αναμονή βοηθά στη συνέχιση της ίδιας πολιτικής. Από την άλλη, οι αποσπασματικοί αγώνες που δεν συνολικοποιούνται, που μένουν αβοήθητοι και ορφανοί πολιτικής έκφρασης, που δεν πολιτικοποιούνται, επιβαρύνουν τη λαϊκή συνείδηση με το αίσθημα της ανικανότητας του κοινωνικού υποκειμένου και του αγώνα του. Διαμορφώνεται μια «κοινή γνώμη» που είναι δύσπιστη στη δυνατότητα της νίκης και στην ικανότητα των δυνάμεών της, ενώ ζυμώνεται για το ανίκητο των αντιπάλων. Αυτό οδηγεί και στην αποστράτευση και στον ρεαλισμό της αναμονής και της ανάθεσης. Οδηγεί στην αποδοχή των διεθνών πλαισίων και των ντόπιων πολιτικών ανεξαρτήτως αναλώσιμων προσώπων και πρωθυπουργών. Κατευθύνει τη σκέψη ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση και διέξοδος. Αυθόρμητη αντίσταση και κινήματα υπάρχουν και θα υπάρξουν και στο μέλλον, όμως η πραγματικότητα -πέρα από τη θεωρία- αποδεικνύει ότι χρειάζονται περισσότερα πράγματα για να υπάρξει λύση. Εδώ είναι η δουλειά της αριστεράς. Δουλειά που ξεχνιέται εντέχνως με την επίκληση του ρεαλισμού των συσχετισμών, δουλειά που κρύβεται πίσω από την «αυτονομία των κοινωνικών κινημάτων» σύμφωνα με την οποία η αριστερά συμπαρίσταται διά δηλώσεων.
6. Ποιες είναι οι διαθέσεις και οι σκοποί του ΣΥΡΙΖΑ; Θα σεβαστεί τα διεθνή πλαίσια, τον κατεστημένο ευρωατλαντισμό, τα τρία μνημόνια, τους νόμους που ψηφίστηκαν, την τρόικα, το σύνολο της πολιτικής και αστικής νομιμότητας, ή όχι; Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό. Δεν απασχολεί μόνο τα μέλη και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν απασχολεί μόνο το σύνολο της αριστεράς και των αριστερών. Αφορά την κοινωνία, προβληματίζει το κοινωνικό ρεύμα που μαζικά τον εκτόξευσε στην αξιωματική αντιπολίτευση, που τον ψήφισε με ελπίδα και επιφυλακτικότητα, και που τον παρακολουθεί με ερωτηματικά. Γιατί από την ΔΕΘ μέχρι σήμερα, βλέπουμε όχι μόνο τη γνωστή διγλωσσία του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε το δεξιό λόγο ορισμένων βουλευτών, τάσεων και συνιστωσών, όσο τη συνεχή διολίσθηση, τη διαρκή υποστολή της όποιας ριζοσπαστικής αντιμνημονιακής γραμμής. Είναι υπαρκτό πλέον το πολιτικό ερώτημα αν ο προεδρικός λόγος είναι λόγος του ΣΥΡΙΖΑ ή προσωπικός. Αν δηλαδή βαδίζει ο ΣΥΡΙΖΑ σε κυβέρνηση της αριστεράς ή σε κυβέρνηση Τσίπρα, σε «κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας». Το ερώτημα είναι εύλογο τόσο από τις επισκέψεις σε Γερμανία (και τις συζητήσεις με Σόιμπλε και Φούχτελ) και ΗΠΑ (με τις συναντήσεις με εκπροσώπους του υπουργείου εξωτερικών και του ΔΝΤ), όσο και από την τελευταία συνέντευξη στη ΝΕΤ, στην Έ. Στάη. Διακηρύχτηκε κυβέρνηση της αριστεράς, μετασχηματίστηκε σε κυβέρνηση με την αριστερά και τώρα απορρίπτεται προς χάριν της κυβέρνησης σωτηρίας. Διακηρύχτηκε ανένδοτος αγώνας που ποτέ δεν έγινε, αντίθετα υιοθετήθηκε η πολιτική του ώριμου φρούτου. Χωνεύονται τα πάντα, από το τσάκισμα της κλεπτοκρατίας, μέχρι την αποδοχή των τετελεσμένων ιδιωτικοποιήσεων. Η πολιτική μέσα στα πλαίσια της αστικής νομιμότητας, της ατζέντας και των κανόνων που βάζει ο αντίπαλος, είναι πολιτική εκχώρησης χώρου και χρόνου στον αντίπαλο, δουλεύει υπέρ Σαμαρά, τελικά είναι πολιτική που -είτε έχει, είτε δεν έχει αυταπάτες- οδηγεί στην ενσωμάτωση. Ο ΣΥΡΙΖΑ και γενικά η αριστερά, τουλάχιστον σε τούτες τις στιγμές, δεν έχει ανάγκη να προσελκύσει συντηρητικούς ψηφοφόρους και συμμάχους από μνημονιακές δυνάμεις, ούτε πρόσωπα που αναζητούν κολυμβήθρα και στέγη με σκοπό να υπάρξουν πολιτικά. Υπάρχει μια τεράστια δεξαμενή κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων που έχουν απελευθερωθεί από τα παλιά όμοια κόμματα του δικομματισμού και που αναζητούν πολιτική έκφραση, διέξοδο και λύση. Δεν αδρανοποιείς τις δυνάμεις του συστήματος παίζοντας τη συστημική δύναμη ή έστω την ικανότερη να διαπραγματευθεί. Τα μηνύματα λαμβάνονται και επιστρέφονται αναλόγως με αιτήματα και πιέσεις για παραπάνω συμβιβασμούς, για οριστική ενσωμάτωση. Πέρα από τις γνωστές αμφισημίες και γενικότητες του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, θα κάνει ή όχι -και ποιες- ιδιωτικοποιήσεις, θα παρθούν ή όχι πίσω τουλάχιστον οι ιδιωτικοποιήσεις που έγιναν από το 2009 έως σήμερα; Γιατί ολόπλευρα δικαιώνεται το γνωστό «βρε καλώς τα παιδιά» που βγαίνει συνεχώς από τα χαμόγελα στελεχών της συγκυβέρνησης και των «διαπλεκόμενων - κλεπτοκρατών» (από Λυκούδη και Ξενογιαννακοπούλου, έως τον πρώην υπουργό Π. Καψή, τον ΔΟΛ κ.ά). Δυστυχώς όμως, τα μηνύματα εισπράττονται και από το λαό που προσδοκά και ελπίζει, που αγωνίζεται και που αρχίζει να πιστεύει ότι είναι τραγικά μόνος του, ότι όλοι ίδιοι είναι. Στην ουσία ο Α.Τσίπρας σαλπίζει την υποχώρηση σε όλα τα μέτωπα.
7. Από πότε οι «φονιάδες των λαών» Αμερικάνοι «προτιμούν να κάνουν φίλους, παρά εχθρούς»; Τι μπορούμε να συζητήσουμε για τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς μαζί τους, από το να δηλώσουμε ρητά πως θα μηδενίσουμε τις στρατιωτικές μας δαπάνες για να αυξήσουμε τις δαπάνες σε παιδεία, υγεία, πρόνοια; Για ποια συνέχεια και συνέπεια της εξωτερικής πολιτικής «μας» κάνουμε λόγο; Αυτή είναι η ανεξαρτησία; Να χτυπήσουμε την Μέρκελ μέσω Ομπάμα και μέσω ΔΝΤ; Να θεωρεί αριστερός ηγέτης ότι η μοναδική δυνατότητα βρίσκεται στη ρωγμή και τη σύγκρουση ΔΝΤ και ΕΕ. Ενώ νωρίτερα ορκιζόμαστε στον ευρωπαϊσμό και στο ευρώ; Αν ξεφύγουμε από την εθελοτυφλία ορισμένων, αυτό που δυστυχώς μένει, είναι το αίτημα για αμερικάνικη βίζα στο ταξίδι προς την ανάληψη της διακυβέρνησης. Γιατί είναι σωστό να συμμαχείς και με τον διάολο, αλλά η επόμενη πρόταση στο γνωστό τσιτάτο αφορά τους όρους και τις προϋποθέσεις.
Με ποιους όρους λοιπόν συζητάει ο Α.Τσίπρας για τον ενεργειακό πλούτο της χώρας και τη γεωστρατηγική της θέση; Με τους όρους Σαμαρά-Λαζαρίδη-Κρανιδιώτη, με την υιοθέτηση της στρατηγικής τους που είναι η συμμαχία ΗΠΑ- Ισραήλ - Ελλάδας; Με το αγοραίο «πτωχεύσαμε, ανοίξαμε και σας περιμένουμε»;
Επιπλέον, γιατί αυτή η δογματική επιμονή και εμμονή στο ευρώ; Γιατί είναι ανόητη και επικίνδυνη η συζήτηση για έξοδο από την ευρωζώνη, αν ισχύει το «καμιά θυσία για το ευρώ»; Γιατί να αποδεχτούμε τους τραπεζίτες, την ΕΚΤ, το νέο σύμφωνο, τους όρους και τα μνημόνια, με βάση το προβαλλόμενο από την Μέρκελ πλαίσιο του ευρώ;
Αλήθεια , τι αντιμνημονιακό και αντισυστημικό υπάρχει στη λαϊκή δεξιά ή ακόμα περισσότερο σε δυνάμεις της τρόικας εσωτερικού ώστε να μπορούν να αποτελέσουν όλοι αυτοί οι μνημονιακοί, σύμμαχες δυνάμεις σε μια κυβέρνηση μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ; Κυβέρνηση αριστεράς θέλουμε (με αυτό το σύνθημα κερδήθηκε το εκλογικό ποσοστό των τελευταίων εκλογών) ή ευρωατλαντικό σούπερ μάρκετ με όλα τα προϊόντα του συστήματος;
Γιατί ξεχνιέται διαρκώς ότι μια κυβέρνηση του συστήματος πέφτει, όπως ακριβώς διατηρείται μια κυβέρνηση της αριστεράς, δηλαδή με τη διαρκή προσφυγή στο λαό, με την οργάνωση του λαού, με την ανάληψη της ευθύνης και την προετοιμασία συγκρούσεων, με την ανατροπή του «ρεαλισμού» των συμβιβασμών.
8. Ο νέος απαραίτητος κύκλος αγώνων που έχουμε ανάγκη δεν μπορεί να μην αντλεί διδάγματα από τα προηγούμενα χρόνια. Δεν μπορούμε να επιστρέψουμε στους μερικούς και αποσπασματικούς συνδικαλιστικούς αγώνες πίεσης της προ μνημονίων Ελλάδας. Ούτε αρκούν από μόνοι τους οι κοινωνικοί αγώνες. Η αριστερά πρέπει να αναλάβει την ευθύνη της οργάνωσης και εξαπόλυσης αυτού του νέου κύκλου αγώνων, ενταγμένων σε μια μετωπική πολιτική, σε μια πολιτική μετώπου διεξόδου προς όφελος των δυνάμεων της εργασίας. Η αριστερά μέσα και έξω από τον ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να αναλάβει την πρωτοβουλία, να αναλάβει την ευθύνη για μια μεγάλη παρατεταμένη σύγκρουση, για ένα κοινωνικό μέτωπο που θα οπλίζεται από ένα μεταβατικό πρόγραμμα επιβίωσης και άμεσης ανάκαμψης του εργαζόμενου κόσμου, για μια ανεξάρτητη αλλά καθόλου μοναχική πορεία της χώρας. Από την ανάποδη, η Ελλάδα μπορεί να είναι το εργαστήρι μιας νέας αυθεντικά λαϊκής και διεθνιστικής πορείας πολλών χωρών και λαών της Ευρώπης. Οι δυνάμεις της εκτός ΣΥΡΙΖΑ αριστεράς σήμερα έχουν ισχυρότερους λόγους να αναθεωρήσουν το ρόλο τους σε λογική ενεργητικής παρέμβασης για τον «εκβιασμό» μιας μετωπικής συμπαράταξης που θα δίνει προοπτική και διέξοδο. Η αναμονή αποτυχίας του ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελεί πολιτική διείσδυσης και έκφρασης των φτωχών στρωμάτων. Το σύστημα επιδιώκει ένα συμβιβασμένο ΣΥΡΙΖΑ με αποκλεισμένες και απομονωμένες αριστερές φωνές, δυνάμεις και πολιτικές, και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ -στην καλύτερη περίπτωση- δεν προβάλλει αντιστάσεις στις επιδιώξεις του συστήματος. Θετικές, επιθετικές, ειλικρινείς μετωπικές πρωτοβουλίες είναι απαραίτητες. Κανένας δεν μπορεί να περιμένει την επιστροφή στις παλιές ήρεμες μέρες κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής επιβίωσης. Για το λαό οι μέρες που έρχονται θα είναι κολασμένες.
