Άνεμος ελπίδας στη διεθνή Αριστερά

Η εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ προκάλεσε διεθνή αντίκτυπο. Το πλήθος όσων εμφανίζονται φιλικοί προς τη νέα κυβέρνηση ή σπεύδουν να συνομιλήσουν μαζί της είναι τέτοιο και τόσο ετερόκλητο που εύστοχα ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου έγραψε για την «πολύχρωμη λέσχη φίλων του Αλέξη Τσίπρα». Εξίσου εύστοχα σημείωνε σε αυτό το άρθρο πως «οι μόνοι που είχαν ειλικρινείς λόγους να πανηγυρίζουν ήταν οι εκπρόσωποι της ευρωπαϊκής Αριστεράς». Αντίστοιχα, προσθέτουμε εμείς, οφείλουν να είναι και τα δικά μας αισθήματα: Οι «επιθέσεις φιλίας» ή η δημαγωγική εκμετάλλευση του «φαινομένου ΣΥΡΙΖΑ» από διάφορες δυνάμεις, δεν πιάνουν μία μπροστά στην ανάταση που προκάλεσε η εκλογική νίκη στους συντρόφους και τις συντρόφισσές μας παγκόσμια. Συλλογικά –με τη μορφή ανακοινώσεων– και ατομικά –στα κοινωνικά δίκτυα– η εικόνα της «κατάστασης πνευμάτων» στη διεθνή Αριστερά είναι συγκινητική.

Μαζί με το βάρος των καθηκόντων στο «εσωτερικό μέτωπο», όπου ο ΣΥΡΙΖΑ καλείται να μη διαψεύσει τις ελπίδες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, προκύπτει και ένα επιπλέον βαρύ καθήκον: Να μη διαψεύσει τις ελπίδες της Αριστεράς που κοιτάει στην Ελλάδα.

Κάθε συγχαρητήριο μήνυμα κουβαλά μαζί του και την «εντολή»: Βοηθήστε να γίνει κάπου η αρχή. 

Η σχετικά νεοσύστατη Αριστερή Ενότητα στη Βρετανία, που φιλοδοξεί να χτίσει έναν «βρετανικό ΣΥΡΙΖΑ», δηλαδή να πείσει τους εργαζόμενους πως μπορεί «να υπάρξει ζωή» έξω από τους μεταλλαγμένους Εργατικούς, ήταν από τις δυνάμεις που παρακολούθησαν με το πιο έντονο ενδιαφέρον τον προεκλογικό αγώνα και τη νίκη. 

Η ταλανιζόμενη από προβλήματα γαλλική Αριστερά, σίγουρα ελπίζει να αποκτήσει «αέρα στα πανιά της» στην προσπάθειά της να χτίσει την αριστερή εναλλακτική στους καταρρέοντες, λαομίσητους Σοσιαλιστές, να μπορέσει να εκφράσει από τα αριστερά τη λαϊκή δυσαρέσκεια που στρέφεται σήμερα ακροδεξιά στο Εθνικό Μέτωπο.

Η πορτογαλική Αριστερά, από τις ισχυρότερες στην Ευρώπη αλλά σε στασιμότητα τα τελευταία χρόνια, μπορεί να ελπίζει ότι η νίκη στην Ελλάδα μπορεί να δώσει εκείνη την παραπάνω ώθηση ότι «ναι, η Αριστερά μπορεί να διεκδικήσει και να κερδίσει την κυβερνητική εξουσία», για να σπάσει το σημερινό «ταβάνι» της επιρροής της. Το ίδιο και για το Σιν Φέιν που βρίσκεται σε δημοσκοπική άνοδο, εν μέσω μαζικών κινητοποιήσεων στην Ιρλανδία με αιχμή το νερό.  

Αυτή η βοήθεια στην ευρωπαϊκή Αριστερά θα έρθει αν η νέα κυβέρνηση δείξει ότι πράγματι «αλλάζει τα πράγματα», ότι μπορεί η Αριστερά να υλοποιήσει την υπόσχεση ανατροπής της λιτότητας και δεν είναι «μια από τα ίδια» με την ψοφοδεή σοσιαλδημοκρατία. 

Αν το κάνει, θα έχει τσακίσει στην πράξη το «There Is No Alternative», που καθήλωσε την Αριστερά για δεκαετίες. Παράγοντας ένα χειροπιαστό παράδειγμα ανατροπής του νεοφιλελευθερισμού, που θα πείσει τις εργατικές τάξεις της ηπείρου ότι αξίζει να «αναπαραχθεί», θα δημιουργήσει πραγματικές συνθήκες «διάδοσης του ιού». 

Αυτά τα καθήκοντα δεν αφορούν μόνο το διεθνισμό που οφείλει υποχρεωτικά να διακρίνει την Αριστερά στη σκέψη και τη δράση της. Αφορούν και τη δυνατότητα να σπάσει η «απομόνωση», για να μπορέσει να ορθοποδήσει και το ίδιο το «ελληνικό πείραμα». Εννοούμε η απομόνωση να σπάσει πραγματικά, με συμμάχους ειλικρινείς κι αυθεντικούς, πρόθυμους να πάνε μαζί μας μέχρι τέλους.

Η συγκλονιστικότερη στιγμή της τελευταίας περιόδου ήταν οι 300.000 (σύμφωνα με τους διοργανωτές) διαδηλωτές που κατέβασε το Podemos στη Μαδρίτη. Την εικόνα από την Ισπανία συμπληρώνει ο τρόμος του Ραχόι και η σκληρή στάση του ενάντια σε κάθε παραχώρηση. Ο δεξιός πρωθυπουργός κατανοεί ότι μια επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ θα σημαίνει άνοδο του Podemos, ότι μια ήττα του ΣΥΡΙΖΑ θα δώσει στη Δεξιά ελπίδες πολιτικής επιβίωσης. Στην περίπτωση της Ισπανίας, λόγω της δύναμης του Podemos και της εγγύτητας των εκλογών, όσα γράφηκαν παραπάνω ως προοπτικές είναι ορατά διά γυμνού οφθαλμού. Είναι κρίσιμο ο ΣΥΡΙΖΑ να μην υποταχθεί στους εκβιασμούς. Αυτό θα ανοίξει το δρόμο για τη νίκη του Podemos και ένα νέο, ευνοϊκότερο τοπίο. Αντίθετα, η συνθηκολόγηση μπορεί να κοστίσει όχι μόνο για την κυβέρνηση στην Ελλάδα, αλλά και για τις προοπτικές των συντρόφων στην Ισπανία.

Αντίστοιχα, αλλά πιο ιδιαίτερα, καθήκοντα προκύπτουν σε παγκόσμιο επίπεδο. Τα συγχαρητήρια του προέδρου της Βενεζουέλας Μαδούρο ή του Ραούλ Κάστρο από την Κούβα εκφράζουν παράλληλα και την ελπίδα των πολιορκημένων από την Ουάσινγκτον αριστερών καθεστώτων να «σπάσει το μέτωπο» του δυτικού ιμπεριαλισμού και «από τα μέσα». 

Το γεγονός ότι οι Τούρκοι σύντροφοι ήταν από τους πρώτους και πιο ένθερμους στα συγχαρητήριά τους στο ΣΥΡΙΖΑ, έχει τη δική του σημασία. Σχολιάστηκε ιδιαίτερα στον γειτονικό Τύπο ο ενθουσιασμός της τουρκικής Αριστεράς, που ελπίζει πως «είναι εποχή αναγέννησης», αλλά και το σύνθημα της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ «Μας χωρίζει η θάλασσα, μας ενώνει η αξιοπρέπεια», που μπορεί να γίνει οδηγός της νέας κυβέρνησης. 

Τέλος, αξίζουν ιδιαίτερη αναφορά τα συγχαρητήρια των παλαιστινιακών οργανώσεων αντίστασης. Από την Αριστερά (PFLP, DFLP) μέχρι τη Χαμάς, όλοι ελπίζουν στο «κυβερνητικό κόμμα που στάθηκε απέναντι στα εγκλήματα του Ισραήλ». Το γύρο των αραβικών ΜΜΕ έκανε αμέσως η φωτογραφία του Αλέξη Τσίπρα με την παλαιστινιακή μαντίλα. Αυτή η ελπίδα «επιβάλλει» και συγκεκριμένες υποχρεώσεις έμπρακτης αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό. Οι σχέσεις με το Ισραήλ, θα πρέπει να διακοπούν, όπως απαιτεί από το 2005 η συντριπτική πλειοψηφία των παλαιστινιακών πολιτικών και κοινωνικών οργανώσεων. Δηλαδή σε μια τελείως διαφορετική κατεύθυνση από το «μήνυμα» που έστειλαν οι δηλώσεις του υπ. Άμυνας μετά τη συνάντησή του με την πρέσβη του Ισραήλ, όπου προανήγγειλε τη συνέχιση της συνεργασίας με το κράτος-τρομοκράτη όχι μόνο σε πολιτικό, αλλά και σε στρατιωτικό (!) επίπεδο, πηγαίνοντας πίσω και από τη δηλωμένη δέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ. 

Μαζί με τους Τούρκους και τους Άραβες αδελφούς μας, στις εξεγέρσεις των οποίων χρωστάμε πολλά, έχουμε να παλέψουμε μαζί, για να γίνει η Μεσόγειος «Θάλασσα Αντίστασης» στον ιμπεριαλισμό και το νεοφιλελευθερισμό.