Στην παρουσίαση του βιβλίου της κ. Βαλαβάνη παρευρέθηκαν στο πάνελ μια σειρά στελέχη που διαφώνησαν και αποχώρησαν από τον πάλαι ποτέ ΣΥΡΙΖΑ: ο Αλέκος Αλαβάνος, ο Κώστας Λαπαβίτσας, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου, η Ζωή Κωνσταντοπούλου, η Ελένη Πορτάλιου και ο Μανώλης Γλέζος. Στην τοποθέτησή του ο Παναγιώτης Λαφαζάνης ανέφερε ότι ο σχηματισμός του πάνελ «δεν ήταν τυχαίος», το ίδιο σημείωσε και η Νάντια Βαλαβάνη, έτσι παρουσιάζεται το γεγονός και στην iskra: «Μήνυμα ριζοσπαστικής, αντιμνημονιακής συσπείρωσης». Αν είναι έτσι, να πούμε ότι καλώς πάρθηκε μια πρωτοβουλία. Χρειαζόταν μια πρωτοβουλία και πάντα κάποιος την παίρνει.
Αμέσως όμως, άρχισαν οι φήμες και οι συζητήσεις. Άνθρωποι που έχουν κάνει σοβαρές θυσίες συζητούν τώρα εδώ και μέρες το «παρασκήνιο». Συντρόφισσες και σύντροφοι προσπαθούν να μυρίσουν τα νύχια τους, τί στο καλό να σημαίνει αυτό άραγε, τί τους επιφυλάσσει πάλι η ηγεσία τους, τί καινούριο φτιάχνεται, αν φτιάχνεται, ποιοι θα είναι οι συσχετισμοί και τα χαρακτηριστικά. Γιατί; Μα γιατί η πρωτοβουλία αυτή ούτε προήλθε από μια δημοκρατική διαδικασία ούτε και άνοιξε μια δημοκρατική διαδικασία.
Ε λοιπόν, ας μη φοβηθούμε να το πούμε, αυτό που δεν είναι τυχαίο είναι που αυτή η αριστερά, με αυτές τις λογικές, έθρεψε στον κόρφο της το ψυχοπαίδι του Δραγασάκη και του έδωσε το δικαίωμα να ορίζει τις τύχες μας. Δεν είναι τυχαίο που αυτή την αριστερά την ακολουθούν τόσο λίγοι. Δεν είναι τυχαίο που αυτή η αριστερά παίρνει αθροιστικά τα ποσοστά του Βασίλη Λεβέντη.
Το λέω και πιστεύω ότι δεν είμαι ο μόνος: δεν θα μυρίσω τα νύχια μου, αρνούμαι να πάω να ρωτήσω «αυτούς που ξέρουν», αδιαφορώ πλήρως για τις συνεννοήσεις κορυφής, απεχθάνομαι τα παρασκήνια και δεν με ενδιαφέρει και τόσο αν θα πάρετε τελικά 3,1%. Και δεν θα το πάρετε ούτε κι αυτό. Δεν θα πάρετε τίποτε όσο συνεχίζετε τις παραδόσεις του παλιού καλού γραφειοκρατικού μηχανισμού των κομμάτων υπό σοβιετικό έλεγχο. Θα πρέπει να τα ξεχάσετε αυτά. Θα πρέπει να μάθετε άλλα από την αρχή. Θα πρέπει να μιλάτε ανοιχτά στον κόσμο, ο διάλογος που κάνετε να είναι δημόσιος και να μπορεί ο καθένας να πάρει μέρος, οι επιλογές που γίνονται να γίνονται από όλους, να μην προαποφασίζονται, να μην επιβάλλονται, να μην υπάρχουν ταμπού, να μην υπάρχουν τοτέμ. Δεν θα πάρετε τίποτα. Ό,τι πάρουμε, θα το πάρουμε όλοι μαζί.
Οι μισοί είστε της γενιάς του Πολυτεχνείου, άρα μπορείτε ίσως να καταλάβετε κάτι από αυτό που λέω: «Δημοκρατία» είναι η κραυγή των εξεγέρσεων της εποχής μας. Οι συντακτικές διαδικασίες είναι αυτές που έδωσαν στις χώρες των Άνδεων τη δυνατότητα να εφαρμόσουν ριζοσπαστικό πρόγραμμα και να σταθούν όρθιες για τόσο καιρό παρά την απομόνωση στο διεθνές περιβάλλον, αυτό παλεύαμε στις πλατείες εδώ, στην Ισπανία, στην Ταξίμ, το δημοψήφισμα ήταν η κορύφωση της πάλης του ελληνικού λαού, «ελευθερία» είναι το πιο εύφλεκτο υλικό της ιστορίας. Αυτή είναι η λέξη και τα αιτήματα που πρέπει να επιστρέψουν στο λεξιλόγιο και τις πρακτικές της αριστεράς για να εμπνεύσει. Δεν μπορούμε να φτιάξουμε τον παράδεισο επί της γης, δεν θα τρέξει μέλι στα σοσιαλιστικά ποτάμια, δεν διαφεντεύουμε εμείς τα όρια των πόρων του πλανήτη ή τις αποφάσεις στις εσχατιές της γης, είναι όμως στο χέρι μας τι γίνεται από εμάς, εδώ που στεκόμαστε, είναι στο χέρι μας να αποφασίζουμε από κοινού για τα κοινά, να δίνουμε ίσο λόγο και να κοιτάμε στα μάτια. Από εμάς ξεκινάει.
Αν δεν το κάνουμε έτσι, δεν θα το κάνουμε. Έχετε ευθύνη, έχετε βάρος, γιατί έχετε αγωνιστεί και έχετε προσφέρει. Κάντε το έτσι, κάποιοι από εσάς έστω, για να γλιτώσουμε χρόνο. Εμάς μπορεί να μας πάρει δέκα χρόνια να φτάσουμε αυτό το μπόι. Γλιτώστε μας λίγο χρόνο, είναι μικρές οι ζωές μας. Να συζητήσουμε πάλι, όλοι μαζί, από τα κάτω, ανοιχτά, από την αρχή.
Με εκτίμηση κι αγάπη.
