Διαρκής επανάσταση σημαίνει να παλέψουμε και να ανατρέψουμε το δικτατορικό καθεστώς του Άσαντ, ενώ παραμένουμε ενάντια και στους παγκόσμιους και περιφερειακούς ιμπεριαλισμούς που επιχειρούν να εκμεταλλευτούν την συριακή επαναστατική διαδικασία για τα δικά τους συμφέροντα ενάντια στο συριακό λαό.
Η αντίσταση του συριακού λαού δεν έχει σταματήσει να αναπτύσσεται από το ξεκίνημα της επαναστατικής διαδικασίας το Μάρτη του 2011. Ο αγώνας του συριακού λαού είναι κομμάτι των λαϊκών αγώνων στην Τυνησία και την Αίγυπτο, οι οποίοι απλώθηκαν και σε άλλες χώρες στην περιοχή.
Αντίστοιχα, η συριακή επαναστατική διαδικασία είναι και κομμάτι των παγκόσμιων αντικαπιταλιστικών αγώνων. Οι Indignados και τα κινήματα Occupy εμπνεύστηκαν από τις αραβικές επαναστάσεις. Σε πάνω από 700 πόλεις σε πάνω από 70 χώρες αντήχησαν -και σε κάποιες ακόμα αντηχούν- τα συνθήματα και τα αιτήματα ενός κινήματος που διαδηλώνει ενάντια στη φτώχεια και την εξουσία του χρηματιστικού κεφαλαίου. Ταυτόχρονα, η αντίσταση του ελληνικού λαού ενάντια στις εντολές που υποβάλλουν οι αγορές και τα όργανά τους είναι επίσης μια μάχη για αξιοπρέπεια και κοινωνική δικαιοσύνη, για απελευθέρωση ενάντια στην καπιταλιστική τάξη πραγμάτων αντί για υποταγή σ’ αυτήν, και ενώνεται με τους αγώνες των λαών στην περιοχή.
Η συριακή εξέγερση, που προέκυψε από την παγκόσμια οικονομική και χρηματοπιστωτική κρίση, είναι επίσης ένας ξεσηκωμός ενάντια στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που επέβαλλε το αυταρχικό καθεστώς με την ενθάρρυνση διεθνών οικονομικών θεσμών όπως το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα.
Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές χρησιμοποιήθηκαν για να διαλύσουν και να αποδυναμώσουν όλο και περισσότερο τις δημόσιες υπηρεσίες στη χώρα, για να καταργήσουν τα προνοιακά επιδόματα, ειδικά αυτά για τα είδη πρώτης ανάγκης, ενώ την ίδια ώρα επιτάχυναν τη διαδικασία ιδιωτικοποιήσεων, συχνά ευνοώντας την άρχουσα αστική τάξη που έχει δεσμούς με την πολιτική εξουσία.
Οι νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις του καθεστώτος έδωσαν ώθηση σε μια πολιτική που στηρίζεται στην προσέλκυση και τη διευκόλυνση άμεσων επενδύσεων από το εξωτερικό, την ανάπτυξη των εξαγωγών και του τομέα των υπηρεσιών, ειδικά τον τουρισμό. Ο καταπιεστικός μηχανισμός της χώρας λειτούργησε ως «μπράβος» αυτών των εταιρειών, προστατεύοντάς τες από κάθε αναταραχή ή κοινωνικό αίτημα. Αυτό το κράτος έπαιξε το ρόλο του «προξενητή» για το ξένο κεφάλαιο και τις πολυεθνικές, ενώ ταυτόχρονα εξασφάλιζε τον πλουτισμό μιας αστικής τάξης δεμένης με το καθεστώς.
Τα προβλήματα και οι συνέπειες αυτών των νεοφιλελεύθερων πολιτικών στη Συρία είναι πολλά. Περιλαμβάνουν τον υψηλό δείκτη ανεργίας, ιδιαίτερα στους νεαρούς απόφοιτους πανεπιστημίων που δεν μπορούν να βρουν ευκαιρίες σε μια οικονομία που τώρα εστιάζει στις φτηνές θέσεις εργασίας και στην οποία η ειδικευμένη εργασία είναι σε έλλειψη ή χαρακτηρίζεται από υποαπασχόληση, μια άμεση συνέπεια αυτών των μέτρων.
Η διαδικασία της οικονομικής φιλελευθεροποίησης έχει δημιουργήσει μεγαλύτερη ανισότητα στη Συρία. Οι φτωχότεροι δυσκολεύονται να επιβιώσουν εξαιτίας της έλλειψης ευκαιριών εργασίας, ενώ η «μεσαία τάξη» βυθίζεται στη φτώχεια επειδή το εισόδημά της δεν ακολούθησε τον πληθωρισμό, ο οποίος αυξήθηκε στο 17% το 2008. Ο δείκτης ανεργίας είχε φτάσει στο 20-25% πριν το ξέσπασμα της επανάστασης, και έφτανε το 55% για τους νέους κάτω των 25 ετών (σε μια χώρα όπου οι άνθρωποι κάτω των 30 είναι το 65% του πληθυσμού). Το ποσοστό των Σύριων που ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας αυξήθηκε από 11% το 2000 σε 33% το 2010, σύμφωνα με τα επίσημα στατιστικά. Σε αυτό πρέπει να προσθέσουμε ότι άλλο ένα 30% του συριακού πληθυσμού ζούσε κοντά στο όριο της φτώχειας, δηλαδή με λιγότερα από 2 δολάρια τη μέρα.
Στη αγροτική παραγωγή, η ιδιωτικοποίηση της γης την οποία υπέφεραν εκατοντάδες χιλιάδες αγρότες στα βορειοανατολικά της χώρας εξαιτίας της ξηρασίας του 2008 δεν πρέπει να αντιμετωπιστεί ως μια απλή φυσική καταστροφή. Στην πραγματικότητα, η ανάπτυξη και εντατικοποίηση της υπερεκμετάλλευσης της γης (και αυτής που παλιότερα προστατευόταν ως χώρος βοσκής) από μεγάλες γεωργικές εταιρίες (αγροτοβιομηχανίες), όπως και το παράνομο άνοιγμα πηγαδιών και η επιλεκτική δημιουργία σωλήνων ύδρευσης που εξυπηρετούν τις ανάγκες των νέων γαιοκτημόνων –όλα αυτά χάρη στη διαφθορά των τοπικών κυβερνήσεων- έχουν αυξήσει την αγροτική κρίση.
Η πολιτική οικονομικής φιλελευθεροποίησης που ακολουθεί το καθεστώς έχει σχεδόν αναβιώσει την οικονομική κατάσταση που υπήρχε πριν πάρουν την εξουσία οι Μπααθιστές το 1963: το 5% του πληθυσμού κατέχει πάνω από το 50% του εθνικού εισοδήματος.
Οι διαδικασίες ιδιωτικοποιήσεων έχουν δημιουργήσει νέα μονοπώλια στα χέρια ανθρώπων που είναι κοντά στο καθεστώς και ουσιαστικά αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα του συστήματος διαφθοράς από το οποίο επωφελείται κυρίως η άρχουσα τάξη: όπως η οικογένεια του Μακλούφ, ξάδερφου του Μπασάρ Αλ Άσαντ. Αυτή έχει συσσωρεύσει πάνω από το 50% του εθνικού πλούτου της Συρίας.
Αγώνας των προλετάριων και των εκμεταλλευόμενων τάξεων
Το μεγαλύτερο τμήμα του συριακού επαναστατικού κινήματος αποτελείται από το προλεταριάτο και τις «μεσαίες τάξεις» του χωριού και της πόλης που έχουν περιθωριοποιηθεί οικονομικά από την εφαρμογή νεοφιλελεύθερων πολιτικών, ειδικά μετά την άνοδο του Μπασάρ Αλ Άσαντ στην εξουσία τον Ιούλη του 2000. Από αυτές τις γραμμές της σημερινής επανάστασης προέρχονται αυτοί που μπήκαν στις ένοπλες ομάδες του Ελεύθερου Συριακού Στρατού (FSA).
Οι εργάτες έχουν επίσης γίνει στόχος της καταστολής. Πετυχημένες καμπάνιες γενικών απεργιών και πολιτικής ανυπακοής στη Συρία το Δεκέμβρη του 2011 παρέλυσαν μεγάλα τμήματα της χώρας και δείχνουν επίσης την αγωνιστικότητα της εργατικής τάξης και των εκμεταλλευόμενων οι οποίοι είναι πράγματι στην καρδιά της συριακής επανάστασης. Γι’ αυτό το λόγο, η δικτατορία έχει απολύσει πάνω από 85.000 εργάτες από τον Γενάρη του 2011 ως το Φλεβάρη του 2012 και έχει κλείσει 187 εργοστάσια (σύμφωνα με επίσημες στατιστικές), για να σπάσει τη δυναμική του κινήματος.
Τα πανεπιστήμια επίσης έχουν υπάρξει κέντρα λαϊκής αντίστασης. Το πανεπιστήμιο της Αλέπο έζησε μαζικές διαδηλώσεις φοιτητών το Μάη αλλά και νωρίτερα. Αυτές καταστάλθηκαν βίαια από τις δυνάμεις ασφαλείας που σκότωσαν 4 ανθρώπους και συνέλαβαν εκατοντάδες άλλους το Μάη. Σήμερα δεν περνά βδομάδα που να μην ακούγονται οι φωνές και τα συνθήματα των φοιτητών του Πανεπιστημίου της Δαμασκού ως το προεδρικό μέγαρο που βρίσκεται λίγες εκατοντάδες μέτρα μακριά. Δεν περνά βδομάδα που να μην υπάρχουν διαδηλώσεις στα πανεπιστήμια της Ντεράα και της Ντεΐρ Αλ Ζουρ. Το πανεπιστήμιο της Αλέπο ανέστειλε τα μαθήματα από το φόβο απέναντι στην επανάσταση των νέων, ενώ οι σφαίρες είναι περισσότερες από τα βιβλία στο πανεπιστήμιο της Χομς.
Οι φοιτητές αποτελούν το ένα τέταρτο όλων των μαρτύρων στη Συρία από την αρχή της επανάστασης το Μάρτη του 2011, σύμφωνα με το Συριακό Ελεύθερο Φοιτητικό Συνδικάτο (SFSU), το οποίο ιδρύθηκε στις 29 Σεπτέμβρη του 2011 για να παλέψει ενάντια στο καθεστώς και να λειτουργήσει ως ένα δημοκρατικό, πολιτικό και συνδικαλιστικό κέντρο για το κίνημα των ελεύθερων Σύριων φοιτητών.
Το λαϊκό κίνημα είναι ακόμα ζωντανό
Το λαϊκό κίνημα στη Συρία δεν έχει αποχωρήσει από τους δρόμους, τα πανεπιστήμια και τους χώρους δουλειάς, παρά την καταστολή και την βία του καθεστώτος, πολιτική και στρατιωτική. Πάνω από 40.000 μάρτυρες έχουν σκοτωθεί από το εγκληματικό και καταπιεστικό καθεστώς του Άσαντ από την αρχή της εξέγερσης, ενώ πάνω από 200.000 έχουν συλληφθεί, 30.000 παραμένουν στις φυλακές και 65.000 είναι εξαφανισμένοι. Πρέπει να προσθέσουμε σε αυτούς τα λυπηρά νέα για τα 2,5 εκατομμύρια ανθρώπων που εγκατέλειψαν τα σπίτια τους και τους περίπου 300.000 που έφυγαν πρόσφυγες στις γειτονικές χώρες.
Κι όμως το κίνημα συνεχίζει τον αγώνα του ενάντια στο καθεστώς. Οι βασικές μορφές οργάνωσης προκύπτουν από λαϊκές συντονιστικές επιτροπές σε επίπεδο χωριού, γειτονιάς, πόλης ή περιφέρειας. Αυτές οι λαϊκές συντονιστικές επιτροπές είναι η πραγματική αιχμή του δόρατος του λαϊκού κινήματος και κινητοποιούν το λαό για διαδηλώσεις. Έχουν επίσης αναπτύξει μορφές λαϊκής αυτοκυβέρνησης, στηριγμένης στην οργάνωση των μαζών στις περιοχές που έχουν απελευθερωθεί από τον έλεγχο του καθεστώτος. Έχουν δημιουργηθεί Επαναστατικά Λαϊκά Συμβούλια, συνήθως με εκλογές, για να διαχειριστούν τις απελευθερωμένες περιοχές, αποδεικνύοντας πως το καθεστώς προκαλεί αναρχία και όχι ο λαός.
Η συριακή επαναστατική διαδικασία είναι ένα αυθεντικό λαϊκό και δημοκρατικό κίνημα που κινητοποιεί τις εκμεταλλευόμενες και καταπιεσμένες τάξεις ενάντια στην καπιταλιστική ελίτ που συνδέεται με την παγκόσμια τάξη πραγμάτων –παρόμοια με τις ανάλογες επαναστάσεις σε όλο τον αραβικό κόσμο. Το κίνημα ξεκίνησε ειρηνικά απαιτώντας μεταρρυθμίσεις, αλλά το καθεστώς απάντησε με γενικευμένη βία και καταστολή εναντίον όλων. Κάποιες μερίδες του συριακού πληθυσμού τότε αποφάσισαν να οργανώσουν ένοπλη αντίσταση για να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους ενάντια στις επιθέσεις των υπηρεσιών ασφαλείας και των μπράβων του καθεστώτος, γνωστών ως Σαμπίχα.
Η ένοπλη αντίσταση του συριακού λαού εκφράζει το δικαίωμά του να υπερασπιστεί τον εαυτό του απέναντι στην καταστολή του καθεστώτος και έχει επιτρέψει να συνεχιστεί η λαϊκή αντίσταση στις περιοχές που αντιμετωπίζουν τις επιθέσεις του καθεστώτος. Κάποια επαναστατικά συμβούλια έχουν δημιουργηθεί σε όλη τη Συρία, όπως και συντονιστικές επιτροπές για την ένοπλη και την πολιτική δράση. Ένας κώδικας καλής συμπεριφοράς, ο οποίος καλεί σε σεβασμό στο διεθνές δίκαιο και ενάντια στο σεχταριστικό μίσος, έχει επίσης υπογραφεί από ένα μεγάλο αριθμό ένοπλων ομάδων που ανήκουν στην ένοπλη λαϊκή αντίσταση στο καθεστώς.
Αποτελούμενη από λιποτάκτες φαντάρους και πολίτες που πήραν τα όπλα, αυτή η ένοπλη λαϊκή αντίσταση έχει αυθεντικές ρίζες στη λαϊκή εξέγερση.
Ο συριακός λαός συνεχίζει να επαναλαμβάνει ότι απορρίπτει τις σεχταριστικές διαιρέσεις, παρά τις προσπάθειες του καθεστώτος να ανάψει αυτήν την επικίνδυνη φωτιά, την οποία έχει χρησιμοποιήσει με πολλούς τρόπους από όταν η κλίκα των Άσαντ κατέλαβε την εξουσία το 1970. Το λαϊκό κίνημα έχει επιβεβαιώσει τον ενωτικό του αγώνα, αναπτύσσοντας ένα αίσθημα εθνικής αλληλεγγύης που ξεπερνά κοινωνικές, εθνοτικές και σεχταριστικές διακρίσεις.
Οι μεγάλες δυτικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, άλλες παγκόσμιες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις όπως η Ρωσία και η Κίνα, καθώς και περιφερειακές δυνάμεις όπως το Ιράν και η Τουρκία, όλες τους και χωρίς εξαίρεση, προσπαθούν αν επιβάλλουν μια λύση τύπου Υεμένης στη Συρία –με άλλα λόγια, να κόψουν το κεφάλι του καθεστώτος, το δικτάτορα Μπασάρ Αλ Άσαντ, ενώ θα διατηρούν ανέγγιχτη τη δομή του, όπως φάνηκε από τις συναντήσεις ανάμεσα σε Αμερικάνους και Ρώσους αξιωματούχους ή στο διεθνές συνέδριο στις 30 Ιούνη στη Γενεύη. Το μόνο σημείο τριβής είναι η ρωσική επιμονή να διατηρήσει με κάθε μέσο τον Άσαντ στην εξουσία, αλλά η Ρωσία μπορεί στο σύντομο μέλλον να τον θυσιάσει προκειμένου να υπερασπιστεί τα συμφέροντά της στη Συρία. Οι ΗΠΑ από τη μεριά τους έχουν επανειλημμένα εκφράσει την επιθυμία τους να διατηρήσουν ανέγγιχτη τη δομή του στρατού και των υπηρεσιών ασφαλείας.
Οι μεγάλες δυνάμεις στην πραγματικότητα δεν βλέπουν κανένα συμφέρον στην κατάρρευση του καθεστώτος. Αυτό το καθεστώς βοήθησε στη σταθεροποίηση των συνόρων του Ισραήλ και συνεργάστηκε επανειλημμένα με τις δυτικές δυνάμεις και στον «πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία» που είχε εξαπολύσει ο πρώην πρόεδρος Τζορτζ Μπους και στους πολέμους ενάντια στο Ιράκ το 1991, ενώ το 2003 το καθεστώς συμμετείχε στην «ανάκριση» αιχμαλώτων από τις δυτικές δυνάμεις. Για να μην αναφέρουμε την στρατιωτική επέμβαση στο Λίβανο σε συμφωνία με τις δυτικές δυνάμεις και το Ισραήλ για να συντρίψει την παλαιστινιακή αντίσταση και την λιβανέζικη Αριστερά το 1976. Η νεοφιλελεύθερη πολιτική έχει επιταχυνθεί εξωπραγματικά μετά την άνοδο του Μπασάρ Αλ Άσαντ στην εξουσία το 2000 και το καθεστώς είχε επίσης ανοίξει τη Συρία σε πολλούς επενδυτές από τη Δύση και τον Αραβικό Κόλπο πριν την έναρξη της επανάστασης. Αυτές οι πολιτικές έχουν βυθίσει πάνω από το μισό του πληθυσμού στη μιζέρια και τη φτώχεια.
Οι περιφερειακές αντιδραστικές δυνάμεις, με επικεφαλείς τη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ, επιχειρούν να στρέψουν τη συριακή επανάσταση προς το μέρος τους, να την οδηγήσουν στο δρόμο των δικών τους περιορισμένων στόχων για τα δικά τους συμφέροντα στην περιοχή και όχι αυτά του συριακού λαού. Η αντιδραστική ηγεσία αυτών των χωρών θέλει να παρέμβει στη Συρία για να ελέγξει την επαναστατική διαδικασία και να περιορίσει τις πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές συνέπειες αυτών των επαναστάσεων. Ταυτόχρονα, ενθαρρύνουν μια θρησκευτική διάσταση στη σύγκρουση, ενώ υποστηρίζουν χρηματικά κάποιες ένοπλες ομάδες των οποίων η συμπεριφορά είναι σεχταριστική, σε αντίθεση με το μήνυμα λαϊκής ενότητας που εκφράζει η συριακή επανάσταση. Αυτές οι αντιδραστικές δυνάμεις προσπαθούν και στη Συρία και αλλού να εμποδίσουν το άπλωμα και το βάθεμα των επαναστατικών διαδικασιών που απειλούν συνολικά την καθεστηκύια τάξη και παλεύουν να τους βάλουν ένα οριστικό τέλος.
Όμως ο συριακός λαός αντιστέκεται και συνεχίζει τον αγώνα του να χτίσει μια νέα Συρία. Η επανάσταση είναι διαρκής!
Διαρκής επανάσταση σημαίνει να παλέψουμε και να ανατρέψουμε το δικτατορικό καθεστώς του Άσαντ, ενώ παραμένουμε ενάντια και στους παγκόσμιους και περιφερειακούς ιμπεριαλισμούς που επιχειρούν να εκμεταλλευτούν την συριακή επαναστατική διαδικασία για τα δικά τους συμφέροντα ενάντια στο συριακό λαό. Γι’ αυτό το λόγο απορρίπτουμε και καταδικάζουμε κάθε ξένη επέμβαση στη Συρία, είτε από τον δυτικό και Σαουδό-Καταριανό άξονα, είτε από τον Ιράνο-Ρωσικό άξονα που υποστηρίζει το καθεστώς στην καταστολή του ενάντια στο λαϊκό κίνημα και ενισχύει τις οικονομικές και στρατιωτικές του δυνατότητες.
Η συνέχεια της επανάστασης έχει να κάνει επίσης με την επιθυμία να χτίσουμε μια ελεύθερη, δημοκρατική, κοσμική και επαναστατική Συρία που θα παλεύει να εξαφανίσει κάθε ανισότητα και κοινωνική διάκριση βάσει εθνότητας, φύλου και θρησκείας, να υποστηρίξουμε το δικαίωμα του κουρδικού λαού στην αυτοδιάθεση, να σεβαστούμε τις θρησκευτικές και εθνικές μειονότητες και να εξασφαλίσουμε όλες τις δημοκρατικές και πολιτικές ελευθερίες.
Η επανάσταση θα είναι διαρκής επειδή επίσης είναι δεσμευμένη να κάνει κάθε προσπάθεια να απελευθερώσει τα κατεχόμενα Υψίπεδα του Γκολάν, να υποστηρίξει τα δικαιώματα του παλαιστινιακού λαού για την επιστροφή των προσφύγων και την αυτοδιάθεση στην περιοχή της ιστορικής Παλαιστίνης, και να βοηθήσει άλλους λαούς στην περιοχή στον αγώνα τους ενάντια στους δικτάτορές τους και τον ιμπεριαλισμό.
Είναι ανάγκη όλες οι προοδευτικές και δημοκρατικές δυνάμεις να υποστηρίξουν το συριακό λαϊκό κίνημα και την Συριακή Επαναστατική Αριστερά που συμμετέχει στον αγώνα ενάντια στο δικτατορικό καθεστώς. Γι’ αυτό σας καλούμε να εκφράσετε ξεκάθαρα την υποστήριξη και την αλληλεγγύη σας στη συριακή επανάσταση και στον εξεγερμένο συριακό λαό.
Ζήτω η λαϊκή Συριακή επανάσταση!
Δαμασκός, 23 Σεπτέμβρη, 2012
Η Συριακή Επαναστατική Αριστερά
Email : frontline.left@yahoo.com
