Απεργία 28 Νοέμβρη: Nα τη μαζικοποιήσουμε με τα αιτήματα των εργαζομένων

Η αγωνιστική διάθεση που διαπιστώνεται σε πλήθος εργατικών χώρων ιδιωτικού και δημοσίου τομέα, με πιο πρόσφατο και χαρακτηριστικό παράδειγμα τις συνεχιζόμενες καταλήψεις στον ΕΦΚΑ, ψάχνει σημείο ενοποίησης και μαχητικής έκφρασης.

Τα αιτήματα είναι πολλά και επείγοντα. Η διεκδίκηση των κλεμμένων 13ου και 14ου μισθών, οι Συλλογικές Συμβάσεις και η αύξηση του κατώτατου μισθού και όλων των μισθών και συντάξεων, η κατάργηση των αντιασφαλιστικών νόμων και το τέλος της ελαστικής εργασίας, η φοροελάφρυνση των εργαζομένων και το σταμάτημα των πλειστηριασμών της λαϊκής περιουσίας και επίσης οι μαζικές προσλήψεις για τις κοινωνικές ανάγκες, όπως και η απεμπλοκή της χώρας από τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς και τα πολεμικά σχέδια. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ προσπαθεί να εξαπατήσει τον κόσμο της δουλειάς με φιλεργατική ρητορική και προεκλογικές εξαγγελίες για το αόριστο μέλλον, αλλά δεν πείθει!

Τα τρία μνημόνια, οι εκατοντάδες μνημονιακοί νόμοι, οι χιλιάδες μνημονιακές διατάξεις και εγκύκλιοι, οι άπειρες δικαστικές αποφάσεις για παράνομες και καταχρηστικές απεργίες, η «αυξημένη» δράση της αστυνομίας σε εργατικούς και συνδικαλιστικούς χώρους ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα, η δικαστική και οικονομική σκανδαλώδης ασυλία των εργοδοτών και του μεγάλου κεφάλαιου δεν αρκούν για να καμφθεί το εργατικό κίνημα, που βρίσκεται σε απογοήτευση, αλλά και σε αναμονή (κοινώς σε κατάσταση… stand by) για να ξαναβγεί στους δρόμους.

Γι’ αυτό επιστρατεύονται και τα συνδικαλιστικά υπερόπλα της μνημονιακής γραφειοκρατίας σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, του κυβερνητικού κι εργοδοτικού συνδικαλισμού, που καταβάλλουν μεγάλες προσπάθειες και εντυπωσιακή προσήλωση στο στρατόπεδο του αντιπάλου και όχι των εργαζομένων, τους οποίους υποτίθεται ότι εκπροσωπούν.

Η ΓΣΕΕ προκήρυξε την απεργία στις 28/11, ενώ προσανατολιζόταν για τις 5/12, για την καθιερωμένη του προϋπολογισμού, υπό την πίεση της συγκέντρωσης απεργιακών δυνάμεων και δυναμικής στις 14 Νοέμβρη. Αυτό είναι γεγονός που δεν μπορεί να περνά απαρατήρητο και έχει τη σημασία του.

Η ΓΣΕΕ τίθεται ξανά στη διάθεση της «Κοινωνικής Συμμαχίας» με τους εργοδοτικούς φορείς, που έχουν πλουτίσει από τις μνημονιακές πολιτικές που εφαρμόζονται στους εργάτες τους. Γι’ αυτό δεν θέλει την απεργία που αναγκάστηκε να προκηρύξει, όπως κι οι εργοδότες-φίλοι του Παναγόπουλου δεν θέλουν να απεργήσουν οι εργαζόμενοί τους, όπως δεν ήθελαν ούτε στις 30 Μάη.

Στις 14 Νοέμβρη πραγματοποιήθηκε η απεργία μόνο του Δημόσιου τομέα, με τη συμμετοχή του συνδικάτου των οικοδόμων και της ιδιωτικής υγείας, από την πλευρά του ΠΑΜΕ, το οποίο απέσυρε τον μεγάλο όγκο των δυνάμεών του στον ιδιωτικό τομέα, μεταφέροντας τη βασική του στήριξη στην απεργία της 28ης Νοέμβρη.

Χάθηκε μια ευκαιρία απομόνωσης της Παναγοπουλικής ΓΣΕΕ και των ομοειδών συνδικαλιστών σε ΕΚΑ και ΑΔΕΔΥ. Μια ευκαιρία που θα έφερνε καλύτερη συνεργασία των ταξικών δυνάμεων και αυτοπεποίθηση σε μεγάλο αριθμό εργαζομένων. Μια ευκαιρία που θα έδινε δείγματα ενός άλλου τύπου συνδικαλισμού, ικανού να επιβάλει ημερομηνίες και πλαίσια άλλα από της γραφειοκρατίας. Μια ευκαιρία απεργίας πιο κοντά στη βάση των εργαζομένων. Μια ευκαιρία για να βγουν τα σωματεία από την ανυποληψία που τα έχουν ρίξει οι ΔΑΚΕ, πρώην ΠΑΣΚΕ κι οι συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ.

Οι μνημονικές και φιλελεύθερες πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ εύχονται να μονιμοποιηθεί το καθεστώς διαφορετικών απεργιών της κάθε συνομοσπονδίας, για να είναι χωρίς μαζικότητα και αναποτελεσματικές, για να αποκαρδιώνουν αντί να εμψυχώνουν τους εργαζόμενους, για να τους κρατάνε σε απόσταση μεταξύ τους και μακριά από την επίτευξη των αιτημάτων τους.

Αυτό δεν μπορεί να αποτελεί στόχο καμιάς από τις αριστερές και ταξικές δυνάμεις.

Η περαιτέρω απαξίωση βασικών εργαλείων του εργατικού κινήματος, όπως η απεργία και τα σωματεία, δεν μπορούν να θεωρηθούν ως εναλλακτικό σχέδιο για έναν άλλο συνδικαλισμό, δεν μπορούν να είναι ούτε καν πρώτο βήμα για έναν άλλο δρόμο, το δρόμο της έκφρασης της βάσης των χώρων δουλειάς. Το εργαλείο της απεργίας κινδυνεύει να ξεχαστεί τελείως, ειδικά της μαζικής απεργίας, την οποία όλο και πιο σπάνια συναντούν ιδιαίτερα οι νέοι εργαζόμενοι, που δεν έχουν παλιότερες εμπειρίες.

Με το σκεπτικό αυτό, το ΜΕΤΑ, αφού έδωσε όλες του τις δυνάμεις για κοινή μέρα απεργίας (χωρίς να κολλήσει σε κάποια ημερομηνία), αφού πάλεψε για την επιτυχία της απεργίας στις 14/11 (σε συνεργασία με όσες ταξικές δυνάμεις είναι ανοιχτές για κοινή και αποτελεσματική δράση), στην Εκτελεστική Επιτροπή της ΑΔΕΔΥ της 15ης Νοέμβρη έθεσε την πρόταση για συμμετοχή στην απεργία στις 28/11, μαζί με τους υπόλοιπους εργαζόμενους της χώρας, με στάση εργασίας, προκειμένου να συμβαδίσει, όσο πιο μαζικά γίνεται, ο Δημόσιος και Ιδιωτικός τομέας σε κοινό αγώνα.

Σύσσωμες οι συνδικαλιστικές δυνάμεις του συστήματος (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ) όπως αναμενόταν, με δήθεν αγωνιστική και «ανεξάρτητη» πολιτική από τη «συμβιβασμένη» ΓΣΕΕ, αρνήθηκαν τη, με οποιονδήποτε τρόπο, συμμετοχή του Δημοσίου στην απεργία της 28ης Νοέμβρη.

Δεν θα περίμενε κανείς τη σύμπλευση του ΠΑΜΕ και των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ με αυτές τις δυνάμεις, στο συγκεκριμένο ζήτημα, αφήνοντας το ΜΕΤΑ μόνο του στην ψηφοφορία για στάση εργασίας στις 28/11 και διακριτή συγκέντρωση από της «Κοινωνικής Συμμαχίας» των ΓΣΕΕ-ΕΚΑ.

Η ταύτιση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας στα μεγάλα συνδικάτα με τη βάση των μελών τους, μαζί με την περιφρόνηση της πραγματικότητας και των συσχετισμών στα σωματεία και τις ομοσπονδίες και την απλοϊκή αντιμετώπιση του προβλήματος του εργατικού κινήματος, που παρατηρείται από το Συντονισμό Πρωτοβάθμιων Σωματείων όπου δραστηριοποιείται και το κομμάτι του ΝΑΡ, αλλά και η άρνηση οποιασδήποτε κοινής δράσης, με στόχο –πέρα από τους συμβολισμούς και την επίδειξη υπεροχής εσωτερικά στις ταξικές δυνάμεις– τη νίκη επί του ταξικού αντιπάλου, που παρατηρείται από τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ, είναι σοβαρές αδυναμίες που προστίθενται στον ήδη ταλαιπωρημένο κόσμο της δουλειάς και δεν ξεμπλοκάρουν με αυτόν τον τρόπο την κατάσταση.

Η συνεργασία σωματείων και αγωνιστών-αγωνιστριών από εργατικούς χώρους που εμφανίστηκε στην απεργιακή αντιμετώπιση στις 30 Μάη στο Πολυτεχνείο, με άλλο πλαίσιο και ξεχωριστή συγκέντρωση από των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-φορέων της αγοράς, δίνει μια ελπίδα διαφορετικής αντιμετώπισης και έκανε άλλο ένα βήμα προσπάθειας κοινής δράσης για την απεργία στις 14/11 και την οργανωμένη συνέχεια.

Η απεργία στις 28/11 δεν μας αφήνει αδιάφορους. Δεν θα δουλέψει ο κόσμος του Δημοσίου την ώρα που θα απεργούν οι εργαζόμενοι του άγριου ιδιωτικού τομέα για να κάνουμε «κόνξες» στους Παναγόπουλο και Βασιλόπουλο της ΓΣΕΕ και στον Μυλωνά του ΕΚΑ.

Ο δρόμος της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος και του συνδικαλισμού της βάσης κι όχι των γραφειοκρατών περνάει υποχρεωτικά από μαζικές απεργίες και αγώνες που ακόμα δεν είναι σε θέση να προκηρύξουν οι ταξικές δυνάμεις.

*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά