Από τον Φουτζιμόρι στον ΣΥΡΙΖΑ -η περίπτωση της κ. Παναρίτη

Ένα ση­μα­ντι­κό πρό­βλη­μα που χα­ρα­κτη­ρί­ζει την σύγ­χρο­νη Αρι­στε­ρά στην Ελ­λά­δα και διε­θνώς είναι η απώ­λεια της ιστο­ρι­κής μνή­μης. Στα πλαί­σια του με­τα­νε­ο­τε­ρι­κού κό­σμου, όπου όλοι ανα­γκα­στι­κά δια­βιού­με, όλες οι πα­ρελ­θού­σες πραγ­μα­τι­κό­τη­τες, όλες οι σκαιές πρά­ξεις, όλες οι πα­ρα­βιά­σεις της αν­θρώ­πι­νης αξιο­πρέ­πειας φαί­νε­ται να χά­νουν την οξύ­τη­τά τους. Ανα­πτύσ­σε­ται ένα διαρ­κές και υπνω­τι­στι­κό ηθικά «ναι μεν αλλά». «Ναι μεν αυτός ή αυτή έκανε ό,τι έκανε  τότε (και που ξέ­ρου­με ότι όντως το έκανε ;) ,αλλά είναι ικα­νός/ή, μπο­ρεί να μας βοη­θή­σει, έχει ση­μα­ντι­κές διε­θνείς δια­συν­δέ­σεις, τους ξέρει από μέσα, δια­θέ­τει τε­χνο­γνω­σία κλπ». Αυτή η απο­λο­γη­τι­κή το­πο­θέ­τη­ση λει­τουρ­γεί ως ένα σφουγ­γά­ρι που σβή­νει κάθε πα­ρά­πτω­μα του πα­ρελ­θό­ντος και σι­γά-σι­γά οδη­γεί στο να ξε­χά­σου­με το ίδιο το πα­ρελ­θόν. Εδώ, όμως, έγκει­ται η με­γά­λη ιστο­ρι­κή ευ­θύ­νη των αρι­στε­ρών και ιδίως των λε­γό­με­νων δια­νο­ου­μέ­νων της Αρι­στε­ράς : να κρα­τή­σουν την μνήμη ανε­ξί­τη­λη, να μι­λή­σουν με παρ­ρη­σία για τους αν­θρώ­πους που αδι­κή­θη­καν ή και χά­θη­καν άδικα  και για τους αν­θρώ­πους που αδί­κη­σαν άμεσα ή έμ­με­σα.

1. Στο πλευ­ρό του Αλ­μπέρ­το Φου­τζι­μό­ρι  

Είναι πα­γκοί­νως απο­δε­κτό ότι η κ.  Πα­να­ρί­τη ερ­γά­σθη­κε ως σύμ­βου­λος της κυ­βέρ­νη­σης Φου­τζι­μό­ρι στο Περού κατά τις αρχές της δε­κα­ε­τί­ας του 1990 για λο­γα­ρια­σμό της Πα­γκό­σμιας Τρά­πε­ζας. Στο προ­σω­πι­κό site της κ.Πα­να­ρί­τη υπάρ­χουν πολ­λές θε­τι­κές ανα­φο­ρές και βί­ντεο για την πε­ρί­ο­δο αυτήν, όπου υπο­στη­ρί­ζε­ται ότι μέσω των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων και των στό­χων της Πα­γκό­σμιας Τρά­πε­ζας επι­τεύ­χθη­κε τότε στο Περού ένα είδος ση­μα­ντι­κού success story. O μη γνω­ρί­ζων τα πρα­χθέ­ντα μπο­ρεί και να πι­στέ­ψει ότι στο Περού ανα­πτύ­χθη­κε ένα πεί­ρα­μα άμε­σης δη­μο­κρα­τί­ας και επέ­κτα­σης των αν­θρω­πί­νων δι­καιω­μά­των. Η κ.Πα­να­ρί­τη έχει γρά­ψει και ένα βι­βλίο όπου χα­ρα­κτη­ρί­ζει τις «με­ταρ­ρυθ­μί­σεις» Φου­τζι­μό­ρι» ως «κυ­βερ­νη­τι­κή με­ταρ­ρύθ­μι­ση δια της άμε­σης δη­μο­κρα­τί­ας». Ποιά άμεση δη­μο­κρα­τία, όμως, εφάρ­μο­σε ο Φου­τζι­μό­ρι στο Περού κατά την πε­ρί­ο­δο 1990-2000 , όπου και δια­κυ­βέρ­νη­σε στο Περού ; Κάτι λίγο ηπιό­τε­ρο από την «άμεση δη­μο­κρα­τία» του στρα­τη­γού Πι­νο­σέτ στην Χιλή. Ας θυ­μη­θού­με εδώ ότι ο Αλ­μπέρ­το Φου­τζι­μό­ρι εφάρ­μο­σε την «θε­ρα­πεία του σοκ», δη­λα­δή των ΔΝΤ και Πα­γκό­σμιας Τρά­πε­ζας στο Περού των αρχών του 1990. Δη­λα­δή , σκλη­ρή λι­τό­τη­τα, ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις, διά­λυ­ση των κοι­νω­νι­κών υπη­ρε­σιών κλπ. Όταν αυτή η πο­λι­τι­κή δη­μιούρ­γη­σε κοι­νω­νι­κές αντι­δρά­σεις, ο αρ­χι­κά νό­μι­μα εκλεγ­μέ­νος Φου­τζι­μό­ρι ως Πρό­ε­δρος της Δη­μο­κρα­τί­ας έκανε ένα στρα­τιω­τι­κό πρα­ξι­κό­πη­μα, κή­ρυ­ξε τον στρα­τιω­τι­κό νόμο και κυ­βέρ­νη­σε ως δι­κτά­τωρ του Περού για λο­γα­ρια­σμό του διε­θνούς κε­φα­λαί­ου και των ΗΠΑ. Δια­μόρ­φω­σε ένα ακόμη ερ­γα­στή­ριο του στρα­τιω­τι­κού νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού όπως η Χιλή.

Μήπως, όμως, αυτή η δι­κτα­το­ρία ήταν πε­φω­τι­σμέ­νη και δεν πεί­ρα­ξε τις ζωές και τα δι­καιώ­μα­τα των πο­λι­τών του Περού ; Μήπως ήταν μια , κατά τα διε­θνώς λε­γό­με­να, «εκ­παι­δευ­τι­κή δι­κτα­το­ρία», ένας «ανα­γκαί­ος γύψος» , όπως θα έλεγε και ο αλή­στου μνή­μης Γε­ώρ­γιος Πα­πα­δό­που­λος για την Ελ­λά­δα ; Δεν είναι κα­θό­λου έτσι. Ο Φου­τζι­μό­ρι με αφορ­μή την συχνά κα­τα­στρο­φι­κή πο­λι­τι­κή της αρι­στε­ρής ένο­πλης ορ­γά­νω­σης «Φω­τει­νό Μο­νο­πά­τι» ανέ­πτυ­ξε μια στρα­τη­γι­κή αφα­νι­σμού των ιν­διά­νι­κων χω­ριών ως της βάσης της «τρο­μο­κρα­τί­ας».Τα Τάγ­μα­τα Θα­νά­του που δη­μιούρ­γη­σε σκό­τω­σαν χι­λιά­δες αν­θρώ­πους και έβα­ψαν το Περού στο κόκ­κι­νο χρώμα της βά­ναυ­σης και φα­σι­στι­κής κρα­τι­κής τρο­μο­κρα­τί­ας. Για τα εγκλή­μα­τα αυτά, ο Φου­τζι­μό­ρι κα­τα­δι­κά­σθη­κε το 2009 από δι­κα­στή­ριο του Περού για εγκλή­μα­τα κατά της αν­θρω­πό­τη­τας. Δεν γνω­ρί­ζου­με αν πήγε φυ­λα­κή, αλλά γνω­ρί­ζου­με ότι άκου­σε την αναγ­γε­λία της κα­τα­δι­κα­στι­κής κά­θειρ­ξης με απά­θεια και σαν να μην έτρε­χε τί­πο­τε, με μια χα­ρα­κτη­ρι­στι­κή ψυ­χρό­τη­τα που θυ­μί­ζει την Νυ­ρεμ­βέρ­γη του 1946.

Θα μας πείτε, τώρα, καλά, η κ. Πα­να­ρί­τη ήταν οι­κο­νο­μι­κή σύμ­βου­λος της Πα­γκό­σμιας Τρά­πε­ζας στο Περού, τι έφται­ξε για τα εγκλή­μα­τα του Φου­τζι­μό­ρι ;  Δεν πλη­ρω­νό­ταν καν από την κυ­βέρ­νη­σή του.  .Θα σας πούμε ότι με την ίδια λο­γι­κή όσοι και όσες σχε­δί­α­σαν τον πό­λε­μο κατά των φτω­χών στην Χιλή ήταν καλοί τε­χνο­κρά­τες και αξιο­πρε­πείς  οι­κο­γε­νειάρ­χες  και τί­πο­τε πα­ρα­πά­νω. Όπως έχουν δεί­ξει πολ­λοί συγ­γρα­φείς, ανά­με­σα στους οποί­ους και η Νάομι Κλάιν, οι «τε­χνο­κρά­τες» του ΔΝΤ και των διε­θνών ορ­γα­νι­σμών είναι πο­λι­τι­κά, αν όχι ποι­νι­κά, συ­νερ­γοί και των οι­κο­νο­μι­κών εγκλη­μά­των του διε­θνούς ιμπε­ρια­λι­σμού και νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρου κα­πι­τα­λι­σμού αλλά και της κα­τα­σταλ­τι­κής βίας, η οποία ανα­πό­φευ­κτα συ­νο­δεύ­ει τα οι­κο­νο­μι­κά εγκλή­μα­τα κατά των λαών.

Βε­βαί­ως, ο διε­θνής  ιμπε­ρια­λι­σμός και το διε­θνές χρη­μα­τι­στι­κό κε­φά­λαιο ανα­πτύσ­σουν έναν κα­τα­με­ρι­σμό  ερ­γα­σί­ας που απε­νο­χο­ποιεί τους επι­στή­μο­νες, Οι επι­στή­μο­νες ερευ­νούν και προ­τεί­νουν (ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις, δια­μόρ­φω­ση κτη­μα­το­λο­γί­ων και ιδιο­κτη­σια­κών δι­καιω­μά­των κ.α. ) , οι πο­λι­τι­κοί απο­φα­σί­ζουν χωρίς ή με κοι­νο­βου­λευ­τι­κή συ­ναί­νε­ση , οι στρα­τη­γοί ανα­πτύσ­σουν στρα­τούς ή τάγ­μα­τα θα­νά­του κατά του λαού, οι δι­κα­στές κα­τα­δι­κά­ζουν τους «τα­ρα­ξί­ες», οι μη­χα­νι­κοί κα­τα­σκευά­ζουν πα­ρα­γκου­πό­λεις , οι δι­κη­γό­ροι ζη­τούν την «επιεί­κεια του δι­κα­στη­ρί­ου» κλπ, κλπ. Μέσα σε αυτά τα πλαί­σια, ο οι­κο­νο­μο­λό­γος μπο­ρεί να σχε­διά­ζει πο­λι­τι­κές χωρίς να νοιά­ζε­ται για τα απτά απο­τε­λέ­σμα­τα στην ζωή και στην δυ­στυ­χία των απλών αν­θρώ­πων. Ο δε ιε­ράρ­χης μπο­ρεί την ίδια εποχή και να «δια­βά­ζει», όπως έκανε κατά την απρι­λια­νή δι­κτα­το­ρία ο μα­κα­ρι­στός Χρι­στό­δου­λος. Για το αίμα, την κα­τα­στρο­φή, τα βα­σα­νι­στή­ρια, ποιος θα πάρει τε­λι­κά την ευ­θύ­νη ; Ακόμη και ο Φου­τζι­μό­ρι κά­ποιο προ­σω­πι­κό ελα­φρυ­ντι­κό μπο­ρεί να είχε, ίσως τον αντι­ια­πω­νι­κό ρα­τσι­σμό στο Περού.   Και, άλ­λω­στε, για να κά­νου­με μια ανί­ε­ρη και «απο­τρό­παια» σύ­γκρι­ση, ακόμη και υπό τα κλασ­σι­κά  φα­σι­στι­κά κα­θε­στώ­τα, κά­ποιοι προ­σπα­θού­σαν να φτιά­ξουν ατο­μι­κές βόμ­βες (Βάι­τσ­ζέ­κερ), να στη­ρί­ξουν την οι­κο­νο­μία (Σαχτ), να στη­ρί­ξουν τις υπο­δο­μές και τον επι­σι­τι­σμό ( Σπέερ), να φτιά­ξουν δη­λη­τη­ριώ­δεις ου­σί­ες (Zyclon B) , που δεν ήξε­ραν πώς θα χρη­σι­μο­ποι­η­θούν τε­λι­κά και ούτε και τους εν­διέ­φε­ρε. Όλοι αυτοί ήταν συ­νερ­γοί του να­ζι­σμού ; Μια άποψη θα έλεγε: όχι ανα­γκα­στι­κά, άλ­λω­στε, πολ­λοί από αυ­τούς δεν αγ­γί­χθη­καν καν  από το Δι­κα­στή­ριο της Νυ­ρεμ­βέρ­γης και συ­νέ­χι­σαν να προ­σφέ­ρουν σε άλλα αφε­ντι­κά τις υπη­ρε­σί­ες τους. Όμως, η πο­λι­τι­κή ηθική δεν ακο­λου­θεί πά­ντο­τε τις νο­μι­κές και πο­λι­τι­κές σκο­πι­μό­τη­τες.  Και στα πλαί­σια της πο­λι­τι­κής ηθι­κής της Αρι­στε­ράς δεν υπάρ­χει επι­στη­μο­νι­κή γνώση και πρα­κτι­κή χωρίς ηθι­κές επι­λο­γές και χωρίς ηθι­κές συ­νέ­πειες. Κατά την πα­ρα­πά­νω άποψη, όποιος συμ­βου­λεύ­ει επι­στη­μο­νι­κά  για λο­γα­ρια­σμό των διε­θνών ορ­γα­νι­σμών και των κύ­κλων του ιμπε­ρια­λι­σμού  μια αντι­δη­μο­κρα­τι­κή –αν όχι και φα­σι­στι­κή-  κυ­βέρ­νη­ση έχει μια ηθική εμπλο­κή στις πρα­κτι­κές αυτής της κυ­βέρ­νη­σης.

2. Και η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς;

Αυτή η πα­ρέμ­βα­ση δεν έχει ως βα­σι­κό σκοπό να φτιά­ξει ένα ακόμη κα­τη­γο­ρη­τή­ριο κατά της κ. Πα­να­ρί­τη. Επι­ση­μαί­νει, όπως και από άλλες πλευ­ρές έχει ήδη το­νι­σθεί (βλ. και Δ.Μη­λά­κα «Η Πα­να­ρί­τη του Βα­ρου­φά­κη» σε www.​imerodromos.​gr ) , ότι η Αρι­στε­ρά τί­πο­τε καλό δεν μπο­ρεί να ει­σα­γά­γει με τα ίδια άτομα , τις ίδιες νο­ο­τρο­πί­ες και τους ίδιους μη­χα­νι­σμούς που χρη­σι­μο­ποί­η­σε η διε­θνής του κε­φα­λαί­ου και εσχά­τως ο κ. Πα­παν­δρέ­ου. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πα­λαιό­τε­ρα με δή­λω­ση του προ­έ­δρου του είχε επι­ση­μά­νει αυτό το πρό­βλη­μα, της ύπαρ­ξης οι­κο­νο­μι­κών πραγ­μα­το­γνω­μό­νων, που έχουν στη­ρί­ξει την νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη πο­λι­τι­κή διε­θνώς, πε­ρι­λαμ­βα­νό­με­νης ονο­μα­στι­κά και της κ. Πα­να­ρί­τη, η δε Αυγή την είχε χα­ρα­κτη­ρί­σει «αρ­πα­κτι­κό». Το πρό­βλη­μα δεν έπαψε να ισχύ­ει. Ούτε θα μας βοη­θή­σουν πραγ­μα­τι­κά όσοι και όσες γνω­ρί­ζουν από μέσα το «κήτος», όσο θα εί­μα­στε στην κοι­λιά του ακόμη. Δεν υπάρ­χει τε­χνι­κή γνώση χωρίς πο­λι­τι­κή ιδε­ο­λο­γία, δεν υπάρ­χει πο­λι­τι­κή πρα­κτι­κή χωρίς τα­ξι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά, δεν υπάρ­χουν απο­φά­σεις χωρίς ηθι­κές συ­νέ­πειες και εμπλο­κή. Αυτό που ο Μαξ Βέ­μπερ χα­ρα­κτή­ρι­ζε «ου­δε­τε­ρό­τη­τα της επι­στή­μης», δεν υπάρ­χει μετά τους δυο Πα­γκό­σμιους Πο­λέ­μους και ιδίως  μετά το Άου­σβιτς. Αν η κυ­βέρ­νη­ση ή η ομάδα δια­πραγ­μά­τευ­σης του κ. Βα­ρου­φά­κη κρί­νουν αλ­λοιώς, θα αντι­λη­φθούν σύ­ντο­μα τις τρα­γι­κές συ­νέ­πειες.