Από τον ΣΥΡΙΖΑ της ριζοσπαστικής πολιτικής στον ΣΥΡΙΖΑ εφαρμογής του 3ου Μνημονίου

Συγκεκριμένα μετά τις δύο ψήφους κατά, τις οκτώ ψήφους παρών και τις επτά συνειδητές απουσίες από τη βουλή, αλλά και την ψήφο των 15 βουλευτών που δόθηκε καταχρηστικά, η κυβέρνηση απώλεσε πανηγυρικά την δεδηλωμένη από τους βουλευτές της συμπολίτευσης. Έτσι μένοντας με 145 μόνο βουλευτές, επεδίωξε και έλαβε τις καταφατικές ψήφους των αστικών μνημονιακών κομμάτων του «ναι» που έχουν συντριβεί στο πρόσφατο δημοψήφισμα, αποσπώντας μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία της τάξης των 251 βουλευτών.

Πρόκειται πλέον για μια άνευ προηγουμένου μετάλλαξη της κυβερνητικής πλειοψηφίας του ΣΥΡΙΖΑ, για μια πορεία μετατροπής του σε μια «μεγάλη ΔΗΜΑΡ», για μια κυβέρνηση εθνικής συναίνεσης ανάμεσα στις δυνάμεις του συντριπτικού «όχι» του δημοψηφίσματος και στις χρεοκοπημένες πολιτικές δυνάμεις του «ναι». Ακριβώς τέτοια ήταν και η κυβέρνηση Παπαδήμου, μια κυβερνητική μνημονιακή συμμαχία μεταξύ ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ, που συνετρίβη στις εκλογές του Ιουνίου 2012. Άλλωστε ένα τόσο βαρύ 3ο Μνημόνιο που έφερε η κυβέρνηση προς έγκριση στην Εθνική  Αντιπροσωπεία δεν θα μπορούσε να «περάσει» χωρίς τις ψήφους των αστικών μνημονιακών κομμάτων του κοινωνικού ολέθρου και της οικονομικής καταστροφής. Μια καθαρή καινούρια Συμφωνία της Βάρκιζας ανάμεσα στους εκπροσώπους του «όχι» στις μνημονιακές πολιτικές (ΕΑΜ εν προκειμένω)  και στους εκπροσώπους του «ναι» στα μνημόνια της ευρωζώνης (εκπρόσωποι των αστικών κομμάτων).

Το 3ο Μνημόνιο που παρουσίασε η ελληνική κυβέρνηση στη βουλή πλήττει καίρια τα λαϊκά στρώματα συνεχίζοντας την αποψίλωση των εισοδημάτων και των δικαιωμάτων τους, κατά τον πλέον ωμό τρόπο, όπως ακριβώς τα δύο προηγούμενα Μνημόνια:

1)Αποδέχεται την κατάταξη βασικών προϊόντων και υπηρεσιών στον συντελεστή ΦΠΑ του 23%, και υπολογίζοντας αφαίμαξη του λαϊκού εισοδήματος κατά 1% του ΑΕΠ ετησίως, δηλαδή κατά 2,0 δισεκατ. ευρώ κάθε χρόνο.

2)Διατηρεί την ληστρική και ολοκληρωτικά αβάσιμη και παράνομη φορολόγηση της ακίνητης περιουσίας, επιδιώκοντας την αφαίρεση επιπλέον 2,6 δισεκατ. ευρώ ετησίως για τις λαϊκές τάξεις, αυξάνει την εισφορά κοινωνικής αλληλεγγύης και καταργεί φορολογικές ελαφρύνσεις για τους αγρότες.

3)Επαναφέρει και θέτει σε ισχύ το νόμου 3863 / 2010 (νόμος Κουτρουμάνη – Λοβέρδου) που κατακρεουργεί τις συντάξεις των 2,5 εκατομμυρίων συνταξιούχων της χώρας,  της συνταξιοδοτικής δαπάνης κατά 1% του ΑΕΠ, δηλαδή κατά 2,0 δισεκατ. ευρώ κάθε χρόνο. Διατηρεί σε ισχύ τη ρήτρα μηδενικού ελλείμματος που εκμηδενίζει τις επικουρικές συντάξεις, καταργεί σε σύντομο διάστημα το ΕΚΑΣ, αυξάνει τις ασφαλιστικές εισφορές υγείας, μονιμοποιεί ως όριο συνταξιοδότησης το 67ο έτος.

4)Επαναφέρει την αξιολόγηση του προσωπικού από τους διευθυντές στον δημόσιο τομέα της οικονομίας με τάσεις συρρίκνωσης του δημοσιοϋπαλληλικού δυναμικού και συμπίεσης του μισθολογικού κόστους.

5)Συνεργεί στην ανακεφαλαίωση και εξυγίανση των τεσσάρων συστημικών τραπεζών στην προοπτική να αποδοθούν στην διαχείριση της ιδιωτικής καπιταλιστικής πρωτοβουλίας.

6)Παραπέμπει την επαναφορά του κατώτατου μισθού και των μισθών των συλλογικών συμβάσεων εργασίας που ίσχυαν μέχρι το 2012 στις ελληνικές καλένδες, ενώ η νομοθεσία για τις συλλογικές διαπραγματεύσεις που αναφέρεται θα συναρτά την εξέλιξη των μισθών από την παραγωγικότητα και την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων.

7)Ολοκληρώνει τον κύκλο των ιδιωτικοποιήσεων που είχαν προωθήσει οι αστικές κυβερνήσεις με τις αποκρατικοποιήσεις του ΑΔΜΗΕ, του ΟΛΠ και του ΟΛΘ, των σιδηροδρόμων, των αεροδρομίων και της υπόλοιπης περιουσίας του ελληνικού δημοσίου που διαχειρίζεται το ΤΑΙΠΕΔ.

Η υιοθέτηση αυτών των βάρβαρων μνημονιακών μέτρων (εδώ κατήργησαν ακόμη και την δειλή επιβολή της έκτακτης συνεισφοράς του 12% των επιχειρήσεων με κέρδη άνω των 500 χιλιάδων ευρώ) από την μεγάλη πλειοψηφία των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ (120 υπέρ της πρότασης στους θεσμούς και 30 κατά, δηλαδή 80% «ναι» και 20% «όχι») στοιχειοθετεί την μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ σε αστικό μνημονιακό κόμμα, ανεξάρτητα από την όποια αγωνιστική και ριζοσπαστική πορεία είχαν οι φορείς του. Άλλωστε  και το ΠΑΣΟΚ ήταν ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, που οι εργαζόμενοι το έβλεπαν ως φορέα λαϊκών μεταρρυθμίσεων, και μ’ αυτό τον τρόπο απέσπασε το 44% της λαϊκής ετυμηγορίας τον Οκτώβριο του 2009, ωστόσο υιοθετώντας τη μνημονιακή πολιτική του 1ου και 2ου Μνημονίων, απώλεσε κάθε νομιμοποίηση και κατακρημνίστηκε στην κοινοβουλευτική εκπροσώπηση του 4%. Η ίδια πλέον αδυπώπητη μοίρα περιμένει και τον ΣΥΡΙΖΑ στο επόμενο διάστημα, στο μέτρο μάλιστα που θα εφαρμόζει αγόγγυστα μέτρα ακόμη σκληρότερα μετά τις απαιτήσεις των ευρωπαϊκών θεσμών.

Η αντίληψη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι δυνατό να μεταστραφεί και να επανέλθει στην αριστερή ριζοσπαστική λογική, έστω την σοσιαλδημοκρατική λογική του «Προγράμματος της Θεσσαλονίκης», με την άσκηση κατάλληλων πιέσεων εντός του σώματος του πολιτικού οργανισμού του ΣΥΡΙΖΑ, και την αποκατάσταση της δημοκρατίας και της λειτουργίας των σχετικών οργάνων ανήκει το λιγότερο στη σφαίρα της «πολιτικής  φαντασίας». Κι’ αυτό δεν μπορεί να συμβεί γιατί ήδη από προηγούμενα η πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ, σ’ οποιοδήποτε επίπεδο ήταν επιρρεπής σε μια τέτοια μετάλλαξη όπως η σημερινή, στο μέτρο που δεν νοούσε την ελληνική οικονομία αποκλειστικά και μόνον στο πλαίσιο της ευρωζώνης. Αυτή η συνθήκη δεν μπορούσε παρά να επιφέρει τους καταναγκασμούς που επέφερε και που πρόκειται πλέον να ωθήσουν την λαϊκή εξαθλίωση της πενταετούς μνημονιακής πολιτικής (2010 – 14) στα άκρα, εφόσον προσθέτουν άλλα τρία χρόνια άγριας μνημονιακής διαχείρισης.

Η πολιτική θέση των αριστερών, προοδευτικών, κομμουνιστών, ριζοσπαστών, αντικαπιταλιστών δεν μπορεί να βρίσκεται παρά σε αντιπολιτευτική αντιπαλότητα στην κυβερνητική πολιτική του 3ου Μνημονίου, που έχει να διεκπεραιώσει ο ΣΥΡΙΖΑ με την κοινοβουλευτική συνέργεια και συναίνεση του αστικού μνημονιακού τόξου της ΝΔ, του Ποταμιού και του ΠΑΣΟΚ. Θα πρόκειται για μια ευρεία κοινοβουλευτική πλειοψηφία που θα προσεγγίζει τις 235 βουλευτικές έδρες, θα έχει εθνικά συναινετικά χαρακτηριστικά, θα εμφανίζει μια μεγάλη κοινοβουλευτική ισχύ, ωστόσο στο επίπεδο των λαϊκών τάξεων θα είναι πλήρως αποδυναμωμένη. Κι’ αυτό γιατί ο λαϊκός εργαζόμενος κόσμος ανέδειξε την συντριπτική πλειοψηφία του «όχι» του 61% στα μνημόνια των θεσμών, τη στιγμή που η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ εφαρμόζει ακριβώς τις μνημονιακές υπαγορεύσεις της ΕΕ, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ.

Ο αριστερός ριζοσπαστικός κόσμος, η μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία του «όχι» στα μνημόνια απαιτούν πλέον την πολιτική τους υποκειμενοποίηση, πράγμα που δεν μπορεί παρά να έχει ως αφετηριακή βάση την διακήρυξη της Αριστερής Πλατφόρμας του ΣΥΡΙΖΑ στην κοινή συνεδρίαση Κοινοβουλευτικής Ομάδας και Πολιτικής Γραμματείας, με την συμμαχία του Αριστερού Ρεύματος, της ΔΕΑ, της ΚΟΕ, και ανεξάρτητων αγωνιστών και στελεχών. Αυτός ο νέος ΣΥΡΙΖΑ του «όχι» είναι ο φορέας της λαϊκής αντιπαλότητας στην κυβερνητική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, ο φορέας ανάδειξης του εναλλακτικού δρόμου οικονομικής ανάταξης και κοινωνικής ανάπτυξης , πέρα από την ζώνη του ευρώ. Αυτός ο δρόμος διανοίγεται μπροστά μας κι’ αυτόν έχουμε να βαδίσουμε με ψυχραιμία, τόλμη και αποφασιστικότητα.