Συνταγματικό είναι ό,τι συμφέρει το κεφάλαιο
Το Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ) έκρινε συνταγματική την περικοπή 13ου και 14ου μισθού των Δημοσίων Υπαλλήλων, επιβεβαιώνοντας ακόμη μία φορά την ταξική και μεροληπτική τοποθέτηση της δικαιοσύνης υπέρ του κεφαλαίου.
Η συνδικαλιστική και πολιτική Αριστερά, όλο το τελευταίο διάστημα, είχε προειδοποιήσει για το ρόλο των δικαστηρίων στις κατακτήσεις και τους αγώνες εργαζομένων και είχε καταδείξει ως μόνο τρόπο για να πάρουμε πίσω όλα τα κλεμμένα, το δρόμο των οργανωμένων και συλλογικών κινητοποιήσεων.
Αντιγράφουμε από την ανακοίνωση του ΜΕΤΑ: «...όταν οι δυνάμεις του κυβερνητικού συνδικαλισμού “πανηγύριζαν” για την απόφαση του 6ου τμήματος του ΣτΕ και έστελναν τους εργαζόμενους στα δικηγορικά γραφεία, το ΜΕΤΑ τόνιζε ότι “…υποχρέωση των συνδικαλιστικών οργανώσεων είναι η αγωνιστική τους διεκδίκηση και όχι η μετατροπή τους σε ντίλερ δικηγορικών γραφείων, οργανώνοντας ομαδικές αγωγές, καλλιεργώντας κλίμα αναμονής και αναπαράγοντας φρούδες ελπίδες…”» και ότι «…στους αγώνες και στις κινητοποιήσεις οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι έχουν ελπίδα να αλλάξουν τη ζωή τους και να επαναφέρουν τις κατακτήσεις που έχουν απολεσθεί».
Οι μνημονιακές δυνάμεις (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ και δορυφόροι) καλλιεργούσαν αυταπάτες και προσδοκίες στους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες και εξαντλούσαν τη «δράση» τους στην επιλογή του καλύτερου και συμφερότερου δικηγορικού γραφείου, για να διεξαχθεί ο «αγώνας» στις αίθουσες των δικαστηρίων και καθόλου δεν ασχολήθηκαν να μεταφέρουν την πίεση προς κυβέρνηση και δικαστές με μαζικές κινητοποιήσεις και συμμετοχή των ίδιων των εργαζομένων, παρά τις επανειλημμένες και επίμονες προτάσεις και προσπάθειες που είχε κάνει το ΜΕΤΑ.
Είναι γνωστό ότι όποιες δικαστικές αποφάσεις έχουν υπάρξει υπέρ των εργαζομένων ποτέ δεν είναι σε κενό, αλλά είναι με την ισχυρή παρουσία του συνδικαλιστικού και εργατικού κινήματος στο δρόμο.
Τα συμπεράσματα από αυτή την αναμενόμενη απόφαση δεν πρέπει να οδηγούν ούτε στο να κάτσουμε στο σπίτι μας, ούτε στο να απευθυνθούμε σε ανώτερα δικαστικά όργανα (π.χ. στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο).
Το συμπέρασμα είναι ότι επείγει να επιστρέψουμε στους δρόμους, τις απεργίες και τις διαδηλώσεις όπως το 2010-2013, χωρίς να περιμένουμε πότε η κυβέρνηση θα θελήσει να πετάξει κάποιο προεκλογικό ξεροκόμματο, ή τα δικαστήρια να μας «δικαιώσουν»!
