Αποχαιρετώντας τον Βαγγέλη Καραγιώργο

Πολλοί τον αποχαιρετούν ως δημοσιογράφο, στην «Εφ.Συν.» και στο Κόκκινο. Σωστό, αλλά αδικεί τον Βαγγέλη. Η δημοσιογραφία υπήρξε μια πτυχή στη ζωή του, αλλά στον όψιμο κύκλο, ενώ άλλες πτυχές ήταν, κατά τη γνώμη μου, βασικότερες.

Ο Βαγγέλης εντάχθηκε στο κίνημα και στην επαναστατική Αριστερά, σε μια δύσκολη και αντιφατική περίοδο. Στη δεκαετία του ’80, όταν υποχωρούσε το ριζοσπαστικό κύμα του 1960-70 και όταν επωάζονταν οι ιδεολογικές και πολιτικές ανατροπές που προκάλεσε το διεθνές και το ντόπιο 1989. Μπήκε επίμονα στις μάχες του καιρού του: στο φοιτητικό χώρο, στην τελευταία περίοδο της αρχικής φάσης των Συσπειρώσεων (όταν μετά την μεταγραφή του από τη Νομική της Θράκης, οι συνελεύσεις της Θεολογικής (!) απέκτησαν ενδιαφέρον και ριζοσπαστική πολιτική…), στο μαθητικό χώρο και στην προσπάθεια να κερδηθούν στον επαναστατικό μαρξισμό νεότερα παιδιά. Εντάχθηκε στην ΟΣΕ και σύντομα έδειξε ότι μπορούσε να συνδυάζει την επιμονή σε «σκληρές» ιδεολογικές επιλογές, με ένα ανοιχτό και μαζικό πνεύμα, με έναν «αυθόρμητο» προσανατολισμό στη μαζική πολιτική.

Γεύτηκε τις μάχες της δεκαετίας του ’90 μία προς μία, αδιάκοπα. Και αυτό περιλάμβανε και τις ήττες, τις απογοητεύσεις, τις πίκρες της εποχής. Έδωσε πράγματα, ενώ για τις όποιες αδυναμίες, τις δικές του αλλά και άλλων συντρόφων και συντροφισσών της ίδιας «φουρνιάς», φταίγαμε κυρίως οι παλιότεροι.

Ο Βαγγέλης υπήρξε πάντοτε συνδεδεμένος και με μια άλλη «ρίζα» που τον διαμόρφωσε. Τη γειτονιά, το σχολείο, το «χώρο» που μεγάλωσε. Και αυτή η «ρίζα» ήταν δύσκολη και αντιφατική. Τα Πατήσια είχαν «φιλοξενήσει» το Κύτταρο και το Ροντέο, ενώ το 8ο, το 2ο, το 19ο ήταν σχολεία-κέντρα της ριζοσπαστικής-νεολαιίστικης δράσης στις προηγούμενες δεκαετίες. Συνδύαζαν τη στροφή στα αριστερά, με την απαίτηση για αλλαγές στον τρόπο που ζουν οι άνθρωποι, εδώ και τώρα. Οι μουσικές ήταν μόνο ένα «σήμα» της ευρύτερης ριζοσπαστικοποίησης μιας νεολαίας που πάλευε να βρει το δρόμο ανάμεσα στο «άγρια» και στο «επαναστατική».

Αυτή τη διαδικασία, ο Βαγγέλης επίσης τη γεύτηκε με το κουταλάκι, συμμετέχοντας σε πράγματα, γνωρίζοντας από πρώτο χέρι, κάνοντας πειραματισμούς, αλλά και λάθη. Και σε αυτό το επίπεδο οι «βοήθειες» των παλιότερων ήρθαν αργά και ήταν κατώτερες του αναγκαίου.

Ξεκινώντας από αυτό το υπόβαθρο, ο Βαγγέλης υπήρξε τμήμα της «στροφής» προς μια πιο ανοιχτή, ειλικρινή και μαζική ριζοσπαστική πολιτική που εκφράστηκε με την ίδρυση της ΔΕΑ, στην οποία πρωτοστάτησε.

Ακολούθησε η περίοδος του κινήματος ενάντια στην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, η Γένοβα και η Φλωρεντία, το Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ. Εκεί ο Βαγγέλης κολύμπησε σαν το ψάρι στο νερό. Στη βάση αυτής της εμπειρίας προσανατολίστηκε θετικά στο να αναλάβει τα ρίσκα της απόπειρας του ΣΥΡΙΖΑ.

Το γενικό κλίμα ευφορίας εκείνης της εποχής αποδείχθηκε μη εγγυημένο. Οι πολιτικές δυσκολίες, σταδιακά, παρουσιάστηκαν και προκάλεσαν νέες συγκρούσεις και διαχωρισμούς.

Οι δρόμοι μας χώρισαν το 2004. Ο Βαγγέλης έμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του στις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ.

Θα τον θυμόμαστε για τα παλιότερα. Για την προσπάθειά του και για τη συμμετοχή του στην απόπειρα για μια Αριστερά αυθεντικά ριζοσπαστική, για μια πολιτική δράση που θα συνενώνει το μαρξιστικό προσανατολισμό με τον υπαρκτό κόσμο, μέσα στη διαρκή κίνηση για την αλλαγή του.

Στις πίκρες των στιγμών της ήττας, στην ανάταση των στιγμών της νίκης, όλο και κάποιος θα έχει κάτι να θυμηθεί από τον «τυφώνα Χλέμπουρας».