Απίστευτη σιγή έξω. Ειδικά τα βράδια. Το πιο τρομαχτικό όμως είναι άλλο. Ότι δεν μπορείς να διακρίνεις αν αυτή η σιγή είναι ησυχία ή σιωπή. Αν αυτό το ηχητικό κενό είναι ασυνείδητα ή συνειδητά άδειο.
Η φρίκη του κορωνοϊού θέλει απόσταση, όχι όμως αποστασιοποίηση. Η συλλογικότητα κυρίως στις νεωτερικές κοινωνίες συνδέθηκε με το χέρι που κρατούσε το χέρι, με την υψωμένη γροθιά, με το πανό και τη σημαία. Όλα τα παραπάνω συνιστούσαν μια αλληλουχία επαφών που μετέτρεπαν τα άτομα από μεμονωμένους πολίτες σε συλλογικές οντότητες. Σε πολιτικές μάζες που άλλαξαν την ιστορία και τις υπαρκτές σχέσεις εξουσίας. Που έκαναν επαναστάσεις και εξεγέρσεις. Που έγραψαν ποίηση, λογοτεχνία, που έγιναν καλό σινεμά. Γιατί ο κόσμος δεν είναι ένα άθροισμα μονάδων αλλά μία σύγκρουση συνόλων. Συνόλων με αντικρουόμενα συμφέροντα στο ιστορικό συνεχές.
Σήμερα η κατάσταση είναι αλλιώς. Οι επαφές εκτός από χειραφετητική έχουν και άλλη λειτουργία, αρκετά επικίνδυνη. Αυτό όμως δεν αναιρεί τη σημασία της επαφής, όχι με την έννοια του αγγίγματος, αλλά με την έννοια του συλλογικού δεσμού. Με τον τρόπο υπεράσπισης των συλλογικών συμφερόντων. Ο ιός της πανδημίας εξαπλώνεται διεθνώς γεννώντας νεκρούς και σκοτώνοντας ζωντανούς. Παράλληλα όμως κάνει και κάτι άλλο. Ξεγυμνώνει ένα καλά καμουφλαρισμένο σύστημα. Ένα σύστημα που λειτουργούσε με γνώμονα το κέρδος και όχι τον άνθρωπο. Και το ίδιο συνεχίζει να κάνει και σήμερα ξεδιάντροπα. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν μπορούμε να «λογαριαστούμε μετά». Να σηκώσουμε λευκή πετσέτα και να γίνουμε μονάδες σε μια μηχανή που η παρούσα κρίση τις καίει με το κιλό.
Η ταξικότητα που διαπνέει τα επιμέρους σύνολα είναι υπαρκτή. Και όσο υπάρχει αυτή, θα υπάρχουν και τα αντίστοιχα καθήκοντα σήμερα. Γιατί ο ιός είναι διαταξικός στο ποιους πλήττει, όμως είναι ταξικότατος στο πώς αντιμετωπίζεται. Στο πώς αφήνει γυμνά τα δημόσια νοσοκομεία, στο πώς κλείνει το μάτι ακόμη και σήμερα στους ιδιώτες, στο πώς ετοιμάζεται να τσακίσει τα εργασιακά δικαιώματα, στο πώς εγκαταλείπει ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, στο πώς επιβάλει ένα νέο καθεστώς επιτήρησης και καταστολής. Και όλα τα παραπάνω με συναίνεση. Με εξασφαλισμένη ως ένα βαθμό συναίνεση κάτω από το βάρος ενός πρωτοφανούς παγκόσμιου σοκ.
Για να «λογαριαστούμε μετά» λοιπόν, απαιτείται να υπάρχουμε μετά. Και λέγοντας να υπάρχουμε δεν εννοούμε μόνο βιολογικά, αλλά και πολιτικά, συλλογικά και κοινωνικά. Να υπάρχουν οργανώσεις, σωματεία, πολιτικές συλλογικότητες. Να υπάρχουν συλλογικές οντότητες όχι μόνο ως επιγραφή ή ταμπέλα σκονισμένη. Αλλά σαν ζωντανά κύτταρα συζήτησης, οργάνωσης και σύνδεσης με όλους εκείνους που θα κληθούν να πληρώσουν το λογαριασμό της παρούσας κρίσης.
Αυτός είναι και ο λόγος που δεν αρκεί η μετάθεση της αντιπαράθεσης σε έναν αόριστο χωροχρόνο. Απαιτείται ο προσδιορισμός της αντιπαράθεσης στην παρούσα συγκυρία. Η αναζήτηση των τρόπων που θα παλέψουμε συλλογικά και ας είμαστε σε απόσταση. Και αυτό πρέπει να γίνει τώρα. Τώρα που οι γιατροί και οι νοσηλευτές στα δημόσια νοσοκομεία δίνουν μια άνιση μάχη, τώρα που οι πρόσφυγες είναι εγκαταλειμμένοι στα camps, τώρα που κάθε είδους δικαίωμα γίνεται κουρελόχαρτο.
Ο κορωνοϊός απειλεί τη ζωή. Είναι ξεκάθαρο. Η υπεράσπιση της ζωής όμως δεν περνάει μέσα από την ευθυγράμμιση με τις πολιτικές εκείνων που συνεχίζουν να την υποτιμούν. Με το οργουελικό σενάριο ενός ετεροχρονισμένου 1984. Με την απλή ακρόαση διαγγελμάτων στις 6. Με τον αργό θάνατο σε μια γρήγορη ζωή.
