Πριν λίγες μέρες ολοκληρώθηκε το συνέδριο “Εκκλησία και Αριστερά” που στήριξαν διάφορες Μητροπόλεις, συμπεριλαμβανομένης αυτής του διαβόητου Άνθιμου, μαζί με στελέχη του ΣΥΝ, κάποια με την ιδιότητά τους ως μέλη της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ... Στο συνέδριο άνοιξαν ζητήματα για τα οποία ο ΣΥΡΙΖΑ έχει συζητήσει ελάχιστα ή και καθόλου. Η προβληματικότητα της παρέμβασης σε αυτή τη βάση είχε επισημανθεί και πριν το “επιστημονικό” συνέδριο. Το ίδιο και ο καθεαυτός διάλογος με τις κορυφές του Ιερατείου των οποίων τα προνόμια θέλουμε, ως ΣΥΡΙΖΑ και ως Αριστερά γενικότερα, να εκμηδενίσουμε. Όλα αυτά όμως αναδείχθηκαν ακόμη πιο ανάγλυφα με την συζήτηση που άνοιξε για τη μισθοδοσία των ιερέων.
Για τη μισθοδοσία
Ο σ. Τάσος Κουράκης, ομιλητής σε αντίστοιχη εκδήλωση του συνεδρίου μαζί με τον...Μητροπολίτη Χρυσόστομο, έθιξε το ζήτημα λέγοντας κάτι αυτονόητο: ότι αν εννοούμε τον διαχωρισμό Κράτους-Εκκλησίας, δεν είναι δυνατό να πληρώνονται οι ιερείς -και φυσικά οι Μητροπολίτες- από το Κράτος. Η εναλλακτική του πρόταση περί φορολόγησης ΜΟΝΟ όσων δηλώνουν στην Εφορία χριστιανοί ορθόδοξοι ήταν όντως αδύναμη, καθώς ισοδυναμεί με την αποκάλυψη προσωπικών δεδομένων στον κρατικό μηχανισμό, ενώ υπάρχουν και πλείστοι χριστιανοί που ΔΕΝ επιθυμούν να πληρώνουν τα χρυσά άμφια και τις κομπίνες των αρχιερέων.
Η “εναλλακτική” του σ. Κουράκη ήταν πράγματι προσωπική απόχρωση και πιθανώς προέκυψε από την ανάγκη να “απευθυνθεί” -ανεπιτυχώς όπως φάνηκε- στο ρασοφόρο ακροατήριο της στιγμής εκείνης. Όμως η βασική θέση περί διακοπής της μισθοδοσίας από το Κράτος, ΔΕΝ είναι “προσωπική”. Έτσι, έκπληξη προκάλεσε η περί του αντιθέτου διαβεβαίωση της “Επιτροπής Πολιτικού Σχεδιασμού ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ ”. Πώς και πότε ο “ΣΥΡΙΖΑ” -της Επιτροπής προφανώς, όχι αυτός που ξέρουν τα μέλη του- εγγυήθηκε τη μισθοδοσία του κλήρου; Πάγια θέση του ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε ο διαχωρισμός Κράτους και Εκκλησίας. Και θέση του θα μείνει, μέχρι να απαρνηθεί τον σημερινό...κοσμικό του χαρακτήρα -ελπίζουμε ποτέ. Θέση που συνοδευόταν πάντα από αιτήματα όπως η δημιουργία λατρευτικών χώρων για τους πολίτες όλων των δογμάτων, το δικαίωμα στην καύση των νεκρών, η κατάργηση της σχολικής προσευχής, η κατάργηση κάθε φοροαπαλλαγής της Εκκλησίας και η ακύρωση τίτλων εκκλησιαστικής και μοναστηριακής ιδιοκτησίας που βασίζονται στα “χρυσόβουλα”.
Ο διαχωρισμός, αλληλένδετος με τη διακοπή της μισθοδοσίας, εκτός κι αν αυτοαναιρούμαστε τυχοδιωκτικά και ακροβατικά, προφανώς και ΕΙΝΑΙ αριστερή θέση. Κάθε απόπειρα να απαντήσεις στο πώς θα πρέπει να γίνει, με βάση το ότι πρέπει να γίνει οπωσδήποτε -και μάλιστα τάχιστα λόγω κοινωνικής κρίσης- είναι επίσης από τα “αριστερά” και όχι από τα “δεξιά”, στη σημερινή συγκυρία. Η “Επιτροπή” μας υπερβαίνει και αυτά τα σύνορα μεταξύ αριστεράς και δεξιάς. Γεννάται λοιπόν το ερώτημα αν οι βασικές αξίες του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και της Αριστεράς συνολικά, μπορούν να αλλάζουν κατά το δοκούν όχι μόνο δημόσιων προσώπων της, αλλά και ...επιτροπών.
Για την Εκκλησία
Υπάρχει κι άλλη μια πτυχή που τονίστηκε από τον πόλεμο ανακοινώσεων των τελευταίων ημερών, πέραν του πώς λαμβάνονται οι αποφάσεις στο ΣΥΡΙΖΑ, από ποιους και με ποια πολιτικά κριτήρια. Είναι το ζήτημα των συμμαχιών. Με ποια Εκκλησία μπορεί η Αριστερά να συνδιαλέγεται, ποια Εκκλησία μπορεί να συμβιβαστεί με την Αριστερά και ποια είναι φύσει ασύμβατη. Το όλο “σίριαλ” έχει ξεκινήσει από την πρωτοβουλία ηγετικών στελεχών του ΣΥΝ να κάνουν άνοιγμα, όχι στο χριστιανικό “ποίμνιο” γενικώς -που θα ήταν σωστό και να δούμε τη μέθοδο- αλλά στον ιερατικό μηχανισμό. Προφανώς αυτή η “θαρραλέα” πρωτοβουλία -που είχε τόσο θάρρος, ώστε ποτέ δεν συζητήθηκε μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ- έχει γυρίσει “μπούμερανγκ”, δίνοντας υλικό για δημαγωγία μέχρι και στη ΝΔ. Επίσης, όμως αποκάλυψε την κενότητα του...καινοφανούς εγχειρήματος. Γιατί τον σ. Κουράκη δεν “άδειασε” μόνο ο συνομιλητής του Χρυσόστομος που επέμενε ότι η Εκκλησία είναι πτωχή (!), κυνηγημένη από το Κράτος (!!) και πρέπει να φορολογείται λιγότερο... Αυτές τις μέρες έχουν ακολουθήσει ο Άνθιμος και άλλοι μητροπολίτες που επιτέθηκαν στην κατ'αυτούς “πολιτική κουταμάρα” του συντρόφου, εξισώνοντας την κοινωνική ανάγκη για σχολεία με τον εξαναγκασμό που υφίστανται οι εργαζόμενοι να μισθοδοτούν τους μαυροφορεμένοι ιέρακες του real estate. Και κανείς “σεβασμιότατος”, ομοτράπεζος αυτού του διαλόγου που φαντασιώνονται πολλοί σύντροφοι, δεν έχει βγει να υπερασπιστεί τον σ. Κουράκη. Προφανώς...
Για την Αριστερά
Άρα λοιπόν, ας συνεισφέρουμε στον διάλογο που άνοιξε επιτέλους (;) μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ για τα θέματα αυτά: ατόπημα δεν ήταν οι δηλώσεις του συντρόφου. Ατόπημα ήταν η αναδίπλωσή του για χάρη των “επιτροπών” και των κομματικών μηχανισμών που παράγουν νέα πολιτική ερήμην του κόσμου μας.
Ατόπημα είναι τις “κύριες” και τις “εναλλακτικές” προτάσεις μας να μην τις συζητάμε με την κοινωνική μας βάση, τους άνεργους, τους μισθωτούς, τους κατεστραμμένους επαγγελματίες όπου αναφερόμαστε. Να μην αποκαλύπτουμε σε όλους αυτούς, ειδικά στους χριστιανούς, τον ρεαλισμό και την αναγκαιότητα των θέσεων της Ριζοσπαστικής Αριστεράς για την Εκκλησία. Να μην φροντίζουμε να εξηγήσουμε με όλους τους τρόπους ότι αν είναι ποτέ να μειωθεί η ανεργία, να αυξηθούν οι μισθοί, να βελτιωθούν η δημόσια Παιδεία και Υγεία, πρέπει να “τα πάρουμε” από τους σημερινούς ηγεμόνες, μεταξύ των οποίων και το ανώτερο Ιερατείο. Ότι δεν είναι καθόλου ανάγκη για χάρη καμιάς θρησκείας ή άλλης προσωπικής επιλογής, να φτωχοποιείσαι και να υπομένεις τους παντοειδείς φαρισαίους για να...αγιάσεις. Ότι πρέπει να αποφασίζουν οι πιστοί της κάθε θρησκείας πώς και αν θα μισθοδοτούν τι είδους ιερείς, το αν η ιεροσύνη πρέπει να ταυτίζεται με τον βιοπορισμό κλπ.
Ατόπημα γενικώς είναι να υποχωρούμε μπροστά στην παροδική ηγεμονία των σημερινών κυρίαρχων. Να αναιρούμε τους ίδιους τους στόχους μας, αναβάλλοντας επ'αόριστον την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών με την επίκληση κάποιου καταναγκαστικού “διαλόγου”. Που θα πρέπει να είναι και εξαντλητικός, όπως μάθαμε τελευταία. Μέχρι εξάντλησης ποιου ακριβώς; Της κοινωνίας, που θα πρέπει να περιμένει πότε θα δεήσουν οι τροφαντοί ταγοί της να της πετάξουν κάνα ψίχουλο;
Σύντροφοι και συντρόφισσες, του φορέα και του κόμματος, των επιτροπών και του κοινοβουλίου, της ενεργής βάσης και του ακροατηρίου, τα πιράνχας δεν εξημερώνονται -όποιος πήγε να τα χαϊδέψει, έμεινε χωρίς χέρια.
Υ.Γ.
Ευτυχώς όλα αυτά δεν είναι ατοπήματα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά στελεχών του, “ίσων μεταξύ ίσων” όπως όλοι συμφωνούμε. Τα ανθρώπινα λάθη συγχωρούνται άλλωστε πιο εύκολα από τα παραταξιακά ή κομματικά. Ο ΣΥΡΙΖΑ πάντως έχει τις ριζοσπαστικές θέσεις που προαναφέρθηκαν και που μάλλον πρέπει να γίνουν ακόμη πιο ξεκάθαρες.
