Αριστερά, Κίνημα και Εξουσία: Είναι στραβός ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε;

Τόσο με την Πα­νερ­γα­τι­κή Απερ­γία των ΓΣΔΕΕ – ΑΔΕΔΥ, που είχε υπο­στη­ρι­χθεί από τις τα­ξι­κές συν­δι­κα­λι­στι­κές πα­ρα­τά­ξεις, της 14-Δε­κεμ­βρί­ου-2017, όσο και με  την Πα­νελ­λα­δι­κή κι­νη­το­ποί­η­ση Ερ­γα­τι­κών Κέ­ντρων, Ομο­σπον­διών και πρω­το­βάθ­μιων σω­μα­τεί­ων, χωρίς την συμ­με­το­χή της ΓΣΕΕ, της 12-Ια­νουα­ρί­ου-2018, απέ­να­ντι στα προ­α­παι­τού­με­να της  τρί­της αξιο­λό­γη­σης και το πο­λυ­νο­μο­σχέ­διο, η απερ­για­κή συμ­με­το­χή που κα­τα­γρά­φη­κε ήταν εξαι­ρε­τι­κά πε­ριο­ρι­σμέ­νη φτά­νο­ντας σε επί­πε­δα ναδίρ. Το ίδιο είχε συμ­βεί με τις πα­νερ­γα­τι­κές απερ­για­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις του Μαΐου 2016 και αντί­στοι­χα του Μαίου 2017, για την απο­τρο­πή της ψή­φι­σης των εφαρ­μο­στι­κών νόμων του τρί­του μνη­μο­νί­ου, που δεν είχαν ση­μειώ­σει κα­νε­νός εί­δους στοι­χειώ­δη ερ­γα­τι­κή συμ­με­το­χή. Σε όλες αυτές τις συ­γκυ­ρί­ες μά­λι­στα δια­κυ­βεύ­ο­νται μεί­ζο­να κοι­νω­νι­κά ζη­τή­μα­τα όπως ο νέος τρό­πος υπο­λο­γι­σμού των συ­ντά­ξε­ων και η κα­τάρ­γη­ση της προ­σω­πι­κής δια­φο­ράς, η υψηλή φο­ρο­λό­γη­ση των αυ­το­α­πα­σχο­λού­με­νων μι­κρο­α­στι­κών στρω­μά­των, η πα­ρα­πέ­ρα ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση των δη­μό­σιων επι­χει­ρή­σε­ων και πε­ριου­σί­ας, ο δη­μο­σιο­νο­μι­κός κό­φτης, οι ηλε­κτρο­νι­κοί πλει­στη­ρια­σμοί κα­τοι­κιών, οι τρο­πο­ποι­ή­σεις του συν­δι­κα­λι­στι­κού νόμου σχε­τι­κά με τις προ­ϋ­πο­θέ­σεις κή­ρυ­ξης απερ­γί­ας. Απο­τέ­λε­σμα αυτής της απου­σί­ας λαϊ­κής απερ­για­κής συμ­με­το­χής η ανα­πο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα των όποιων απο­ψι­λω­μέ­νων κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων και η κοι­νο­βου­λευ­τι­κή επι­κύ­ρω­ση  αυτών των μέ­τρων.

Η ερ­γα­τι­κή εξέ­γερ­ση προ­ϊ­όν προ­τρο­πών των πρω­το­πο­ριών;

          Αυτά απο­τε­λούν μια αδιαμ­φι­σβή­τη­τη αντι­κει­με­νι­κό­τη­τα που δεν μπο­ρεί να αγνο­εί­ται, δεν μπο­ρεί να αντι­με­τω­πί­ζε­ται με στρου­θο­κα­μη­λι­σμούς, γιατί αν μη τι άλλο, σ’ αυτή την πε­ρί­πτω­ση ανα­πα­ρά­γε­ται συ­στη­μα­τι­κά η από­κρυ­ψη των αι­τιών αυτής της συν­δι­κα­λι­στι­κής αφλο­γι­στί­ας, και έτσι πα­ρε­μπο­δί­ζε­ται ο ου­σια­στι­κός εντο­πι­σμός των αλη­θι­νών όρων για την δυ­να­μι­κή επα­νά­καμ­ψη του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος. Μπρο­στά σ’ αυτή την αμεί­λι­κτη πραγ­μα­τι­κό­τη­τα έρ­χε­ται συχνά πυκνά στις σκέ­ψεις και στα χείλη αγω­νι­στών του ερ­γα­τι­κού και αρι­στε­ρού κι­νή­μα­τος η δια­πί­στω­ση ότι : «Ο κό­σμος έχει υπο­στεί κα­θί­ζη­ση, δεν κι­νη­το­ποιεί­ται πλέον, έχει απο­τρα­βη­χθεί στην ιδιω­τι­κό­τη­τά του, έχει λυ­γί­σει κάτω από το βάρος των μνη­μο­νια­κών πληγ­μά­των που έχει δε­χθεί, έχει πε­ριέλ­θει σε κα­τά­στα­ση αδρα­νο­ποί­η­σης». Μ’ άλλες λέ­ξεις δεν φταί­ει η πο­ρεία του πλοί­ου στο οποίο επι­βαί­νου­με, αλλά είναι το ζή­τη­μα ότι ο για­λός είναι στρα­βός, η δική μας πο­ρεία είναι ορθή με βάση τις πο­λι­τι­κές πυ­ξί­δες που έχου­με στα χέρια. Άλ­λω­στε εμείς προ­βά­λου­με ανα­γκαί­ες λαϊ­κές διεκ­δι­κή­σεις και ανά­γκες (προ­ά­σπι­ση συ­ντά­ξε­ων, απο­κα­τά­στα­ση μι­σθών, απο­τρο­πή απο­κρα­τι­κο­ποι­ή­σε­ων κοι­νω­φε­λών υπη­ρε­σιών και επι­χει­ρή­σε­ων κλπ.), και συ­νε­πώς δεν ευ­θυ­νό­μα­στε εμείς για το αν η ερ­γα­τι­κή τάξη δεν κι­νη­το­ποιεί­ται.

          Είναι όμως τα πράγ­μα­τα έτσι, είναι το αρι­στε­ρό κί­νη­μα και ο τα­ξι­κός συν­δι­κα­λι­σμός «μπρο­στά», στις απερ­για­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις και στο δρόμο, και ο κό­σμος της μι­σθω­τής ερ­γα­σί­ας, των ανέρ­γων και συ­ντα­ξιού­χων βρί­σκε­ται «πίσω» και αδυ­να­τεί, για πολ­λα­πλούς λό­γους, να ακο­λου­θή­σει τις «πρω­το­πο­ρί­ες» που έτσι βρί­σκο­νται απο­μο­νω­μέ­νες; Ισχυ­ρι­ζό­μα­στε ότι τα πράγ­μα­τα δεν είναι κατά κα­νέ­ναν τρόπο έτσι αν τα δούμε στην αλ­λη­λο­δια­πλο­κή των πα­ρα­μέ­τρων (πο­λι­τι­κών, κοι­νω­νι­κών και ιδε­ο­λο­γι­κών) που συν­θέ­τουν το ση­με­ρι­νό πρό­βλη­μα. Και πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο δεν μπο­ρεί κα­νείς να θε­ω­ρή­σει ότι οι ποι­κι­λό­μορ­φοι ακτι­βι­σμοί της ση­με­ρι­νής πε­ριό­δου μπο­ρούν να υπο­κα­τα­στή­σουν την πραγ­μα­τι­κή υπό­στα­ση και κί­νη­ση ενός αλη­θι­νού απερ­για­κού ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος. Γιατί οι ακτι­βι­σμοί (είτε πρό­κει­ται για την προ­ά­σπι­ση του απερ­για­κού δι­καιώ­μα­τος, είτε για την προ­στα­σία της πρώ­της κα­τοι­κί­ας κλπ.), πα­ρό­λο τον μα­χό­με­νο φαι­νο­με­νι­κό τους χα­ρα­κτή­ρα δεν δη­μιουρ­γούν κοι­νω­νι­κό κί­νη­μα, και πολ­λές φορές δια­μορ­φώ­νουν την ψευ­δαί­σθη­ση ότι οι συμ­βο­λι­κές ακτι­βί­στι­κες κι­νή­σεις είναι το ίδιο το κί­νη­μα, το οποίο εντού­τοις απου­σιά­ζει.

          Στην τε­λευ­ταία οκτα­ε­τία της κα­πι­τα­λι­στι­κής κρί­σης και των αλ­λε­πάλ­λη­λων μνη­μο­νί­ων η ελ­λη­νι­κή ερ­γα­τι­κή τάξη και ο ευ­ρύ­τε­ρος κό­σμος του λαϊ­κού κι­νή­μα­τος ανέ­δει­ξε μια σαφώς ώριμη και ρη­ξι­κέ­λευ­θη στάση που απο­τυ­πώ­θη­κε με τον πλέον κα­τη­γο­ρη­μα­τι­κό τρόπο σε τρεις πε­ρι­πτώ­σεις :   Στην διάρ­κεια του πα­νελ­λα­δι­κού απερ­για­κού κι­νή­μα­τος 2010 – 12 και στο κί­νη­μα της Πλα­τεί­ας Συ­ντάγ­μα­τος – Στις εκλο­γι­κές ανα­με­τρή­σεις των βου­λευ­τι­κών εκλο­γών του Μαΐου και  Ιου­νί­ου 2012 καθώς και Ια­νουα­ρί­ου 2015 – Στο Δη­μο­ψή­φι­σμα για τα μνη­μό­νια της 5ης-Ιου­λί­ου-2015. Σε πόσες πε­ρι­πτώ­σεις έπρε­πε να κα­τα­γρα­φεί η πο­λι­τι­κή και κι­νη­μα­τι­κή ανά­τα­ξη της ερ­γα­τι­κής τάξης, των συ­ντα­ξιού­χων και της νε­ο­λαί­ας για να μπο­ρούν να πα­ρα­χθούν νι­κη­φό­ρα απο­τε­λέ­σμα­τα;

Οι λαϊ­κές τά­ξεις θέ­λη­σαν, η Αρι­στε­ρά μπό­ρε­σε ;

          Α) Στην πρώτη πε­ρί­πτω­ση των πα­νερ­γα­τι­κών απερ­για­κών κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων με αφορ­μή την ψή­φι­ση του πρώ­του και δεύ­τε­ρου μνη­μο­νί­ου (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ), ένα ση­μα­ντι­κό τμήμα της ερ­γα­τι­κής τάξης συμ­με­τεί­χε συ­στη­μα­τι­κά στη διάρ­κεια δύο ολό­κλη­ρων χρό­νων απέ­να­ντι στις μειώ­σεις των μι­σθών, στην διο­γκού­με­νη ανερ­γία, στην απο­ψί­λω­ση των συ­ντά­ξε­ων, στην πε­ρι­κο­πή των κοι­νω­νι­κών δα­πα­νών κλπ. Και βέ­βαια αυτές οι κι­νη­το­ποι­ή­σεις είχαν την υπο­στή­ρι­ξη των τα­ξι­κών συν­δι­κα­λι­στι­κών πα­ρα­τά­ξε­ων (ΠΑΜΕ, Συ­σπει­ρώ­σεις, Τμή­μα­τα Ερ­γα­τι­κής Πο­λι­τι­κής του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και με­τέ­πει­τα ΜΕΤΑ), όπως και την κά­λυ­ψη των τρι­το­βάθ­μιων συν­δι­κα­λι­στι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων, οι οποί­ες και προ­φα­νώς ταυ­τό­χρο­να υπο­νό­μευαν αυτό τον συν­δι­κα­λι­στι­κό αγώνα με ποι­κί­λους τρό­πους.

Ωστό­σο το κύριο χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό υπήρ­ξε η αυ­το­δύ­να­μη ερ­γα­τι­κή απερ­για­κή συμ­με­το­χή εφό­σον ο κό­σμος της μι­σθω­τής ερ­γα­σί­ας έβλε­πε να κλο­νί­ζε­ται και να απο­δο­μεί­ται το κοι­νω­νι­κό στά­τους που είχε κα­τα­κτη­θεί τα­ξι­κά στις με­τα­πο­λι­τευ­τι­κές δε­κα­ε­τί­ες. Η δυ­να­μι­κή αυτή είχε αυ­θε­ντι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά, δια­σφά­λι­ζε μα­ζι­κό­τη­τα, αν όχι σε όλες, του­λά­χι­στον σε ορι­σμέ­νες εμ­βλη­μα­τι­κές πα­νελ­λα­δι­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις, δια­πνέ­ο­νταν από αγω­νι­στι­κή ελ­πι­δο­φό­ρα στάση, μπρο­στά στα τόσα σο­βα­ρά δια­κυ­βεύ­μα­τα της συ­γκυ­ρί­ας εφαρ­μο­γής των μνη­μο­νια­κών πο­λι­τι­κών. Συ­νε­πώς επρό­κει­το για μια τα­ξι­κή αντι­πα­ρά­θε­ση με την πιο κυ­ριο­λε­κτι­κή ση­μα­σία του όρου που έφερ­νε σε ευ­θεία αντί­θε­ση την ελ­λη­νι­κή ερ­γα­τι­κή τάξη με τους αστι­κούς δια­χει­ρι­στι­κούς κομ­μα­τι­κούς μη­χα­νι­σμούς, τα κέ­ντρα της ελ­λη­νι­κής κε­φα­λαιο­κρα­τί­ας, τους υπε­ρε­θνι­κούς ευ­ρω­παϊ­κούς οι­κο­νο­μι­κούς θε­σμούς. Η απο­νο­μι­μο­ποί­η­ση της αστι­κής κοι­νο­βου­λευ­τι­κής εξου­σί­ας προ­σλάμ­βα­νε τε­ρά­στιες δια­στά­σεις, εξαι­ρε­τι­κά απει­λη­τι­κές για την ίδια την αστι­κή κοι­νω­νι­κή κυ­ριαρ­χία, ιδιαί­τε­ρα μά­λι­στα με τις κι­νη­το­ποι­ή­σεις στην Πλα­τεία Συ­ντάγ­μα­τος που αντι­με­τώ­πι­σε την βίαιη αστυ­νο­μι­κή κα­τα­στο­λή το κα­λο­καί­ρι 2011.

Β) Στην δεύ­τε­ρη πε­ρί­πτω­ση των εκλο­γι­κών ανα­με­τρή­σε­ων του Μαίου 2012, Ιου­νί­ου 2012 και Ια­νουα­ρί­ου 2015, κα­τα­γρά­φη­κε η άνευ προη­γου­μέ­νη εκλο­γι­κή απο­νο­μι­μο­ποί­η­ση του ΠΑΣΟΚ και η εξί­σου άνευ προη­γου­μέ­νου εκτό­ξευ­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Το πα­νερ­γα­τι­κό απερ­για­κό κί­νη­μα της πρώ­της μνη­μο­νια­κής διε­τί­ας, πα­ρό­λες τις κι­νη­το­ποι­ή­σεις που είχε ανα­πτύ­ξει, δεν κα­τόρ­θω­σε να απο­τρέ­ψει την επι­βο­λή των δύο πρώ­των μνη­μο­νί­ων, και έτσι ανα­ζή­τη­σε μα­ζι­κά πο­λι­τι­κή διέ­ξο­δο «προς τα αρι­στε­ρά». Έτσι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ από το 4,5% του Οκτω­βρί­ου 2009  περ­νά­ει στο 17% του Μαίου 2012 και στη συ­νέ­χεια στο 27% του Ιου­νί­ου 2012 για να κα­τα­λή­ξει στην σχε­τι­κή κοι­νο­βου­λευ­τι­κή πλειο­ψη­φία του Ια­νουα­ρί­ου 2015 του 36,5%, πράγ­μα που επα­να­λαμ­βά­νε­ται τον Σε­πτέμ­βριο 2015. Την ίδια στιγ­μή που το ΠΑΣΟΚ το οποίο απο­τέ­λε­σε την αιχμή του δό­ρα­τος της μνη­μο­νια­κής πο­λι­τι­κής ξε­κι­νά­ει την κα­θο­δι­κή πο­ρεία από το 44% (Οκτώ­βριος 2009) προς το 13% (Μάιος – Ιού­νιος 2012) για να κα­τα­λή­ξει στο 4,5% (Ια­νουά­ριος 2015) και στο 6,5% (Σε­πτέμ­βριος 2015). Η κοι­νω­νι­κή λαϊκή βάση της ελ­λη­νι­κής σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας στρά­φη­κε μα­ζι­κά προς την ελ­λη­νι­κή Ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά, ενώ η ΝΔ από το 33,5% του Οκτω­βρί­ου 2009 μειώ­θη­κε στο 28%-29% στις επό­με­νες εκλο­γι­κές ανα­με­τρή­σεις, και η μεί­ω­ση αυτή διο­χε­τεύ­τη­κε προς την άνοδο της Χρυ­σής Αυγής στο 6,5%. Απε­να­ντί­ας το ΚΚΕ ενώ φτά­νει το 8,5% τον Μάιο του 2012, από εκεί και πέρα και μέχρι τον Σε­πτέμ­βριο 2015 πέ­φτει στο 5,5%, ενώ η Ανταρ­σύα πα­ρα­μέ­νει στα­θε­ρά σε επί­πε­δο εκ­προ­σω­πή­σε­ων της τάξης του 1%.

Η πα­ρά­θε­ση αυτών των γνω­στών εκλο­γι­κών απο­τε­λε­σμά­των γί­νε­ται για να κα­τα­δει­χθεί ότι ο ερ­γα­ζό­με­νος κό­σμος της λαϊ­κής βάσης της χρε­ο­κο­πη­μέ­νης σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας, αφού έδωσε την διετή απερ­για­κή μάχη, στρά­φη­κε προς την Αρι­στε­ρά, ενώ με την κρίση πο­λι­τι­κής εκ­προ­σώ­πη­σης που είχε προ­κύ­ψει θα μπο­ρού­σε να έχει στρα­φεί και προς άλλες κα­τευ­θύν­σεις αστι­κού αντι­δρα­στι­κού χα­ρα­κτή­ρα. Αν αυτό δεν είναι δείγ­μα ου­σια­στι­κής πο­λι­τι­κής ωρι­μό­τη­τας της ερ­γα­τι­κής τάξης, τότε τι είναι ; Και προ­φα­νώς στρά­φη­κε προς  την αρι­στε­ρή εκεί­νη υπο­κει­με­νι­κό­τη­τα που έθετε το ζή­τη­μα της άμε­σης διεκ­δί­κη­σης της κυ­βερ­νη­τι­κής εξου­σί­ας από ρι­ζο­σπα­στι­κές και αντι­μνη­μο­νια­κές θέ­σεις και ενω­τι­κής απεύ­θυν­σης προς το σύ­νο­λο των αρι­στε­ρών δυ­νά­με­ων. Απε­να­ντί­ας το ΚΚΕ, στο βαθμό που απέ­φευ­γε να συμ­με­τά­σχει σε μια συμ­μα­χι­κή συ­μπα­ρά­τα­ξη και να θέσει το ζή­τη­μα της κομ­μου­νι­στι­κής συμ­με­το­χής στη δια­κυ­βέρ­νη­ση, όχι μόνον δεν συ­σπεί­ρω­σε ούτε ένα μικρό μέρος αυτής της μα­ζι­κής πο­λι­τι­κής με­τα­κί­νη­σης, αλλά είδε τις δυ­νά­μεις του σχε­δόν να υπο­δι­πλα­σιά­ζο­νται. Είναι αλή­θεια ότι η μο­να­δι­κή αρι­στε­ρή πο­λι­τι­κή δύ­να­μη που έθετε αυτά τα ζη­τή­μα­τα (συμ­μα­χία όλων των αρι­στε­ρών σχη­μά­των, διεκ­δί­κη­ση της πο­λι­τι­κής δια­κυ­βέρ­νη­σης, αντι­μνη­μο­νια­κός και εν δυ­νά­μει αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κός προ­σα­να­το­λι­σμός) δεν ήταν άλλη από την Αρι­στε­ρή Πλατ­φόρ­μα που λει­τουρ­γού­σε εντός του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, άλλο αν δεν κα­τόρ­θω­σε να αντα­πο­κρι­θεί στη συ­νέ­χεια σ’ αυτό το μέ­γι­στο ιστο­ρι­κό κα­θή­κον. Συ­μπε­ρα­σμα­τι­κά, και στη συ­γκυ­ρία του κα­λο­και­ριού 2012 ο ερ­γα­ζό­με­νος λαϊ­κός κό­σμος, που επί δε­κα­ε­τί­ες πα­ρέ­με­νε εγκλω­βι­σμέ­νος στην σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κή πο­λι­τι­κή του ΠΑΣΟΚ, επέ­λε­ξε την Αρι­στε­ρά στο εκλο­γι­κό επί­πε­δο, ως φορέα δυ­νη­τι­κής ανά­δει­ξης και πραγ­μα­το­ποί­η­σης των επι­διώ­ξε­ών του. Ήταν δυ­νά­μεις της  Αρι­στε­ράς που του γύ­ρι­σαν την πλάτη,  ήταν σχη­μα­τι­σμοί της  Αρι­στε­ράς που δεν κα­τόρ­θω­σαν να οδη­γή­σουν αυτή την εκ­προ­σώ­πη­ση σε μια απο­τε­λε­σμα­τι­κή πο­ρεία (μειο­ψη­φι­κή θέση της Αρι­στε­ρής Πλατ­φόρ­μας), ήταν η Αρι­στε­ρά που χρη­σι­μο­ποί­η­σε εκ των υστέ­ρων αυτές τις ερ­γα­τι­κές πο­λι­τι­κές εκ­προ­σω­πή­σεις για την υπο­στή­ρι­ξη και υλο­ποί­η­ση της αστι­κής μνη­μο­νια­κής πο­λι­τι­κής (μι­κρο­α­στι­κή τε­χνο­κρα­τι­κή πλειο­ψη­φία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ).

Με μια ενω­τι­κή αντι­μνη­μο­νια­κή πο­λι­τι­κή κυ­βερ­νη­τι­κής εναλ­λα­κτι­κής λύσης, οι δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς (Αρι­στε­ρή Πλατ­φόρ­μα, ΚΚΕ, Ανταρ­σύα) θα διέ­θε­ταν στις εκλο­γι­κές ανα­με­τρή­σεις Ιου­νί­ου 2012 και Ια­νουα­ρί­ου 2015 επαρ­κείς δε­κά­δες βου­λευ­τι­κών εδρών που θα μπο­ρού­σαν να «αιχ­μα­λω­τί­σουν» την μι­κρο­α­στι­κή εκ­συγ­χρο­νι­στι­κή πλειο­ψη­φία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ (που θα διέ­θε­τε σαφώς μι­κρό­τε­ρη κοι­νο­βου­λευ­τι­κή εκ­προ­σώ­πη­ση). Έτσι θα την υπο­χρέ­ω­ναν να εφαρ­μό­σει άμεσα ένα βα­σι­κό λαϊκό ρι­ζο­σπα­στι­κό κυ­βερ­νη­τι­κό πρό­γραμ­μα που θα άνοι­γε νέους συ­γκρου­σια­κούς δρό­μους εξέ­λι­ξης των πραγ­μά­των. Στην αντί­θε­τη πε­ρί­πτω­ση θα κα­τα­ψή­φι­ζαν την κυ­βέρ­νη­ση και θα την ανέ­τρε­παν διεκ­δι­κώ­ντας την πλειο­ψη­φία στην επα­να­λη­πτι­κή εκλο­γι­κή ανα­μέ­τρη­ση. Και αν ακόμη οι μι­κρο­α­στοί τε­χνο­κρά­τες του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ συμ­μα­χού­σαν με τις αστι­κές μνη­μο­νια­κές δυ­νά­μεις (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ), όπως έγινε τον μοι­ραίο Αύ­γου­στο 2015, θα είχαν από­λυ­τα ελεύ­θε­ρο το αντι­πο­λι­τευ­τι­κό πεδίο απέ­να­ντι στο τρι­πλό αυτό μνη­μο­νια­κό αστι­κό τόξο, με πολύ ση­μα­ντι­κές προ­ο­πτι­κές πλειο­ψη­φι­κής λαϊ­κής συ­σπεί­ρω­σης.

Γ) Σε ένα τρίτο επί­πε­δο στην πε­ρί­ο­δο Ιου­νί­ου 2012 – Ια­νουα­ρί­ου και Σε­πτεμ­βρί­ου 2015, δια­με­σο­λά­βη­σαν με­ταλ­λά­ξεις στη συ­νο­λι­κή φυ­σιο­γνω­μία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, που συ­νέ­χι­ζε να δια­τη­ρεί τις λαϊ­κές του εκ­προ­σω­πή­σεις, οι οποί­ες και τρο­πο­ποί­η­σαν ρι­ζι­κά το τοπίο. Ενώ οι ερ­γα­τι­κές εκ­προ­σω­πή­σεις πα­ρέ­με­ναν απο­κλει­στι­κά στο εκλο­γι­κό επί­πε­δο (χωρίς να με­τα­σχη­μα­τί­ζο­νται σε ορ­γα­νι­κές σχέ­σεις ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και ερ­γα­τι­κής τάξης), ο ίδιος ο πο­λι­τι­κός σχη­μα­τι­σμός της Ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς κυ­ριαρ­χή­θη­κε από τις μι­κρο­α­στι­κές εκ­συγ­χρο­νι­στι­κές δυ­νά­μεις του ΣΥΝ στο εσω­τε­ρι­κό του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, πράγ­μα που ξε­κί­νη­σε την στα­δια­κή διο­λί­σθη­ση προς την αστι­κή πο­λι­τι­κή, καθώς είχε δρο­μο­λο­γη­θεί η πο­ρεία προς την δια­κυ­βέρ­νη­ση της χώρας, με την ακύ­ρω­ση του συ­νε­δρια­κού προ­γράμ­μα­τος, την ελα­χι­στο­ποί­η­ση του προ­γράμ­μα­τος της Θεσ­σα­λο­νί­κης, και τε­λι­κά την ακύ­ρω­ση και αυτών τού­των των στοι­χειω­δών σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κών εξαγ­γε­λιών του τε­λευ­ταί­ου. Οι λαϊ­κές εκ­προ­σω­πή­σεις απο­τέ­λε­σαν αντι­κεί­με­νο «χρη­σι­μο­ποί­η­σης» για να μπο­ρέ­σει να ξε­δι­πλω­θεί ολό­κλη­ρο το αστι­κό δια­χει­ρι­στι­κό προ­σω­πείο του πυ­ρή­να της ιστο­ρι­κής ανα­νε­ω­τι­κής Αρι­στε­ράς, οδη­γώ­ντας στη νο­μι­μο­ποί­η­ση των δύο πρώ­των μνη­μο­νί­ων και στην ψή­φι­ση του τρί­του μνη­μο­νί­ου και των εφαρ­μο­στι­κών του νόμων (Μάιος 2016 - 2017, Ια­νουά­ριος 2018).

Ως η τρίτη δύ­να­μη της ελ­λη­νι­κής Αρι­στε­ράς, ως Αρι­στε­ρή Πλατ­φόρ­μα εντός του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, δεν ακο­λου­θή­σα­με την ανα­γκαία τα­κτι­κή του «εντός, εκτός και άλ­μα­τος προς τα μπρός», και γι’ αυτό στο τέλος, πα­ρό­λη την κοι­νο­βου­λευ­τι­κή μας στάση που έσωσε την τιμή του αρι­στε­ρού κι­νή­μα­τος την τε­λευ­ταία στιγ­μή (κα­τα­ψή­φι­ση του τρί­του μνη­μο­νί­ου τον Αύ­γου­στο 2015) βρε­θή­κα­με ου­σια­στι­κά στο «κενό». Απο­δε­χθή­κα­με τον ρόλο της «θε­σμι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης» εντός των ορίων του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ (τη στιγ­μή που αυτός με­ταλ­λασ­σό­ταν τα­χύ­τα­τα), δεν δώ­σα­με υλική μορφή σε ορ­γα­νι­κές σχέ­σεις με τα λαϊκά στρώ­μα­τα που είχαν στη­ρί­ξει εκλο­γι­κά τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, δεν με­τα­σχη­μα­τί­σα­με τις θέ­σεις μας σε αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή κα­τεύ­θυν­ση, συρ­θή­κα­με και εμείς στη λο­γι­κή της «κοι­νο­βου­λευ­τι­κής ανα­μο­νής» και του εκλο­γι­κι­σμού, δεν δια­μορ­φώ­σα­με κοι­νω­νι­κό κί­νη­μα σε αντι­στοι­χία με το ερ­γα­τι­κό λαϊκό μας σώμα, επι­χει­ρού­σα­με δια­λε­κτι­κές συν­θέ­σεις τη στιγ­μή που η απέ­να­ντι πλευ­ρά ήταν κά­θε­τα εχθρι­κή και μι­κρο­α­στι­κός τοί­χος που κι­νού­νταν στις δικές της εκ­συγ­χρο­νι­στι­κές συ­ντε­ταγ­μέ­νες, μ’ άλλες λέ­ξεις δεν με­τα­τρέ­ψα­με την εκλο­γι­κή λαϊκή εκ­προ­σώ­πη­ση σε ισχυ­ρή ερ­γα­τι­κή μα­ζι­κή δύ­να­μη, ικανή την ανα­γκαία στιγ­μή να μπο­ρεί να επι­βάλ­λει μια ρι­ζο­σπα­στι­κή αντι­μνη­μο­νια­κή πο­ρεία. Μ’ αυτή την έν­νοια, σε τε­λι­κή ανά­λυ­ση, και εμείς δεν αντα­πο­κρι­θή­κα­με με επάρ­κεια, συ­νεί­δη­ση και απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα στον ρόλο που μας ανέ­θε­τε η αρι­στε­ρή στρο­φή του μι­σθω­τού ερ­γα­ζό­με­νου κό­σμου, των ανέρ­γων, της  νε­ο­λαί­ας και των συ­ντα­ξιού­χων. Δώ­σα­με τη μάχη στο αντί­πα­λο γή­πε­δο του αστι­κού κοι­νο­βου­λευ­τι­σμού και την χά­σα­με (Αύ­γου­στος 2015) και δεν προ­ε­τοι­μά­σα­με αυτή την αντι­πα­ρά­θε­ση στα τα­ξι­κά γή­πε­δα του ερ­γα­τι­κού και λαϊ­κού κι­νή­μα­τος. Λει­τουρ­γή­σα­με με τα δυο πόδια εντός του με­ταλ­λασ­σό­με­νου ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, απο­δε­χό­με­νοι σε τε­λι­κή ανά­λυ­ση την ασφυ­κτι­κή μι­κρο­α­στι­κή ηγε­μο­νία, δεν λει­τουρ­γή­σα­με με το ένα πόδι εκτός του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ (στο πεδίο της κοι­νω­νι­κής τα­ξι­κής δια­πά­λης), και έτσι δεν στα­θή­κα­με επαρ­κείς να κά­νου­με το «άλμα προς τα μπρός».

Δ) Τέλος ο επί­λο­γος αυτής της πο­ρεί­ας δια­δρα­μα­τί­στη­κε με το Δη­μο­ψή­φι­σμα του Ιου­λί­ου 2015, όπου για μια και­νού­ρια φορά ο κό­σμος της ερ­γα­τι­κής τάξης, της νε­ο­λαί­ας και όλων των υπο­τε­λών κοι­νω­νι­κών στρω­μά­των, επέ­τυ­χε το μέ­γι­στο για την Αρι­στε­ρά ιστο­ρι­κά πο­σο­στό του 62% (πράγ­μα που μόνο με την εα­μι­κή πε­ρί­ο­δο του πρώ­του μισού της δε­κα­ε­τί­ας του 1940 μπο­ρού­σε να συ­γκρι­θεί), μέσα από μια αυ­θε­ντι­κή αντι­πα­ρά­θε­ση των δύο τα­ξι­κών συ­να­σπι­σμών, λαϊ­κού και αστι­κού. Και σ’ αυτή την πε­ρί­πτω­ση το μεν ΚΚΕ, πα­ρό­λη την κα­τα­φα­νέ­στα­τη λαϊκή ετυ­μη­γο­ρία του «όχι», απεί­χε από την μάχη του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος, ανα­δει­κνύ­ο­ντας μια εξαι­ρε­τι­κά στρε­βλή, αν μη τι άλλο, αντί­λη­ψη για την τα­ξι­κή πάλη του κι­νή­μα­τος σε όλα τα επί­πε­δα. Η δε μι­κρο­α­στι­κή πλειο­ψη­φία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, με­τα­τρέ­πο­ντας το «όχι» στο «ναι» στο τρίτο μνη­μό­νιο, κα­τα­βα­ρά­θρω­σε τις ερ­γα­τι­κές λαϊ­κές εκ­προ­σω­πή­σεις στα τάρ­τα­ρα, με ανυ­πο­λό­γι­στες μέχρι σή­με­ρα συ­νέ­πειες για το μέλ­λον του κι­νή­μα­τος και της Αρι­στε­ράς. Η Αρι­στε­ρή Πλατ­φόρ­μα και η Ανταρ­σύα που δώ­σα­με τη μάχη του Δη­μο­ψη­φί­σμα­τος δεν εί­χα­με πλέον τις δομές, τις ερ­γα­τι­κές αντι­στοι­χή­σεις, την ιδε­ο­λο­γι­κή αίγλη, τις κοι­νω­νι­κές συ­γκρο­τή­σεις να με­τα­τρέ­ψου­με την λαϊκή αυτή ψήφο σε κι­νη­μα­τι­κή δύ­να­μη απο­τρο­πής του τρί­του μνη­μο­νί­ου και της ήττας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που άλ­λα­ζε στρα­τό­πε­δο.

Το συ­μπέ­ρα­σμα για τη ση­με­ρι­νή συ­γκυ­ρία της απερ­για­κής άπνοιας και της κι­νη­μα­τι­κής αφλο­γι­στί­ας είναι ότι ο ερ­γα­ζό­με­νος λαϊ­κός κό­σμος σε πολ­λα­πλές πε­ρι­πτώ­σεις σε μια τόσο κρί­σι­μη πε­ντα­ε­τία (2010 – 15) αντα­πο­κρί­θη­κε στις απαι­τή­σεις των και­ρών, με τις πα­νερ­γα­τι­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις και τις πο­λι­τι­κές εκλο­γι­κές επι­λο­γές. Εμείς ως Αρι­στε­ρά και τα­ξι­κό ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα δεν στα­θή­κα­με στο ύψος των πε­ρι­στά­σε­ων, του γυ­ρί­σα­με την πλάτη, βυ­θι­στή­κα­με στον αυ­τό­κλη­το πο­λι­τι­κό μας υπο­κει­με­νι­σμό, και τώρα κά­νου­με λόγο, με πε­ρισ­σή αυ­τάρ­κεια, για την κα­θί­ζη­ση του κι­νή­μα­τος, για το ότι η ερ­γα­τι­κή τάξη δεν μας ακο­λου­θεί, για την απερ­για­κή «έρημο» που ζούμε και ξα­να­ζού­με. Δεν είναι στρα­βός ο για­λός, εμείς στρα­βά αρ­με­νί­σα­με και από πολ­λές πλευ­ρές συ­νε­χί­ζου­με να το κά­νου­με και σή­με­ρα. Κι’ ακόμη χει­ρό­τε­ρα στρου­θο­κα­μη­λί­ζο­ντας και απο­κρύ­βο­ντας αυτές τις αλή­θειες από τα ίδια μας τα μάτια, απο­διώ­χνο­ντας τις ευ­θύ­νες μας από την ίδια μας τη σκέψη.