Ασφαλιστικό-Αεροδρόμια: υλοποιώντας το πρόγραμμα του αντιπάλου

Στα 392,7 ευρώ (-19,2%) αντί των 486 ευρώ μειώνεται η κατώτατη σύνταξη που θα χορηγείται σε όσους συνταξιοδοτηθούν με δεκαπενταετία, ή λόγω αναπηρίας 80%, ή εξαιτίας εργατικού ατυχήματος από 1/1/15, καθώς με εγκύκλιο του Π. Χαϊκάλη η οποία υπεγράφη στις 14 Αυγούστου, ενεργοποιείται διάταξη του διαβόητου νόμου Κουτρουμάνη-Λοβέρδου (Ν. 3863/2010). Όπως διευκρινίζεται στην ίδια εγκύκλιο, το άθροισμα των ποσών της βασικής και της αναλογικής σύνταξης λόγω γήρατος, για χρόνο ασφάλισης τουλάχιστον δεκαπέντε (15) ετών, ή λόγω αναπηρίας με ποσοστό 80% και άνω, ή λόγω εργατικού ατυχήματος, δεν μπορεί να υπολείπεται του ποσού που αντιστοιχεί σε δεκαπέντε (15) ημερομίσθια ανειδίκευτου εργάτη (26,18Χ15=392,7 ευρώ).

Πρόκειται για ισχυρότατο πλήγμα κατά των χαμηλοσυνταξιούχων και ανθρώπων που δεν μπορούν πλέον να εργαστούν, οπότε αναγκαστικά συνταξιοδοτούνται. Η παραπάνω κυβερνητική απόφαση είναι η πρώτη μιας σειράς αντιασφαλιστικών παρεμβάσεων, που επιχειρούν να μετατρέψουν τις συντάξεις σε φιλοδωρήματα. Θυμίζουμε ότι με το τρίτο μνημόνιο που ψηφίστηκε την περασμένη εβδομάδα και τα προαπαιτούμενα του Ιουλίου, προβλέπονται σαρωτικές αλλαγές στο Ασφαλιστικό:

-Σταδιακή αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης με στόχο την κατάργηση των συνταξιοδοτήσεων πριν από τα 67 ή τα 62 με 40 έτη ασφάλισης από την 1η Ιανουαρίου 2022. Ήδη, δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι που μπορούσαν να συνταξιοδοτηθούν τους επόμενους μήνες του 2015 από την ηλικία των 50 ετών, θα πρέπει να εργαστούν άλλα 5 χρόνια.

-Αύξηση κατά 10% του πέναλτι για την πρόωρη έξοδο (που σημαίνει ότι όσοι επιλέξουν την έξοδο θα πάρουν σύνταξη πολύ χαμηλή).

-Πάγωμα των κατώτατων συντάξεων μέχρι το 2021 σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα (καμία αύξηση στις συντάξεις πείνας).

-Καταβολή μόνο του ποσού που αντιστοιχεί στις εισφορές που έχουν πληρώσει για όσους έχουν καταθέσει αίτηση πρόωρης συνταξιοδότησης μετά την 30ή Ιουνίου 2015 και μέχρι τη συμπλήρωση των 67, όπου φέρνει συντάξεις που μπορεί να κυμαίνονται και κάτω από τα 200 ευρώ. Ακόμα και όταν κάποιος συμπληρώσει το 67ο έτος, δε θα του δίνεται αυτόματα η υπόλοιπη σύνταξη που αντιστοιχεί στα κατώτερα όρια, αλλά θα εξετάζεται σε συνάρτηση με εισοδηματικά και περιουσιακά στοιχεία.

-Μέχρι την 31η Οκτώβρη 2015 θα καταργηθούν όλοι οι κοινωνικοί πόροι (φόροι υπέρ τρίτων) που έφερναν χρήματα στα ασφαλιστικά ταμεία. Υπολογίζεται ότι από αυτούς τους κοινωνικούς πόρους ενισχυόταν περί το 1,8 δισ. ευρώ τον χρόνο το Σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης.

- Η προβλεπόμενη στο νέο μνημόνιο σταδιακή κατάργηση του Ε.Κ.Α.Σ. μέχρι το 2019 και ειδικά η άμεση κατάργηση του Ε.Κ.Α.Σ. για το 20% των δικαιούχων με τα αναλογικά μεγαλύτερα εισοδήματα, συνεπάγεται επιπλέον μείωση συντάξεων 193 ευρώ κατά μέσο όρο μηνιαία.

-Έως τον ερχόμενο Οκτώβριο όλα τα επικουρικά ταμεία θα πρέπει να ενσωματωθούν στο ΕΤΕΑ ή να μετατραπούν σε επαγγελματικά ταμεία. Η καταβολή των επικουρικών συντάξεων θα γίνεται μόνο από τα έσοδα του ΕΤΕΑ και δεν θα επιχορηγούνται από το κράτος, εφαρμόζοντας τη ρήτρα μηδενικού ελλείμματος, η οποία θα επιφέρει νέες μειώσεις, τουλάχιστον 6% στις επικουρικές.

Η εφαρμογή όλων αυτών των εξοντωτικών μέτρων, υπολογίζεται ότι μόνο τη διετία 2015-16 θα αφαιρέσει πάνω από 2 δισ. ευρώ από την τσέπη των συνταξιούχων, που μαζί με τους μισθωτούς, καλούνται ξανά να πριμοδοτήσουν τη μηχανή των μνημονίων, που δουλεύει νύχτα-μέρα για τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Όμως, με όλο αυτό το αντιδραστικό πλέγμα νόμων, υλοποιείται και ένας ακόμα πιο στρατηγικός στόχος του νεοφιλελευθερισμού. Το «νέο Ασφαλιστικό» θα είναι έτσι δομημένο ώστε με την παρούσα αγορά εργασίας να μη δίνει πλήρεις συντάξεις. Οι εργαζόμενοι είναι αδύνατο να εξασφαλίσουν τις προϋποθέσεις για τις μειωμένες συντάξεις που προβλέπονται, αφού είναι αδύνατο για την συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων να διασφαλίσει 40 έτη πλήρους ασφάλισης, ιδιαίτερα σε ένα περιβάλλον υψηλής ανεργίας και με δεδομένο ότι πριν από την κρίση του 2009 ο μέσος όρος ασφάλισης στην Ελλάδα έφτανε μόλις τα 20 έτη.

Εκποίηση της δημόσιας περιουσίας

Ανάλογης πρόκλησης, είναι και η απόφαση του Κυβερνητικού Συμβουλίου Οικονομικής Πολιτικής (ΚΥΣΟΙΠ) που συνεδρίασε στις 13 Αυγούστου και χθες δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ, με την οποία υλοποιείται η μνημονιακή δέσμευση για την ολοκλήρωση της παραχώρησης των 14 περιφερειακών αεροδρομίων  στην κοινοπραξία της γερμανικής Fraport με την Slentel (όμιλος Κοπελούζου), μετά τον σχετικό περυσινό διαγωνισμό και την πρόσφατη εισήγηση του TAIΠEΔ. Διαδικασία την οποία ο «όλος ΣΥΡΙΖΑ» και σωστά, είχε χαρακτηρίσει ως ξεπούλημα, πρωτοστατώντας στις διαμαρτυρίες κατοίκων και κοινωνικών φορέων της Θεσσαλονίκης, της Κέρκυρας, των Χανίων, της Κεφαλονιάς, της Ζακύνθου, του Ακτίου, της Καβάλας, της Ρόδου, της Κω, της Σάμου, της Μυτιλήνης, της Μυκόνου, της Σαντορίνης και της Σκιάθου.

Η ιδιωτικοποίηση των 14 Περιφερειακών Αεροδρομίων, συνιστά πολιτικό και οικονομικό σκάνδαλο.  Πέρα από το γεγονός ότι πρόκειται για υποδομές στρατηγικής σημασίας, η Fraport AG - Slentel Ltd για τη συγκεκριμένη ιδιωτικοποίηση, θα πληρώσει εφάπαξ στο ελληνικό δημόσιο μόλις 1,23 δισ. ευρώ, που ισούται με τα τριετή καθαρά έσοδα του κράτους από τα αεροδρόμια. Το ετήσιο μίσθωμα που θα καταβάλει η κοινοπραξία είναι 22,9 εκατ. ευρώ. Αυτό ισοδυναμεί, με τον ετήσιο περίπου τζίρο του Κρατικού Αερολιμένα Κέρκυρας, είναι δε λιγότερο από τα ετήσια έσοδα του κράτους από τις εμπορικές και μόνο χρήσεις σε όλα τα αεροδρόμια. Τέτοιες κινήσεις εκποίησης δημόσιου πλούτου, στερούν πολύτιμα δημόσια έσοδα, περιορίζοντας δραματικά τα «εργαλεία» για να αντιμετωπιστούν κρίσιμα θέματα, όπως η μαζική ανεργία και η στήριξη του ασφαλιστικού συστήματος. 

Οι παρεμβάσεις της κυβέρνησης στο Ασφαλιστικό και η ολοκλήρωση της ιδιωτικοποίησης των 14 αεροδρομίων-ενάντια στις συνεδριακές αποφάσεις, τις προεκλογικές και κυβερνητικές δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ, ενάντια στις μάχες χιλιάδων μελών του-δεν αποτελούν «προσωρινές υποχωρήσεις», αλλά πλήρη προσχώρηση σε δύο εμβληματικές επιλογές των καπιταλιστών και των κομμάτων τους: την αρπαγή της δημόσιας περιουσίας και την κατεδάφιση της κοινωνικής ασφάλισης. Ο συνδικαλιστικός, κοινωνικός και πολιτικός αγώνας, σε ευθεία σύγκρουση με αυτές τις επιλογές, είναι η άμεση υποχρέωση του μαζικού κινήματος και των δυνάμεων της Αριστεράς.