Ασφαλιστικό: η αλήθεια για τις συνέπειες και η απάντηση της Ριζοσπαστικής Αριστεράς

Το έκτρω­μα Κα­τρού­γκα­λου (που μάλ­λον ανα­πό­φευ­κτα θα γίνει σκλη­ρό­τε­ρο στην τε­λι­κή του εκ­δο­χή – όπως προ­κύ­πτει από τις συ­ζη­τή­σεις στο Ντα­βός, οι δα­νει­στές ασκούν ισχυ­ρές πιέ­σεις για με­γα­λύ­τε­ρες πε­ρι­κο­πές κύ­ριων συ­ντά­ξε­ων, μι­κρό­τε­ρο πο­σο­στό ανα­πλή­ρω­σης, ει­σο­δη­μα­τι­κά κρι­τή­ρια στη βα­σι­κή σύ­ντα­ξη κλπ.), δεν αφή­νει ανέγ­γι­χτη καμία κα­τη­γο­ρία ασφα­λι­σμέ­νου ή μελ­λο­ντι­κού ερ­γα­ζό­με­νου. Δι­καιώ­νει τα ορά­μα­τα του Σπρά­ου, του Γιαν­νί­τση και κάθε αφη­νια­σμέ­νου νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρου, ενώ μο­νι­μο­ποιεί τις δια­τά­ξεις του πε­ρί­φη­μου νόμου Λο­βέρ­δου-Κου­τρου­μά­νη και όλων των προη­γού­με­νων αντια­σφα­λι­στι­κών δια­τά­ξε­ων. 

Η κυ­βέρ­νη­ση, ωστό­σο, ύστε­ρα από την «ιδρυ­τι­κή πράξη» της με­τα­τρο­πής του ΟΧΙ σε ΝΑΙ, έχει ξε­πε­ρά­σει ακόμη και την παλιά «άλ­γε­βρα του πα­ρα­δό­ξου» του Μη­τσο­τά­κη (ποιος θυ­μά­ται το 0 + 0 = 14% αύ­ξη­ση στους μι­σθούς;), έχει κάνει την εξα­πά­τη­ση… επι­στή­μη και προ­σπα­θεί να δη­μιουρ­γή­σει τη μέ­γι­στη δυ­να­τή σύγ­χυ­ση όσον αφορά τις πραγ­μα­τι­κές συ­νέ­πειες του Ασφα­λι­στι­κού που προ­ω­θεί για ψή­φι­ση. Είναι πλέον απα­ραί­τη­το να κω­δι­κο­ποι­ή­σου­με τις συ­νέ­πειες του τε­ρα­τουρ­γή­μα­τος Κα­τρού­γκα­λου, αλλά και τις απα­ντή­σεις της Ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς.

Επι­κοι­νω­νια­κή χυ­δαιό­τη­τα

Οι δια­βε­βαιώ­σεις της κυ­βέρ­νη­σης για «προ­στα­σία των συ­ντά­ξε­ων», θυ­μί­ζουν τις ανά­λο­γες δια­βε­βαιώ­σεις για την «προ­στα­σία της πρώ­της κα­τοι­κί­ας». Η υπο­τι­θέ­με­νη «αρι­στε­ρή» κυ­βέρ­νη­ση έχει ξε­πε­ρά­σει τα όρια επι­κοι­νω­νια­κής χυ­δαιό­τη­τας. Υπουρ­γοί και στε­λέ­χη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έχουν φτά­σει στο ση­μείο να κά­νουν λόγο για πο­λι­τι­κή «τα­ξι­κής με­ρο­λη­ψί­ας» υπέρ του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας. Προ­σπα­θούν προ­φα­νώς να απο­κρύ­ψουν ότι διευ­θύ­νουν ακόμα έναν γύρο μνη­μο­νια­κής επί­θε­σης, ενά­ντια σε όσους ζουν από τη δου­λειά τους, «ελα­φρύ­νο­ντας» ταυ­τό­χρο­να τους ερ­γο­δό­τες από το απο­κα­λού­με­νο «μη μι­σθο­λο­γι­κό κό­στος».

Είναι σαφές ότι πλέον δε μι­λά­με για ορι­σμέ­νες επι­μέ­ρους πα­ρεμ­βά­σεις, αλλά για υλο­ποί­η­ση μιας στρα­τη­γι­κής επι­δί­ω­ξης του κε­φα­λαί­ου: τη με­τα­τρο­πή του ασφα­λι­στι­κού συ­στή­μα­τος από αλ­λη­λέγ­γυο-ανα­δια­νε­μη­τι­κό, σε αντα­πο­δο­τι­κό (και με­σο­πρό­θε­σμα σε κε­φα­λαιο­ποι­η­τι­κό).

Η κοι­νω­νι­κή ασφά­λι­ση από ερ­γα­τι­κή κα­τά­κτη­ση και υπο­χρέ­ω­ση του κρά­τους, γί­νε­ται υπό­θε­ση ατο­μι­κών ει­σφο­ρών, όσων κα­τα­φέ­ρουν να επι­βιώ­σουν στις ση­με­ρι­νές συν­θή­κες από­λυ­της ερ­γο­δο­τι­κής αυ­θαι­ρε­σί­ας και εκρη­κτι­κής ανερ­γί­ας. Η σύν­δε­ση της σύ­ντα­ξης με τους δεί­κτες της «ανά­πτυ­ξης», τους χα­μη­λούς μι­σθούς και τα υπό­λοι­πα «ερ­γα­λεία» ερ­γα­σια­κής εκ­με­τάλ­λευ­σης, εγ­γυά­ται μόνο τα ψιχία φι­λαν­θρω­πί­ας της βα­σι­κής σύ­ντα­ξης, ανοί­γο­ντας το δρόμο για την επέ­λα­ση των ιδιω­τι­κών ασφα­λι­στι­κών εται­ρειών.

Συ­νο­ψί­ζο­ντας τις συ­νέ­πειες του τε­ρα­τουρ­γή­μα­τος Κα­τρού­γκα­λου

Με το μνη­μό­νιο Τσί­πρα, η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ δε­σμεύ­θη­κε  να πε­ρι­κό­ψει 2,25 δισ. ευρώ από τις δα­πά­νες για το Ασφα­λι­στι­κό τη διε­τία 2015-2016, ώστε να «εξοι­κο­νο­μη­θούν» χρή­μα­τα που θα χρη­σι­μο­ποι­η­θούν -και αυτά- για την απο­πλη­ρω­μή του κρα­τι­κού χρέ­ους. Για να τι­μή­σει την υπο­γρα­φή της, αλλά και για να βάλει πλάτη στην κερ­δο­φο­ρία των κα­πι­τα­λι­στών (εκεί­νων που δια­χρο­νι­κά λε­η­λά­τη­σαν τα απο­θε­μα­τι­κά των Τα­μεί­ων, με τη συ­νερ­γία του κρά­τους), οι νε­ο­μνη­μο­νια­κοί κυ­βερ­νώ­ντες προ­τεί­νουν:

• -Μειώ­σεις στις κύ­ριες συ­ντά­ξεις 15-30%, για όσους βγουν στη σύ­ντα­ξη από 1/1/16, εξαι­τί­ας του νέου τρό­που υπο­λο­γι­σμού, ο οποί­ος θα πλή­ξει και τους ση­με­ρι­νούς συ­ντα­ξιού­χους. Και αυτό γιατί τα πο­σο­στά ανα­πλή­ρω­σης στην κυ­βερ­νη­τι­κή πρό­τα­ση «γκρε­μί­ζο­νται» στο 38,68% για τα 35 χρό­νια ασφά­λι­σης, όταν στο ισχύ­ον σύ­στη­μα έφτα­ναν το 70%. Επι­πλέ­ον, αυτά τα πο­σο­στά θα υπο­λο­γί­ζο­νται με βάση το μέσο μισθό ολό­κλη­ρου του ερ­γα­σια­κού βίου και όχι της τε­λευ­ταί­ας πε­ντα­ε­τί­ας, όπως συ­νέ­βαι­νε. Μέχρι το 2018 οι όποιες απώ­λειες θα κα­λύ­πτο­νται από το κρά­τος με το τρικ της «προ­σω­πι­κής δια­φο­ράς», αλλά μετά την τριε­τία το τσε­κού­ρι «επα­νυ­πο­λο­γι­σμού» θα πέσει κα­νο­νι­κά στις ήδη μειω­μέ­νες συ­ντά­ξεις (πε­ρί­που 40% από το 2010).

• -Το ΕΚΑΣ, το εφά­παξ και οι επι­κου­ρι­κές συ­ντά­ξεις, συρ­ρι­κνώ­νο­νται και οδη­γού­νται στα­δια­κά στην κα­τάρ­γη­ση. Η πε­ρί­φη­μη «ρήτρα μη­δε­νι­κού ελ­λείμ­μα­τος» για τα επι­κου­ρι­κά τα­μεία με­το­νο­μά­ζε­ται σε «κα­νό­να βιω­σι­μό­τη­τας» και το κρά­τος δεν εγ­γυά­ται την κα­τα­βο­λή των αντί­στοι­χων συ­ντά­ξε­ων. Με πρό­σχη­μα τη δια­τή­ρη­ση της ικα­νό­τη­τας να κα­τα­βάλ­λο­νται, προ­βλέ­πε­ται νέα αύ­ξη­ση ει­σφο­ρών (μετά την κρά­τη­ση 6% και 2% στις κύ­ριες το κα­λο­καί­ρι). Οι «τα­λαί­πω­ροι» ερ­γο­δό­τες, που είδαν τις ει­σφο­ρές τους να μειώ­νο­νται κατά 3,9% στα χρό­νια του μνη­μο­νί­ου, θα «συμ­βά­λουν» στην έλ­λει­ψη πόρων απο­δε­χό­με­νοι τη «βαριά θυσία» της αύ­ξη­ση ει­σφο­ρών κατά… 1%!

• -Σύ­ντα­ξη για όλους στα 67 με 15 έτη ασφά­λι­σης (4.500 έν­ση­μα) ή στα 62 με 40 χρό­νια δου­λειάς. Άπια­στο όνει­ρο για πολ­λούς ση­με­ρι­νούς νέους δη­λα­δή, που έτσι και αλ­λιώς σε με­γά­λο βαθμό αγνο­ούν τι ση­μαί­νει δου­λειά με ασφά­λι­ση, υγειο­νο­μι­κή πε­ρί­θαλ­ψη και κι­νού­νται με­τα­ξύ ανερ­γί­ας και ανα­σφά­λι­στης ή κα­κο­πλη­ρω­μέ­νης ερ­γα­σί­ας. Με τα χα­μη­λά πο­σο­στά ανα­πλή­ρω­σης (π.χ. 12% για συ­ντά­ξι­μο μισθό 1.000 ευρώ στη 15ε­τία=120 ευρώ) θα προ­κύ­πτουν συ­ντά­ξεις πεί­νας. Από 1/7/15, άλ­λω­στε, ισχύ­ει 10% ετή­σια ποι­νή-μεί­ω­ση της σύ­ντα­ξης για όσους/ες συ­ντα­ξιο­δο­τού­νται πρό­ω­ρα και η αύ­ξη­ση στα ηλι­κια­κά όρια συ­ντα­ξιο­δό­τη­σης έως και 17 χρό­νια. 

• -Έτσι, δη­μιουρ­γεί­ται ένα σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρο «δίχτυ προ­στα­σί­ας», όπου αντί για σύ­ντα­ξη, όποιος/α δεν κα­τα­φέ­ρει να συ­μπλη­ρώ­σει τις προ­ϋ­πο­θέ­σεις, θα λαμ­βά­νει ένα επί­δο­μα 360 ευρώ. Οι υπό­λοι­ποι θα προ­σθέ­τουν στην αντα­πο­δο­τι­κή σύ­ντα­ξη, τη λε­γό­με­νη «εθνι­κή σύ­ντα­ξη» (384 ευρώ), που είναι εξαι­ρε­τι­κά πι­θα­νό να δί­νε­ται (πέρα από τα ανα­γκαία έτη ασφά­λι­σης ή το 80% πο­σο­στό ανα­πη­ρί­ας) και με ει­σο­δη­μα­τι­κά κρι­τή­ρια (όπως ξα­να­ζη­τούν επί­μο­να οι δα­νει­στές).

• -Δη­μιουρ­γία ενός Υπερ­τα­μεί­ου (ΕΦΚΑ), που πέρα από το λει­τουρ­γι­κό χάος και την ανυ­παρ­ξία σο­βα­ρού χρό­νου με­τά­βα­σης σε μια τέ­τοια δο­μι­κή αλ­λα­γή, θα ισο­πε­δώ­σει προς τα κάτω δι­καιώ­μα­τα και πα­ρο­χές. Θα «εξα­λεί­ψει τις αδι­κί­ες» με εξί­σω­ση προς τα… πολύ κάτω.

• -Εξο­ντω­τι­κές ει­σφο­ρές σε ελεύ­θε­ρους επαγ­γελ­μα­τί­ες, επι­στή­μο­νες και αγρό­τες. Σε συν­δυα­σμό με τις αυ­ξη­μέ­νες φο­ρο­λο­γι­κές κλί­μα­κες, οι «μπλο­κά­κη­δες» οδη­γού­νται σε αφα­νι­σμό. Από το 2017 οι ει­σφο­ρές των αυ­το­α­πα­σχο­λού­με­νων δια­μορ­φώ­νο­νται στο 38,45% επί του φο­ρο­λο­γη­τέ­ου ει­σο­δή­μα­τος (κύρια σύ­ντα­ξη 20%, εφά­παξ 4%, επι­κου­ρι­κή 7,5%, υγεία 6,95%). Κατά ομο­λο­γία του υπουρ­γού Αγρο­τι­κής Ανά­πτυ­ξης Β. Απο­στό­λου, προ­βλέ­πε­ται στα­δια­κή αύ­ξη­ση των ετή­σιων ασφά­λι­στρων κατά 63% (από 946 ευρώ σή­με­ρα, στα 1.544 ευρώ το 2019) για το 88% των αγρο­τών.

Αν λοι­πόν η επι­δί­ω­ξη της κυ­ρί­αρ­χης τάξης και των μνη­μο­νια­κών πο­λι­τι­κών δυ­νά­με­ων είναι το ξή­λω­μα της δη­μό­σιας ασφά­λι­σης και ο με­τα­σχη­μα­τι­σμός ενός κοι­νω­νι­κού αγα­θού σε προ­ϊ­όν στοι­χειώ­δους «κρα­τι­κής φι­λαν­θρω­πί­ας», από τη μεριά του κι­νή­μα­τος και της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς επεί­γει η δια­μόρ­φω­ση μιας διεκ­δι­κη­τι­κής απά­ντη­σης, ως αιχμή για τις υπαρ­κτές κοι­νω­νι­κές αντι­στά­σεις, που ήδη ξε­δι­πλώ­νο­νται.

Η απά­ντη­ση της Ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς

Η κρίση στο Ασφα­λι­στι­κό δεν προ­έ­κυ­ψε από τα υπο­τι­θέ­με­να «ρε­τι­ρέ» (μόλις το 0,096% πε­ρί­που του συ­νό­λου των συ­ντα­ξιού­χων λαμ­βά­νει μικτό ποσό σύ­ντα­ξης πάνω από 3.000). Η χρό­νια αρ­πα­γή των απο­θε­μα­τι­κών τους, δηλ. του ιδρώ­τα των ερ­γα­ζο­μέ­νων (υπο­χρε­ω­τι­κή κα­τά­θε­ση στην ΤτΕ με εξευ­τε­λι­στι­κά επι­τό­κια, τζο­γά­ρι­σμα στο χρη­μα­τι­στή­ριο, «δο­μη­μέ­να ομό­λο­γα», «κού­ρε­μα» με το PSI κ.ά.), ώστε οι τρά­πε­ζες και οι κρα­τι­κο­δί­αι­τοι «επεν­δυ­τές» να βρουν φθηνό χρήμα για τις επι­χει­ρή­σεις τους, απο­τε­λεί βα­σι­κό πα­ρά­γο­ντα εξα­φά­νι­σης του «κου­μπα­ρά» των Τα­μεί­ων. Συγ­χρό­νως, οι βί­αιες ανα­τρο­πές στην αγορά ερ­γα­σί­ας (από τη «μαύρη» και ελα­στι­κή ερ­γα­σία, την ει­σφο­ρο­δια­φυ­γή των ερ­γο­δο­τών κ.λπ. οι απώ­λειες ξε­περ­νούν τα 6 δισ. ευρώ ετη­σί­ως), η εκτί­να­ξη της ανερ­γί­ας και η δρα­στι­κή μεί­ω­ση των μι­σθών στέ­ρη­σαν και στε­ρούν από την κοι­νω­νι­κή ασφά­λι­ση πό­ρους δε­κά­δων δι­σε­κα­τομ­μυ­ρί­ων ευρώ. Χωρίς ανά­σχε­ση αυτών των πα­ρα­γό­ντων που υπο­σκά­πτουν τα θε­μέ­λια του Ασφα­λι­στι­κού, ομαλή «διέ­ξο­δος» από το βάλτο της αι­μορ­ρα­γί­ας των ασφα­λι­στι­κών τα­μεί­ων δεν υπάρ­χει.

Μια κυ­βέρ­νη­ση της πραγ­μα­τι­κής Αρι­στε­ράς, απο­φα­σι­σμέ­νη να συ­γκρου­στεί με το εγ­χώ­ριο σύ­στη­μα και τις ευ­ρω­η­γε­σί­ες, για να τσα­κί­σει τη λι­τό­τη­τα και να ανοί­ξει το δρόμο ρι­ζι­κών αλ­λα­γών στην κοι­νω­νία, είναι απα­ραί­τη­το να κα­τα­φύ­γει σε μέτρα που θα πλήτ­τουν τον τα­ξι­κό αντί­πα­λο.

Μέ­τρα-ερ­γα­λεία άντλη­σης πόρων για τη χρη­μα­το­δό­τη­ση του συ­στή­μα­τος κοι­νω­νι­κής ασφά­λι­σης που δε θα προ­σχω­ρούν στη λο­γι­κή της «αι­μο­δο­σί­ας» των «από κάτω» (είτε με την πει­θάρ­χη­ση στην πο­λι­τι­κή των άμε­σων πε­ρι­κο­πών, είτε με τη μορφή της ανο­χής, προσ­δο­κώ­ντας την επά­νο­δο -κά­πο­τε- της κα­πι­τα­λι­στι­κής οι­κο­νο­μί­ας σε ρυθ­μούς ανά­πτυ­ξης), αλλά αντί­θε­τα θα ενι­σχύ­ουν τον υπο­χρε­ω­τι­κό, κα­θο­λι­κό και ανα­δια­νε­μη­τι­κό χα­ρα­κτή­ρα της κοι­νω­νι­κής ασφά­λι­σης, όπως:

• -Επα­να­φο­ρά των ερ­γο­δο­τι­κών ει­σφο­ρών και αύ­ξη­ση του κα­τώ­τα­του μι­σθού του­λά­χι­στον στα 751 ευρώ.

• -Άμε­σο χτύ­πη­μα της ει­σφο­ρο­δια­φυ­γής και της αδή­λω­της ερ­γα­σί­ας, με ου­σια­στι­κή ενί­σχυ­ση των ελεγ­κτι­κών μη­χα­νι­σμών του ΙΚΑ και του ΣΕΠΕ.

• -Δρα­στι­κά μέτρα μεί­ω­σης της ανερ­γί­ας: μα­ζι­κές προ­σλή­ψεις μό­νι­μου προ­σω­πι­κού στις κοι­νω­νι­κές υπη­ρε­σί­ες του Δη­μο­σί­ου, εθνι­κο­ποί­η­ση στρα­τη­γι­κών κλά­δων της πα­ρα­γω­γής, επα­να­λει­τουρ­γία με ερ­γα­τι­κό έλεγ­χο των επι­χει­ρή­σε­ων που έχουν βάλει λου­κέ­το, μεί­ω­ση του χρό­νου ερ­γα­σί­ας.

• -Κα­τάρ­γη­ση κάθε μορ­φής ελα­στι­κής ερ­γα­σί­ας και των ερ­γο­λα­βιών. Μό­νι­μη και στα­θε­ρή δου­λειά για όλους. Επα­να­φο­ρά των Συλ­λο­γι­κών Συμ­βά­σε­ων Ερ­γα­σί­ας και του συ­νό­λου της ερ­γα­τι­κής νο­μο­θε­σί­ας. Διεύ­ρυν­ση των συν­δι­κα­λι­στι­κών ελευ­θε­ριών.

• -Νο­μι­μο­ποί­η­ση και πλή­ρης έντα­ξη των με­τα­να­στών στο ασφα­λι­στι­κό σύ­στη­μα.

• -Αύ­ξη­ση της κρα­τι­κής χρη­μα­το­δό­τη­σης προς τα Τα­μεία, μέσα από χρή­μα­τα που θα προ­κύ­ψουν από την παύση πλη­ρω­μών και τη δια­γρα­φή του χρέ­ους, τη βαριά φο­ρο­λό­γη­ση του κε­φα­λαί­ου και την ανα­δια­νο­μή ει­σο­δή­μα­τος. Με δη­μό­σιους πό­ρους να απο­κα­τα­στα­θεί η κλοπή δε­κα­ε­τιών και να ανα­κε­φα­λαιο­ποι­η­θούν τα απο­θε­μα­τι­κά των Τα­μεί­ων.

Η απά­ντη­ση της Ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς για τους πό­ρους του συ­στή­μα­τος δεν μπο­ρεί να πα­ρα­πέ­μπει στις ελ­λη­νι­κές κα­λέν­δες των ωφε­λη­μά­των από την «ανά­πτυ­ξη» που θα φέρει κά­ποιο θολό και μα­κρο­πρό­θε­σμης από­δο­σης σχέ­διο «πα­ρα­γω­γι­κής ανα­συ­γκρό­τη­σης», ούτε στο υπο­τι­θέ­με­νο «μέ­ρι­σμα» από τη μελ­λο­ντι­κή αξιο­ποί­η­ση της εκ­με­τάλ­λευ­σης του «ορυ­κτού πλού­του της χώρας», αλλά πρέ­πει να στη­ρί­ζε­ται σε μια τα­ξι­κή πο­λι­τι­κή ρι­ζι­κής ανα­δια­νο­μής, αντι­με­τώ­πι­σης της ανερ­γί­ας, απο­κα­τά­στα­σης των ερ­γα­σια­κών δι­καιω­μά­των σε όλη την κλί­μα­κα, μεί­ω­σης του χρό­νου ερ­γα­σί­ας κ.λπ.