Ασφαλιστικό, μια εξαιρετικά επικίνδυνη μεταρρύθμιση

Η Κυ­βέρ­νη­ση κα­τε­βά­ζει νο­μο­σχέ­διο με τίτλο «ασφα­λι­στι­κή με­ταρ­ρύθ­μι­ση για τη νέα γενιά». Πώς σχε­διά­ζει να το κάνει αυτό;

Η κυ­βέρ­νη­ση σχε­διά­ζει την πλήρη ανα­τρο­πή της επι­κου­ρι­κής σύ­ντα­ξης, όπως τη γνω­ρί­ζου­με στην Ελ­λά­δα από το 1930. Το νο­μο­σχέ­διο σε δια­βού­λευ­ση προ­βλέ­πει τη δη­μιουρ­γία ενός Τα­μεί­ου Επι­κου­ρι­κής Κε­φα­λαιο­ποι­η­τι­κής Σύ­ντα­ξης (ΤΕΚΑ) υπο­χρε­ω­τι­κά για τους νέους και τις νέες που ασφα­λί­ζο­νται για πρώτη φορά από το 2022 και προ­αι­ρε­τι­κά για όσους-ες είναι μέχρι 35 ετών. 

Το νέο Τα­μείο σχε­διά­ζε­ται να λει­τουρ­γεί κε­φα­λαιο­ποι­η­τι­κά, δη­λα­δή οι ει­σφο­ρές των νέων ερ­γα­ζό­με­νων να δια­μορ­φώ­νουν ένα ατο­μι­κό λο­γα­ρια­σμό με ατο­μι­κό συ­ντα­ξιο­δο­τι­κό κε­φά­λαιο, να  επεν­δύ­ο­νται στην εγ­χώ­ρια αγορά χρή­μα­τος και άλλες αγο­ρές στο εξω­τε­ρι­κό, και να ρευ­στο­ποιού­νται κατά την πε­ρί­ο­δο συ­ντα­ξιο­δό­τη­σης. Δια­μορ­φώ­νε­ται έτσι μια σύ­ντα­ξη à la carte, μία σύ­ντα­ξη-κου­μπα­ράς σε αντι­κα­τά­στα­ση του κοι­νω­νι­κού δι­καιώ­μα­τος σε αξιο­πρε­πή δια­βί­ω­ση κατά την πε­ρί­ο­δο συ­ντα­ξιο­δό­τη­σης.

Το ΤΕΚΑ θα δια­χει­ρί­ζε­ται τις επεν­δύ­σεις του και θα ανα­θέ­τει την εξω­τε­ρι­κή δια­χεί­ρι­ση τμή­μα­τος ή/και πε­ρισ­σό­τε­ρων κα­τη­γο­ριών επεν­δύ­σε­ων (ομό­λο­γα, αμοι­βαία κε­φά­λαια κ.λπ.), σε έναν ή πε­ρισ­σό­τε­ρους εξω­τε­ρι­κούς δια­χει­ρι­στές. Εκτός από ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση του κιν­δύ­νου επάρ­κειας σύ­ντα­ξης έχου­με και ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση της λει­τουρ­γί­ας με μια μορφή ΣΔΙΤ. Φαι­νο­με­νι­κά, οι ση­με­ρι­νοί ερ­γα­ζό­με­νοι δεν αλ­λά­ζουν τρόπο ασφά­λι­σης, πα­ρό­λα αυτά οι αλ­λα­γή μο­ντέ­λου επη­ρε­ά­ζει κα­θο­ρι­στι­κά το μέλ­λον των ασφα­λι­σμέ­νων του ΕΤΕ­Α­ΕΠ.

Η εγ­γύ­η­ση της πραγ­μα­τι­κής αξίας των ει­σφο­ρών που έχουν κα­τα­βλη­θεί δεν απο­τε­λεί κά­ποιου εί­δους εξα­σφά­λι­ση για τους μελ­λο­ντι­κούς συ­ντα­ξιού­χους του ΤΕΚΑ;

Το νο­μο­σχέ­διο πα­ρου­σιά­ζε­ται να συ­νο­δεύ­ε­ται από εγ­γυ­ή­σεις αλλά αυτές δεν δια­σφα­λί­ζουν ένα ελά­χι­στο επί­πε­δο προ­στα­σί­ας. Συ­γκε­κρι­μέ­να, γί­νε­ται ανα­φο­ρά σε ελά­χι­στη επι­κου­ρι­κή σύ­ντα­ξη, αλλά υπάρ­χει μόνο εγ­γύ­η­ση του ονο­μα­στι­κού ποσού των ει­σφο­ρών που έχουν κα­τα­βλη­θεί. Η επι­κου­ρι­κή θα υπο­λο­γί­ζε­ται με ανα­φο­ρά σε αυτό το ελά­χι­στο ποσό των κα­τα­βλη­θει­σών ει­σφο­ρών, απο­κλεί­ο­ντας τις αρ­νη­τι­κές απο­δό­σεις, πε­ριο­ρί­ζο­ντας έναν πι­στω­τι­κό κίν­δυ­νο που έχει απο­κλει­στεί από τις υπε­ραι­σιό­δο­ξες υπο­θέ­σεις ερ­γα­σί­ας μέχρι το 2070. 

Ο κίν­δυ­νος να έχει κά­ποια-ος χα­μη­λούς μι­σθούς, με­γά­λα δια­στή­μα­τα ανερ­γί­ας, δη­λα­δή ο κίν­δυ­νος να έχει κά­ποιος ανε­παρ­κές κε­φά­λαιο θα βα­ρύ­νει τους νέους και τις νέες του νέου Τα­μεί­ου. Ο δη­μο­γρα­φι­κός κίν­δυ­νος αύ­ξη­σης του προσ­δό­κι­μου ζωής θα βα­ρύ­νει τους νέους ασφα­λι­σμέ­νους των οποί­ων το «εγ­γυ­η­μέ­νο» συ­ντα­ξιο­δο­τι­κό κε­φά­λαιο θα οδη­γεί σε ελά­χι­στες επι­κου­ρι­κές συ­ντά­ξεις. Μόνη λύση σε αυτό το μο­ντέ­λο θα είναι ατο­μι­κή, δη­λα­δή η ελεύ­θε­ρη επι­λο­γή να συ­νε­χί­σεις να δου­λεύ­εις μέχρι τα 70 για να έχεις ένα βιώ­σι­μο ει­σό­δη­μα στη σύ­ντα­ξη. Αυτή η ελεύ­θε­ρη επι­λο­γή δεν πα­ρέ­χε­ται όμως σε όλες και όλους, αυτό το κα­τα­λα­βαί­νουν πολύ καλά οι υπο­ψή­φιοι ασφα­λι­σμέ­νοι του ΤΕΚΑ.

Επο­μέ­νως το προ­τει­νό­με­νο μο­ντέ­λο είναι ένα μο­ντέ­λο άρσης των εγ­γυ­ή­σε­ων δεν υπάρ­χει ούτε ελά­χι­στη επι­κου­ρι­κή σύ­ντα­ξη, ούτε ελά­χι­στο πο­σο­στό ανα­πλή­ρω­σης μι­σθών. Η κρα­τι­κή εγ­γύ­η­ση πε­ριο­ρί­ζε­ται στη δια­δι­κα­σία και όχι σε ένα ελά­χι­στο απο­τέ­λε­σμα. Το Κρά­τος εγ­γυά­ται μη αρ­νη­τι­κές απο­δό­σεις αλλά δεν εγ­γυά­ται μία στοι­χειώ­δη σύ­ντα­ξη.

Η οι­κο­νο­μι­κή με­λέ­τη του ΙΟΒΕ ισχυ­ρί­ζε­ται ότι έτσι θα ενι­σχυ­θεί το κί­νη­τρο για ασφά­λι­ση και η δια­γε­νε­α­κή αλ­λη­λεγ­γύη. Πώς θα γίνει αυτό;

Ως δια­γε­νε­α­κή αλ­λη­λεγ­γύη ορί­ζε­ται η εξα­το­μί­κευ­ση της ασφά­λι­σης με όρους υπο­χρε­ω­τι­κής ιδιω­τι­κής επέν­δυ­σης, η δη­μιουρ­γία ενός στε­γα­νού νέου Τα­μεί­ου από τα βάρη στή­ρι­ξης των πα­λιό­τε­ρων γε­νε­ών, η εφαρ­μο­γή της αρχής ό,τι δώ­σεις θα πά­ρεις. Η δια­γε­νε­α­κή ίση αντα­πό­δο­ση βα­σί­ζε­ται στην αρχή ότι κάθε γενιά θα πρέ­πει να λαμ­βά­νει ανα­λο­γι­κά με την ει­σφο­ρο­δο­τι­κή της προ­σπά­θεια. Κάθε γενιά πρέ­πει να πλη­ρώ­νει για τον εαυτό της, όπως αρ­χί­ζουν να λένε τα σχε­τι­κά think tanks tων ΗΠΑ , στις αρχές του 1980, ιδίως για τις δη­μό­σιες δα­πά­νες συ­ντά­ξε­ων και υγεί­ας.

Αυτού του εί­δους η δια­γε­νε­α­κή αλ­λη­λεγ­γύη είναι η κα­τάρ­γη­ση της συμ­βιω­τι­κής αλ­λη­λε­ξάρ­τη­σης των ερ­γα­ζο­μέ­νων όλων των ηλι­κιών και η αυ­το-προ­στα­σία δια της  ατο­μι­κής πε­ριου­σί­ας. Πρό­κει­ται για την τε­χνη­τή αντι­πα­ρά­θε­ση ηλι­κια­κών κα­τη­γο­ριών για απο­φύ­γουν την πραγ­μα­τι­κή αντι­πα­ρά­θε­ση με­τα­ξύ ερ­γα­σί­ας και κε­φα­λαί­ου, για να κρύ­ψουν τις κοι­νω­νι­κές ανι­σό­τη­τες που δεν εν­δια­φέ­ρο­νται για την ηλι­κία.

Όσον αφορά το κί­νη­τρο για την ασφά­λι­ση, η άποψη αυτή βα­σί­ζε­ται στο ότι η ανα­σφά­λι­στη ερ­γα­σία δεν βα­σί­ζε­ται στη μεί­ω­ση του κό­στους από τους ερ­γο­δό­τες, στη δια­πραγ­μα­τευ­τι­κή αδυ­να­μία των ερ­γα­ζό­με­νων και την έλ­λει­ψη ελεγ­κτι­κών μη­χα­νι­σμών. Αντί­θε­τα, η κυ­βέρ­νη­ση πι­στεύ­ει ότι οφεί­λε­ται στην απου­σία (αντι) κι­νή­τρων για τους ερ­γα­ζό­με­νους. Οπότε η στενή σύν­δε­ση ει­σφο­ράς-πα­ρο­χής απο­τε­λεί για αυ­τούς τη μόνη λύση που επί­ση­μα κα­θι­στά υπεύ­θυ­νους τους ερ­γα­ζό­με­νους, στην πράξη κα­θι­στά ανεύ­θυ­νη την πο­λι­τι­κή ελέγ­χων. Με έναν εξό­χως υπο­κρι­τι­κό τρόπο, αυτοί που προ­ω­θούν την ευ­ε­λι­ξία της ερ­γα­σί­ας κα­τα­δι­κά­ζουν την από­λυ­τη μορφή «ευ­ε­λι­ξί­ας».

Πώς αξιο­λο­γείς το γε­γο­νός ότι οι νέοι ασφα­λι­σμέ­νοι θα πρέ­πει να επι­λέ­γουν τον τρόπο επέν­δυ­σης των ει­σφο­ρών τους;

Οι ασφα­λι­σμέ­νοι-ες οφεί­λουν να επι­λέ­γουν επεν­δυ­τι­κό πα­κέ­το ανά­λο­γα με το βαθμό επεν­δυ­τι­κού ρί­σκου που ται­ριά­ζει «στις προ­σω­πο­ποι­η­μέ­νες ανά­γκες τους» δια­μορ­φώ­νο­ντας κατά τη διάρ­κεια του ερ­γα­σια­κού βίου μια επεν­δυ­τι­κή πο­λι­τι­κή για τις ει­σφο­ρές επι­κου­ρι­κής ασφά­λι­σης. Είναι μια επι­λο­γή ακραί­ας εξα­το­μί­κευ­σης και δια­κιν­δύ­νευ­σης. Δια­μορ­φώ­νε­ται ένα θε­σμι­κό πλαί­σιο ατο­μι­κής ελευ­θε­ρί­ας και ατο­μι­κής επι­λο­γής, σύμ­φω­να με το οποίο οι νέοι ερ­γα­ζό­με­νοι δεν θα είναι αντι­μέ­τω­ποι μόνο με την επι­σφά­λεια της ερ­γα­σί­ας αλλά και με την επι­σφά­λεια της προ­στα­σί­ας. Η κυ­βέρ­νη­ση τους αντι­με­τω­πί­ζει σαν επεν­δυ­τές του κε­φα­λαί­ου τους που οφεί­λουν να ανα­πτύ­ξουν συ­ντη­ρη­τι­κή, ισορ­ρο­πη­μέ­νη ή επι­θε­τι­κή επεν­δυ­τι­κή τα­κτι­κή. Ατο­μι­κή ελευ­θε­ρία στην κοι­νω­νι­κή προ­στα­σία ση­μαί­νει αφ› ενός απο­δυ­νά­μω­ση του κα­θή­κο­ντος αλ­λη­λεγ­γύ­ης, αφε­τέ­ρου ση­μαί­νει ατο­μι­κή ευ­θύ­νη. Η λάθος επέν­δυ­ση, ιδίως στα τε­λευ­ταία έτη του ασφα­λι­στι­κού βίου, μπο­ρεί να μας οδη­γή­σει στη φτώ­χεια με δική μας ευ­θύ­νη.

Πρέ­πει να γί­νου­με προ­νοη­τι­κοί, ενη­με­ρω­μέ­νοι, συ­νε­τοί και τολ­μη­ροί. Η ει­κό­να του επεν­δυ­τή-με­ρο­κα­μα­τιά­ρη, του σερ­βι­τό­ρου υπο­ψή­φιου δι­δά­κτο­ρα που ελ­πί­ζει να έχουν καλές απο­δό­σεις τα αμοι­βαία κε­φά­λαια στο Σίτυ του Λον­δί­νου μέχρι να βγει στη σύ­ντα­ξη στο­χεύ­ει σε μία μορφή πει­θάρ­χη­σης όχι μόνο στον ερ­γο­δό­τη αλλά συ­νο­λι­κά στις αγο­ρές. Η ανά­πτυ­ξη και η προ­α­γω­γή του επι­πέ­δου των χρη­μα­το­οι­κο­νο­μι­κών γνώ­σε­ων (financial literacy) μας καλεί να σκε­φτού­με σαν κε­φα­λαιού­χοι, πα­ρό­τι δεν ρι­σκά­ρου­με τα κε­φά­λαιά μας αλλά δια­κιν­δυ­νεύ­ου­με το κε­φά­λι μας.

Τα απο­τε­λέ­σμα­τα των με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων κε­φα­λαιο­ποί­η­σης των συ­ντά­ξε­ων δεν ήταν συ­νο­λι­κά αρ­νη­τι­κά; 

Υπάρ­χει η ακλό­νη­τη πίστη ότι οι με­ταρ­ρυθ­μί­σεις θα φέ­ρουν την ανά­πτυ­ξη, την απα­σχό­λη­ση και την ευ­η­με­ρία, όπως εμ­φα­νί­ζο­νται στις με­λέ­τες του ΙΟΒΕ και στην Έκ­θε­ση Πισ­σα­ρί­δη. Στην πράξη, συ­νο­λι­κά ο λο­γα­ρια­σμός είναι ιδιαί­τε­ρα αρ­νη­τι­κός, η εμπει­ρία δια­ψεύ­δει τις νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες προ­βλέ­ψεις. Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά, το 2019 συλ­λο­γι­κή με­λέ­τη της Διε­θνούς Ορ­γά­νω­σης Ερ­γα­σί­ας, κατά την πε­ρί­ο­δο 1981-2018, έδει­ξε ότι 18 από τις 30 χώρες που είχαν ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σει και κε­φα­λαιο­ποι­ή­σει τα συ­ντα­ξιο­δο­τι­κά τους συ­στή­μα­τα υπα­να­χώ­ρη­σαν ή πά­γω­σαν τη δια­δι­κα­σία. 

Αντί να ενι­σχυ­θεί το κί­νη­τρο ασφά­λι­σης μειώ­θη­κε το πο­σο­στό κά­λυ­ψης του ερ­γα­ζό­με­νου πλη­θυ­σμού. Μαζί με αυτό, μειώ­θη­καν συ­νο­λι­κά οι συ­ντα­ξιο­δο­τι­κές πα­ρο­χές και αυ­ξή­θη­καν οι ει­σο­δη­μα­τι­κές ανι­σό­τη­τες και η ανι­σό­τη­τα προ­στα­σί­ας με­τα­ξύ των φύλων λόγω της ενι­σχυ­μέ­νης ατο­μι­κής αντα­πό­δο­σης. Ταυ­τό­χρο­να, οι φο­ρο­λο­γού­με­νοι κλή­θη­καν να πλη­ρώ­σουν ακρι­βά το λο­γα­ρια­σμό της με­τά­βα­σης και εκτι­νά­χθη­καν τα κόστη δια­χεί­ρι­σης των κε­φα­λαιο­ποι­η­τι­κών τα­μεί­ων. Συ­νο­λι­κά, πα­ρα­τη­ρού­με τη διά­ψευ­ση των κοι­νω­νι­κών και δια­χει­ρι­στι­κών στό­χων. Μόνος κερ­δι­σμέ­νος, σύμ­φω­να με τη με­λέ­τη της ΔΟΕ, ο ασφα­λι­στι­κός κλά­δος που δια­χει­ρί­ζε­ται τα κε­φά­λαια αυτά.

Ανα­φέρ­θη­κες σε κό­στος με­τά­βα­σης. Ποιο είναι το κό­στος με­τά­βα­σης και πώς προ­βλέ­πε­ται να χρη­μα­το­δο­τη­θεί; 

Κό­στος με­τά­βα­σης απο­τε­λεί­ται η ανά­γκη επι­πλέ­ον χρη­μα­το­δό­τη­σης λόγω της μα­κρο­πρό­θε­σμης με­τά­βα­σης σε ένα πλή­ρως κε­φα­λαιο­ποι­η­τι­κό σύ­στη­μα. Οι νέοι ασφα­λι­σμέ­νοι του νέου κε­φα­λαιο­ποι­η­τι­κού Τα­μεί­ου δεν θα κα­τα­βάλ­λουν πλέον ει­σφο­ρές για τις ση­με­ρι­νές συ­ντά­ξεις αλλά θα κε­φα­λαιο­ποιούν για το μέλ­λον τους. Όπως προει­δο­ποιούν οι Drahokoupil και Domonkos από το 2012, στις χώρες που ιδιω­τι­κο­ποι­ή­θη­καν οι συ­ντά­ξεις το ζή­τη­μα του κό­στους με­τά­βα­σης έγινε μόνο εκ των υστέ­ρων και στα­δια­κά αντι­λη­πτό, ενώ οι εκτι­μή­σεις για το ύψος του απο­δεί­χθη­καν υπερ­βο­λι­κά αι­σιό­δο­ξες. Ο αρ­μό­διος υφυ­πουρ­γός στην Ελ­λά­δα ανα­φέ­ρε­ται σε ένα κό­στος 56 δισ. ευρώ αλλά ήδη υπάρ­χουν εκτι­μή­σεις, που συ­ντη­ρη­τι­κά μι­λούν για κό­στος του­λά­χι­στον 75 δισ. ευρώ, όπως αυτές των Ρο­μπό­λη και Μπέ­τση. Η προ­σω­ρι­νή εμπλο­κή με την έγκρι­ση του νο­μο­σχε­δί­ου από την Ευ­ρω­παϊ­κή Επι­τρο­πή συν­δέ­ε­ται με την υπο­ε­κτί­μη­ση της άυ­ξη­σης του κενού χρη­μα­το­δό­τη­σης και του δη­μό­σιου χρέ­ους.

Το κό­στος χρη­μα­το­δό­τη­σης αυτής της με­τά­βα­σης θα αυ­ξά­νει χρόνο με το χρόνο, γιατί το υπάρ­χον σύ­στη­μα επι­κού­ρη­σης θα έχει όλο και λι­γό­τε­ρους ερ­γα­ζό­με­νους-χρη­μα­το­δό­τες. Για το καλό της τρο­φο­δό­τη­σης των χρη­μα­τα­γο­ρών από την ερ­γα­σία των νέων, θα κλη­θεί να χρη­μα­το­δο­τή­σει αυτό το ετή­σιο έλ­λειμ­μα ο φο­ρο­λο­γού­με­νος πο­λί­της σή­με­ρα, ο φο­ρο­λο­γού­με­νος πο­λί­της αύριο (στην πε­ρί­πτω­ση δη­μό­σιου δα­νει­σμού) ή ο συ­ντα­ξιού­χος, του οποί­ου αργά ή γρή­γο­ρα θα μειώ­νε­ται η σύ­ντα­ξη λόγω ανε­πάρ­κειας φο­ρο­λό­γη­σης. Κατά κα­νό­να, χρη­σι­μο­ποιεί­ται ένας συν­δυα­σμός φο­ρο­λο­γί­ας, δα­νει­σμού και πε­ρι­κο­πών.

Καθώς όλα δεί­χνουν οδη­γού­μα­στε σε νέα κρίση. Δεν είναι αντι­φα­τι­κό ότι η με­τά­βα­ση επι­χει­ρεί­ται να γίνει σε αυτή τη συ­γκυ­ρία; 

Ο Mario Draghi, ένας τε­χνο­κρά­της πο­λι­τι­κός που έχει ταυ­τί­σει την δράση με τους κα­νό­νες δη­μο­σιο­νο­μι­κής δια­χεί­ρι­σης της ΕΕ, εν καιρώ παν­δη­μί­ας πα­ρε­νέ­βη για να ση­μα­το­δο­τή­σει την ανά­γκη «αλ­λα­γής πλεύ­σης» σχε­τι­κά με την αντι­με­τώ­πι­ση του δη­μό­σιου χρέ­ους, ώστε το δη­μό­σιο να απορ­ρο­φή­σει τις απώ­λειες του ιδιω­τι­κού τομέα. Με γνώ­μο­να την ενί­σχυ­ση των νέων γε­νε­ών ο Draghi προ­τεί­νει να δια­κρί­νου­με με­τα­ξύ «κα­λού-πα­ρα­γω­γι­κού» και «κα­κού-μη πα­ρα­γω­γι­κού» δη­μό­σιου χρέ­ους, διά­κρι­ση που πα­ρα­πέ­μπει σε δο­μι­κές με­ταρ­ρυθ­μί­σεις μεί­ω­σης του δη­μό­σιου και αύ­ξη­σης του ιδιω­τι­κού τομέα στις συ­ντά­ξεις στο όνομα της «δια­γε­νε­α­κής ισό­τη­τας».

Η Έκ­θε­ση Πισ­σα­ρί­δη το 2020 έθεσε ως στόχο για την κοι­νω­νι­κή ασφά­λι­ση να λει­τουρ­γεί ως μο­χλός ανά­πτυ­ξης. Η αντι­με­ταρ­ρύθ­μι­ση της κοι­νω­νι­κής ασφά­λι­σης στην Ελ­λά­δα από το 2010 γί­νε­ται στο όνομα του δη­μό­σιου χρέ­ους και των ελ­λειμ­μά­των. Επει­δή το δη­μό­σιο χρέος για τα κοι­νω­νι­κά δι­καιώ­μα­τα συ­νι­στά εμπό­διο στην ανά­πτυ­ξη και την αντα­γω­νι­στι­κό­τη­τα, πρό­κει­ται για ένα «κακό» δη­μό­σιο χρέος. Σύμ­φω­να με τη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη αντί­λη­ψη, το κό­στος με­τά­βα­σης από το δια­νε­μη­τι­κό στο κε­φα­λαιο­ποι­η­τι­κό σύ­στη­μα είναι ένα «καλό» δη­μό­σιο χρέος, γιατί υπο­τί­θε­ται ότι συμ­βάλ­λει στην ανά­πτυ­ξη των χρη­μα­τα­γο­ρών. Στην πράξη, είναι μια εξαι­ρε­τι­κά επι­κίν­δυ­νη με­ταρ­ρύθ­μι­ση που μπο­ρεί να εξη­γη­θεί μόνο ως ενί­σχυ­ση των ασφα­λι­στι­κών και επεν­δυ­τι­κών εται­ρειών.

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά