Είναι ίσως οι συγκλονιστικότερες στιγμές του αγώνα μας, εκείνες οι στιγμές που δε νιώθουμε μόνοι. Εκείνες οι στιγμές που βρίσκονται δίπλα μας άνθρωποι που δεν ζουν μαζί μας, που δεν θα υποστούν άμεσα τις επιπτώσεις της εξόρυξης, που δεν έχουν κανένα συμφέρον (με τη στενόμυαλη έννοια του όρου). Άνθρωποι που δε δυσκολεύονται να συνειδητοποιήσουν ότι οι Σκουριές – οι Σκουριές όλου του κόσμου – αφορούν όλους μας. Άνθρωποι που δε διστάζουν να σταθούν έμπρακτα αλληλέγγυοι σ΄ένα τοπικό κοινωνικό κίνημα.

Ίσως το μόνο που δεν μπο­ρεί να αγο­ρά­σει μια πο­λυ­ε­θνι­κή, είναι η αλ­λη­λεγ­γύη. Και την αλ­λη­λεγ­γύη δεν μπο­ρείς να την αντι­κα­τα­στή­σεις με μι­σθω­μέ­να λε­ω­φο­ρεία, τυ­πω­μέ­να πανό, χη­μι­κές τουα­λέ­τες, ιδιω­τι­κά ασθε­νο­φό­ρα, βρα­χιο­λά­κια και δια­πλε­κό­με­να ΜΜΕ. Όταν το μο­να­δι­κό δια­κύ­βευ­μα είναι η δου­λειά του κα­θε­νός ξε­χω­ρι­στά – χωρίς να συ­νυ­πο­λο­γί­ζο­νται οι επι­πτώ­σεις – το δια­κύ­βευ­μα είναι ιδιο­τε­λές και εγω­ι­στι­κό και ως τέ­τοιο θα αντι­με­τω­πί­ζε­ται απ΄την κοι­νω­νία.

Οι υπάλ­λη­λοι της Ελ­λη­νι­κός Χρυ­σός – κα­να­δι­κών συμ­φε­ρό­ντων – ταύ­τι­σαν και εχτές τα συμ­φέ­ρο­ντά τους με αυτά της πο­λυ­ε­θνι­κής όπου ερ­γά­ζο­νται. Αν πι­στεύ­ουν ότι η εται­ρεία θα προ­στα­τέ­ψει αυ­τούς και τον τόπο που ζούνε, πλα­νώ­νται πλά­νην οι­κτρά. Η – χα­μη­λού κό­στους – εται­ρεία όπου ερ­γά­ζο­νται, δε θα κάνει τί­πο­τα πε­ρισ­σό­τε­ρο απ΄το να προ­α­σπί­σει τα οι­κο­νο­μι­κά της συμ­φέ­ρο­ντα. Κι αυτό είναι φυ­σιο­λο­γι­κό κι ανα­με­νό­με­νο. Αυτό που δεν είναι φυ­σιο­λο­γι­κό, είναι κά­ποιοι εκ­πρό­σω­ποι της ερ­γα­τι­κής τάξης να κλεί­νουν τα μάτια σ΄αυτό το δε­δο­μέ­νο και να υπο­στη­ρί­ζουν με πάθος την εκ­με­ταλ­λεύ­τρια πο­λυ­ε­θνι­κή εται­ρεία.

Για μια ακόμη φορά, γί­να­με θε­α­τές στο κα­κο­παιγ­μέ­νο έργο των δια­πλε­κό­με­νων ΜΜΕ, για τα οποία πάντα οι πο­ρεί­ες ενά­ντια στην εξό­ρυ­ξη είναι αθέ­α­τες. Κα­τα­λα­βαί­νου­με ότι οι υπο­χρε­ώ­σεις τους απέ­να­ντι σε επι­χει­ρη­μα­τι­κά συμ­φέ­ρο­ντα δεν τους επι­τρέ­πουν να επι­δεί­ξουν στοι­χειώ­δη αντι­κει­με­νι­κό­τη­τα, αλλά κα­τα­ντά­ει γε­λοίο σε κάθε ζω­ντα­νή σύν­δε­ση να αυ­ξά­νε­ται δρα­μα­τι­κά ο αριθ­μός των συ­γκε­ντρω­μέ­νων υπαλ­λή­λων της Ελ­λη­νι­κός Χρυ­σός.

Κα­τα­λα­βαί­νου­με επί­σης, ότι αυτό είναι μέρος της επι­κοι­νω­νια­κής στρα­τη­γι­κής της εται­ρεί­ας. Μιας στρα­τη­γι­κής που, πέρα απ΄το να προ­σπα­θεί να πα­ρου­σιά­σει τη μέρα ως νύχτα, δε δι­στά­ζει πλέον να συ­κο­φα­ντεί και να στο­χο­ποιεί αν­θρώ­πους. Δεν είναι τυ­χαί­ες οι αή­θεις προ­σω­πι­κές επι­θέ­σεις σε βάρος της Κα­τε­ρί­νας Ιγ­γλέ­ζη, που πέρα από κυ­βερ­νη­τι­κή βου­λεύ­τρια – με ότι αυτό μπο­ρεί να συ­νε­πά­γε­ται – είναι ένας άν­θρω­πος που βρί­σκε­ται στον αγώνα απ΄την πρώτη στιγ­μή και τηρεί, στα­θε­ρά και ατα­λά­ντευ­τα, τη θέση ότι η εξό­ρυ­ξη θα είναι κα­τα­στρο­φι­κή και για τον τόπο και για τους ερ­γα­ζο­μέ­νους.

Το μή­νυ­μα προς την κυ­βέρ­νη­ση, τόσο απ΄τη Χαλ­κι­δι­κή όσο και απ΄τους χι­λιά­δες αλ­λη­λέγ­γυους, είναι σαφές: Είναι αδια­νό­η­το να υπο­κύ­ψε­τε στους εκ­βια­σμούς μιας πο­λυ­ε­θνι­κής που έχει απο­δεί­ξει ότι στην ατζέ­ντα της δεν υπάρ­χει ούτε η προ­στα­σία του πε­ρι­βάλ­λο­ντος, ούτε οι άν­θρω­ποι, ούτε το μέλ­λον της Χαλ­κι­δι­κής.

Σχετικά

Ετικέτες