Αυτόν τον ΣΥΡΙΖΑ θέλουμε

Τις προηγούμενες εβδομάδες ξεκινήσαμε, μέσα από τις σελίδες της «Εποχής», μια συζήτηση για τον ΣΥΡΙΖΑ που θέλουμε. Και θα τη συνεχίσουμε. Αυτή την εβδομάδα οι νέοι έχουν την τιμητική τους, αφού διοργάνωσαν και πραγματοποιούν το 1ο Φεστιβάλ Νέων ΣΥΡΙΖΑ, και αποφασίσαμε, σε δύο συνέχειες, να καλέσουμε τους νέους να συμμετάσχουν στο διάλογο για τον ΣΥΡΙΖΑ που θέλουμε, αλλά και για τα χαρακτηριστικά που επιδιώκουμε να έχουν οι Νέοι του ΣΥΡΙΖΑ, για τους οποίους η διοργάνωση του Φεστιβάλ ήταν η αφετηρία μιας πορείας. Καλέσαμε, λοιπόν, τον Αδάμο Ζαχαριάδη από την Ομάδα Ρόζα, τον Δημήτρη Καραμάνη, μέλος της Γραμματείας του ΚΣ της Νεολαίας Συνασπισμού, τον Βασίλη Καφετζόπουλο από τους νέους της ΚΟΕ και την Κατερίνα Σεργίδου, από τη νεολαία της ΔΕΑ, να απαντήσουν σε τρεις ερωτήσεις:
1. Ποια είναι τα επιτακτικότερα προβλήματα με τα οποία έρχονται αντιμέτωποι οι νέοι σήμερα και πώς χρειάζεται να τα αντιμετωπίσει ο ΣΥΡΙΖΑ;
2. Ποια χαρακτηριστικά χρειάζεται, κατά τη γνώμη σου, να έχει η οργάνωση των Νέων του ΣΥΡΙΖΑ;
3. Εν όψει της συγκρότησής του, πώς οραματίζεσαι τον ενιαίο ΣΥΡΙΖΑ;

ΚΑ­ΤΕ­ΡΙ­ΝΑ ΣΕΡ­ΓΙ­ΔΟΥ

Η ε­μπει­ρία των ρευ­μά­των εί­ναι πλού­τος

1. Η διά­λυ­ση των ερ­γα­σια­κών δι­καιω­μά­των εί­ναι το νού­με­ρο έ­να πρό­βλη­μα των νέων σή­με­ρα. Με ό­πλο την α­νερ­γία και τη μαύ­ρη ερ­γα­σία, ρί­χνουν τους μι­σθούς ο­δη­γώ­ντας μας στην ε­ξα­θλίω­ση και τον α­ντα­γω­νι­σμό. Οι τυ­χε­ροί θα παίρ­νουν έ­να χαρτ­ζι­λί­κι α­ντί για μι­σθό και θα λέ­νε και ευ­χα­ρι­στώ, ε­νώ οι ά­τυ­χοι θα μέ­νουν ά­νερ­γοι και α­πο­μο­νω­μέ­νοι. Σε αυ­τή την κα­τά­στα­ση το α­πο­λυ­τή­ριο ή πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρο το πτυ­χίο δεν έ­χουν κα­νέ­να ερ­γα­σια­κό α­ντί­κρυ­σμα. Το δεύ­τε­ρο βα­σι­κό ζή­τη­μα εί­ναι η ι­διω­τι­κο­ποίη­ση της παι­δείας με πιο ά­με­σες συ­νέ­πειες τα δί­δακ­τρα στα πα­νε­πι­στή­μια, την κα­τάρ­γη­ση του σχο­λι­κού βι­βλίου αλ­λά και τη σύν­δε­ση σχο­λείων και σχο­λών με χο­ρη­γούς-ε­ται­ρείες. Η α­που­σία δη­μό­σιων και ε­λεύ­θε­ρων χώ­ρων εί­ναι έ­να α­κό­μα θέ­μα. Οι νέ­οι ό­χι μό­νο δεν έ­χουν γή­πε­δα, χώ­ρους πο­λι­τι­σμού και α­να­ψυ­χής αλ­λά έ­χουν να α­ντι­με­τω­πί­σουν την κα­θη­με­ρι­νή πα­ρου­σία της α­στυ­νο­μίας στην πό­λη, την κα­τα­στο­λή κ.ά. Ως ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ χρειά­ζε­ται ε­δώ και τώ­ρα να ορ­γα­νώ­σου­με την α­ντί­στα­ση στους χώ­ρους νε­ο­λαίας, να χτί­σου­με σω­μα­τεία, ο­μά­δες στα πα­νε­πι­στή­μια και ι­διαί­τε­ρα στα σχο­λεία, που το φαι­νό­με­νο του φα­σι­σμού παίρ­νει α­νη­συ­χη­τι­κές δια­στά­σεις. Ταυ­τό­χρο­να, να συμ­βά­λου­με έ­τσι ώ­στε η δυ­σα­ρέ­σκεια α­πέ­να­ντι στο μνη­μό­νιο να γί­νει πο­λι­τι­κός α­γώ­νας ε­νά­ντια στην κυ­βέρ­νη­ση, ε­νά­ντια στο σύ­στη­μα ο­λό­κλη­ρο που γεν­νά­ει την κα­τα­πίε­ση και την εκ­με­τάλ­λευ­ση.
2. Ο τρό­πος ορ­γά­νω­σης της νε­ο­λαίας μπο­ρεί να δια­φέ­ρει α­πό χώ­ρο σε χώ­ρο. Στα πα­νε­πι­στή­μια γί­νο­νται ή­δη προ­σπά­θειες για τη συ­γκρό­τη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε κοι­νές συ­νε­λεύ­σεις με τους ερ­γα­ζό­με­νους. Πα­ράλ­λη­λα χρειά­ζε­ται και η εν­δυ­νά­μω­ση των πρω­το­βου­λιών α­γώ­να ό­που συ­να­ντιού­νται κα­θη­γη­τές, διοι­κη­τι­κοί, φοι­τη­τές αλ­λά και η α­ρι­στε­ρά. Στις γει­το­νιές εί­ναι κομ­βι­κής ση­μα­σίας η συμ­με­το­χή των νέων στις το­πι­κές συ­νε­λεύ­σεις του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και ό­χι η ξε­χω­ρι­στή συ­γκρό­τη­σή τους. Η πα­ρου­σία και η δρά­ση τους θα προ­σφέ­ρουν ζω­ντά­νια και μα­ζι­κό­τη­τα στις το­πι­κές, θα συν­δέ­σουν τα αι­τή­μα­τα και τις α­ντι­στά­σεις μας με τις γε­νι­κό­τε­ρες διεκ­δι­κή­σεις του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος. Η ε­να­σχό­λη­ση με τα πραγ­μα­τι­κά προ­βλή­μα­τα των νέων εί­ναι αυ­τή που θα κα­θο­ρί­σει και τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά μας.
3. H ε­νό­τη­τα στη δρά­ση εί­ναι το μέ­σο για να φτά­σου­με στον ά­με­σο στό­χο της ε­πο­χής μας, που εί­ναι σε πρώ­το ε­πί­πε­δο η α­να­τρο­πή των μνη­μο­νίων, της κυ­βέρ­νη­σης και της πο­λι­τι­κής της. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ε­πι­βάλ­λε­ται να προ­χω­ρή­σει σε α­κό­μα πιο ε­νιαίες δια­δι­κα­σίες που θα δί­νουν χώ­ρο, λό­γο και κυ­ρίως πε­δίο για δρά­ση σε ό­λο τον κό­σμο. Οι ι­δε­ο­λο­γι­κές α­να­φο­ρές της κά­θε συ­νι­στώ­σας και συλ­λο­γι­κό­τη­τας εί­ναι πο­λύ­τι­μες σε αυ­τή τη δια­δι­κα­σία για­τί, α­πό τη μία, ρί­χνουν φως στο στρα­τη­γι­κό στό­χο, που δεν εί­ναι άλ­λος α­πό το σο­σια­λι­σμό, και, α­πό την άλ­λη, κα­θο­ρί­ζουν το αν η πο­λι­τι­κή μας ε­ντός και ε­κτός βου­λής συμ­βα­δί­ζει με αυ­τόν το στό­χο. Η δρά­ση μας μπο­ρεί να εί­ναι ε­νιαία αλ­λά σί­γου­ρα η α­ντί­λη­ψη για το ό­ρα­μα και το πώς θα φτά­σου­με σε αυ­τό δεν εί­ναι. Για μέ­να, η δι­πλή έ­ντα­ξη στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και στις συ­νι­στώ­σες του εί­ναι ο πιο δη­μο­κρα­τι­κός, ει­λι­κρι­νής και κυ­ρίως α­πο­τε­λε­σμα­τι­κός τρό­πος για να α­ντι­με­τω­πί­σου­με τις προ­κλή­σεις της ε­πο­χής. Οι προ­σπά­θειες μας να α­να­τρέ­ψου­με το μνη­μό­νιο θα μας φέρ­νουν συ­νε­χώς α­ντι­μέ­τω­πους με νέα πιο δύ­σκο­λα κα­θή­κο­ντα, την α­να­τρο­πή της κυ­βέρ­νη­σης, το χτί­σι­μο μιας κυ­βέρ­νη­σης της α­ρι­στε­ράς, τη διεκ­δί­κη­ση μιας άλ­λης κοι­νω­νίας. Η ι­στο­ρία και η ε­μπει­ρία των ρευ­μά­των εί­ναι πλού­τος και ό­χι ε­μπό­διο στην πο­ρεία συ­γκρό­τη­σης του ε­νιαίου ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, με την προϋπό­θε­ση ό­τι θα βρού­με τους τρό­πους να γί­νει α­κό­μα πιο λει­τουρ­γι­κό το εγ­χεί­ρη­μά μας. Κα­τά τη γνώ­μη μου, η ε­νιαιο­ποίη­ση δεν μπο­ρεί να γί­νει με τε­χνη­τούς τρό­πους. Θα προ­χω­ρά­με πα­λεύο­ντας και ξε­κα­θα­ρί­ζο­ντας σε κά­θε χώ­ρο, σε κά­θε μά­χη, κα­θη­με­ρι­νά.

ΒΑ­ΣΙ­ΛΗΣ ΚΑ­ΦΕ­ΤΖΟ­ΠΟΥ­ΛΟΣ

Χρεια­ζό­μα­στε έ­ναν ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πιο ε­πί­και­ρο

1. Μι­λώ­ντας για τα προ­βλή­μα­τα τις νε­ο­λαίας, έ­να εί­ναι σί­γου­ρο: ό­τι έ­χει στε­ρη­θεί α­πό τους νέ­ους αν­θρώ­πους η δυ­να­τό­τη­τα να ο­νει­ρευ­τούν και να εκ­πλη­ρώ­σουν τα ό­νει­ρά τους.
Όπου και να κοι­τά­ξει κα­νείς, α­πό τα στα­τι­στι­κά για την α­νερ­γία και τις ου­ρές στον Ο­Α­ΕΔ έως τις χι­λιά­δες που α­να­γκά­ζο­νται να με­τα­να­στεύ­σουν, θα βρει προ­βλή­μα­τα που α­παι­τούν λύ­σεις. Θα βρει μια σα­πί­λα και μια πα­ρακ­μή που κα­τα­πνί­γει κά­θε ελ­πί­δα.
Όταν έ­νας στους δύο αν­θρώ­πους κά­τω των 25 εί­ναι ά­νερ­γος, δεν α­ντι­κρί­ζου­με α­πλά μια πα­ρα­φω­νία, αλ­λά μια γε­νο­κτο­νία. Όταν α­να­γκά­ζε­ται η νέα γε­νιά να με­τα­να­στεύ­σει, μι­λά­με για τη δο­λο­φο­νία μιας χώ­ρας. Όταν σπου­δά­ζεις χω­ρίς να ξέ­ρεις για­τί και αν τε­λι­κά θα σου χρη­σι­μεύ­σουν οι σπου­δές σου. Όταν δεν σπου­δά­ζεις, για­τί δεν μπο­ρείς. Όταν ζεις για να πεις «τη βγά­λα­με και σή­με­ρα», ε­νώ θα έ­πρε­πε να σχε­διά­ζεις τη ζωή σου. Όταν λι­πο­θυ­μάς στο σχο­λείο σου α­π’ την πεί­να. Να σε προο­ρί­ζουν για κα­τα­στρο­φή, ε­σέ­να και τη χώ­ρα σου. Και άλ­λα πολ­λά, που σε ε­ξορ­γί­σουν ή σε θλί­βουν.
2. Μπο­ρεί να υ­πάρ­ξει μια νε­ο­λαία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, που δεν θα έ­χει σχέ­ση με αυ­τά τα προ­βλή­μα­τα; Που δεν θα θέ­λει να λύ­σει κα­ταρ­χήν αυ­τά; Η α­πά­ντη­ση εί­ναι πι­θα­νώς αρ­νη­τι­κή.
Εάν θε­λή­σου­με να εί­μα­στε αυ­τοί που θα ορ­γα­νώ­σουν τη νε­ο­λαία και τους α­γώ­νες της για να μπο­ρέ­σει να λύ­σει τα προ­βλή­μα­τά της και να ο­νει­ρευ­τεί ξα­νά, πρέ­πει να φτιά­ξου­με και τους ε­αυ­τούς μας, τη νε­ο­λαία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, έ­τσι ώ­στε να μπο­ρούν να δει ο κα­θέ­νας που α­γω­νί­ζε­ται τον ε­αυ­τό του ως μέ­ρος της.
Πώς αλ­λιώς θα μπο­ρέ­σει να χει­ρα­φε­τη­θεί ο νέ­ος άν­θρω­πος, πα­ρά μέ­σα α­πό τους α­γώ­νες του; Να πά­με προς και να φέ­ρου­με τους νέ­ους προς τη νε­ο­λαία ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Αυ­τή τη στιγ­μή, εί­ναι πο­λύ εμ­φα­νής η α­νά­γκη και οι ε­πι­θυ­μία πολ­λών νέων να διεκ­δι­κή­σουν μια πιο α­ξιο­πρε­πή ζωή στην πα­τρί­δα τους. Πρέ­πει να συ­νυ­πάρ­ξου­με μα­ζί τους για το «ποιος» και το «με ποιο τρό­πο».
Μέ­σα στα πα­νε­πι­στή­μια, μέ­σα στα σχο­λεία, μέ­σα στις γει­το­νιές να μπο­ρέ­σουν να ε­νω­θούν. Για να συ­νει­σφέ­ρου­με μέ­σα α­πό μι­κρούς και με­γά­λους α­γώ­νες με α­πο­κα­λυ­πτι­κό και χει­ρα­φε­τη­τι­κό τρό­πο στο σκο­πό μας, σε μια με­γά­λη αλ­λα­γή. Να οι­κο­δο­μή­σου­με το νέο.
3. Και ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ε­ξάλ­λου, βρί­σκε­ται στη γέν­να. Μια γέν­να που δεν εί­ναι εύ­κο­λη ή χω­ρίς πό­νους. Πρέ­πει μέ­σα α­πό τον ε­αυ­τό του να φτιά­ξει κά­τι και­νούρ­γιο, πιο χρή­σι­μο, πιο ε­πί­και­ρο. Αλλά δεν εί­ναι μό­νος του. Έχει α­πό πί­σω του μια με­γά­λη ώ­θη­ση που τον σπρώ­χνει προς τα μπρο­στά. Άρα και να μεί­νει ί­διος και να αλ­λά­ξει. Και με τα δι­κά του μέ­σα, και με τη θέ­λη­ση των ε­κα­το­ντά­δων χι­λιά­δων που τον στή­ρι­ξαν ή ελ­πί­ζουν σε αυ­τόν.
Όπως πά­ντα, και αυ­τό εί­ναι μια θε­τι­κή πα­ρα­κα­τα­θή­κη της δι­κιάς μας α­ρι­στε­ράς, έ­χου­με έ­να βα­σι­κό στό­χο και έ­να βα­σι­κό α­ντί­πα­λο. Και πά­νω σε αυ­τόν ε­νω­νό­μα­στε. Και σε αυ­τόν προ­σκα­λού­με και τους γύ­ρω μας να α­γω­νι­στούν μα­ζί μας.
Σή­με­ρα, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεί­χνει να α­ντι­λαμ­βά­νε­ται τη κρι­σι­μό­τη­τα της στιγ­μής και την α­νά­γκη, ζω­τι­κή α­νά­γκη, να στα­μα­τή­σει ο κα­τή­φο­ρος. Να α­παλ­λα­γού­με α­πό τις «λί­στες» αυ­τού του τό­που. Και να οι­κο­δο­μή­σου­με μια και­νούρ­για χώ­ρα, με δη­μο­κρα­τία και χει­ρα­φέ­τη­ση. Να φτιά­ξου­με και να προ­βά­λου­με το ό­ρα­μά μας για το σή­με­ρα.
Δεν θα εί­ναι εύ­κο­λο, ού­τε μπο­ρού­με μό­νοι μας. Αλλά μπο­ρού­με να δια­μορ­φώ­σου­με έ­τσι τους ε­αυ­τούς μας, ώ­στε να βο­η­θή­σου­με σε μια με­γά­λη πο­λι­τι­κή αλ­λα­γή, μια με­τά­βα­ση με πρω­τα­γω­νι­στή το λαό, έ­ναν ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ φο­ρέα αυ­τής της με­τά­βα­σης.

Α­ΔΑ­ΜΟΣ ΖΑ­ΧΑ­ΡΙΑ­ΔΗΣ

Ο ε­νιαίος πο­λι­τι­κός φο­ρέ­ας να εί­ναι υ­πό­δειγ­μα δη­μο­κρα­τίας

1. Οι πο­λι­τι­κές του μνη­μο­νίου, ό­πως αυ­τές εκ­πο­ρεύο­νται α­πό την τρόι­κα και υ­λο­ποιού­νται α­πό την τρι­κομ­μα­τι­κή κυ­βέρ­νη­ση, εί­ναι πο­λι­τι­κές που βά­ζουν στο στό­χα­στρο κυ­ρίως τη δι­κή μας γε­νιά. Για πολ­λά χρό­νια, υ­πήρ­ξε η ψευ­δαί­σθη­ση της α­το­μι­κής α­νέ­λι­ξης, της α­νά­θε­σης και της «α­ντα­μοι­βής των κό­πων». Οι δρό­μοι αυ­τοί ό­χι μό­νο δεν υ­πάρ­χουν αλ­λά δεν μπο­ρεί να εί­ναι ε­πι­λο­γή για κα­νέ­να νέο σή­με­ρα. Εί­ναι γνω­στά τα νού­με­ρα α­νερ­γίας και α­να­σφά­λι­στης ερ­γα­σίας στους νέ­ους. Το χει­ρό­τε­ρο, ό­μως, εί­ναι ό­τι η πλειο­ψη­φία των νέων δεν βλέ­πει φως στην ά­κρη του τού­νε­λ, βιώ­νει έ­να συ­νο­λι­κό αί­σθη­μα α­διε­ξό­δου. Ει­δι­κά η η­λι­κία 25-30 εί­ναι μπρο­στά σε μια πρω­τό­γνω­ρη κα­τά­στα­ση. Όταν κα­λεί­σαι να πα­λεύεις κα­θη­με­ρι­νά για την ε­πι­βίω­σή σου, ο ο­ρί­ζο­ντας και οι δη­μιουρ­γι­κές δυ­να­τό­τη­τες έκ­φρα­σης μιας γε­νιάς εί­ναι σα­φώς πε­ριο­ρι­σμέ­νες. Μέ­σα σε αυ­τό το κλί­μα οι­κο­νο­μι­κής και υ­παρ­ξια­κής ε­πι­σφά­λειας, οι συλ­λο­γι­κοί τρό­ποι συ­νά­ντη­σης και ορ­γά­νω­σης εί­ναι α­να­γκαίοι, προ­κει­μέ­νου να ξα­να­ορ­γα­νώ­σου­με την κα­θη­με­ρι­νό­τη­τά μας και να ε­πα­νε­πι­νοή­σου­με τις α­ξίες μας.
2. Πρέ­πει να βρού­με τους τρό­πους ε­κεί­νους που θα μας ε­πι­τρέ­ψουν να ορ­γα­νώ­σου­με κα­λύ­τε­ρα την πα­ρέμ­βα­σή μας σε ό­λες τις «μά­χες» που δί­νο­νται σή­με­ρα. Η ορ­γα­νω­τι­κή δο­μή εί­ναι κά­τι που μπο­ρού­με να το βρού­με στην πο­ρεία. Κα­νείς δεν έ­χει έ­τοι­μες λύ­σεις και κα­νείς δεν πρέ­πει να ξε­κι­νά έ­χο­ντας στο μυα­λό του πα­λιά μο­ντέ­λα ορ­γά­νω­σης α­ρι­στε­ρών νε­ο­λαιών. Κα­τά τη γνώ­μη μου, ι­διαί­τε­ρη έμ­φα­ση πρέ­πει να δώ­σου­με στα θε­μα­τι­κά δί­κτυα και στην ορ­γά­νω­ση α­πό τα κά­τω. Να προ­κρί­νου­με τη δρά­ση μας σε ό­λα τα κι­νή­μα­τα χω­ρίς να μπαί­νου­με στον πει­ρα­σμό της υ­πο­κα­τά­στα­σης και του κα­πε­λώ­μα­τος. Να συμ­βά­λου­με, με ό­λες μας τις δυ­νά­μεις, στη δη­μιουρ­γία ο­ρι­ζό­ντιων δο­μών α­ντί­στα­σης και αλ­λη­λεγ­γύης. Να δού­με το­μείς πα­ρέμ­βα­σης που μέ­χρι τώ­ρα εί­τε α­γνοού­σα­με, εί­τε υ­πο­τι­μού­σα­με. Για πα­ρά­δειγ­μα ο χώ­ρος του πο­λι­τι­σμού. Εί­ναι α­δια­νό­η­το η πα­ρέμ­βα­ση των νέων του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στον χώ­ρο του πο­λι­τι­σμού να ε­ξαν­τλεί­ται σε ό,τι γί­νε­ται μια φο­ρά το χρό­νο στο πλαί­σιο του Φε­στι­βάλ Νέων.
3. Πρώ­τα να πού­με ό­τι εί­ναι ι­διαί­τε­ρα θε­τι­κό το γε­γο­νός ό­τι εί­μα­στε, ε­πι­τέ­λους, στο ση­μείο ό­που κα­λού­μα­στε να μι­λή­σου­με για τον τρό­πο που ο­ρα­μα­τι­ζό­μα­στε τον ε­νιαίο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Τί­πο­τα, ό­μως, δεν εί­ναι γραμ­μέ­νο σε λευ­κό πί­να­κα. Έτσι, ο  «νέ­ος ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ» δεν ξε­κι­νά­ει α­πό το μη­δέν αλ­λά δια­τη­ρεί τα βα­σι­κά πο­λι­τι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά της προ­η­γού­με­νης πε­ριό­δου. Εί­ναι πο­λι­τι­κός φο­ρέ­ας της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς, με ξε­κά­θα­ρα διε­θνι­στι­κά και κι­νη­μα­τι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά. Εί­ναι ε­πί­σης σα­φώς ο­ριο­θε­τη­μέ­νος τό­σο α­πό το στα­λι­νι­σμό ό­σο και α­πό τη σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία. Πα­λεύει για τα αι­τή­μα­τα  των «α­πό κά­τω» και βρί­σκε­ται α­πέ­να­ντι σε κε­ντρο­α­ρι­στε­ρά πο­λι­τι­κά σχέ­δια. Έχει ε­πί­σης ξε­κά­θα­ρο στρα­τη­γι­κό στό­χο. Ανα­φέ­ρε­ται στον σο­σια­λι­σμό με ε­λευ­θε­ρία και δη­μο­κρα­τία. Ο ε­νιαίος πο­λι­τι­κός φο­ρέ­ας πρέ­πει να εί­ναι υ­πό­δειγ­μα δη­μο­κρα­τίας. Σε μια πε­ρίο­δο ό­που η δη­μο­κρα­τία δο­κι­μά­ζε­ται κα­θη­με­ρι­νά, η ορ­γα­νω­τι­κή δο­μή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πρέ­πει να εί­ναι κα­θη­με­ρι­νό πα­ρά­δειγ­μα δη­μο­κρα­τίας και συμ­με­το­χής. Να έ­χου­με πά­ντα στο μυα­λό μας ό­τι για ε­μάς η δη­μο­κρα­τία εί­ναι αυ­τα­ξία και δεν την θυ­σιά­ζου­με προς ό­φε­λος της α­πο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τας.

ΔΗ­ΜΗ­ΤΡΗΣ ΚΑ­ΡΑ­ΜΑ­ΝΗΣ

Ο νέ­ος ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν γεν­νιέ­ται α­πό το μη­δέν

1. Νο­μί­ζω πως οι κα­τα­στρο­φι­κές συ­νέ­πειες του μνη­μο­νίου στην εκ­παί­δευ­ση και στα ερ­γα­σια­κά εί­ναι το βα­σι­κό­τε­ρο πρό­βλη­μα για τη νέα γε­νιά. Οι χι­λιά­δες νέ­οι και νέες στις ου­ρές των το­πι­κών Ο­Α­ΕΔ ή ο κό­σμος που α­πο­φα­σί­ζει να με­τα­να­στεύ­σει μη έ­χο­ντας άλ­λη ελ­πί­δα για α­ξιο­πρε­πή ζωή στην Ελλά­δα εί­ναι η πλέ­ον α­πτή α­πό­δει­ξη της «ε­πι­τυ­χίας» των προ­γραμ­μά­των λι­τό­τη­τας.
Για την α­να­νεω­τι­κή και ρι­ζο­σπα­στι­κή α­ρι­στε­ρά, με την πλού­σια πα­ρά­δο­ση α­γώ­νων στο πλαί­σιο του νε­ο­λαιί­στι­κου κι­νή­μα­τος α­πο­τε­λεί προ­τε­ραιό­τη­τα η υ­πε­ρά­σπι­ση των δι­καιω­μά­των της νέ­ας γε­νιάς.
Πιο συ­γκε­κρι­μέ­να, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα πρέ­πει να α­πο­τε­λέ­σει έ­να ε­ξαι­ρε­τι­κά χρή­σι­μο πο­λι­τι­κό ερ­γα­λείο στα χέ­ρια των νέων που α­ντι­λαμ­βά­νο­νται ό­τι το μέλ­λον τους κα­ταρ­ρέει. Η δη­μιουρ­γία νέων και η στή­ρι­ξη υ­παρ­χό­ντων σω­μα­τείων, συλ­λο­γι­κο­τή­των και πρω­το­βου­λιών υ­πε­ρά­σπι­σης των ερ­γα­σια­κών δι­καιω­μά­των σε κά­θε χώ­ρο δου­λειάς, η α­να­βάθ­μι­ση των δια­δι­κα­σιών των συλ­λο­γι­κών δο­μών του φοι­τη­τι­κού αλ­λά και του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος. Ακό­μα, η λει­τουρ­γία στε­κιών νε­ο­λαίας ως χώ­ρων συ­νά­ντη­σης, συ­ζή­τη­σης αλ­λά και εν­θάρ­ρυν­σης πο­λι­τι­στι­κών εγ­χει­ρη­μά­των, που ο­λοέ­να ξε­πη­δούν, κα­θώς και η λει­τουρ­γία δι­κτύων αλ­λη­λεγ­γύης που θα ε­μπλέ­κουν νέο κό­σμο, με στό­χο την κά­λυ­ψη, α­φε­νός, υ­λι­κών α­να­γκών και, α­φε­τέ­ρου, την καλ­λιέρ­γεια της κουλ­τού­ρας της αυ­τε­νέρ­γειας και της συλ­λο­γι­κό­τη­τας, α­πο­τε­λούν ταυ­το­τι­κά στοι­χεία για την κοι­νω­νία που ο­ρα­μα­τι­ζό­μα­στε.
2. Οι πρώ­τες δε­κα­ε­τίες της με­τα­πο­λί­τευ­σης χα­ρα­κτη­ρί­στη­καν α­πό τις μα­ζι­κές ορ­γα­νώ­σεις νε­ο­λαίας της Αρι­στε­ράς, σε ό­λα της τα ρεύ­μα­τα. Η ει­κό­να αυ­τή άλ­λα­ξε άρ­δην τη δε­κα­ε­τία του ’90 για να αρ­χί­σει να αλ­λά­ζει πά­λι μέ­σα α­πό τη φλό­γα των νέων κοι­νω­νι­κών κι­νη­μά­των και του φοι­τη­τι­κού κι­νή­μα­τος την πε­ρα­σμέ­νη δε­κα­ε­τία.
Σή­με­ρα, εί­ναι α­να­γκαία ό­σο πο­τέ η ύ­παρ­ξη μιας μα­ζι­κής ορ­γά­νω­σης νε­ο­λαίας που θα μπο­ρέ­σει να συμ­βά­λει στην ορ­γά­νω­ση των α­ντι­στά­σεων και φυ­σι­κά στη δη­μιουρ­γία μιας νέ­ας κουλ­τού­ρας προ­τύ­πων και α­ξιών πέ­ρα και έ­ξω α­πό τα πρό­τυ­πα του α­το­μι­σμού και της α­νά­θε­σης.
Στό­χος μας δεν μπο­ρεί να εί­ναι ε­π’ ου­δε­νί έ­να ά­θροι­σμα των νέων που συμ­με­τέ­χουν στις ή­δη υ­πάρ­χου­σες συ­νι­στώ­σες του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Η νέα ορ­γά­νω­ση που ο­ρα­μα­τι­ζό­μα­στε θέ­λου­με να ε­μπλέ­ξει στις γραμ­μές και στη δρά­ση της έ­να αρ­κε­τά με­γά­λο κομ­μά­τι κό­σμου, το ο­ποίο βρέ­θη­κε τα τε­λευ­ταία χρό­νια στις λαϊκές συ­νε­λεύ­σεις, στα εγ­χει­ρή­μα­τα αλ­λη­λεγ­γύης, στις πλα­τείες, στις α­περ­γίες και δώ­σα­με μι­κρές ή με­γά­λες μά­χες ο έ­νας στο πλάι του άλ­λου.
Η λο­γι­κή την ο­ποία υ­πη­ρε­τού­με εί­ναι η λο­γι­κή μιας ορ­γά­νω­σης η ο­ποία θα μπο­ρέ­σει να α­ντα­πο­κρι­θεί στις ση­με­ρι­νές α­νά­γκες με ό­ρους κοι­νω­νι­κής χρη­σι­μό­τη­τας. Μια ορ­γά­νω­ση νε­ο­λαίας που ως αυ­τό­νο­μη πο­λι­τι­κή ο­ντό­τη­τα θα ε­μπνέε­ται α­πό τα ο­ρά­μα­τα της κοι­νω­νι­κής χει­ρα­φέ­τη­σης και θα εί­ναι ση­μείο α­να­φο­ράς στις διεκ­δι­κή­σεις και τους α­γώ­νες του νε­ο­λαιί­στι­κου κι­νή­μα­τος για τις ε­πό­με­νες δε­κα­ε­τίες.
3. Η α­νά­γκη για την ύ­παρ­ξη ε­νός δια­κρι­τού πό­λου στα α­ρι­στε­ρά του πο­λι­τι­κού χάρ­τη που θα λει­τουρ­γεί α­να­σχε­τι­κά ως προς την ε­πέ­λα­ση του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού, ο­δή­γη­σε στη συ­γκρό­τη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στα μέ­σα της πε­ρα­σμέ­νης δε­κα­ε­τίας.
Οι ση­με­ρι­νές συν­θή­κες, τό­σο σε ε­πί­πε­δο συ­νε­πειών της κρί­σης ό­σο και σε ε­πί­πε­δο α­πεύ­θυν­σης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, μας βά­ζουν νέα κα­θή­κο­ντα. Μας βά­ζουν σε μια δια­δι­κα­σία να χτί­σου­με έ­να μα­ζι­κό, δη­μο­κρα­τι­κό, πο­λυ­συλ­λε­κτι­κό πο­λι­τι­κό φο­ρέα που ε­πι­διώ­κου­με να γί­νει η φω­νή και η έκ­φρα­ση των α­πό κά­τω και θα εί­ναι σε θέ­ση να βρε­θεί στην ε­ξου­σία, ό­χι για να α­να­πα­ρά­ξει έ­ναν νέο γα­λα­ζο­κόκ­κι­νο δι­κομ­μα­τι­σμό αλ­λά για να ε­μπνεύ­σει, να πα­λέ­ψει, να συ­γκρου­στεί προς ό­φε­λος του κό­σμου της ερ­γα­σίας και της νε­ο­λαίας.
Ο νέ­ος ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν γεν­νιέ­ται α­πό το μη­δέν. Οι ταυ­το­τι­κές αρ­χές του διε­θνι­σμού, της αλ­λη­λεγ­γύης και του σο­σια­λι­σμού με δη­μο­κρα­τία και ε­λευ­θε­ρία θα εί­ναι η βά­ση πά­νω στην ο­ποία δο­μού­με το νέο πο­λι­τι­κό υ­πο­κεί­με­νο.
Στη νέα ε­πο­χή που μπαί­νου­με για την α­ρι­στε­ρά, η δου­λειά του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα α­πο­τι­μη­θεί ό­χι σε ε­πί­πε­δο δια­τυ­πώ­σεων αλ­λά σε ε­πί­πε­δο συ­νε­πούς και ε­πί­μο­νης πα­ρέμ­βα­σης στο κοι­νω­νι­κό πε­δίο. Η ε­πι­τυ­χία του νέ­ου εγ­χει­ρή­μα­τος εί­ναι σε ά­με­ση σχέ­ση με την ε­ξέ­λι­ξη των κοι­νω­νι­κών α­γώ­νων. Ένας ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που ε­πα­νι­δρύε­ται μέ­σα σε έ­ναν ορ­γα­σμό κι­νη­μα­τι­κών δια­δι­κα­σιών, εί­ναι ευ­χής έρ­γον για κά­θε α­ρι­στε­ρό και κά­θε α­ρι­στε­ρή.

Για δεύτερη εβδομάδα, οι νέοι του ΣΥΡΙΖΑ συμμετέχουν, μέσα από τις σελίδες της «Εποχής» στο διάλογο για τον ΣΥΡΙΖΑ που θέλουμε, αλλά και για τα χαρακτηριστικά που επιδιώκουμε να έχουν οι Νέοι του ΣΥΡΙΖΑ. Το πρώτο βήμα για τους Νέους του ΣΥΡΙΖΑ είναι ήδη σημαντικό γεγονός. Το Φεστιβάλ πέτυχε με πολλούς τρόπους, αλλά κυρίως πέτυχε να γνωριστούμε και να δουλέψουμε μαζί για ένα κοινό στόχο.  Καλέσαμε, λοιπόν, την Κατερίνα Αργυρού από τους Νέους της ΑΚΟΑ, τον Λευτέρη Γεωργέλλη από την ΑΠΟ, τον Πέτρο Δράτσα από τη Νεολαία Συνασπισμού, και τον Χρήστο Σταυρακάκη, από τους Νέους Κόκκινο, να απαντήσουν στις τρεις ερωτήσεις:
1. Ποια είναι τα επιτακτικότερα προβλήματα με τα οποία έρχονται αντιμέτωποι οι νέοι σήμερα και πώς χρειάζεται να τα αντιμετωπίσει ο ΣΥΡΙΖΑ;
2. Ποια χαρακτηριστικά χρειάζεται, κατά τη γνώμη σου, να έχει η οργάνωση των Νέων του ΣΥΡΙΖΑ;
3. Εν όψει της συγκρότησής του, πώς οραματίζεσαι τον ενιαίο ΣΥΡΙΖΑ;

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΡΓΥΡΟΥ

Χρειαζόμαστε τον ΣΥΡΙΖΑ δημοκρατικό, ανοικτό και ριζοσπαστικό

1. Ανερ­γία, πα­νε­πι­στή­μια που πα­ρα­παίουν, σχο­λι­κές τά­ξεις με ελ­λεί­ψεις σε κα­θη­γη­τές, βι­βλία και α­νε­παρ­κώς σι­τι­ζό­με­νους μα­θη­τές. Ανα­σφά­λι­στη ερ­γα­σία, ό­ταν βρε­θεί, νέ­οι που ξε­μέ­νουν για χρό­νια στο σπί­τι της μα­μάς α­νί­κα­νοι να α­νε­ξαρ­τη­το­ποιη­θούν και να ω­ρι­μά­σουν, α­νε­ξέ­λε­γκτα φα­σι­στο­ει­δή που παί­ζουν με τα μυα­λά και τις α­γω­νίες των ε­φή­βων εί­ναι με­ρι­κά α­πό τα προ­βλή­μα­τα των νέων που οι κυ­βερ­νή­σεις των τε­λευ­ταίων χρό­νων και η τρόι­κα χω­ρίς δι­σταγ­μούς δη­μιούρ­γη­σαν. Βα­θύ­τε­ρα και συ­γκλο­νι­στι­κό­τε­ρα, οι νέ­οι μη μπο­ρώ­ντας να δουν το μέλ­λον τους και να βα­δί­σουν στο πα­ρόν τους, βγαί­νουν α­πό το κα­πέ­λο του κα­τα­να­λω­τι­σμού και μπαί­νουν στο κα­πέ­λο του υ­πο­βι­βα­σμού, με το ζή­τη­μα της ε­πι­βίω­σης να εκ­τρο­χιά­ζει τα ό­νει­ρα τους.
Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ υ­πο­στη­ρί­ζο­ντας σε ε­πι­μέ­ρους κοι­νω­νι­κούς χώ­ρους τις α­ντι­στά­σεις για να κρα­τη­θούν στη ζωή οι ή­δη υ­πάρ­χου­σες κοι­νω­νι­κές δο­μές, σω­μα­τεία, συλ­λο­γι­κό­τη­τες, ε­πα­να­κα­τα­λαμ­βά­νο­ντας ε­λεύ­θε­ρους χώ­ρους, συμ­με­τέ­χο­ντας και δη­μιουρ­γώ­ντας πο­λι­τι­στι­κά στέ­κια και νε­ο­λαιί­στι­κους χώ­ρους και προ­τάσ­σο­ντας τις δο­μές αλ­λη­λεγ­γύης και τη συλ­λο­γι­κή δρά­ση ως α­να­τρε­πτι­κή πα­ρέμ­βα­ση, μπο­ρεί να κα­τα­φέ­ρει να α­ντι­με­τω­πί­σει με μι­κρά αλ­λά α­πο­φα­σι­στι­κά βή­μα­τα τα προ­βλή­μα­τα των νέων και ταυ­τό­χρο­να να στε­λε­χω­θεί α­πό αυ­τούς που πα­λεύουν για τα δι­καιώ­μα­τα τους και α­ντι­λαμ­βά­νο­νται πως ο α­γώ­νας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ εί­ναι και δι­κή τους υ­πό­θε­ση.
2. Μια ορ­γά­νω­ση νέων ε­νός πο­λι­τι­κού φο­ρέα εί­ναι, πι­στεύω, το πα­ρά­δειγ­μα και η α­να­φο­ρά του. Το πιο προω­θη­τι­κό, ε­νερ­γη­τι­κό και α­να­τρε­πτι­κό τμή­μα του. Πό­σω μάλ­λον ό­ταν μι­λά­με για την ορ­γά­νω­ση των νέων ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Το δί­χως άλ­λο πρέ­πει να εί­ναι μια ορ­γά­νω­ση με φρε­σκά­δα και α­πο­φα­σι­στι­κό­τη­τα, χω­ρίς η­γε­μο­νι­σμούς και κα­θο­δη­γι­τι­σμό, α­να­στο­λές και α­δρά­νεια, να δεί­χνει το δρό­μο. Η συμ­με­το­χή της στα κι­νή­μα­τα πό­λης, στους φοι­τη­τι­κούς συλ­λό­γους και στα σω­μα­τεία εί­ναι α­δια­πραγ­μά­τευ­τη, αλ­λά πά­ντα με χα­ρα­κτή­ρα δια­κρι­τι­κό και ό­χι ε­πι­βλη­τι­κό. Οι κι­νή­σεις πρέ­πει να εί­ναι ά­με­σες, έ­τσι ώ­στε να μην χα­θεί ο δε­σμός με τα με­γά­λα πο­σο­στά νέων που α­γω­νι­στή­κα­με μα­ζί και μας ψή­φι­σαν, προ­σβλέ­πο­ντας με ελ­πί­δα σε ε­μάς. Και αυ­τό χω­ρίς τη δι­κή μας πρό­νοια για έ­να προ­ε­κλο­γι­κό πρό­γραμ­μα ε­ξει­δι­κευ­μέ­νο για τη νε­ο­λαία. Ως προς την ορ­γα­νω­τι­κή δο­μή, οι διερ­γα­σίες που πρέ­πει να γί­νουν εί­ναι πολ­λές και χρο­νο­βό­ρες, α­φού πρό­κει­ται για έ­ναν α­χαρ­το­γρά­φη­το χώ­ρο που κα­λού­μα­στε να ε­ξε­ρευ­νή­σου­με. Υπάρ­χουν πα­ρα­δείγ­μα­τα α­ρι­στε­ρών νε­ο­λαιών α­π‘ ό­που μπο­ρού­με να μά­θου­με, αλ­λά το σί­γου­ρο εί­ναι ό­τι με έ­να copy - paste δεν θα βρού­με τη δι­κή μας εκ­δο­χή. Πα­ρό­λα αυ­τά, α­να­γνω­ρί­ζο­ντας την ορ­γα­νω­μέ­νη νε­ο­λαία ως έ­να μόρ­φω­μα δια­κρι­τό και εν μέ­ρη αυ­τό­νο­μο, οι δι­κές της δια­δι­κα­σίες α­πο­τε­λούν α­να­γκαιό­τη­τα.
3. Η πρό­σφα­τη α­νέλ­πι­στη ε­πι­τυ­χία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ α­παι­τεί α­πό ε­μάς δρα­στι­κές λύ­σεις τό­σο στο δρό­μο ό­σο και στις δια­δι­κα­σίες μας. Ο ε­νιαίος φο­ρέ­ας εί­ναι έ­να κα­λό ξε­κί­νη­μα. Φυ­σι­κά για να μας πά­ει μπρο­στά πρέ­πει να ε­πι­τευχ­θεί με τον σω­στό τρό­πο. Τί­πο­τα δεν θα κα­τα­φέ­ρου­με αν υ­πα­κούου­με α­πλώς τις ε­ντο­λές μιας γραμ­μα­τείας. Αυ­τό ση­μαί­νει ό­τι ο κα­θέ­νας και η κα­θε­μία έ­χει ευ­θύ­νη να κά­νει μια προ­σω­πι­κή α­να­ζή­τη­ση για το τι ή­ταν αυ­τό που τό­σο χρό­νια δεν μας ά­φη­νε να εί­μα­στε ο πο­λι­τι­κός χώ­ρος που ο­ρα­μα­τι­ζό­μα­σταν. Αν α­ντι­λη­φθού­με τις πα­θο­γέ­νειες μας, αμ­φι­σβη­τή­σου­με το μέ­χρι τώ­ρα μο­ντέ­λο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, τις έ­τοι­μες λύ­σεις, τις συγ­γε­νείς μας τά­σεις, τις αυ­τα­πό­δει­κτες α­λή­θειες και ε­λέγ­ξου­με τις ε­πι­λο­γές μας, έ­τσι ώ­στε να συμ­βά­λουν στην κα­λύ­τε­ρη δια­μόρ­φω­ση αυ­τού του σώ­μα­τος χω­ρίς φυ­σι­κά να α­πε­μπο­λί­σου­με τις ι­στο­ρι­κές μας ρί­ζες, ί­σως να φτά­σου­με λί­γο πιο κο­ντά στη δομή και τη λειτουργία που αρ­μό­ζει σε έ­ναν πο­λι­τι­κό χώ­ρο που θέ­λει να εί­ναι ο κα­θρέ­φτης της κοι­νω­νίας. Ταυ­τό­χρο­να και ε­νώ η κοι­νω­νία μας βρά­ζει, η κρί­ση με­τα­το­πί­ζει τις συ­νει­δή­σεις δί­νο­ντάς μας έ­τσι την ι­στο­ρι­κή ευ­και­ρία να μι­λή­σου­με ε­πί της αρ­χής ο­ρα­μα­τι­κά και να ξα­να­θέ­σου­με τους στό­χους μας, δη­μιουρ­γώ­ντας έ­να φο­ρέα βα­θιά δη­μο­κρα­τι­κό, α­νοι­κτό και πά­νω α­π‘ ό­λα ρι­ζο­σπα­στι­κό.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΣΤΑΥΡΑΚΑΚΗΣ

Ενάντια σε λογικές ανάθεσης και με δημοκρατική βάση

1. Το ση­μα­ντι­κό­τε­ρο πρό­βλη­μα που α­ντι­με­τω­πί­ζει σή­με­ρα η νε­ο­λαία εί­ναι η α­να­σφά­λεια και η α­βε­βαιό­τη­τα κυ­ρίως σε ό,τι α­φο­ρά την ερ­γα­σία. Και αυ­τό α­φο­ρά τη νε­ο­λαία στο σύ­νο­λο της, δη­λα­δή και το κομ­μά­τι το ο­ποίο έ­χει πα­νε­πι­στη­μια­κή μόρ­φω­ση και (πλέ­ον) πτυ­χία για την α­γο­ρά α­νερ­γίας. Η μι­σή νε­ο­λαία εί­ναι ά­νερ­γη και η άλ­λη μι­σή δου­λεύει με τους χει­ρό­τε­ρους ό­ρους ε­πι­σφά­λειας. Οι μι­σθοί έ­χουν συρ­ρι­κνω­θεί, με­τά τη διά­λυ­ση των συλ­λο­γι­κών συμ­βά­σεων, πλέ­ον οι νέ­οι/ες πρέ­πει στις πε­ρισ­σό­τε­ρες πε­ρι­πτώ­σεις να δια­πραγ­μα­τεύο­νται α­το­μι­κά τα στοι­χειώ­δη ερ­γα­σια­κά δι­καιώ­μα­τα (πά­ντα με το φό­βο της α­πό­λυ­σης), έ­χουν σχε­δόν ε­ξα­φα­νι­στεί οι κοι­νω­νι­κές πα­ρο­χές. Άρα έ­χου­με μια κα­τά­στα­ση ό­που έ­νας νέ­ος ά­νερ­γος εί­ναι εν δυ­νά­μει ε­πι­σφα­λώς ερ­γα­ζό­με­νος και το α­ντί­στρο­φο, μία κα­τά­στα­ση γε­νι­κευ­μέ­νης και διαρ­κούς ε­πι­σφά­λειας. Κα­θή­κον του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ εί­ναι να μπο­ρέ­σει να ορ­γα­νώ­σει την α­να­τρο­πή των μνη­μο­νια­κών -και προ-μνη­μο­νια­κώ­ν- νό­μων που φέρ­νουν τη νε­ο­λαία σε αυ­τήν την κα­τά­στα­ση. Αυ­τό ση­μαί­νει ό­τι πρέ­πει και η ερ­γα­ζό­με­νη νε­ο­λαία, ως κομ­μά­τι της ερ­γα­τι­κής τά­ξης, να ξα­να­βρεί τη σχέ­ση της με το ορ­γα­νω­μέ­νο ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα, τα συν­δι­κά­τα και τα σω­μα­τεία. Πρέ­πει να δου­λέ­ψου­με και να ξα­να­φτιά­ξου­με συν­δι­κά­τα σε ό­λους τους χώ­ρους, ε­πι­σφα­λούς και μη, ερ­γα­σίας που ερ­γά­ζε­ται η νε­ο­λαία. Τέ­λος, εί­ναι α­νά­γκη να ορ­γα­νω­θούν οι ά­νερ­γοι/ες, να ορ­γα­νω­θεί ο α­γώ­νας τους για τη διεκ­δί­κη­ση των ι­διαί­τε­ρων αι­τη­μά­των τους και να υ­πάρ­ξουν δο­μές αλ­λη­λεγ­γύης που θα μπο­ρέ­σουν να εί­ναι έ­να μέ­σο κοι­νω­νι­κής ορ­γά­νω­σης αλ­λά και ά­με­σης ε­πι­βίω­σης.
2. Η νε­ο­λαία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ο­φεί­λει και πρέ­πει να ορ­γα­νώ­σει μα­ζι­κά χι­λιά­δες νέ­ους και νέες -ε­νά­ντια σε λο­γι­κές α­νά­θε­σης και με δη­μο­κρα­τι­κή βά­ση- και να γί­νει έ­να μα­ζι­κό πο­λι­τι­κό ερ­γα­λείο για τους νε­ο­λαιί­στι­κους α­γώ­νες. Η νε­ο­λαία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα πρέ­πει να βρί­σκε­ται και να πα­ρεμ­βαί­νει σε ό­λους τους χώ­ρους ό­που ζει και ερ­γά­ζε­ται η νε­ο­λαία. Χρεια­ζό­μα­στε μια μα­ζι­κή και μα­χη­τι­κή νε­ο­λαία της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς που να βρί­σκε­ται στην πρώ­τη γραμ­μή των α­γώ­νων, μα­ζί με το ερ­γα­τι­κό και λαϊκό κί­νη­μα, που να ζει και να α­να­πνέει μέ­σα στο κί­νη­μα, βο­η­θώ­ντας στη συ­γκρό­τη­ση και τη δια­τή­ρη­ση της αυ­το­νο­μίας του. Μία νε­ο­λαία που α­ντι­λαμ­βά­νε­ται το διε­θνή - πα­γκό­σμιο και δο­μι­κό χα­ρα­κτή­ρα της κρί­σης και θα βα­σί­ζε­ται στις αρ­χές του διε­θνι­σμού και της αλ­λη­λεγ­γύης με­τα­ξύ των λαών και ό­λων των κα­τα­πιε­σμέ­νων αυ­τού του κό­σμου. Μία νε­ο­λαία που θα πρω­το­στα­τεί στην ορ­γά­νω­ση της πά­λης ε­νά­ντια στο φα­σι­σμό και το ρα­τσι­σμό. Θέ­λου­με μία νε­ο­λαία ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που να μπο­ρεί να προ­βά­λει και να υ­πε­ρα­σπί­ζε­ται ε­δώ και τώ­ρα έ­ναν άλ­λο τρό­πο ζωής, έ­να δια­φο­ρε­τι­κό πο­λι­τι­σμό και σύ­στη­μα α­ξιών.
3. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ως ε­νιαίος πο­λι­τι­κός φο­ρέ­ας, χρειά­ζε­ται να εί­ναι πλου­ρα­λι­στι­κός, πο­λυ­τα­σι­κός, δη­μο­κρα­τι­κός, ρι­ζο­σπα­στι­κός, α­να­τρε­πτι­κός. Να πά­ρου­με ό­λες τις έως τώ­ρα ε­μπει­ρίες -πο­λι­τι­κές και κι­νη­μα­τι­κές- και να τις πά­με έ­να βή­μα πιο πέ­ρα μέ­νο­ντας σε μια τρο­χιά ρή­ξης με το σύ­στη­μα και δί­νο­ντας α­πα­ντή­σεις στα σύγ­χρο­να προ­βλή­μα­τα των ερ­γα­ζο­μέ­νων, των φτω­χών, των με­τα­να­στών, των κα­τα­πιε­σμέ­νων. Τα συμ­φέ­ρο­ντα αυ­τού του μπλοκ κοι­νω­νι­κών δυ­νά­μεων πρέ­πει να υ­πε­ρα­σπι­ζό­μα­στε με συ­νέ­πεια και α­διαλ­λα­ξία. Σε αυ­τήν την ε­πο­χή, που η δο­μι­κή κρί­ση του κα­πι­τα­λι­σμού ξα­να­βγά­ζει στην ε­πι­φά­νεια ό­λες τις βα­θιές και α­νε­πί­λυ­τες α­ντι­φά­σεις του, ο­φεί­λου­με να κά­νου­με πραγ­μα­τι­κό­τη­τα έ­να πο­λι­τι­κό σχέ­διο που θα α­νοί­ξει δρό­μους για το σο­σια­λι­στι­κό με­τα­σχη­μα­τι­σμό της κοι­νω­νίας. Γι’ αυ­τό και πρέ­πει να α­να­δεί­ξου­με ως μό­νη διέ­ξο­δο για την κοι­νω­νία την έ­ξο­δο α­πό τον κα­πι­τα­λι­σμό σε κρί­ση (και ό­χι την έ­ξο­δο α­πό την κρί­ση του κα­πι­τα­λι­σμού), α­νοί­γο­ντας έ­τσι στο σή­με­ρα το δρό­μο για την κομ­μου­νι­στι­κή προο­πτι­κή και την κα­τάρ­γη­ση των εκ­με­ταλ­λευ­τι­κών σχέ­σεων.

ΛΕΥ­ΤΕ­ΡΗΣ ΓΕΩΡ­ΓΕΛ­ΛΗΣ

Να μην ε­γκα­τα­λεί­ψου­με τη ρι­ζο­σπα­στι­κή μας ταυ­τό­τη­τα

1. Το κύ­ριο πρό­βλη­μα των νέων σή­με­ρα εί­ναι ό­τι δεν βλέ­πουν έ­να μέλ­λον για αυ­τούς, μια πι­θα­νή προο­πτι­κή πέ­ρα α­πό την α­νέ­χεια, κά­τι που ο­δη­γεί ό­λο και πε­ρισ­σό­τε­ρους νέ­ους στην πα­ραί­τη­ση. Εί­τε έ­χουν βγει στην α­γο­ρά ερ­γα­σίας και έ­χουν μια δου­λειά ε­πι­σφα­λή, κα­κο­πλη­ρω­μέ­νη, ευ­και­ρια­κή ή εί­ναι ά­νερ­γοι και έ­χουν βα­ρε­θεί να ψά­χνουν, εί­τε εί­ναι α­κό­μα σε έ­να πα­νε­πι­στή­μιο υ­πoχρη­μα­το­δο­τού­με­νο και υ­πό διά­λυ­ση πα­λεύο­ντας για έ­να πτυ­χίο που θα το βά­λουν σε έ­να κά­δρο. Σε αυ­τό ο­φεί­λε­ται και η ό­λο και πιο συ­χνή με­τα­νά­στευ­ση «για­τί ε­δώ δεν γί­νε­ται τί­πο­τα». Αυ­τό εί­ναι και το κυ­ριό­τε­ρο που πρέ­πει να α­ντι­πα­λέ­ψει η Αρι­στε­ρά και ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Πρέ­πει να ξα­να­δώ­σει ελ­πί­δα στη νε­ο­λαία δί­νο­ντας και την προο­πτι­κή ε­νός άλ­λου υ­πο­δείγ­μα­τος και χτί­ζο­ντας τις α­να­γκαίες δο­μές α­ντί­στα­σης και α­ντε­πί­θε­σης.
2. Οι «νέ­οι/ες ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ» θα πρέ­πει πρώ­τα και κύ­ρια να δο­μη­θούν με τα μά­τια στραμ­μέ­να στην κοι­νω­νία. Στό­χος πρέ­πει να εί­ναι να πλη­σιά­σου­με τους νέ­ους που μας ψή­φι­σαν, που συμ­με­τεί­χαν στις κι­νη­το­ποιή­σεις των τε­λευ­ταίων χρο­νών, που προ­βλη­μα­τί­ζο­νται και α­ντι­δρούν –ό­χι πά­ντα με τους τρό­πους που ε­μείς έ­χου­με συ­νη­θί­σει. Χω­ρίς να κά­νου­με πί­σω α­πό τη ρι­ζο­σπα­στι­κή μας ταυ­τό­τη­τα πρέ­πει να βρού­με κώ­δι­κες ε­πι­κοι­νω­νίας με ό­λο αυ­τό τον κό­σμο. Να με­λε­τή­σου­με τα ι­διαί­τε­ρα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά του, να λά­βου­με υ­πό­ψη τον αυ­θορ­μη­τι­σμό και τη βια­σύ­νη του, να α­πα­ντή­σου­με στα ι­δε­ο­λο­γι­κά μπερ­δέ­μα­τα του (α­πο­τέ­λε­σμα χρό­νων νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης ι­δε­ο­λο­γι­κής η­γε­μο­νίας), να προ­σπα­θή­σου­με να μι­λή­σου­με τη γλώσ­σα του χω­ρίς ε­λι­τι­σμούς και βε­βαιό­τη­τες. Ο ρι­ζο­σπα­στι­σμός της νε­ο­λαίας, που εί­ναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό της η­λι­κίας αλ­λά και α­πο­τέ­λε­σμα των α­διε­ξό­δων, α­πο­τε­λεί γό­νι­μο έ­δα­φος για τις ι­δέες και α­ξίες της Αρι­στε­ράς, χω­ρίς ω­στό­σο αυ­το­μα­τι­σμό και συ­νε­πα­γω­γή. Στό­χος των νέων ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα πρέ­πει να εί­ναι η πιο πλα­τιά πα­ρέμ­βα­σή στο νέο κό­σμο, ό­χι μό­νο στους χώ­ρους της Παι­δείας αλ­λά και στην πό­λη, στη συ­νοι­κία, στους χώ­ρους δου­λειάς, στις λαϊκές γει­το­νιές.
Επί­σης η νε­ο­λαία -και ό­χι μό­νο- με τη ρι­ζο­σπα­στι­κό­τη­τα και τη ζω­ντά­νια της θα πρέ­πει να συμ­βά­λει στη δια­τή­ρη­ση και εμ­βά­θυν­ση της α­ρι­στε­ρής πο­ρείας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Τα ι­διαί­τε­ρα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά της «νο­μι­μο­ποιούν» την αυ­το­νο­μία της α­πό το κόμ­μα, ω­στό­σο το ση­μα­ντι­κό­τε­ρο εί­ναι να συ­νει­σφέ­ρει με την ε­πα­να­στα­τι­κό­τη­τά της σ’ αυ­τό, πα­ρά να α­πο­κό­πτε­ται α­πό τις ου­σια­στι­κές κομ­μα­τι­κές δια­δι­κα­σίες. Πρέ­πει να βρού­με τρό­πους η νε­ο­λαία να έ­χει λό­γο και ρό­λο στη πο­λι­τι­κή του ό­λου ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.
3. Ο νέ­ος ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ για ε­μάς πρέ­πει να έ­χει τα ε­ξής χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά:
- ρι­ζο­σπα­στι­κός: να πα­ρα­μεί­νει στα­θε­ρός στις θέ­σεις του για α­κύ­ρω­ση των μνη­μο­νίων και δια­γρα­φή του χρέ­ους, για ε­θνι­κο­ποίη­ση των τρα­πε­ζών και α­να­δια­νο­μή του πλού­του. Να ξα­να­βά­λει το στρα­τη­γι­κό μας στό­χο, το σο­σια­λι­σμό, στην ε­πι­και­ρό­τη­τα. Να μην υ­πο­κύ­ψει στις συ­στη­μι­κές σει­ρή­νες που ζη­τά­νε «δε­ξιά» προ­σαρ­μο­γή και κα­θωσ­πρε­πι­σμό. Να πα­ρα­μεί­νει α­τα­λά­ντευ­τα στο πλευ­ρό των α­πό κά­τω.
- μα­χη­τι­κός: να πρω­τα­γω­νι­στή­σει στην ορ­γά­νω­ση και α­ντί­στα­ση της κοι­νω­νίας. Να δώ­σει ό­λες του τις δυ­νά­μεις στο χτί­σι­μο σω­μα­τείων, λαϊκών συ­νε­λεύ­σεων, δο­μών αλ­λη­λεγ­γύης, α­ντι­φα­σι­στι­κών με­τώ­πων. Άλλω­στε α­να­γκαία προϋπό­θε­ση για ο­ποιο­δή­πο­τε στό­χο της Αρι­στε­ράς -πό­σω μάλ­λον για μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς- εί­ναι η κί­νη­ση και η α­γω­νι­στι­κό­τη­τα του «λαϊκού πα­ρά­γο­ντα».
- δη­μο­κρα­τι­κός: το νέο κόμ­μα που χτί­ζου­με πρέ­πει να προ­σπα­θή­σου­με να εί­ναι ό­σο το δυ­να­τόν πιο δη­μο­κρα­τι­κό. Να βρε­θούν οι τρό­ποι ώ­στε η βά­ση να συμ­με­τέ­χει στην πα­ρα­γω­γή της πο­λι­τι­κής. Η η­γε­σία να κρί­νε­ται και να λο­γο­δο­τεί στο κόμ­μα. Η συ­ζή­τη­ση και ο διά­λο­γος μέ­σα στο κόμ­μα πρέ­πει να εί­ναι ό­χι α­πλά ε­πι­τρε­πτά, αλ­λά και ζη­τού­με­να.

ΠΕ­ΤΡΟΣ ΔΡΑ­ΤΣΑΣ

Σύν­δε­ση των το­πι­κών συ­νε­λεύ­σεων Νέων ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με τα κε­ντρι­κά όρ­γα­να

1. Το γε­γο­νός ό­τι κε­ντρι­κός στό­χος της μνη­μο­νια­κής πο­λι­τι­κής εί­ναι η δια­μόρ­φω­ση ε­νός νέ­ου μο­ντέ­λου ερ­γα­ζο­μέ­νου με πε­νι­χρά δι­καιώ­μα­τα έ­χει ως α­πο­τέ­λε­σμα με­γά­λο μέ­ρος της ση­με­ρι­νής ε­πί­θε­σης στην κοι­νω­νία να το δέ­χε­ται η νε­ο­λαία. Η ο­ποία α­πο­κτά ι­διαί­τε­ρο ρό­λο στη ση­με­ρι­νή κρί­ση, για­τί εί­ναι η γε­νιά που θα δο­κι­μα­στεί σε αυ­τή τη νέα κα­τά­στα­ση και το αν θα την υ­πο­στεί ή ό­χι και θα κρί­νει και την τε­λι­κή ε­ξέ­λι­ξη της μνη­μο­νια­κής πο­λι­τι­κής. Η ρα­γδαία αύ­ξη­ση των πο­σο­στών α­νερ­γίας δεν υ­πο­δει­κνύουν τί­πο­τα άλ­λο πα­ρά την ε­πι­τυ­χία μιας σκλη­ρής πο­λι­τι­κής λι­τό­τη­τας. Η με­τα­νά­στευ­ση των νέων και η κα­θιέ­ρω­ση της ερ­γα­σια­κής ε­πι­σφά­λειας έρ­χο­νται σε πλή­ρη α­ντι­στοι­χία με τις ε­πι­τα­γές του νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρου ο­ρά­μα­τος (α­κό­μα και προ κρί­σης) πε­ρί α­πα­σχο­λη­σι­μό­τη­τας και ερ­γα­σια­κής κι­νη­τι­κό­τη­τας.
Η α­πά­ντη­ση της α­ρι­στε­ράς δεν μπο­ρεί να εί­ναι άλ­λη α­πό την ε­πι­στρο­φή στη συλ­λο­γι­κή δρά­ση. Όταν στις γει­το­νιές πλη­θαί­νουν οι μορ­φές κοι­νω­νι­κής αυ­τοορ­γά­νω­σης (κί­νη­μα ε­νά­ντια στα χα­ρά­τσια, δί­κτυα αλ­λη­λεγ­γύης, κοι­νω­νι­κά στέ­κια) α­πό αυ­τούς «που δεν έ­χουν φω­νή» (ά­νερ­γοι, με­τα­νά­στες, ε­πι­σφα­λώς ερ­γα­ζό­με­νοι) και η πο­λι­τι­στι­κή δη­μιουρ­γι­κό­τη­τα συ­να­ντά τα το­πι­κά κι­νή­μα­τα, η πα­ρου­σία μιας Αρι­στε­ράς που συν­δέε­ται ορ­γα­νι­κά με τέ­τοιες κοι­νω­νι­κές διερ­γα­σίες και ορ­γα­νώ­νει τις ε­περ­χό­με­νες κοι­νω­νι­κές α­ντι­στά­σεις εί­ναι α­πα­ραί­τη­τη. Ταυ­τό­χρο­να πρέ­πει να λει­τουρ­γεί και η πα­ρέμ­βα­σή μέ­σα στις ορ­γα­νω­μέ­νες δο­μές του φοι­τη­τι­κού και συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος με μια πα­ράλ­λη­λη προ­σπά­θεια με­τα­σχη­μα­τι­σμού των δο­μών τους σε μια πιο συμ­με­το­χι­κή κα­τεύ­θυν­ση.
2. Απο­τε­λεί κοι­νό τό­πο σή­με­ρα ό­τι τα τε­λευ­ταία 20 χρό­νια, α­κό­μα και ορ­γα­νώ­σεις με πολ­λα­πλά­σια ορ­γα­νω­τι­κή α­πό το ά­θροι­σμα των α­ντί­στοι­χων ορ­γα­νώ­σεων του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, δεν κα­τά­φε­ραν να συ­γκρο­τή­σουν σφυ­ρη­λα­τη­μέ­νους κοι­νω­νι­κούς δε­σμούς με την ευ­ρύ­τε­ρη νε­ο­λαία. Αυ­τό ί­σως να ο­φεί­λε­ται και στο γε­γο­νός ό­τι κα­νέ­να κοι­νω­νι­κό πρό­τυ­πο α­ρι­στε­ρού, δο­μη­μέ­νο πά­νω σε συ­γκε­κρι­μέ­νες α­ξίες, δεν κα­τά­φε­ρε να δώ­σει α­πά­ντη­ση με μα­ζι­κούς ό­ρους στις α­νά­γκες της νε­ο­λαίας τα τε­λευ­ταία χρό­νια και να την ε­μπνεύ­σει. Εκεί α­κρι­βώς εί­ναι που θα κλη­θού­με στο ε­πό­με­νο διά­στη­μα να δώ­σου­με α­πά­ντη­ση ε­μείς, με­τα­τρέ­πο­ντας σε πρα­κτι­κή το δι­κό μας α­ξια­κό πλαί­σιο. Κα­λού­μα­στε, λοι­πόν, να συν­δέ­σου­με την αλ­λη­λεγ­γύη με την αυ­τε­νέρ­γεια των ορ­γα­νώ­σεων μας, να χτί­σου­με μέ­σα α­πό τον α­ντι­φα­σι­σμό έ­να δη­μο­κρα­τι­κό μο­ντέ­λο κοι­νω­νι­κής ορ­γά­νω­σης α­ντι­πα­ρα­θε­τι­κό προς το κυ­ρίαρ­χο, να υιο­θε­τή­σου­με έ­να πο­λι­τι­στι­κό πρό­τυ­πο που θα σπά­ει στην πρά­ξη λο­γι­κές α­το­μι­κι­σμού, κα­τα­να­λω­τι­σμού ή μι­σαλ­λο­δο­ξίας.
Μια κοι­νω­νι­κά χρή­σι­μη α­ρι­στε­ρή ορ­γά­νω­ση νε­ο­λαίας σή­με­ρα πρέ­πει να έ­χει βα­σι­κό ι­δε­ο­λο­γι­κό προ­σα­να­το­λι­σμό, στρα­τη­γι­κό στό­χο το σο­σια­λι­στι­κό με­τα­σχη­μα­τι­σμό της κοι­νω­νίας και δη­μο­κρα­τι­κό πλαί­σιο ε­σω­τε­ρι­κής λει­τουρ­γίας. Η ε­σω­τε­ρι­κή δη­μο­κρα­τία ε­νός πο­λι­τι­κού υ­πο­κει­μέ­νου κρί­νε­ται κα­τά κύ­ριο λό­γο α­πό το δι­καίω­μα λό­γου και πα­ρέμ­βα­σης που έ­χουν οι α­με­σο­δη­μο­κρα­τι­κές του δια­δι­κα­σίες σε ε­πί­πε­δο βά­σης στην κε­ντρι­κή πο­λι­τι­κή δο­μή του εν λό­γω υ­πο­κει­μέ­νου. Συ­νε­πώς πρέ­πει να ε­ξε­τά­σου­με τις δο­μές σύν­δε­σης των το­πι­κών συ­νε­λεύ­σεων Νέων ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με τα κε­ντρι­κά του όρ­γα­να ώ­στε να δια­σφα­λι­στεί ο πο­λι­τι­κός έ­λεγ­χος αλ­λά και η μα­ζι­κή συμ­με­το­χή στις δια­δι­κα­σίες λή­ψης α­πο­φά­σεων.
3. Στη ση­με­ρι­νή συ­γκυ­ρία δεν προσ­δο­κά­με μια α­να­σύν­θε­ση αυ­στη­ρά ε­ντός των ο­ρίων των συ­νι­στω­σών του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ αλ­λά μια α­να­συν­θε­τι­κή δια­δι­κα­σία που θα ε­μπλέ­κει πλα­τιά κοι­νω­νι­κά στρώ­μα­τα που θέ­λου­με να εκ­φρά­σου­με και βάλ­λο­νται α­πό τις ση­με­ρι­νές πο­λι­τι­κές. Επί­σης δεν πρέ­πει να πα­ρα­γνω­ρί­ζου­με ό­τι η με­τα­βα­τι­κή δια­δι­κα­σία και ο τρό­πος με τον ό­ποιον θα γί­νει εί­ναι κα­θο­ρι­στι­κή για την τε­λι­κή δια­μόρ­φω­ση του πο­λι­τι­κού υ­πο­κει­μέ­νου. Αν βα­σι­στού­με στα πα­ρα­πά­νω και θέ­λου­με μια ου­σια­στι­κή ε­μπλο­κή πλα­τιών νε­ο­λαιί­στι­κων στρω­μά­των στο πλαί­σιο μιας πραγ­μα­τι­κά δη­μο­κρα­τι­κής λει­τουρ­γίας και συ­γκρό­τη­σης της Νε­ο­λαίας ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ τό­τε μια Πα­νελ­λα­δι­κή Συν­διά­σκε­ψη Νέων ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ φα­ντά­ζει μο­νό­δρο­μος ως α­φε­τη­ρία της προ­συ­νε­δρια­κής δια­δι­κα­σίας στο δρό­μο προς την ε­νιαία ορ­γά­νω­ση και ως εγ­γύη­ση της ου­σια­στι­κής συμ­με­το­χής ό­λων των με­λών σε αυ­τή. Μό­νο η μα­ζι­κή και ου­σια­στι­κή συμ­με­το­χή του κό­σμου της νε­ο­λαίας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στις πο­λι­τι­κές δια­δι­κα­σίες του νέ­ου μορ­φώ­μα­τος α­πο­τε­λεί προ­α­παι­τού­με­νο για να α­πο­κτή­σει η ε­νιαία ορ­γά­νω­ση μια πο­λι­τι­κή ταυ­τό­τη­τα που θα της ε­πι­τρέ­ψει να εκ­φρά­σει μέ­σα α­πό το πο­λι­τι­κό της σχέ­διο με­γά­λες κοι­νω­νι­κές με­ρί­δες της νε­ο­λαίας και να γί­νει σε τε­λι­κή α­νά­λυ­ση μια μα­ζι­κή ορ­γά­νω­ση νε­ο­λαίας με ό­λη τη ση­μα­σία της λέ­ξης. Όλα τα πα­ρα­πά­νω προϋπο­θέ­τουν την ι­δε­ο­λο­γι­κή ζύ­μω­ση ως α­να­πό­σπα­στο κομ­μά­τι της δια­δι­κα­σίας ε­νο­ποίη­σης και κα­τα­λυ­τι­κό πα­ρά­γο­ντα για να α­κο­λου­θή­σει η ε­νιαία ορ­γά­νω­ση μια α­νυ­πο­χώ­ρη­τη α­ντι­πο­λι­τευ­τι­κή γραμ­μή, που δεν φι­λο­δο­ξεί να δια­χει­ρι­στεί αλ­λά να α­να­τρέ­ψει τις υ­πάρ­χου­σες πο­λι­τι­κές.