Δεν ξεχνάμε τις δολοφονημένες τρανς – Αναγνώριση ταυτότητας φύλου τώρα!

Τρείς δο­λο­φο­νί­ες που δια­πρά­χθη­καν με τον πιο σκλη­ρό τρόπο στον βωμό της διαρ­κούς επα­νε­γκα­θί­δρυ­σης της κυ­ρί­αρ­χης αρ­ρε­νω­πό­τη­τας, προ­σπα­θώ­ντας να στεί­λουν ένα μή­νυ­μα εξό­ντω­σης σε όποια, όποι@ και όποιον τολ­μά­ει να ονει­ρευ­τεί αδια­φο­ρώ­ντας για τα στενά όρια των πα­τριαρ­χι­κών προ­τύ­πων. Οι γυ­ναί­κες αυτές στο­χο­ποι­ή­θη­καν και “τι­μω­ρή­θη­καν” λοι­πόν, γιατί πα­ραι­τή­θη­καν από τη “βιο­λο­γι­κά προ­σχε­δια­σμέ­νη” απο­στο­λή τους, αρ­νή­θη­καν δη­λα­δή, να δουν τα σώ­μα­τα τους ως μέρος μιας κα­λο­στη­μέ­νης φιέ­στας που ορί­ζει το φυ­σιο­λο­γι­κό και κοι­νω­νι­κά ευα­νά­γνω­στο υπο­κεί­με­νο.

Η αμ­φι­σβή­τη­σή τους αυτή απο­τέ­λε­σε και συ­νε­χί­ζει να απο­τε­λεί μια διαρ­κή απει­λή για το σύ­στη­μα, στο οποίο το “δια­φο­ρε­τι­κό” χρώ­μα-φύ­λο-σε­ξουα­λι­κός προ­σα­να­το­λι­σμός οριο­θε­τεί­ται και φορ­τί­ζε­ται ανά­λο­γα με τις ισχύ­ου­σες πο­λι­τι­σμι­κές, κοι­νω­νι­κές και οι­κο­νο­μι­κές συν­θή­κες κ.α. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα έχου­με να κά­νου­με με σώ­μα­τα που ανά­λο­γα με κά­ποιες κοι­νω­νι­κές πα­ρα­μέ­τρους ορί­ζο­νται και εν τέλει επα­να­νοη­μα­το­δο­τού­νται σκό­πι­μα ως επι­κίν­δυ­να και ακά­θαρ­τα για το κοι­νω­νι­κό σύ­νο­λο με την κα­τη­γο­ρία του δια­φο­ρε­τι­κού.

Στο όνομα του δια­φο­ρε­τι­κού και άρα αυ­τό­μα­τα επι­κίν­δυ­νου, οι δο­λο­φο­νί­ες των τρανς αν­θρώ­πων απο­τε­λούν τον πιο εκ­δι­κη­τι­κό τρόπο υπεν­θύ­μι­σης πως ο κα­νό­νας του ανα­γκα­στι­κού δυι­σμού (άντρας-γυ­ναί­κα) πρέ­πει να δια­τη­ρη­θεί. Στην ίδια λο­γι­κή ο κα­θη­με­ρι­νός εξευ­τε­λι­σμός, η άρ­νη­ση του κρά­τους να απο­δε­χτεί θε­με­λιώ­δη δι­καιώ­μα­τα για τα τρανς άτομα και ο συ­να­κό­λου­θος ερ­γα­σια­κός-κοι­νω­νι­κός απο­κλει­σμός δη­μιουρ­γούν τις πιο ευ­νοϊ­κές συν­θή­κες για την γι­γά­ντω­ση όχι μόνο της τραν­σφο­βί­ας, αλλά και του φα­σι­σμού.

Στην τρέ­χου­σα ελ­λη­νι­κή συ­γκυ­ρία, το κύριο επί­δι­κο είναι η πλή­ρης ανα­γνώ­ρι­ση της ταυ­τό­τη­τας φύλου από το κρά­τος, χωρίς ια­τρι­κούς όρους και προ­ϋ­πο­θέ­σεις και χωρίς δι­κα­στι­κή από­φα­ση για κάθε τρανς άτομο ξε­χω­ρι­στά. Η απαί­τη­ση της τρανς κοι­νό­τη­τας στην Ελ­λά­δα είναι να μπο­ρούν οι τρανς άν­θρω­ποι να αλ­λά­ξουν το μικρό όνομα στα έγ­γρα­φά τους με μια απλή δή­λω­ση στο λη­ξιαρ­χείο. Αν μη τι άλλο, αυτή είναι η πιο δί­καιη δια­δι­κα­σία, καθώς δεν τα υπο­χρε­ώ­νει να κα­τα­φύ­γουν στα δι­κα­στή­ρια για την ανα­γνώ­ρι­ση του ονό­μα­τός τους.

Θε­ω­ρού­με πολύ ση­μα­ντι­κή την ανα­γνώ­ρι­ση της ταυ­τό­τη­τας φύλου, καθώς ει­δι­κά στο ερ­γα­σια­κό πεδίο, το να δια­θέ­τουν τα τρανς άτομα ένα όνομα στην ταυ­τό­τη­τά τους, το οποίο θα ται­ριά­ζει με την εμ­φά­νι­ση και τη γε­νι­κό­τε­ρη ει­κό­να που επι­θυ­μούν να δεί­χνουν, θα πε­ριό­ρι­ζε κατά πολύ τον απο­κλει­σμό τους από την ερ­γα­σία! Ας ελ­πί­σου­με ότι σύ­ντο­μα θα ψη­φι­στεί αυτή η ρύθ­μι­ση, αν και η κυ­βέρ­νη­ση δε δεί­χνει κα­θό­λου πρό­θυ­μη. Μα πάνω απ’ όλα ελ­πί­ζου­με ότι το κρά­τος θα ει­σα­γά­γει τη σε­ξουα­λι­κή αγωγή στα σχο­λεία, χωρίς απο­κλει­σμούς και δια­κρί­σεις, με στόχο την ευαι­σθη­το­ποί­η­ση των μα­θη­τών και εκ­παι­δευ­τι­κών (άρα και ευ­ρύ­τε­ρα της κοι­νω­νί­ας) σε ζη­τή­μα­τα φύλου και σε­ξουα­λι­κό­τη­τας.

Μόνο με τέ­τοια (και άλλα) μέτρα θα λι­γο­στεύ­ουν όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρο οι πι­θα­νό­τη­τες να ζή­σου­με και στην Ελ­λά­δα πε­ρι­στα­τι­κά ακραί­ας βίας και δο­λο­φο­νιών ενα­ντί­ον τρανς προ­σώ­πων, σαν αυτά που ανα­φέ­ρα­με στην αρχή αυτού του κει­μέ­νου.