Ένας άντρας, κάπου στον Κόσμο. Η ζωή του χωρίς κάτι ιδιαίτερο. Σαν να μην υπάρχει. Αόρατη ζωή.
Χωρίς συναισθήματα, έστω φανερά. Διαχειρίζεται πληροφορίες από όλο τον Κόσμο. Ενδιάμεσος ο ίδιος, του Κόσμου. Να τον καταγράφει και να τον φανερώνει. Ένας Κόσμος που γέρνει, καταρρέοντας. Και μια γυναίκα. Αλλόκοτη. Εισβάλλει στη ζωή του και στη ζωή των άλλων γύρω του. Σαν θάλασσα που πλημμυρίζει ό,τι σταθερό. Ανατρέποντας τα πάντα. Το όνομά της: Δυστυχία.
"Δεσποινίς Δυστυχία". Όλα θα μπερδευτούν στο πέρασμά της, παρόν, μέλλον, παρελθόν. Άνθρωποι, ζωές, μνήμες. Ο Κόσμος και οι μικρόκοσμοι θα συντονιστούν σε ένα τέλος. Οριστικό. Κάτι έρχεται. Κανένας δεν μπορεί να το αποτρέψει...
Ο Σαρδηνός διανοούμενος, Αντόνιο Γκράμσι, σε ένα διάσημο απόσπασμα. περιγράφει μια σκοτεινή μεταβατική εποχή, οπού το "παλιό" πεθαίνει αλλά δεν έχει πεθάνει ακόμα, ενώ το "καινούργιο" γεννιέται αλλά δεν έχει γεννηθεί ακόμα. Είναι αναμφίβολο πλέον ότι ζούμε σε μια τέτοια μεταβατική εποχή. Το χαρακτήρα αυτής της εποχής τον αποτυπώνει με πολύ εύστοχο τρόπο ο Τσιμάρας Τζανάτος στο συγκεκριμένο θεατρικό έργο.
Ο συγγραφέας, πραγματεύεται την μελαγχολική εποχή που ζούμε σε ευρύτερο επίπεδο και πως αυτό αποτυπώνεται σε προσωπικό επίπεδο. Είναι μια εποχή έντονης θλίψης, μελαγχολίας και ακραίου απομονωτισμού. Ο καθημερινός άνθρωπος επιλέγει να κλειστεί στο καβούκι και προσπαθεί να βγει από το προσωπικό του αδιέξοδο. Ο συγγραφέας περιγράφει όλη αυτήν την ατμόσφαιρα , μέσα από ιστορίες απλών καθημερινών ανθρώπων, με ποιητικό ύφος. Αυτό είναι που κάνει το συγκεκριμένο θεατρικό κείμενο τόσο ιδιαίτερο και ξεχωριστό. Οι εικόνες της εποχής περνάνε στον αναγνώστη μέσα από μια ποιητική ματιά.
Ένα άλλο σημαντικό κομμάτι του κειμένου, είναι ότι η Δυστυχία, παίρνει σάρκα και οστά. Κυκλοφορεί ανάμεσα σε κόσμο και αφήνει τα ίχνη της. Ο κόσμος αντιλαμβάνεται την παρουσία της καθώς και τα ίχνη που αφήνει. Τα ίχνη της Δυστυχία έχουν σχέση με το υγρό στοιχείο και συγκεκριμένα με την θάλασσα. Η θάλασσα ως σύμβολο της απεραντοσύνης, που δεν μπορείς να την ελέγξεις και της βάλεις όρια, και πολλές φορές έχει καταστροφική διάθεση. Μ΄ αυτόν τον τρόπο ο γράφων αποτυπώνει τις στιγμές οπού η Δυστυχία είναι παρών και τις επιπτώσεις που έχει στο κάθε άνθρωπο ξεχωριστά.
Εκτός από το ποιητικό ύφος, που χαρακτηρίζει το κείμενο, ένα άλλος σημαντικός παράγοντας είναι τα ίδια τα πρόσωπα του έργου. Οι ήρωες του έργου, δεν έχουν όνομα, αναφέρονται με την επαγγελματική τους ιδιότητα ( αρχισυντάκτης) ή με την οικογενειακή τους ιδιότητα (γιαγιά) ή ως φύλο (Γυναίκα) ή απλώς ως γράμμα (ο Ψ). Αυτή η επιλογή, βοηθάει στο να γίνει το κείμενο οικουμενικό και να θέσει τους προβληματισμούς του ο συγγραφέας κυρίως ως προβληματισμούς κοινωνικής φύσης και όχι τόσο ως προσωπικούς προβληματισμούς. Επιπλέον, δίνεται βαρύτητα στο νόημα και στην ουσία του έργου. Βέβαια, υπάρχει και το προσωπικό ύφος, πράγμα που δείχνει την αφετηρία της σκέψης του συγγραφέα και παράλληλα με αυτόν τον τρόπο το κείμενο γίνεται πιο οικείο στον αναγνώστη.
Η Δεσποινίς Δυστυχία, είναι ένα σύγχρονο θεατρικό έργο το οποίο αποτελεί καθρέφτη της εποχής μας. Ο γράφων έχει καταφέρει μέσα από τον ποιητικό του λόγο και του συμβολισμούς του, να σκιαγραφήσει πολύ εύστοχα μια ολόκληρη εποχή. Ο τρόπος γραφής του Τσιμάρα Τζανάτου, είναι απλός, με σουρεαλιστικά στοιχεία, που ταξιδεύει τον αναγνώστη μέσα στις έντονες εικόνες
Το αφήγημα απέσπασε, στη θεατρική του μορφή, το Βραβείο Δραματουργίας 2018 Κάρολος Κουν και συμπεριλήφθηκε εφέτος στην Ιταλική Ανθολογία Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων «Viaggio nel teatro greco contemporaneo» εκπροσωπώντας ανάμεσα σε άλλα την Ελλάδα στο Διεθνές Φεστιβάλ Θεάτρου της Νάπολης.
Την Τετάρτη 29 Μαίου στις 20:00 θα γίνει παρουσίαση του βιβλίου , στον Κήπο του Νομισματικού Μουσείου (Πανεπιστημίου 12)
