Die Linke: Ελπίδες και φόβοι µετά το «comeback της χρονιάς»

Οι δηµοσκοπήσεις το έδιναν κοντά στο 3%, µε το πλαφόν της γερµανικής βουλής να βρίσκεται στο 5%. Με την πρόσφατη διάσπασή του µε το BSW της Σάρα Βάγκενκνεχτ, το κόµµα φαινόταν να παλεύει για την επιβίωσή του. Κι όµως, την Κυριακή των εκλογών, κατάφερε το εντυπωσιακό 8,8%, ενώ δηµοσκοπήσεις µετά τις εκλογές το δείχνουν µέχρι και στο 12% και να προηγείται των Πρασίνων.

Πολλές αναλύσεις για την επιτυχία του υπερθεµατίζουν στο τεχνικό και οργανωτικό σκέλος, όπως στην παρουσία του κόµµατος στα social media κ.ο.κ. Παρ’ ότι η δουλειά του κόµµατος σε αυτούς τους τοµείς ήταν παραδειγµατική, ως αριστεροί και αριστερές οφείλουµε να δούµε όµως πρώτα το πολιτικό περιεχόµενο και την συγκυρία στην οποία αυτά συνέβησαν.

Για το εκλογικό του πρόγραµµα το Linke κατάφερε να δηµιουργήσει µια σειρά αιχµών, οι οποίες αφενός είναι κατανοητές και µαχητικές, αφετέρου καταφέρνουν να αποκρυσταλλώσουν µια ταξική γραµµή για υπεράσπιση των από τα κάτω από τις επιθέσεις των από πάνω. Ενοίκια, ακρίβεια, φορολογία, εργασία, ασφάλιση, περιβάλλον, ειρήνη, αντιρατσισµός είναι οι θεµατικές που βάζει το πρόγραµµα του Linke.[1]

Παράλληλα, η εκλογική του επιτυχία έλαβε τόπο σε µια συγκυρία δεξιάς στροφής του κοµµατικού γίγνεσθαι. Λίγο πριν τις εκλογές, η Δεξιά των Χριστιανοδηµοκρατών του Μέρτς, καταθέτει νοµοσχέδιο περιορισµού της µετανάστευσης και των αιτούντων άσυλο, ένα νόµο-έκτρωµα ακροδεξιάς έµπνευσης στα χνάρια τoυ ΑfD, µε το οποίο και προσπαθούν να το υπερψηφίσουν, εγκαλώντας µάλιστα τα κεντρώα κόµµατα, πως όποιος δεν το ψηφίσει δεν µπορεί να αποτελέσει κυβερνητικό εταίρο του CDU. Αξίζει να σηµειωθεί, πως το BSW, το οποίο χαίρει µιας προβληµατικής αναγνώρισης στην ελληνική Αριστερά, υπερψηφίζει το ακροδεξιό νοµοσχέδιο και δικαίως καταβαραθρώνεται από το δηµοσκοπικό 7 και 8% σε ένα οριακό 4,97% και εκτός βουλής.

Στο σηµείο αυτό, το Linke σηκώνει το θέµα του Brandmauer (firewall, πύρινο τοίχος), το οποίο αναφέρεται σε ένα µέτωπο των δηµοκρατικών κοµµάτων απέναντι στην ακροδεξιά, εγκαλώντας µάλιστα τα προοδευτικά κόµµατα, δηλαδή τους Σοσιαλδηµοκράτες και τους Πράσινους, πως όποιος συνεργαστεί µε αυτήν την Δεξιά είναι συνένοχος. Οι προγραµµατικές επεξεργασίες, η τεχνική και οργανωτική προετοιµασία συναντούν την συγκυρία, και η οµιλία της Χάιντι Ράιχινεκ στη βουλή γίνεται viral, φτάνοντας τις 30 εκατοµµύρια προβολές σε µια σειρά από πλατφόρµες, σηµατοδοτώντας της επόµενη µέρα για την γερµανική αριστερά.

Μετά τις εκλογές, τι;

Ένας µήνας και µια εβδοµάδα έχουν περάσει από τις εκλογές της 23ης Φεβρουαρίου, ενώ η νέα βουλή έχει ορκιστεί µόλις στις 25 Μαρτίου. Παρ’ όλα αυτά, ο πολιτικός χρόνος είναι πυκνός. Μόνο στο Βερολίνο έχει χρειαστεί πολλαπλές φορές να αναµετρηθεί το αντιφασιστικό κίνηµα µε την ακροδεξιά στους δρόµους. Και πολύ επιτυχώς βλέπει κανείς τις κόκκινες σηµαίες του Linke σταθερά στην πρώτη γραµµή του αγώνα.

Αντίστοιχα, τόσο µε κινηµατικές δράσεις, όσο µε καµπάνιες πόρτα-πόρτα, το αριστερό κόµµα βρίσκεται στην πρώτη γραµµή της µάχης απέναντι στην λιτότητα, κάνοντας κατανοητό στα µάτια του κόσµου πως η Αριστερά είναι εδώ για να αγωνιστεί καθηµερινά και όχι µόνο στις εκλογές.

Η αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη είναι ένα δύσκολο πολιτικό ζήτηµα στη Γερµανία. Η Γερµανική ευθύνη απέναντι στο Ολοκαύτωµα και οι σχέσεις µε το Ισραήλ, συνεισφέρουν ώστε η αλληλεγγύη στον Παλαιστινιακό λαό να κατηγορείται ως αντισηµιστισµός και πολλές φορές να αντιµετωπίζεται µε αυταρχισµό από την αστυνοµία. Ακόµα και σε αυτό το ζήτηµα, το κόµµα φαίνεται να οδεύει σε µια καλύτερη κατεύθυνση.

Εκπρόσωποί του στο κοινοβούλιο εµφανίζονται δηµόσια µε κουφίγιες, ενώ πιο «παραδοσιακά» κοµµάτια του κόµµατος, όπως ο Γκύζι και ο Ράµελο, µιλάνε είτε σε υπεράσπιση του Παλαιστινιακού Λαού, είτε των συντρόφων και συντροφισσών που εγκαλούνται για αντισηµιτισµό από τον αστικό Τύπο. Από αυτά τα πρώτα λόγια, µέχρι και µια συνεπή έκφραση της αλληλεγγύης στον δρόµο, υπάρχει µια απόσταση. Αλλά από την άλλη βλέπει κανείς πρωτοβουλίες όπως η νεοϊδρυθείσα Οµάδα Εργασίας Αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη, οι οποίες παράγουν συνεπή αγωνιστική δράση, πληροφόρηση και δικτύωση για τον σκοπό αυτό.

Ακόµα και στο ζήτηµα των εξοπλιστικών, για το οποίο επικρατεί µια παραπληροφόρηση στα ελληνικά κείµενα, το Linke βρίσκεται σταθερά στην σωστή µεριά. Στο γερµανικό κοινοβούλιο καταψήφισε το πακέτο, το οποίο η Δεξιά πέρασε µε την σύνθεση της παλιάς βουλής, µάλιστα µε την στήριξη κοµµάτων που βρίσκονται τώρα εκτός κοινοβουλίου όπως το φιλελεύθερο FDP, γεγονός που η Αριστερά κατήγγειλε ως αντιδηµοκρατική εκτροπή στο Συνταγµατικό Δικαστήριο της Καρλσρούης. Ενδεικτικά, αυτές τις µέρες, τοπική οργάνωση του κόµµατος ηγείται µιας πρωτοβουλίας για τον συντονισµό δράσεων ενάντια στην Rheinmetall, η οποία σχεδιάζει να παράγει σφαίρες σε εργοστάσιό της στο Βερολίνο. Ακόµα και τα στελέχη που το υπερψήφισαν στα κρατίδια της Βρέµης και του Μεκλεµβούργου-Δυτικής Ποµερανίας, τοποθετήθηκαν ενάντια στο πακέτο, ενώ υπέκυψαν σε οικονοµικό εκβιασµό, καθώς το πακέτο συνδέεται και µε εκατοµµύρια σε τοπικά κονδύλια.

Η ανάλυση αυτή δεν έχει να κάνει µε την υπεράσπιση των στελεχών του Die Linke που υπερψήφισαν ένα οικονοµικό πακέτο ιστορικής σηµασίας. Έχει να κάνει µε τον σωστό εντοπισµό των πραγµατικών  ελλειµµάτων του. Και αυτό είναι η τάση κυβερνητισµού από µερίδα του κόµµατος. Το Die Linke φαίνεται να ξέρει να χειρίζεται καλά τον ρόλο του ως αντιπολίτευση. Όταν βρίσκεται όµως σε θέσεις εξουσίας, φαίνεται συχνά η «κρατιδιακή πολιτική ευθύνη» να υπερτερεί των κεντρικοπολιτικών θέσεων του κόµµατος, η ευθύνη απέναντι σε κυβερνητικούς εταίρους απέναντι σε αυτήν προς το κίνηµα.

Εντός Μαΐου θα συνεδριάσει το κόµµα τόσο σε επίπεδο Βερολίνου, όσο και σε εθνικό επίπεδο. Στα κείµενά του, το κόµµα σωστά µιλά για focus στην πολιτική του δράση. Εφόσον µπροστά του έχει το επόµενο διάστηµα µια σειρά από τοπικές εκλογικές µάχες, µε σηµαντικότερη ίσως το Βερολίνο, στο οποίο βγήκε στις εθνικές εκλογές πρώτο κόµµα, οφείλει να επεξεργαστεί µια πολιτική για τις εκλογές αυτές, η οποία να αντιτίθεται σε µια λογική ενσωµάτωσης. Μια ανάλυση του πώς µπορεί κανείς να διαχειριστεί τα υποχρηµατοδοτηµένα ταµεία των κρατιδίων και των πόλεων. Αλλά πάνω απ’ όλα, πώς µπορεί η συνεπής ταξική µεροληψία να αποτελέσει οδικό άξονα για εξειδικευµένα σε τοπικό επίπεδο πολιτικά σχέδια, τα οποία έχουν αιχµές, αλλά και κόκκινες γραµµές, πίσω από τις οποίες δεν µπορούν να πάνε τα µέλη του κόµµατος. Γιατί εκτός από focus, η πολιτική εισήγηση εκφράζει και την πρόθεση το Linke να αποτελέσει το µοντέρνο σοσιαλιστικό κόµµα της εργατικής τάξης. Και γι’ αυτό η γενίκευση της ταξικής µονοµέρειας είναι προϋπόθεση.

*Μέλος του Die Linke

1. Βλ. https://www.die-linke.de/fileadmin/user_upload/Kurzwahlprogramm_Linke-BT...