Διεθνής Απεργία Γυναικών: Πώς η οργή μετατρέπεται σε δράση

Η υπο­α­μει­βό­με­νη ερ­γα­σία, η ανερ­γία σε συ­ντρι­πτι­κά πο­σο­στά, το ψα­λί­δι­σμα του κοι­νω­νι­κού κρά­τους, οι πε­ρι­κο­πές στη δη­μό­σια υγεία, η επέμ­βα­ση κρά­τους και εκ­κλη­σί­ας στα σώ­μα­τα των γυ­ναι­κών με την απα­γό­ρευ­ση της άμ­βλω­σης, η εκλο­γή στην ανώ­τε­ρη κυ­βερ­νη­τι­κή θέση στις ΗΠΑ ενός μι­σο­γύ­νη που -όπου βρε­θεί κι όπου στα­θεί- καυ­χιέ­ται με χυ­δαιό­τη­τα για τη σε­ξι­στι­κή συ­μπε­ρι­φο­ρά του, η σε­ξουα­λι­κή πα­ρε­νό­χλη­ση, η κα­κο­ποί­η­ση, ο βια­σμός και οι γυ­ναι­κο­κτο­νί­ες. Υπε­ραρ­κε­τοί λόγοι για να βγουν στους δρό­μους οι γυ­ναί­κες σε πε­ρισ­σό­τε­ρες από 40 χώρες στον πλα­νή­τη, συ­ντο­νι­σμέ­να έστω για μία ημέρα.  

Εκα­τομ­μύ­ρια γυ­ναί­κες απεί­χαν από τη δου­λειά τους και πήραν μέρος στις κι­νη­το­ποι­ή­σεις σε μια 8η Μάρτη πολύ δια­φο­ρε­τι­κή σε σχέση με πολ­λές άλλες των τε­λευ­ταί­ων δε­κα­ε­τιών. Σε πολ­λές χώρες οι συ­γκε­ντρώ­σεις πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­καν έξω από τις αμε­ρι­κα­νι­κές πρε­σβεί­ες, με το γυ­ναι­κείο κί­νη­μα -που προ­σπα­θεί να γεν­νη­θεί εκ νέου- να δεί­χνει την ξε­κά­θα­ρη αντί­θε­σή του στην πο­λι­τι­κή του Τραμπ.

Στην Ιρ­λαν­δία και στην Πο­λω­νία κυ­ριάρ­χη­σαν τα συν­θή­μα­τα ενά­ντια στη σχε­δια­ζό­με­νη -σχε­δόν κα­θο­λι­κή- απα­γό­ρευ­ση της άμ­βλω­σης. Στην Ιτα­λία οι επί­ση­μες στα­τι­στι­κές είναι κα­τα­πέλ­της: 100 γυ­ναί­κες κάθε χρόνο δο­λο­φο­νού­νται από αι­τί­ες που σχε­τί­ζο­νται με το γε­γο­νός και μόνο ότι είναι γυ­ναί­κες, ενώ 3.500 πέ­φτουν θύ­μα­τα σε­ξουα­λι­κής πα­ρε­νό­χλη­σης (από τις οποί­ες μόνο το 22% προ­βαί­νει σε κα­ταγ­γε­λία του συμ­βά­ντος). Στη Ρου­μα­νία ανα­γνώ­στη­κε δη­μό­σια ο θλι­βε­ρός κα­τά­λο­γος των γυ­ναι­κών που δο­λο­φο­νή­θη­καν από τους συ­ντρό­φους/συ­ζύ­γους τους. Στη Ρωσία κατά τη διάρ­κεια των συ­γκε­ντρώ­σε­ων, ένα πανό έξω από τους τοί­χους του Κρεμ­λί­νου στά­θη­κε αφορ­μή για να προ­σα­χθούν 7 άν­θρω­ποι (με­τα­ξύ των οποί­ων 2 δη­μο­σιο­γρά­φοι και ένας φω­το­γρά­φος). Σε Αγ­γλία, Γερ­μα­νία, Γαλ­λία συν­θή­μα­τα κατά του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού, που εξα­θλιώ­νει τις ζωές εκα­τομ­μυ­ρί­ων γυ­ναι­κών στην Ευ­ρώ­πη.     

Στην Τουρ­κία με­γά­λες ήταν οι συ­γκε­ντρώ­σεις από τις Κούρ­δισ­σες στο Ντι­γιάρ­μπα­κιρ, ενώ με­γα­λειώ­δης ήταν η πο­ρεία στην Ισταν­μπούλ (10.000 και πλέον κό­σμου, στη συ­ντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία γυ­ναί­κες) και με αντι­κυ­βερ­νη­τι­κά συν­θή­μα­τα κατά του τούρ­κου προ­έ­δρου “Τρέξε, τρέξε, Ερ­ντο­γάν, ερ­χό­μα­στε”.

Στη Νι­γη­ρία κυ­ριαρ­χού­σαν τα συν­θή­μα­τα κατά της ακραί­ας φτώ­χειας και της αδυ­να­μί­ας αντι­με­τώ­πι­σης ασθε­νειών που εύ­κο­λα προ­λαμ­βά­νο­νται και θε­ρα­πεύ­ο­νται σε άλλα μέρη του πλα­νή­τη, καθώς και για την ανι­σο­τι­μία πρό­σβα­σης των γυ­ναι­κών στην εκ­παί­δευ­ση.

Στη Σε­νε­γά­λη ξα­να­κού­σα­με με συ­γκί­νη­ση το οι­κου­με­νι­κής ση­μα­σί­ας σύν­θη­μα «Η αλ­λη­λεγ­γύη είναι το όπλο μας», στον Λί­βα­νο οι γυ­ναί­κες βγή­καν να κα­ταγ­γεί­λουν δη­μό­σια πε­ρι­πτώ­σεις βα­σα­νι­στη­ρί­ων, εξα­φα­νί­σε­ων και δο­λο­φο­νιών γυ­ναι­κών, στο Αφ­γα­νι­στάν υψώ­θη­καν φωνές που απαι­τού­σαν σε­βα­σμό στα αν­θρώ­πι­να δι­καιώ­μα­τα. Στην Υε­μέ­νη, που βιώ­νει άγριο εμ­φύ­λιο πό­λε­μο και συ­νε­χείς βομ­βαρ­δι­σμούς από την αε­ρο­πο­ρία της Σα­ου­δι­κής Αρα­βί­ας, η συ­γκέ­ντρω­ση έγινε για συμ­βο­λι­κούς λό­γους έξω από τα γρα­φεία του ΟΗΕ.

Στη Λα­τι­νι­κή Αμε­ρι­κή κυ­ρί­αρ­χα ήταν τα συν­θή­μα­τα ενά­ντια στη δο­λο­φο­νι­κή βία που υφί­στα­νται οι γυ­ναί­κες, καθώς μόνο στην Αρ­γε­ντι­νή οι γυ­ναι­κο­κτο­νί­ες έχουν αυ­ξη­θεί κατά το εφιαλ­τι­κό πο­σο­στό του 78% μέσα στην τε­λευ­ταία οκτα­ε­τία. Στη Βρα­ζι­λία συ­γκε­ντρώ­σεις και πο­ρεί­ες σε 60 σχε­δόν πό­λεις, ενά­ντια στον Πρό­ε­δρο Temer, που σκο­πεύ­ει να θέσει εκτός νόμου το “χάπι της επό­με­νης μέρας”. Θλι­βε­ρή ει­ρω­νεία: τη μέρα αυτή που χι­λιά­δες γυ­ναί­κες στη χώρα έβγαι­ναν δια­δη­λώ­νο­ντας στους δρό­μους, μια τρανς γυ­ναί­κα έχανε τη ζωή της, χτυ­πη­μέ­νη και δο­λο­φο­νη­μέ­νη άγρια.

Στις Φι­λιπ­πί­νες οι δια­δη­λώ­τριες στρέ­φο­νταν κατά των νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων πο­λι­τι­κών επι­λο­γών, κατά της κυ­βέρ­νη­σης που δεν έχει τη­ρή­σει τις προ­ε­κλο­γι­κές υπο­σχέ­σεις της να υπάρ­χει έστω «φα­γη­τό στο τρα­πέ­ζι» και δεν δεί­χνει κα­νέ­να σε­βα­σμό στα αν­θρώ­πι­να δι­καιώ­μα­τα, ενώ στην Ινδία κυ­ριαρ­χού­σε το αί­τη­μα για ερ­γα­σια­κά δι­καιώ­μα­τα (κα­λύ­τε­ρες συν­θή­κες δου­λειάς, ίση αμοι­βή σε σχέση με τους άντρες, αντι­με­τώ­πι­ση του φαι­νο­μέ­νου της σε­ξουα­λι­κής πα­ρε­νό­χλη­σης στον χώρο ερ­γα­σί­ας), για την ανε­πάρ­κεια του κρά­τους πρό­νοιας ή  για επι­δό­μα­τα μη­τρό­τη­τας.  

“Η υπο­μο­νή μας στε­ρεύ­ει” φώ­να­ζαν στο Τόκιο, ενώ ακόμα και στη Νότια Κορέα, όπου οι διορ­γα­νώ­τριες εκτι­μού­σαν ότι λόγω της ερ­γα­τι­κής νο­μο­θε­σί­ας δύ­σκο­λα οι γυ­ναί­κες θα συμ­με­τεί­χαν σε απερ­γία, τις εν­θάρ­ρυ­ναν σε έν­δει­ξη αλ­λη­λεγ­γύ­ης με το κί­νη­μα πα­γκο­σμί­ως να φο­ρέ­σουν στη δου­λειά τους συμ­βο­λι­κά για μία ημέρα κόκ­κι­νο χρώμα, το πα­ρα­δο­σια­κό χρώμα της αρι­στε­ράς πα­γκο­σμί­ως.

Ακόμα και στον Κα­να­δά όπου ο πρω­θυ­πουρ­γός Justin Trudeau προ­βάλ­λει αρ­κε­τά “προ­ο­δευ­τι­κός” σε μια σειρά από θέ­μα­τα (πχ ευ­νοϊ­κός απέ­να­ντι στη λο­ατ­κι ατζέ­ντα), οι γυ­ναί­κες που βγή­καν στους δρό­μους στις 8 Μάρτη ζη­τού­σαν εξη­γή­σεις για τις πε­ρί­που 4.000 ιθα­γε­νείς γυ­ναί­κες που έχουν εξα­φα­νι­στεί ή δο­λο­φο­νη­θεί τις τε­λευ­ταί­ες τρεις δε­κα­ε­τί­ες, χωρίς να έχει γίνει καμία σο­βα­ρή έρευ­να σχε­τι­κά με αυτό.

Σε κά­ποιες πο­λι­τεί­ες των ΗΠΑ (Μέ­ρι­λαντ, Β. Κα­ρο­λί­να, Βιρ­τζί­νια) κά­ποια σχο­λεία έμει­ναν κλει­στά λόγω έλ­λει­ψης εκ­παι­δευ­τι­κού προ­σω­πι­κού, καθώς οι εκ­παι­δευ­τι­κοί -γυ­ναί­κες στη συ­ντρι­πτι­κή τους πλειο­ψη­φία- είχαν δη­λώ­σει ότι θα πά­ρουν μέρος στην απερ­γία/κι­νη­το­ποί­η­ση.

Στο Λος Άν­τζε­λες πρω­το­στα­τού­σε το αί­τη­μα για το μι­σθο­δο­τι­κό χάσμα, για τις πε­ρι­κο­πές στις δα­πά­νες για τη δη­μό­σια υγεία και για τη δια­κο­πή χρη­μα­το­δό­τη­σης στα συμ­βου­λευ­τι­κά κέ­ντρα και στις κλι­νι­κές που προ­χω­ρούν σε αμ­βλώ­σεις. Και φυ­σι­κά το αντι­κυ­βερ­νη­τι­κό σύν­θη­μα που κο­ντεύ­ει να γίνει κλα­σι­κό “Stop Trump”, “Στα­μα­τή­στε τον Τραμπ”.

Πέρα από τις συμ­βο­λι­κές ενέρ­γειες, όπως ήταν ο συμ­βο­λι­κός φω­τι­σμός κά­ποιων δη­μό­σιων κτι­ρί­ων (όπως στο Empire State Building) αυτό που μένει, πη­γαί­νει πολύ πιο πέρα από τον συμ­βο­λι­σμό: στο ου­σια­στι­κό γε­γο­νός ότι οι γυ­ναί­κες αντι­λαμ­βά­νο­νται πως η θλίψη, η αγα­νά­κτη­ση ή η οργή τους θα πρέ­πει να με­τα­τρα­πεί σε ορ­γα­νω­μέ­νη δράση αν θέ­λουν να αλ­λά­ξει ρι­ζι­κά η άσχη­μη κα­τά­στα­ση στην οποία δια­βιούν. Και για να γίνει αυτό δεν αρκεί η αμυ­ντι­κή στάση απέ­να­ντι στις κυ­βερ­νη­τι­κές επι­λο­γές όπου γης: Χρειά­ζε­ται μια αντε­πί­θε­ση που θα στρέ­φε­ται συ­νο­λι­κά απέ­να­ντι στο σύ­στη­μα που γεν­νά­ει την κα­τα­πί­ε­σή τους.     

Μια κα­θη­γή­τρια μέσης εκ­παί­δευ­σης στη Ν. Υόρκη το συ­νο­ψί­ζει εξαι­ρε­τι­κά: «Οι εκλο­γές του πε­ρα­σμέ­νου Νο­εμ­βρί­ου με έκα­ναν να συ­νει­δη­το­ποι­ή­σω ότι η ψήφος δεν είναι πλέον αρ­κε­τή».

Και κάπως έτσι κλεί­νε­ται μέσα σε μια φράση όλο αυτό που πάει να γεν­νη­θεί αυτή τη στιγ­μή πα­γκό­σμια.  

argentini_photo_ella_jessel_2.jpg

(Αρ­γε­ντι­νή, φωτό: Ella Jessel)

vrazilia_photograph_handout.jpg

(Βρα­ζι­λία)

dimokratia_makedonias_photograph_pierre_crom_getty_images.jpg

(Δη­μο­κρα­τία της Μα­κε­δο­νί­ας, Pierre Crom, Getty Images)

istanmpoyl_photograph_emrah_gurel_ap_1.jpg

(Ιστα­μπούλ, Emrah Gurel, AP)

nigiria_photograph_handout.jpg

(Νι­γη­ρία)

oyasingkton_ipa_photograph_marvin_recinos_afp_getty_images.jpg

(Ουά­σινγ­κτον, Marvin Recinos, AFP, Getty Images)

yemeni_photograph_yahya_arhab_epa.jpg

(Υε­μέ­νη, Yahya Arhab, EPA)