«Δικαιοσύνη για τον Ναέλ»

Βά­ζο­ντας τις φωνές σε συ­γκε­ντρω­μέ­νους αστυ­νο­μι­κούς, ο Μα­ρουάν, ο οδη­γός ασθε­νο­φό­ρου που έσπευ­σε στο ση­μείο της δο­λο­φο­νί­ας του 17χρο­νου Ναέλ, εξή­γη­σε και πρό­βλε­ψε επι­τό­που τη βίαιη εξέ­γερ­ση -που δεν πε­ριο­ρί­στη­κε στη Να­ντέρ αλλά έβαλε φωτιά σε όλη τη Γαλ­λία. Αυτή η εξέ­γερ­ση ίσως έσωσε και τον Μα­ρουάν, με το κρά­τος να απο­φα­σί­ζει τε­λι­κά να μην προ­χω­ρή­σει μέχρι τι­μω­ρί­ας την δίωξη που του άσκη­σε αρ­χι­κά (και του κό­στι­σε 48 ώρες σε κελί) για αυτήν την «προ­σβο­λή των ορ­γά­νων της τάξης». 

Εν τω με­τα­ξύ είχε κα­ταρ­ρεύ­σει η αρ­χι­κή (και τόσο γνώ­ρι­μη διε­θνώς…) εκ­δο­χή της Αστυ­νο­μί­ας για ανα­γκαίο πυ­ρο­βο­λι­σμό, για άμυνα κλπ, η οποία ανα­πα­ρά­χθη­κε άμεσα και πρό­θυ­μα από όλα τα τη­λε­ο­πτι­κά κα­νά­λια (γνώ­ρι­μο επί­σης…). Μόνο που ένας πε­ρα­στι­κός κα­τέ­γρα­ψε τα πάντα σε βί­ντεο στο κι­νη­τό του και οι χρή­στες κοι­νω­νι­κών δι­κτύ­ων εξα­σφά­λι­σαν ότι αυτό θα κυ­κλο­φο­ρή­σει πα­ντού: Έτσι συ­νε­λή­φθη και διώ­κε­ται ο δο­λο­φό­νος. Είναι τόσα πολλά και τόσο όμοια τα πε­ρι­στα­τι­κά από όταν απο­κτή­θη­κε αυτή η δυ­να­τό­τη­τα «ανε­ξάρ­τη­των πηγών», που θα έπρε­πε να έχει γίνει πλέον σαφές σε όποιον θέλει να το δει: Ποτέ μην εμπι­στεύ­ε­στε αυτά που λέει η Αστυ­νο­μία. 

Στα τη­λε­ο­πτι­κά πάνελ, υπάρ­χουν δη­μο­σιο­γρά­φοι που ακόμα δια­τη­ρούν το ερώ­τη­μα «μα γιατί δεν συμ­μορ­φώ­θη­κε κι έβαλε μπρος το αμάξι να φύγει;», απλά πλέον το διαν­θί­ζουν με την ανα­γκαία δόση «οδύ­νης». Έλα ντε; Γιατί να μην εμπι­στευ­τεί οποιοσ­δή­πο­τε, και ιδιαί­τε­ρα κά­ποιος που το χρώμα του μαρ­τυ­ρά αρα­βι­κή κα­τα­γω­γή, έναν μπά­τσο που χωρίς κα­νέ­να λόγο τρα­βά­ει όπλο και του λέει «θα την φας στο κε­φά­λι»;

«Είναι 17. Για μια άδεια οδή­γη­σης. Θα δείτε τι θα γίνει απόψε». Ο οδη­γός ασθε­νο­φό­ρου Μα­ρουάν δεν διεκ­δι­κεί δάφ­νες βα­θιάς κοι­νω­νι­κο­πο­λι­τι­κής ανά­λυ­σης, αλλά σί­γου­ρα είναι πολύ πιο εύ­στο­χος από τις ερ­μη­νεί­ες του Μα­κρόν. Γιατί ασφα­λώς η εν ψυχρώ εκτέ­λε­ση ενός 17χρο­νου για μια άδεια οδή­γη­σης, μάλ­λον, παί­ζει με­γα­λύ­τε­ρο ρόλο και από το tik-tok που -λέ­ει- διευ­κο­λύ­νει το συ­ντο­νι­σμό και προ­ά­γει τον μι­μη­τι­σμό στις γραμ­μές της βί­αι­ης νε­ο­λαί­ας, και από τα video games τα οποία -λέ­ει- την εξοι­κειώ­νουν με τη βία.   

Μέρες και νύ­χτες ορ­γι­σμέ­νων δια­δη­λώ­σε­ων έχουν οδη­γή­σει σε επι­θέ­σεις με πυ­ρο­τε­χνή­μα­τα σε αστυ­νο­μι­κά τμή­μα­τα με κά­ποια να παίρ­νουν φωτιά, σε πυρ­πο­λή­σεις κά­ποιων δη­μαρ­χεί­ων και με­ρι­κών αυ­το­κι­νή­των, λε­η­λα­σί­ες σε σού­περ­μαρ­κετ και πο­λυ­κα­τα­στή­μα­τα, με την αστυ­νο­μία να έχει ανα­πτύ­ξει πρω­το­φα­νείς σε μέ­γε­θος δυ­νά­μεις στους δρό­μους αλλά πα­ρό­λα αυτά να αδυ­να­τεί να ελέγ­ξει την κα­τά­στα­ση. Οι Αρχές κα­λούν σε απα­γό­ρευ­ση εμπο­ρί­ου βεν­ζί­νης, πυ­ρο­τε­χνη­μά­των και λοι­πών, δια­τά­ζουν την δια­κο­πή κυ­κλο­φο­ρί­ας των δη­μό­σιων συ­γκοι­νω­νιών κ.ο.κ. Ασφα­λώς, η αστυ­νο­μι­κή κα­τα­στο­λή και τραυ­μα­τί­ες προ­κα­λεί και πάρα πολ­λές εκα­το­ντά­δες συλ­λή­ψεις απο­φέ­ρει -με τις ηλι­κί­ες να είναι συ­γκλο­νι­στι­κά μι­κρές: Μέσο όρο στα 17, συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νο­ντας και νε­ό­τε­ρα εφη­βά­κια. 

Ο δι­κη­γό­ρος του δο­λο­φό­νου, που υπο­θέ­του­με ξέρει καλά πώς χει­ρί­ζε­ται το κρά­τος κα­νο­νι­κά τέ­τοιες υπο­θέ­σεις «ορ­γά­νων του», γκρί­νια­ξε στην τη­λε­ό­ρα­ση: Οι βί­αιες δια­δη­λώ­σεις, λέει, είναι η μόνη αιτία που δεν δό­θη­κε δυ­να­τό­τη­τα στον πε­λά­τη του να βγει με εγ­γύ­η­ση. Μάλ­λον έχει δίκιο…

Η δη­μό­σια συ­ζή­τη­ση στρέ­φε­ται γύρω από τις κα­τα­στρο­φές, χά­νο­ντας όλη την ουσία. Όπως γρά­φει ο Τζον Μάλεν από το Πα­ρί­σι: 

«Τα ενη­με­ρω­τι­κά κα­νά­λια άρ­χι­σαν πλέον να προ­σκα­λούν γο­νείς από διά­φο­ρα φτωχά προ­ά­στια, όπως και κοι­νω­νιο­λό­γους. Τους γο­νείς τους ρω­τά­νε “Πώς μπο­ρού­με να απο­φύ­γου­με πε­ρισ­σό­τε­ρα κα­μέ­να αυ­το­κί­νη­τα απόψε;”. Οι κοι­νω­νιο­λό­γοι κα­λού­νται να εξη­γή­σουν πώς ο αθλη­τι­σμός και ο πο­λι­τι­σμός μπο­ρούν να βοη­θή­σουν την πο­λυ­ε­θνι­κή νε­ο­λαία να αι­σθαν­θεί πιο ενταγ­μέ­νη στην κοι­νω­νία. Κα­νείς δεν φαί­νε­ται να ρωτά πώς μπο­ρού­με να στα­μα­τή­σου­με την αστυ­νο­μία από το να προ­χω­ρά σε ρα­τσι­στι­κές εκτε­λέ­σεις, ή τι εκ­παί­δευ­ση είναι αυτή που οδη­γεί τους μπά­τσους να τρα­βά­νε όπλο όταν ζη­τούν άδεια οδή­γη­σης. Ή τι θα κά­νου­με με την τε­ρά­στια φα­σι­στι­κή πα­ρου­σία μέσα στις δυ­νά­μεις της αστυ­νο­μί­ας». 

Η ει­ρω­νεία είναι ότι ο Ναέλ επι­χει­ρού­σε όντως με τον αθλη­τι­σμό «να αι­σθαν­θεί πιο ενταγ­μέ­νος στην κοι­νω­νία». Έπαι­ζε (με θέρμη) ρά­γκ­μπι στους «Πει­ρα­τές της Να­ντέρ», στα πλαί­σια ενός αθλη­τι­κού προ­γράμ­μα­τος που του έδινε και τη δυ­να­τό­τη­τα να σπου­δά­σει (με λι­γό­τε­ρη θέρμη…) ηλε­κτρι­κός, του­λά­χι­στον όσο του επέ­τρε­πε το κυ­νή­γι της επι­βί­ω­σης ως ντε­λι­βε­ράς να τα κάνει όλα αυτά. Αλλά τί­πο­τε από αυτά δεν άλ­λα­ξε ότι «ο αστυ­νο­μι­κός είδε ένα αρα­βι­κό πρό­σω­πο και θέ­λη­σε να του πάρει τη ζωή» (μη­τέ­ρα του Ναέλ), ότι «η αστυ­νο­μι­κή βία είναι κα­θη­με­ρι­νή, ει­δι­κά αν είσαι Μαύ­ρος ή Άρα­βας» (δια­δη­λω­τής), ότι «έχου­με ένα νο­μι­κό και δι­κα­στι­κό σύ­στη­μα που προ­ά­γει την ατι­μω­ρη­σία της αστυ­νο­μί­ας» (δι­κη­γό­ρος της οι­κο­γέ­νειας)… 

Πο­λι­τι­κή

Ο Μα­κρόν αρ­χι­κά χα­ρα­κτή­ρι­σε «ανε­ξή­γη­τη» κι «ασυγ­χώ­ρη­τη» την δο­λο­φο­νία. Όπως ση­μεί­ω­σε εύ­στο­χα αρ­θρο­γρά­φος της Liberation, στις ερ­γα­το­γει­το­νιές ανα­ρω­τιού­νται «από πού κι ως πού ανε­ξή­γη­τη;» (κα­θη­με­ρι­νή αστυ­νο­μι­κή βία), ενώ στην Αστυ­νο­μία ανα­ρω­τιού­νται «από πού κι ως πού ασυγ­χώ­ρη­τη;» (ατι­μω­ρη­σία). Αφού υπο­χρε­ώ­θη­κε να πάρει αυτές τις απο­στά­σεις από τη δο­λο­φο­νία, ο Μα­κρόν ασφα­λώς στη συ­νέ­χεια στρά­φη­κε στο να ζητά «ηρε­μία», ενώ έχει αμο­λύ­σει τον (σκλη­ρό αντι­δρα­στι­κό υπουρ­γό Εσω­τε­ρι­κών) Νταρ­μα­νίν που δη­λώ­νει ότι η αστυ­νο­μία θα δεί­ξει «μη­δε­νι­κή ανοχή», βγά­ζει πύ­ρι­νους λό­γους για τη «Δη­μο­κρα­τία που αμύ­νε­ται», κα­ταγ­γέ­λει «όσους δεν κα­λούν σε ηρε­μία» κ.ο.κ.

Η Μαρίν Λεπέν δη­λώ­νει τη συ­μπά­θειά της στον δο­λο­φό­νο που «στο­χο­ποιεί­ται» (από τον Μα­κρόν, από όσους δη­λώ­νουν την προ­φα­νή ενοχή του κλπ.), ζητά κα­τά­στα­ση έκτα­κτης ανά­γκης και απα­γο­ρεύ­σεις κυ­κλο­φο­ρί­ας, ενώ στέ­κε­ται στο πλευ­ρό των αστυ­νο­μι­κών «συν­δι­κά­των». Αυτά δεν πε­ριο­ρί­ζο­νται μόνο στην υπε­ρά­σπι­ση του «συ­να­δέλ­φου» απέ­να­ντι στις «απα­ρά­δε­κτες» δη­λώ­σεις Μα­κρόν (περί «ανε­ξή­γη­της κι ασυγ­χώ­ρη­της δο­λο­φο­νί­ας»). Δύο με­γά­λα «συν­δι­κά­τα», που εκ­προ­σω­πούν το 50% των αστυ­νο­μι­κών, σε κοινή τους δή­λω­ση γρά­φουν: «Απέ­να­ντι σε αυτές τις ορδές αγρί­ων, δεν αρκεί να κα­λού­με σε ηρε­μία, πρέ­πει να την επι­βά­λου­με…». Οι ενώ­σεις διευ­κρι­νί­ζουν ότι δεν θα προ­χω­ρή­σουν -τώ­ρα- σε δική τους κι­νη­το­ποί­η­ση (διεκ­δί­κη­σης «λυ­μέ­νων χε­ριών») γιατί «τώρα είναι η ώρα της μάχης ενά­ντια σε αυτά τα πα­ρά­σι­τα». Σή­με­ρα, λέει, «οι αστυ­νο­μι­κοί είναι στην πρώτη γραμ­μή του με­τώ­που, γιατί εί­μα­στε σε πό­λε­μο». Μια διευ­κρί­νη­ση (μετά τον σάλο) για «τις δια­στρε­βλώ­σεις που κά­νουν οι πο­λι­τι­κοί σε αυτά που εί­πα­με» και τους «κα­κο­προ­αί­ρε­τους που κά­νουν ότι δεν κα­τα­λα­βαί­νουν», δεν ήταν πολύ κα­λύ­τε­ρη επί της ου­σί­ας…

Στα αρι­στε­ρά, θλι­βε­ρές είναι οι δη­μό­σιες πα­ρεμ­βά­σεις του γ.γ. του ΚΚΓ, Φα­μπιάν Ρου­σέλ, που ζητά «δι­καιο­σύ­νη», παίρ­νει απο­στά­σεις από τις πιο ακραί­ες εκ­δο­χές κα­τα­στο­λής (πχ «απα­γό­ρευ­ση κυ­κλο­φο­ρί­ας») αλλά ανα­γνω­ρί­ζει την ανά­γκη της (προ­τεί­νο­ντας και φί­μω­ση του ίντερ­νετ…), αρ­νεί­ται πει­σμα­τι­κά να κα­τα­δι­κά­σει την Αστυ­νο­μία, ενώ κα­τα­δι­κά­ζει πολύ πιο πρό­θυ­μα και απε­ρί­φρα­στα τη βία των ορ­γι­σμέ­νων δια­δη­λω­τών… 

Πολύ κα­λύ­τε­ρα στέ­κε­ται η Ανυ­πό­τα­κτη Γαλ­λία. Ή πιο σωστά (μιας και η Α.Γ. δεν έχει λει­τουρ­γία κόμ­μα­τος, οπότε «κε­ντρι­κο­πο­λι­τι­κά» υπάρ­χει μόνο μια δέσμη ιδιαί­τε­ρα «θε­σμι­κών» προ­τά­σε­ων της ΚΟ προς την Εθνο­συ­νέ­λευ­ση), καλά στέ­κο­νται διά­φο­ρα στε­λέ­χη της και ο άτυ­πος «ηγέ­της» της, Ζαν Λικ Με­λαν­σόν, που όταν κο­ρυ­φω­νό­ταν η κα­θε­στω­τι­κή πίεση δή­λω­σε: «Τα μα­ντρό­σκυ­λα των ΜΜΕ λένε ότι πρέ­πει να κα­λέ­σου­με σε ηρε­μία. Εμείς κα­λού­με για δι­καιο­σύ­νη!». Δή­λω­ση που τον στο­χο­ποί­η­σε άμεσα ως «εχθρό της Δη­μο­κρα­τί­ας», στο ζο­φε­ρό κλίμα που καλ­λιερ­γεί­ται στη Γαλ­λία τα τε­λευ­ταία χρό­νια ενά­ντια στην Αρι­στε­ρά. 

Το NPA δη­λώ­νει τη στή­ρι­ξή του «σε μια δί­καιη εξέ­γερ­ση» και προ­βά­λει μια λίστα σω­στών αντι­κα­τα­σταλ­τι­κών αι­τη­μά­των (κα­τα­δί­κη των ενό­χων, απο­ζη­μιώ­σεις στις οι­κο­γέ­νειες των θυ­μά­των, αφο­πλι­σμός της Αστυ­νο­μί­ας, επα­να­λει­τουρ­γία των δη­μό­σιων συ­γκοι­νω­νιών, καμιά απα­γό­ρευ­ση κυ­κλο­φο­ρί­ας, απε­λευ­θέ­ρω­ση των συλ­λη­φθέ­ντων των τε­λευ­ταί­ων ημε­ρών, πα­ραί­τη­ση του Νταρ­μα­νίν). 

Αλλά το πιο ση­μα­ντι­κό στοι­χείο που ξε­χω­ρί­ζει στην πα­ρέμ­βα­ση του NPA είναι το κά­λε­σμα για δράση: «Το NPA καλεί τον κόσμο να κι­νη­το­ποι­η­θεί μαζί με τους ορ­γι­σμέ­νους νέους, να συ­γκε­ντρω­θεί μπρο­στά στα δη­μαρ­χεία, αν χρεια­στεί κάθε βράδυ, για να εκ­φρά­σου­με την οργή μας και τα αι­τή­μα­τά μας. Καλεί τις ορ­γα­νώ­σεις του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος, τα συν­δι­κά­τα, τις συλ­λο­γι­κό­τη­τες και τα κόμ­μα­τα να συ­να­ντη­θούν το συ­ντο­μό­τε­ρο δυ­να­τό για να συ­ζη­τή­σουν πώς θα ορ­γα­νώ­σου­με μια κι­νη­το­ποί­η­ση σε έκτα­ση και με μορ­φές που θα ενι­σχύ­σουν τη ση­με­ρι­νή εξέ­γερ­ση, θα απο­δώ­σουν δι­καιο­σύ­νη και θα εξα­πο­λύ­σουν αντε­πί­θε­ση ενά­ντια στην αντι­δη­μο­κρα­τι­κή και αντι­κοι­νω­νι­κή εξου­σία του Μα­κρόν και της κυ­βέρ­νη­σής του».

Η βία των κα­τα­πιε­σμέ­νων

Το ζή­τη­μα των «τυ­φλών» κα­τα­στρο­φών έχει απα­σχο­λή­σει τη συ­ζή­τη­ση -όπως σε κάθε ορ­γι­σμέ­νη εξέ­γερ­ση των πλέον κα­τα­πιε­σμέ­νων. Η συχνά και εύ­λο­γα «αδιά­κρι­τη» βία, λί­γο-πο­λύ ανα­πό­φευ­κτη, δεν είναι λόγος κα­τα­δί­κης τους ως «πα­ρα­νοϊ­κές», με βάση το γνώ­ρι­μο -από τις ΗΠΑ της δε­κα­ε­τί­ας του 1960- μο­τί­βο «μα κα­τα­στρέ­φουν τις ίδιες τους τις γει­το­νιές!». Αξί­ζει να θυ­μό­μα­στε πάντα την υπε­ρά­σπι­ση των «Black Riots» από την Κι­γιάν­γκα Για­μά­τα Τέι­λορ, ως «βίαιη εί­σο­δο των μαύ­ρων μαζών στην πο­λι­τι­κή συ­ζή­τη­ση, που ως τότε τις αντι­με­τώ­πι­ζε ως αό­ρα­τες ή αδιά­φο­ρες». Η ίδια υπεν­θύ­μι­ζε ότι μετά από τα «Black Riots», το κρά­τος έσπευ­σε να δα­πα­νή­σει σε κοι­νω­νι­κές πο­λι­τι­κές όσα δεν είχε ξο­δέ­ψει για χρό­νια ολό­κλη­ρα. Στην πιο πρό­σφα­τη ιστο­ρία, ο Τζον Μάλεν θυ­μί­ζει ότι μετά την βίαιη εξέ­γερ­ση (επί 3 εβδο­μά­δες) των πα­ρι­σι­νών προ­α­στί­ων το 2005 «η άρ­χου­σα τάξη τα­ρά­χθη­κε: μέσα στα επό­με­να λίγα χρό­νια, επεν­δύ­θη­καν 50 δι­σε­κα­τομ­μύ­ρια ευρώ στη βελ­τί­ω­ση της στέ­γα­σης και των δη­μό­σιων υπη­ρε­σιών σε 600 από τις γει­το­νιές που άγ­γι­ξε η εξέ­γερ­ση».

Ασφα­λώς, όπως ση­μειώ­νει ο Μάλεν στο ίδιο άρθρο, «οι βί­αιες εξε­γέρ­σεις είναι σύν­θε­τα φαι­νό­με­να που μπο­ρούν να είναι δύ­σκο­λες και για τον το­πι­κό πλη­θυ­σμό». Το από­σπα­σμα που πα­ρα­θέ­τει είναι εν­δια­φέ­ρον: «Επι­τρο­πές γο­νιών σε πολ­λές φτω­χο­γει­το­νιές κά­νουν έκτα­κτες συ­να­ντή­σεις για να δουν πώς θα προ­στα­τέ­ψουν τη νε­ο­λαία από τις αστυ­νο­μι­κές επι­θέ­σεις και πώς θα εμπο­δί­σουν την οργή να χτυπά τους λά­θους στό­χους (πχ πυρ­πό­λη­ση σχο­λεί­ων σε μια-δυο πό­λεις). Στη γει­το­νιά μου στο Μο­ντρέιγ, η επι­τρο­πή μα­νά­δων πέ­ρα­σε όλο το βράδυ στο δρόμο να συ­ζη­τά με τη νε­ο­λαία». 

Αυτές οι πα­ρεμ­βά­σεις, ακρι­βώς επει­δή προ­έρ­χο­νται μέσα από τις γραμ­μές των κα­τα­πιε­σμέ­νων, έχουν πολύ πιο εμ­φα­νείς ιε­ραρ­χή­σεις: Οι γο­νείς δεν «μα­ζεύ­ουν τα παι­διά σπίτι», όπως ζητά ο Μα­κρόν. Βγαί­νουν κι αυτοί στο δρόμο για να είναι πλάι τους. Έχουν έγνοια να προ­στα­τεύ­σουν τα παι­διά από την βία της αστυ­νο­μί­ας κι όχι να ασχο­λη­θούν με τη δική τους βία. Δεν θέ­λουν να τους πουν να «ηρε­μή­σουν» γε­νι­κά, αλλά να συ­ζη­τή­σουν πού είναι πιο δί­καιο να στρα­φεί η οργή τους. 

Ο Μάλεν θέτει ως κα­τα­κλεί­δα το πραγ­μα­τι­κά ση­μα­ντι­κό ερώ­τη­μα: «Πόσο χει­ρό­τε­ρο θα ήταν αν μπά­τσοι σκο­τώ­ναν τα παι­διά μας και δεν υπήρ­χε αντί­δρα­ση»;

Η Γαλ­λία δεν πλήτ­τει

Η Γαλ­λία δεν πλήτ­τει και ο Μα­κρόν δεν στα­μα­τά να πο­νο­κε­φα­λιά­ζει. Η πρώτη του θη­τεία ση­μα­δεύ­τη­κε νωρίς από το άγριο ξέ­σπα­σμα των Κί­τρι­νων Γι­λέ­κων, της εξέ­γερ­σης της «πε­ρι­φε­ρεια­κής Γαλ­λί­ας» που ζει έξω από τις με­γά­λες πό­λεις. Αφού επι­βί­ω­σε με ένα συν­δυα­σμό πα­ρα­χω­ρή­σε­ων και πρω­το­φα­νούς αγριό­τη­τας κα­τα­στο­λής, μπήκε σε κί­νη­ση το ορ­γα­νω­μέ­νο ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα, με την πρώτη μάχη του Ασφα­λι­στι­κού, που έληξε με την ανα­δί­πλω­ση του Μα­κρόν ενό­ψει της «κοι­νω­νι­κής εκε­χει­ρί­ας» της παν­δη­μί­ας. Η δεύ­τε­ρη θη­τεία του ση­μα­δεύ­τη­κε νωρίς από τη δεύ­τε­ρη μάχη του Ασφα­λι­στι­κού, που εξε­λί­χθη­κε σε μάχη για την ουσία της δη­μο­κρα­τί­ας (μετά την κα­τα­στο­λή και την ενερ­γο­ποί­η­ση του Άρ­θρου 49.3) και συ­γκλό­νι­σε τη Γαλ­λία για 6 μήνες. Στη «σκιά» της σύ­γκρου­σης με τους απερ­γούς, δό­θη­κε μια πολύ  σκλη­ρή κι απο­φα­σι­στι­κή μάχη για το πε­ρι­βάλ­λον (για το νερό, ενά­ντια στα σχέ­δια θη­ριω­δών δε­ξα­με­νών που θα το φυ­λά­νε για αγρο­καλ­λιέρ­γεια), που αντι­με­τω­πί­στη­καν με ένα όργιο κα­τα­στο­λής.

Καθώς η τε­λευ­ταία μέρα δρά­σης των συν­δι­κά­των σή­μα­νε και την λήξη των κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων για τις συ­ντά­ξεις και ο Μα­κρόν σχε­δί­α­ζε την «επι­στρο­φή στην ηρε­μία», ήρθε η φωτιά στα φτωχά προ­ά­στια. Τα δύο μέσα στα οποία κα­τέ­φυ­γε όλα αυτά τα χρό­νια για να αντι­με­τω­πί­σει τις δια­δο­χι­κές προη­γού­με­νες προ­κλή­σεις -ο κρα­τι­κός αυ­ταρ­χι­σμός και ο ρα­τσι­σμός ως βο­λι­κή «αλ­λα­γή ατζέ­ντας»- όπλι­σαν το χέρι του μπά­τσου που σκό­τω­σε το Ναέλ και γύ­ρι­σαν μπού­με­ρανγκ στον «πρό­ε­δρο των πλου­σί­ων», που βλέ­πει για δεύ­τε­ρη φορά μέσα σε λί­γους μήνες (πρώτη μετά την ενερ­γο­ποί­η­ση του 49.3) την Αστυ­νο­μία να χάνει τον έλεγ­χο των δρό­μων.

Η γαλ­λι­κή κοι­νω­νία ασφυ­κτιά. Από τα μπλό­κα στους δα­κτύ­λιους των Κί­τρι­νων Γι­λέ­κων και τις με­γά­λες δια­δο­χι­κές συ­γκε­ντρώ­σεις κατά τις «μέρες δρά­σης» των συν­δι­κά­των, ως τις ση­με­ρι­νές βί­αιες δια­δη­λώ­σεις της πο­λυ­ε­θνι­κής ερ­γα­τι­κής νε­ο­λαί­ας, δεν βρί­σκει τρόπο να νι­κή­σει, αλλά δεν στα­μα­τά να διεκ­δι­κεί να αλ­λά­ξουν τα πράγ­μα­τα. Σε αυτή τη διαρ­κή κρίση κι ανα­στά­τω­ση, οι αντι­στά­σεις «μπο­λιά­ζο­νται» -στη μάχη ενά­ντια στο «49.3», πολ­λοί εντό­πι­σαν τη δύ­να­μη της ορ­γα­νω­μέ­νης ερ­γα­τι­κής δρά­σης να συν­δυά­ζε­ται με την «αγριά­δα» των Κί­τρι­νων Γι­λέ­κων. Οι οι­κο­λο­γι­κές μάχες που αλ­λη­λο­τρο­φο­δο­τή­θη­καν εκεί­νες τις μέρες με τις απερ­γί­ες, η φε­τι­νή φε­μι­νι­στι­κή απερ­γία που λει­τούρ­γη­σε ως ευ­και­ρία συ­νέ­χειας της απερ­για­κής δρά­σης για το ασφα­λι­στι­κό στο κρί­σι­μο κόμβο «7-8 Μάρτη» είναι άλλα πα­ρα­δείγ­μα­τα.

Η ση­με­ρι­νή εξέ­γερ­ση ανή­κει σε αυτή την «αλυ­σί­δα». Όπως ανα­φέ­ρει και το NPA: «Χρεια­ζό­μα­στε κοι­νω­νι­κή δι­καιο­σύ­νη: η οργή που βλέ­που­με σή­με­ρα είναι ταυ­τό­χρο­να η έκ­φρα­ση μιας πολύ βα­θύ­τε­ρης εξέ­γερ­σης, κατά του ρα­τσι­σμού, κατά του στιγ­μα­τι­σμού των αν­θρώ­πων που ζουν στις ερ­γα­τι­κές συ­νοι­κί­ες, κατά των ρα­τσι­στών, κατά της ισλα­μο­φο­βί­ας, κατά της φτώ­χειας που αυ­ξά­νε­ται, ιδιαί­τε­ρα ως απο­τέ­λε­σμα του πλη­θω­ρι­σμού, των χα­μη­λών μι­σθών, της ερ­γα­σια­κής ανα­σφά­λειας, των επι­θέ­σε­ων στην ασφά­λι­ση ανερ­γί­ας, της κα­τα­στρο­φής των δη­μό­σιων υπη­ρε­σιών…»

Η ση­με­ρι­νή εξέ­γερ­ση αξί­ζει κάθε πρω­το­βου­λία αλ­λη­λεγ­γύ­ης και υπο­στή­ρι­ξης. Σαν αυτή που έδει­ξαν στις 9 Απρί­λη, σε ένα προ­ά­στιο του Πα­ρι­σιού, πε­ρί­που 50 ραπέρ, όταν ορ­γά­νω­ναν μια με­γά­λη συ­ναυ­λία για την ενί­σχυ­ση των απερ­για­κών τα­μεί­ων των συν­δι­κά­των. Δυ­στυ­χώς, ως τώρα, τα συν­δι­κά­τα δεί­χνουν να επα­να­λαμ­βά­νουν το λάθος του 2005, όταν άφη­σαν τη νε­ο­λαία των προ­α­στί­ων μόνη της. [Rp: τις μέρες που με­σο­λά­βη­σαν από όταν γρά­φτη­κε και κυ­κλο­φό­ρη­σε στην Ε.Α. αυτό το άρθρο, ένα ευρύ μέ­τω­πο συν­δι­κά­των, κοι­νω­νι­κών συλ­λο­γι­κο­τή­των και ενώ­σε­ων, κομ­μά­των κι ορ­γα­νώ­σε­ων της  Αρι­στε­ράς, έβγα­λε κοινή ανα­κοί­νω­ση που καλεί σε στή­ρι­ξη δια­δη­λώ­σης που είχε προ­γραμ­μα­τι­στεί από αντι­ρα­τσι­στι­κή συλ­λο­γι­κό­τη­τα στις 8 Ιούλη. Πέρα από το πε­ριε­χό­με­νο ή τις ελ­λεί­ψεις του κει­μέ­νου, θα είναι πραγ­μα­τι­κά ση­μα­ντι­κή εί­δη­ση εφό­σον απο­τε­λέ­σει πρώτο βήμα για ορ­γά­νω­ση κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων στή­ρι­ξης και διεύ­ρυν­σης της εξέ­γερ­σης της νε­ο­λαί­ας]

Η ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά οφεί­λει να ερ­γα­στεί προς την ενο­ποί­η­ση αυτής της γε­νι­κευ­μέ­νης οργής, σε έναν γε­νι­κευ­μέ­νο αγώνα «ενά­ντια στον Μα­κρόν και τον κόσμο του», έναν κόσμο που θρέ­φει και την Λεπέν, η οποία και­ρο­φυ­λα­κτεί…

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά