Δημόσια διοίκηση δύο ταχυτήτων

Η επί­ση­μη απο­λο­γη­τι­κή της κυ­βέρ­νη­σης για τη μνη­μο­νια­κή πο­λι­τι­κή στα οι­κο­νο­μι­κά ζη­τή­μα­τα είναι ότι επι­βάλ­λο­νται από τους δα­νει­στές ή από «οι­κο­νο­μι­κές ανα­γκαιό­τη­τες». Όμως, ο μνη­μο­νια­κός της ζήλος επε­κτεί­νε­ται και σε ζη­τή­μα­τα κα­θα­ρά θε­σμι­κά, όπως απο­δει­κνύ­ει το νο­μο­σχέ­διο για τη Δη­μό­σια Διοί­κη­ση που αφορά την επι­λο­γή γε­νι­κών γραμ­μα­τέ­ων, μελών διοι­κη­τι­κών συμ­βου­λί­ων Νο­μι­κών Προ­σώ­πων κ.λπ., προϊ­στα­μέ­νων, αλλά και την αξιο­λό­γη­ση των δη­μο­σί­ων υπαλ­λή­λων.

Κατά την πα­ρου­σί­α­ση του πε­ριε­χο­μέ­νου του νο­μο­σχε­δί­ου από τον Τσί­πρα στο Εθνι­κό Κέ­ντρο Δη­μό­σιας Διοί­κη­σης & Αυ­το­διοί­κη­σης (ΕΚΔΔΑ), τη­ρή­θη­κε από­λυ­τα η πε­πα­τη­μέ­νη των προη­γού­με­νων μνη­μο­νια­κών κυ­βερ­νή­σε­ων: ξορ­κί­ζου­με στα λόγια την υπάρ­χου­σα κα­τά­στα­ση, θε­σμο­θε­τώ­ντας μια «κάστα» επι­τε­λι­κών και «προ­σο­ντού­χων» στε­λε­χών με στε­νές σχέ­σεις εξάρ­τη­σης από τα εκά­στο­τε πο­λι­τι­κά-κυ­βερ­νη­τι­κά επι­τε­λεία. Για τους υπό­λοι­πους υπαλ­λή­λους, από την άλλη, επα­νέρ­χε­ται η «αξιο­λό­γη­ση» από τους ιε­ραρ­χι­κά ανω­τέ­ρους τους, προ­βλέ­πε­ται «συμ­βου­λευ­τι­κή συ­νέ­ντευ­ξη» και κα­θιε­ρώ­νε­ται η «μέ­τρη­ση» της ατο­μι­κής από­δο­σης, ενώ στην Ει­δι­κή Επι­τρο­πή Αξιο­λό­γη­σης, που έχουν δι­καί­ω­μα να προ­σφύ­γουν κα­τα­θέ­το­ντας έν­στα­ση, κα­ταρ­γεί­ται η εκ­προ­σώ­πη­ση αι­ρε­τών από την πλευ­ρά των ερ­γα­ζο­μέ­νων, αφού το νο­μο­σχέ­διο προ­βλέ­πει να πα­ρευ­ρί­σκο­νται ως πα­ρα­τη­ρη­τές, χωρίς δι­καί­ω­μα ψήφου.

Η ομι­λία Τσί­πρα στο ΕΚΔΔΑ πε­ρι­λάμ­βα­νε πολ­λές φορές τη λέξη «εκλε­πτυ­σμέ­νη» για να χα­ρα­κτη­ρί­σει τη μέχρι τώρα κα­τά­στα­ση στε­νής σχέ­σης ορι­σμέ­νων υπαλ­λή­λων και πο­λι­τι­κής ηγε­σί­ας. Μόνο που το νο­μο­σχέ­διο της δικής του κυ­βέρ­νη­σης αντί να εξα­λεί­ψει αυτή τη «συ­νή­θεια», τη θε­σμο­θε­τεί σε πιο χο­ντρο­κομ­μέ­νη εκ­δο­χή!

Οι «προ­σο­ντού­χοι» του Εθνι­κού Μη­τρώ­ου Επι­τε­λι­κών Στε­λε­χών

Για να τα πά­ρου­με με τη σειρά, το πρώτο μέρος του νο­μο­σχε­δί­ου ασχο­λεί­ται με τη σύ­στα­ση Εθνι­κού Μη­τρώ­ου Επι­τε­λι­κών Στε­λε­χών Δη­μό­σιας Διοί­κη­σης, στο οποίο έχουν δι­καί­ω­μα εγ­γρα­φής οι «προ­σο­ντού­χοι» υπάλ­λη­λοι και όσοι έχουν υπη­ρε­τή­σει σε θέ­σεις αυ­ξη­μέ­νης ευ­θύ­νης (γε­νι­κού διευ­θυ­ντή) για κά­ποια χρό­νια (έτσι είναι σε πλε­ο­νε­κτι­κή θέση όσοι πρό­λα­βαν να το­πο­θε­τη­θούν από τις προη­γού­με­νες κυ­βερ­νή­σεις, άρον-άρον, πριν τις εκλο­γές).

Από αυτήν τη δε­ξα­με­νή των «προ­σο­ντού­χων», για λό­γους «αξιο­κρα­τί­ας» υπο­τί­θε­ται, θα επι­λέ­γο­νται από γε­νι­κοί γραμ­μα­τείς υπουρ­γεί­ων και πρό­ε­δροι φο­ρέ­ων του δη­μό­σιου τομέα έως απο­σπα­σμέ­νοι υπάλ­λη­λοι στα πο­λι­τι­κά γρα­φεία των υπουρ­γών, υφυ­πουρ­γών, ανα­πλη­ρω­τών υπουρ­γών κ.λπ. Με αυτό τον τρόπο ωθού­νται όλοι οι υπάλ­λη­λοι να προ­σπα­θή­σουν να βρε­θούν σε πο­λι­τι­κό γρα­φείο, για να έχουν τα οφέλη που απορ­ρέ­ουν από αυτές τις θέ­σεις…

Από την άλλη, η υπο­τι­θέ­με­νη «αξιο­κρα­τία» εξα­ντλεί­ται στην πρό­τα­ση των  επι­κρα­τέ­στε­ρων υπο­ψη­φί­ων από το Εθνι­κό Μη­τρώο, που συ­ντάσ­σει το Ει­δι­κό Συμ­βού­λιο Επι­λο­γής (ΕΣΕ), στο οποίο συμ­με­τέ­χει μέλος του ΑΣΕΠ προσ­δί­δο­ντας -θε­ω­ρη­τι­κά-  επι­στη­μο­νι­κή «αντι­κει­με­νι­κό­τη­τα» και «ου­δε­τε­ρό­τη­τα» στην κρίση. Ωστό­σο, η πε­ρί­φη­μη «δο­μη­μέ­νη συ­νέ­ντευ­ξη» δεν προ­σφέ­ρει καμία εγ­γύ­η­ση αντι­κει­με­νι­κό­τη­τας, όπως και η τε­λι­κή επι­λο­γή που γί­νε­ται από τον υπουρ­γό δεν εξα­σφα­λί­ζει κά­ποιου εί­δους ου­δε­τε­ρό­τη­τα…

Επι­πρό­σθε­τα, προ­βλέ­πε­ται ότι αν κρι­θεί πως στο Εθνι­κό Μη­τρώο Επι­τε­λι­κών Στε­λε­χών δεν υπάρ­χουν υπάλ­λη­λοι του δη­μό­σιου τομέα που πλη­ρούν τις προ­ϋ­πο­θέ­σεις, τότε θα κα­λού­νται στε­λέ­χη του ιδιω­τι­κού τομέα.

Δη­μιουρ­γεί­ται, λοι­πόν, μια ξε­χω­ρι­στή «κάστα» ανώ­τε­ρων υπαλ­λή­λων, για τους οποί­ους το νέο μι­σθο­λό­γιο προ­βλέ­πει και κα­λύ­τε­ρη αμοι­βή. Η δη­μό­σια διοί­κη­ση θα δου­λεύ­ει πλέον με την κάστα αυτή των επι­τε­λι­κών στε­λε­χών και «προ­σο­ντού­χων» υπαλ­λή­λων που θα εναρ­μο­νί­ζουν τη συ­μπε­ρι­φο­ρά τους με τις απαι­τή­σεις της εκά­στο­τε πο­λι­τι­κής ηγε­σί­ας. 

«Αξιο­λό­γη­ση» για τους υπό­λοι­πους

Στο δεύ­τε­ρο μέρος του νο­μο­σχε­δί­ου, όπου πε­ρι­γρά­φε­ται η «αξιο­λό­γη­ση» των υπαλ­λή­λων, η διε­νέρ­γειά της από τους δυο ιε­ραρ­χι­κά ανώ­τε­ρους δε­σμεύ­ει την υπη­ρε­σια­κή στάση του κάθε υπαλ­λή­λου στις όποιες επι­λο­γές των ανω­τέ­ρων του.

Τα κρι­τή­ρια που τί­θε­νται (ατο­μι­κή στο­χο­θε­σία, συ­μπε­ρι­φο­ρά, ικα­νό­τη­τα άσκη­σης πολ­λα­πλών κα­θη­κό­ντων, από­δο­σης και ικα­νό­τη­τα ανα­βάθ­μι­σης του ερ­γα­σια­κού πε­ρι­βάλ­λο­ντος!!!), εντα­τι­κο­ποιούν τις συν­θή­κες ερ­γα­σί­ας (τις οποί­ες μά­λι­στα ζη­τούν από τους υπαλ­λή­λους να τις ανα­βαθ­μί­σουν… ατο­μι­κά), κρί­νουν τον υπάλ­λη­λο ως άτομο κι όχι ως μέρος ενός συ­νό­λου και ως τμήμα μιας κρα­τι­κής δομής που βαί­νει συ­νε­χώς προς χει­ρο­τέ­ρευ­ση σε όλα τα επί­πε­δα, ενώ ο υπάλ­λη­λος, ιδιαί­τε­ρα επί μνη­μο­νί­ων, απα­ξιώ­νε­ται συ­στη­μα­τι­κά. Οι δομές και οι συν­θή­κες δου­λειάς δεν κρί­νο­νται, αλλά μόνο τα «άτομα» ως τέ­τοια. Την ώρα που οι δη­μό­σιες υπη­ρε­σί­ες έχουν εξαι­ρε­τι­κά μειω­μέ­νη χρη­μα­το­δό­τη­ση, ακόμα και τα ανα­λώ­σι­μα υλικά τύπου… στυλό είναι δυ­σεύ­ρε­τα και το Δη­μό­σιο δου­λεύ­ει πια με 5μη­νί­τες, οι ερ­γα­ζό­με­νοι κα­λού­νται να θέ­σουν ατο­μι­κή στο­χο­θε­σία και να κρι­θεί η από­δο­σή τους ανε­ξαρ­τή­τως συν­θη­κών!

Η «συμ­βου­λευ­τι­κή συ­νέ­ντευ­ξη» απο­τε­λεί μέρος της αξιο­λό­γη­σης, διε­νερ­γεί­ται από τον αξιο­λο­γη­τή και είναι πα­σι­φα­νές ότι δεν μπο­ρεί να εγ­γυ­η­θεί αντι­κει­με­νι­κό­τη­τα και ανε­ξαρ­τη­σία από τις σχέ­σεις υπαλ­λή­λου-προϊ­στα­μέ­νου-διευ­θυ­ντή.

Η βαθ­μο­λο­γία από 90 και πάνω απαι­τεί τεκ­μη­ρί­ω­ση, όπως και η βαθ­μο­λο­γία από 60 και κάτω, αλλά η έν­στα­ση που δι­καιού­ται να ασκή­σει ο υπάλ­λη­λος γι’ αυτές τις πε­ρι­πτώ­σεις εξε­τά­ζε­ται από την Ει­δι­κή Επι­τρο­πή Αξιο­λό­γη­σης, που δεν συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νει δι­καί­ω­μα ψήφου από αι­ρε­τούς αντι­προ­σώ­πους των ερ­γα­ζο­μέ­νων.

Βαθ­μο­λο­γι­κή κα­τά­τα­ξη και προ­α­γω­γή

Στο τρίτο και τέ­ταρ­το μέρος του νο­μο­σχε­δί­ου, που ασχο­λεί­ται με τη βαθ­μο­λο­γι­κή κα­τά­τα­ξη των υπαλ­λή­λων και την προ­α­γω­γή τους σε θέ­σεις προϊ­στα­μέ­νων,  επα­νεμ­φα­νί­ζε­ται το κρι­τή­ριο της συ­νέ­ντευ­ξης, η οποία απο­τε­λεί το 20% της συ­νο­λι­κής βαθ­μο­λο­γί­ας προ­κει­μέ­νου να γίνει κά­ποιος προϊ­στά­με­νος τμή­μα­τος, το 25% για να γίνει κά­ποιος διευ­θυ­ντής και το 30% για να γίνει γε­νι­κός διευ­θυ­ντής. Τα τυ­πι­κά προ­σό­ντα λαμ­βά­νουν ίδιο ή και χα­μη­λό­τε­ρο πο­σο­στό της συ­νο­λι­κής βαθ­μο­λο­γί­ας, όπως αντί­στοι­χα και η ερ­γα­σια­κή-διοι­κη­τι­κή εμπει­ρία και η «αξιο­λό­γη­ση». Έτσι, τα υπο­κει­με­νι­κά κρι­τή­ρια της «αξιο­λό­γη­σης» και της συ­νέ­ντευ­ξης βα­ραί­νουν ιδιαί­τε­ρα και, τε­λι­κά, κρί­νουν την τε­λι­κή προ­α­γω­γή.

Τα πε­ριε­χό­με­να αυτού του νο­μο­σχε­δί­ου για τη δη­μό­σια διοί­κη­ση, σε συν­δυα­σμό με το νέο μι­σθο­λό­γιο που προ­βλέ­πει με­γά­λες αυ­ξή­σεις για τους με­τα­κλη­τούς υπαλ­λή­λους και αυ­ξη­μέ­να επι­δό­μα­τα για τις θέ­σεις ευ­θύ­νης, δη­μιουρ­γούν δυο κα­τη­γο­ρί­ες ερ­γα­ζο­μέ­νων στο δη­μό­σιο: τους «προ­σο­ντού­χους» (που οπωσ­δή­πο­τε δεν αρ­κούν τα «προ­σό­ντα» τους, αλλά χρειά­ζε­ται να είναι και δια­τε­θει­μέ­νοι να ικα­νο­ποι­ή­σουν τα αι­τή­μα­τα της πο­λι­τι­κής ηγε­σί­ας και άρα, των ιδιω­τών που την πιέ­ζουν, ώστε να έχουν πι­θα­νό­τη­τες να ανα­βαθ­μι­στούν και να πλη­ρω­θούν κα­λύ­τε­ρα) και τους υπό­λοι­πους, που θα αξιο­λο­γού­νται διαρ­κώς ως άτομα και θα δου­λεύ­ουν σε συν­θή­κες που οι ίδιοι θα οφεί­λουν να βελ­τιώ­νουν, αλ­λιώς θα κρί­νο­νται ανε­παρ­κείς.

Αυτό είναι το «όραμα» της μνη­μο­νια­κής κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ - ΑΝΕΛ για τη δη­μό­σια διοί­κη­ση! Απο­δει­κνύ­ο­ντας έτσι πως ούτε στα θε­σμι­κά ζη­τή­μα­τα θέλει και μπο­ρεί να δια­φο­ρο­ποι­η­θεί στοι­χειω­δώς από τον κυ­ρί­αρ­χο νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό των «θε­σμών» και των αγο­ρών.