Διπλωματία της οικονομίας ή οικονομία της διπλωματίας και άμεση εφαρμογή του μίνιμουμ προγράμματος;

Η από­λυ­τη απα­ξία

Απαι­τούν με λίγα λόγια να πάει στην άκρη το πρό­γραμ­μα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, να πάει στην άκρη ότι έγρα­ψε,εξήγ­γει­λε και υπο­σχέ­θη­κε στον ελ­λη­νι­κό λαό, να πάει στην άκρη η ίδια η ψήφος του λαού αυτού, το δι­καί­ω­μα του να απο­φα­σί­ζει για την τύχη του. Τέ­τοια απα­ξία για απο­φά­σεις μιας ανε­ξάρ­τη­της υπο­τί­θε­ται κρα­τι­κής οντό­τη­τας, δεν έχει ξα­να­συμ­βεί παρά μόνο στην ητ­τη­μέ­νη μετά τον Α΄Πα­γκό­σμιο Πό­λε­μο Γερ­μα­νία, τότε που οι νι­κη­τές της φρι­κτής εκεί­νης ανα­μέ­τρη­σης, με τους απε­χθείς όρους της Συν­θή­κης των Βερ­σαλ­λιών τους οποί­ους επέ­βαλ­λαν, έσπρω­ξαν τον γερ­μα­νι­κό λαό σε μια πα­ρα­τε­τα­μέ­νη λι­τό­τη­τα και ανερ­γία που σε συν­δυα­σμό με το τσα­λα­πά­τη­μα της εθνι­κής του υπε­ρη­φά­νειας και τα λάθη της Αρι­στε­ράς, οδή­γη­σαν μα­κρο­πρό­θε­σμα στην επι­κρά­τη­ση των ναζί και το αι­μα­το­κύ­λι­σμα της Ευ­ρώ­πης.

Από το ση­μείο εκεί­νο όπου ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έθετε κόκ­κι­νες γραμ­μές σε ζη­τή­μα­τα όπως το μο­νο­με­ρές κού­ρε­μα του χρέ­ους, η εξό­φλη­ση του υπό­λοι­που μέ­ρους με ρήτρα ανά­πτυ­ξης, η άμεση κα­τάρ­γη­ση των μνη­μο­νί­ων με πα­ράλ­λη­λη παύση της λι­τό­τη­τας και η πα­ρα­γω­γι­κή ανα­συ­γκρό­τη­ση της χώρας με στα­μά­τη­μα των αι­σχρών ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων που στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα συ­νι­στού­σαν ξε­πού­λη­μα της χώρας, φτά­σα­με στο άλλο άκρο, να μας απει­λούν δη­λα­δή ευ­θέ­ως οι εκ­πρό­σω­ποι των δα­νει­στών μας ότι αν δεν συ­νε­χί­σου­με με τον ίδιο τρόπο, -τον τρόπο που αυτοί επέ­βαλ­λαν, με τα υψη­λό­τα­τα επι­τό­κια εξό­φλη­σης των δα­νεια­κών μας υπο­χρε­ώ­σε­ων ο οποί­ος εξό­ντω­σε στην κυ­ριο­λε­ξία εκα­τομ­μύ­ρια συ­μπο­λί­τες μας, αυ­ξά­νο­ντας πα­ράλ­λη­λα το έλ­λει­μα από το 120% του ΑΕΠ στο 180%-,  να μας κό­ψουν τις χρη­μα­το­δο­τή­σεις. Σαν να μην έχει αλ­λά­ξει τί­πο­τε, σαν να μην έγι­ναν εκλο­γές στη χώρα, σαν να μην εκλέ­χτη­κε μια αρι­στε­ρή κυ­βέρ­νη­ση με συ­γκε­κρι­μέ­νο πρό­γραμ­μα και μά­λι­στα από την συ­ντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία του ελ­λη­νι­κού λαού. Όπως λέει ο ίδιος μας ο λαός θυ­μο­σο­φώ­ντας, «εκεί που μας χρω­στού­σα­νε, μας παίρ­νουν και το βόδι».

Το ερώ­τη­μα είναι γιατί δεν τους απα­ντά­με κι εμείς στον ίδιο τόνο, δη­λα­δή ότι αν αυτοί κό­ψουν τη χρη­μα­το­δό­τη­ση, εμείς θα κά­νου­με στάση πλη­ρω­μών, όπως έκα­ναν άλλες χώρες που ασφυ­κτιού­σαν στις δα­γκά­νες του ΔΝΤ; Όταν απο­φα­σί­ζεις να πας σε δια­πραγ­μα­τεύ­σεις, πη­γαί­νεις βά­ζο­ντας στο τρα­πέ­ζι όλα τα ατού που δια­θέ­τεις και ένα από αυτά σε τε­λι­κή ανά­λυ­ση είναι η έξο­δος από το ευρώ.

Είναι αναμ­φι­σβή­τη­το γε­γο­νός ότι παρά τα χα­μό­γε­λα, τις κο­λα­κεί­ες και τους χα­ριε­ντι­σμούς, δεν έχεις να κά­νεις με ισό­τι­μους εταί­ρους και κα­λο­προ­αί­ρε­τους δια­πραγ­μα­τευ­τές που θα υπο­χω­ρή­σουν «επει­δή θα που­λή­σεις γοη­τεία». Έχεις να κά­νεις με «λύ­κους» που υπε­ρα­σπί­ζο­νται το σύ­στη­μα και τα συμ­φέ­ρο­ντα τους με νύχια και με δό­ντια, κρα­τώ­ντας τη δύ­να­μη των μη­χα­νι­σμών στα χέρια τους και έχο­ντας επι­βάλ­λει τη δική τους νο­μι­μό­τη­τα. Συ­νε­πώς όταν ξε­κι­νάς μια τέ­τοια προ­σπά­θεια, δεν έχεις άλλο τρόπο να κερ­δί­σεις παρά μόνο οδη­γώ­ντας τα πράγ­μα­τα μέχρι την τε­λι­κή συ­νέ­πεια τους, ανα­στα­τώ­νο­ντας δη­λα­δή την τάξη πραγ­μά­των τους.

Η νο­μι­σμα­τι­κή ένωση της Ευ­ρώ­πης ούτως ή άλλως ισορ­ρο­πεί σε ένα τε­ντω­μέ­νο σκοι­νί με όλες τις γνω­στές ανι­σο­μέ­ρειες που πε­ριέ­χει,  με τη γερ­μα­νι­κή αστι­κή τάξη να ηγε­μο­νεύ­ει και τους ευ­ρω­παϊ­κούς λαούς, μη­δε­νός εξαι­ρου­μέ­νου, να δυ­στυ­χούν. Ας εί­μα­στε λοι­πόν εμείς, οι κά­τοι­κοι μιας ασή­μα­ντης οι­κο­νο­μι­κά γω­νιάς της Ευ­ρώ­πης, που θα τα­ρά­ξου­με λι­γά­κι τα πράγ­μα­τα.

Η εσω­τε­ρι­κή συ­ζή­τη­ση

Η εσω­τε­ρι­κή συ­ζή­τη­ση στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ το προη­γού­με­νο διά­στη­μα απο­τύ­πω­σε δύο βα­σι­κές αντι­λή­ψεις:

Η πρώτη ήταν αυτή των ευ­ρω­παϊ­στών, που ισχυ­ρί­ζο­νταν ότι η δια­πραγ­μά­τευ­ση πρέ­πει να γίνει με κάθε τρόπο στα πλαί­σια της ευ­ρω­ζώ­νης, έχο­ντας ως  βα­σι­κό επι­χεί­ρη­μα ότι η δια­πραγ­μα­τευ­τι­κή ικα­νό­τη­τα μιας κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είναι πολύ πιο απο­τε­λε­σμα­τι­κή σε σχέση με αυτή της κυ­βέρ­νη­σης ΝΔ-ΠΑ­ΣΟΚ την οποία εκ­βί­α­ζαν για τα σκάν­δα­λα και τη δια­φθο­ρά και πως απλά και μόνο με την κα­θα­ρό­τη­τα της, οι δυ­να­τό­τη­τες μιας επι­τυ­χούς έκ­βα­σης των δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων είναι κα­το­χυ­ρω­μέ­νες.

Η άλλη άποψη ήταν αυτή της Αρι­στε­ρής Πλατ­φόρ­μας που προ­έ­βαλ­λε την ανα­γκαιό­τη­τα ενός εναλ­λα­κτι­κού σχε­δί­ου, ενός Plan B, καθώς δεν απέ­κλειε την πε­ρί­πτω­ση οι προ­τά­σεις του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να μη γί­νουν απο­δε­κτές και να οδη­γη­θού­με σε μια έξοδο από τη ζώνη του ευρώ.

Είναι αλή­θεια ότι μια τέ­τοια εξέ­λι­ξη δεν οδη­γεί στον πα­ρά­δει­σο, οι πιέ­σεις στην ελ­λη­νι­κή οι­κο­νο­μία θα είναι τρο­μα­κτι­κές. Μπο­ρεί όμως να απο­τε­λέ­σει το έναυ­σμα για απε­λευ­θέ­ρω­ση από τα ασφυ­κτι­κά δεσμά των κα­νο­νι­σμών που έχει επι­βάλ­λει η νο­μι­σμα­τι­κή ένωση, η οποία ψευ­δε­πί­γρα­φα δη­λώ­νει ότι είναι υπέρ της «ελεύ­θε­ρης αγο­ράς» και του «υγιούς αντα­γω­νι­σμού». Η βα­σι­κή θέση άλ­λω­στε του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, όπως προ­ήλ­θε από τα συ­νέ­δρια του, είναι «καμιά θυσία για το ευρώ».

Η σκλη­ρή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα είναι ότι αυτοί που ελέγ­χουν την οι­κο­νο­μία σή­με­ρα, σε μια πε­ρί­ο­δο βα­θιάς κρί­σης, έντο­νων αντα­γω­νι­σμών και συ­νε­χούς απο­στα­θε­ρο­ποί­η­σης των θε­σμών και των ορ­γά­νων που έχουν δη­μιουρ­γή­σει το προη­γού­με­νο διά­στη­μα, δεν είναι δια­τε­θει­μέ­νοι να απο­δε­χθούν οποια­δή­πο­τε πα­ρα­χώ­ρη­ση, ούτε να βοη­θή­σουν κά­ποιες αδύ­να­μες οι­κο­νο­μί­ες  να ανα­πτυ­χθούν και να κα­τα­στούν αυ­τό­μα­τα εν δυ­νά­μει αντα­γω­νι­στι­κές προς τις δικές τους. Κά­ποιοι πρέ­πει να πα­ρά­γουν και κά­ποιοι απλά πρέ­πει να απο­τε­λούν πεδίο αγο­ρών.

Οι Ευ­ρω­παί­οι θε­σμι­κοί πα­ρά­γο­ντες δεν πρό­κει­ται να βοη­θή­σουν την Ελ­λά­δα όχι γιατί τους λεί­πουν τα κε­φά­λαια που απαι­τού­νται γι αυτό, αλλά γιατί μια τέ­τοια ενέρ­γεια εκ μέ­ρους τους θα απο­τε­λού­σε πρό­κρι­μα για άλλες χώρες με απεί­ρως με­γα­λύ­τε­ρο χρέος όπως η Ιτα­λία και η Ισπα­νία, για να απαι­τή­σουν πα­ρό­μοια με­τα­χεί­ρη­ση. Και δεν πρό­κει­ται να τη βοη­θή­σουν επί­σης γιατί αυτό που τους εν­δια­φέ­ρει πρω­τί­στως είναι να συ­νε­χι­στεί η λι­τό­τη­τα και να επε­κτα­θεί και στους υπό­λοι­πους λαούς των ευ­ρω­παϊ­κών χωρών, φορ­τώ­νο­ντας έτσι την κρίση που αυτοί οι ίδιοι δη­μιούρ­γη­σαν στις πλά­τες τους, σαν να πρό­κει­ται για μια «εκ των πραγ­μά­των» επι­βε­βλη­μέ­νη και ανα­πό­φευ­κτη κα­τά­στα­ση στην οποία δεν πρέ­πει να αντι­δρά­σουν. Τα έπί­ση­μα στοι­χεία όμως, σαν αυτά που δη­μο­σιεύ­ει κάθε χρόνο η Credit Suisse,  δεί­χνουν ότι ο πα­γκό­σμιος πλού­τος παρ’ ότι συ­νε­χί­ζει να αυ­ξά­νει, συ­γκε­ντρώ­νε­ται συ­νε­χώς σε όλο και λι­γό­τε­ρα χέρια,  κά­νο­ντας τους πλού­σιους πλου­σιό­τε­ρους και τους φτω­χούς φτω­χό­τε­ρους και ρί­χνο­ντας με αυτόν τον τρόπο τε­ρά­στια στρώ­μα­τα του πα­γκό­σμιου πλη­θυ­σμού στην από­λυ­τη εξα­θλί­ω­ση.

Δεν είναι όμως μόνο οι ξένοι οι­κο­νο­μι­κοί πα­ρά­γο­ντες που επι­θυ­μούν τη ση­με­ρι­νή τάξη πραγ­μά­των. Οι φωνές που ακού­γο­νται στο εσω­τε­ρι­κό όπως εκεί­νη στο δια­δί­κτυο που έλεγε  «Γερά Γε­ρούν», καθώς και άλλες πα­ρό­μοιες, θυ­μί­ζουν από­λυ­τα τις κραυ­γές των μαυ­ρα­γο­ρι­τών της Κα­το­χής που φώ­να­ζαν «Αγά­ντα Ρόμελ», καθ’ ότι όσο προ­έ­λαυ­νε ο Ρόμελ στην Αφρι­κή, τόσο πιο ψηλά κρα­τού­νταν οι τιμές στα προ­ϊ­ό­ντα τους. Στη ση­με­ρι­νή Ελ­λά­δα υπάρ­χουν δυ­στυ­χώς άν­θρω­ποι που στη­ρί­ζουν την υψηλή κερ­δο­φο­ρία των επι­χει­ρή­σε­ων τους στο ευρώ, τη λι­τό­τη­τα και τη δυ­στυ­χία του λαού αυτής της χώρας.

Οι πα­γκό­σμιες επι­πτώ­σεις της νίκης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ

Η άνο­δος στην κυ­βέρ­νη­ση ενός αρι­στε­ρού ρι­ζο­σπα­στι­κού κόμ­μα­τος σαν τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έδωσε πολ­λές ελ­πί­δες και προ­κά­λε­σε ιδιαί­τε­ρο εν­θου­σια­σμό στους ερ­γα­ζό­με­νους σε όλο τον κόσμο. Με αυτην την έν­νοια κου­βα­λά­ει στις πλά­τες του βαρύ φορ­τίο  και το σο­βα­ρό κα­θή­κον να μην απο­τύ­χει σε αυτή την προ­σπά­θεια.

Ο τρό­πος όμως που διά­λε­ξε η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να δια­πραγ­μα­τευ­τεί επι­λέ­γο­ντας να γίνει το παι­γνί­δι στο γή­πε­δο του αντι­πά­λου, κάνει να δια­φαί­νε­ται έντο­να ο κίν­δυ­νος ενός Βα­τερ­λώ ή στην κα­λύ­τε­ρη πε­ρί­πτω­ση μιας οδυ­νη­ρής ήττας με δια­φο­ρά πολ­λών τερ­μά­των. Το πραγ­μα­τι­κό γή­πε­δο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σή­με­ρα δεν είναι τα γρα­φεία των Βρυ­ξελ­λών και των υπό­λοι­πων ευ­ρω­παϊ­κών πρω­τευου­σών αλλά η Που­έρ­τα ντελ Σολ στη Μα­δρί­τη με τους δε­κά­δες  χι­λιά­δες οπα­δούς του Podemos που ανέ­μι­ζαν ση­μαί­ες του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, η πλα­τεία Συ­ντάγ­μα­τος στην Αθήνα, οι δρό­μοι του Πα­ρι­σιού και του Βε­ρο­λί­νου στους οποί­ους διορ­γα­νώ­νο­νται δια­δη­λώ­σεις συ­μπα­ρά­στα­σης στην Ελ­λά­δα, όλοι οι αγω­νι­στι­κοί χώροι των λαών της Ευ­ρώ­πης.

Ακόμη ωστό­σο κι αν υπάρ­χουν επι­φυ­λά­ξεις στον τρόπο που ασκεί τις δια­πραγ­μα­τεύ­σεις, οφεί­λου­με να στη­ρί­ξου­με μέχρι τέ­λους αυτή την κυ­βέρ­νη­ση και πα­ράλ­λη­λα να τη σπρώ­ξου­με να υλο­ποι­ή­σει ότι υπο­σχέ­θη­κε στον ελ­λη­νι­κό λαό. Και είναι σί­γου­ρο ότι ακόμη και σε πε­ρί­πτω­ση απο­τυ­χί­ας των δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων, ούτε οι Ευ­ρω­παί­οι εκ­πρό­σω­ποι των δα­νει­στών και του με­γά­λου κε­φα­λαί­ου θα πε­ρά­σουν αλώ­βη­τοι από αυτή τη δια­δι­κα­σία.

Οφεί­λου­με όμως να το­νί­σου­με και ετού­το: Η κοι­νω­νία ποτέ δεν έκανε τα ιστο­ρι­κά της άλ­μα­τα προς τα εμπρός μέσα από δια­πραγ­μα­τεύ­σεις. Αυτά έγι­ναν με ρή­ξεις, συ­γκρού­σεις, εξε­γέρ­σεις και επα­να­στά­σεις. Είναι ώρα ο ελ­λη­νι­κός λαός και οι υπό­λοι­ποι λαοί της Ευ­ρώ­πης να βγουν στο προ­σκή­νιο και να πά­ρουν τις τύχες τους στα χέρια τους, κα­θο­δη­γού­με­νοι από αρι­στε­ρές- ρι­ζο­σπα­στι­κές δυ­νά­μεις σαν τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Η στή­ρι­ξη των Ευ­ρω­παί­ων ερ­γα­ζο­μέ­νων σή­με­ρα στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, σε μια πο­λι­τι­κή ρήξης με το ευ­ρω­παϊ­κό κα­τε­στη­μέ­νο, είναι στή­ρι­ξη στα δικά τους επί μέ­ρους αι­τή­μα­τα και δι­καιώ­μα­τα και αυτό φαί­νε­ται να έχει αρ­χί­σει να γί­νε­ται ξε­κά­θα­ρο στη συ­νεί­δη­ση τους, πα­ρα­κο­λου­θώ­ντας τις συ­νε­χείς εκ­δη­λώ­σεις συ­μπα­ρά­στα­σης σε όλες τις γω­νιές της Ευ­ρώ­πης. Και ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, όπως εί­πα­με πιο πάνω, από τη μεριά του δεν έχει κα­νέ­να δι­καί­ω­μα να απο­τύ­χει και να απο­γοη­τεύ­σει τό­σους αν­θρώ­πους. Ας επι­λέ­ξει λοι­πόν άμεσα τη σωστή γραμ­μή δια­πραγ­μά­τευ­σης, χρη­σι­μο­ποιώ­ντας στο έπα­κρο το κοι­νω­νι­κό αβα­ντάζ της παλ­λαϊ­κής στή­ρι­ξης που του πα­ρέ­χε­ται. Αλ­λιώς μια δική του απο­τυ­χία στις ση­με­ρι­νές συν­θή­κες, θα είναι πλήγ­μα για όλη την Ευ­ρώ­πη και θα μας πάει πολλά χρό­νια πίσω.