Στην τελική ευθεία προς τις εκλογές, η κυβέρνηση Μητσοτάκη επιβεβαιώνει με τις επιθέσεις της (υγεία, παιδεία, καλλιτέχνες κ.ά.) ότι θα συνεχίσει ως «πολεμική μηχανή» του κεφαλαίου μέχρι τέλους.
Συνδέει την επιβίωσή της με την ικανότητά της να υλοποιεί με αποφασιστικότητα το σύνολο των απαιτήσεων των καπιταλιστών. Απέναντι σε αυτόν τον οδοστρωτήρα και αυτή τη στρατηγική, η παθητική αναμονή της κάλπης και η προσδοκία μιας κοινοβουλευτικής-κυβερνητικής εναλλαγής απέχει μίλια από τις αναγκαίες απαντήσεις.
Αυτή παραμένει η στρατηγική της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης. Ο ΣΥΡΙΖΑ επιλέγει να «κλιμακώσει» με την αποχή από τις ψηφοφορίες στη Βουλή. Πρόκειται για ένα πυροτέχνημα εξίσου ακίνδυνο με την… παρουσία του στις ψηφοφορίες στη Βουλή τα περασμένα 3μιση χρόνια. Αυτή η καρικατούρα «ανένδοτου» αποτελεί στην ουσία μια απολύτως εκλογοκεντρική καμπάνια.
Το ΠΑΣΟΚ, η «πολύφερνη νύφη» των επίδοξων κυβερνήσεων συνεργασίας, αλλά και ο βασικός δεύτερος πόλος μιας πιθανής «προοδευτικής κυβέρνησης», βλέπει σε αυτό το πυροτέχνημα… «ανευθυνότητα», καθώς επιστρατεύει στην τελική ευθεία προς τις κάλπες όλο το λεξιλόγιο της «σοβαρότητας» και των «συναινέσεων».
Με τέτοιες «αντιπολιτεύσεις», δεν προκαλεί έκπληξη που ο Μητσοτάκης συνεχίζει ακάθεκτος τις επιθέσεις του, ενώ το κοινωνικό ζήτημα, οι ανάγκες των εργαζομένων και των «από κάτω», βρίσκονται θαμμένα κάτω από το χαλί στην κεντρική πολιτική συζήτηση.
Για να υπερασπιστούμε τις ζωές μας απέναντι στο μπαράζ επιθέσεων που δεχόμαστε, οφείλουμε να αντιπαρατάξουμε τη δική μας αποφασιστικότητα και να οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας με το ίδιο αίσθημα «κατεπείγοντος» με το οποίο εξαπολύει τις επιθέσεις της η κυβέρνηση της Δεξιάς.
Οι κινητοποιήσεις διαρκείας των καλλιτεχνών δείχνουν το δρόμο σε όλους μας. Οι εντυπωσιακές παν-καλλιτεχνικές κινητοποιήσεις που ένωσαν στο δρόμο όλους τους ανθρώπους του χώρου, ο κοινός αγώνας των σπουδαστών-στριών των καλλιτεχνικών σχολών και των εργαζομένων στον κλάδο, οι ακτιβισμοί, οι απεργίες, το μπαράζ καταλήψεων θεάτρων που παίρνει όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις αποτελούν ένα κάλεσμα αγώνα προς όλους κι όλες μας. Οι ελιγμοί της κυβέρνησης και οι μικρές ρωγμές που εμφανίστηκαν υπενθυμίζουν ποιος είναι ο αντίπαλος που υπολογίζουν και ποια είναι η μόνη μέθοδος που μπορεί να τους βάλει φρένο.
Η μαχητικότητα που έδειξε ο κόσμος του πολιτισμού χρειάζεται να «μεταλαμπαδευτεί» και σε άλλους κλάδους. Η απεργία των εκπαιδευτικών πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στις 15 Φλεβάρη, ενάντια στην ατομική αξιολόγηση και την επιστροφή του «επιθεωρητισμού», οφείλει να γίνει αντιληπτή ως αφετηρία. Η απεργία της ΠΟΕΔΗΝ στα νοσοκομεία στις 22 Φλεβάρη, χρειάζεται να προετοιμαστεί από τις δυνάμεις της συνδικαλιστικής Αριστεράς με σοβαρότητα, ευρύτητα και μαχητικότητα -στα χνάρια των μαζικών κινητοποιήσεων σε Ρέθυμνο και Ιεράπετρα, που προσέφεραν ένα «υπόδειγμα» πλατιάς κινητοποίησης γύρω από την υπεράσπιση των νοσοκομείων.
Η επιτυχία αυτών των απεργιών, η συνέχειά τους και η γενίκευση των εργατικών αγώνων, αποτελεί ένα μονόδρομο για να επαναφέρουμε εμείς οι ίδιοι το κοινωνικό ζήτημα στο επίκεντρο, να σπάσουμε την καταθλιπτική συναίνεση της κεντρικής πολιτικής σκηνής, να καταφέρουμε να σταματήσουμε το πρόγραμμα Μητσοτάκη.
Σύμμαχος σε αυτή την προσπάθεια είναι τα μηνύματα από το εξωτερικό. Οι εκπαιδευτικοί στην Πορτογαλία, με την συγκλονιστική απεργία διαρκείας δείχνουν το δρόμο της κλιμάκωσης στους συναδέλφους τους εδώ.
Το πολύμηνο απεργιακό κύμα στη Βρετανία, όχι μόνο δεν υποχωρεί, αλλά εμπλέκει όλο και περισσότερους κλάδους που διευρύνουν το εργατικό μέτωπο, καταγράφοντας ρεκόρ δεκαετιών. Απέναντι σε μια σκληρή δεξιά κυβέρνηση και μια ακόμα πιο καταθλιπτική συναίνεση (με τους Εργατικούς να αρνούνται να στηρίξουν τις απεργίες έστω και δημαγωγικά), οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες έχουν κατορθώσει να διατηρήσουν το κοινωνικό ζήτημα στο επίκεντρο όλης της δημόσιας συζήτησης και να ανεβάσουν τον πήχη των προσδοκιών/απαιτήσεων της εργατικής τάξης.
Το εργατικό κίνημα στη Γαλλία προσφέρει (όπως πάντα…) το πιο προωθημένο παράδειγμα αυτή τη στιγμή, με την μεγάλη απεργιακή μάχη ενάντια στην επίθεση του Μακρόν στο συνταξιοδοτικό σύστημα. Η αποφασιστικότητα με την οποία η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων στέκεται ενάντια στην αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης από τα 62 στα 64, επαναφέρει στη συζήτηση «το δικαίωμα σε μια χαρούμενη ζωή» -που σε άλλες χώρες που περάσαμε από πιο σκληρές ήττες πασχίζουν να μας κάνουν να το ξεχάσουμε οριστικά. Οι κυλιόμενες απεργίες, οι συνελεύσεις, οι δράσεις κοινωνικής αλληλεγγύης που θυμίζουν εμβρυακά τις δυνατότητες του «εργατικού ελέγχου», η κινητοποίηση μαθητών-φοιτητών πλάι στα συνδικάτα «για τους γονείς μας και για το μέλλον μας», η ανταπόκριση των συνδικαλιστικών ηγεσιών στην πίεση της βάσης -όταν αυτή κινητοποιείται σε μεγέθη που κάνουν σαφή την «εντολή» της, είναι δείγματα της γαλλικής «τεχνογνωσίας» που έχει καθυστερήσει τη νεοφιλελεύθερη επίθεση εκεί περισσότερο από κάθε άλλη χώρα. Καθώς εκεί ο αγώνας είναι ο πιο προωθημένος, το ίδιο ισχύει και για τον διάλογο γύρω από την αναγκαία κλιμάκωσή που υπενθυμίζει πώς πηγαίνει κανείς σε μάχη όταν φιλοδοξεί να νικήσει.
Τίποτε δεν εμποδίζει την «απεργιακή άνοιξη» να εξαπλωθεί και στη χώρα μας. Στην ήσυχη Δανία, που έχει τελειοποιήσει και θεσμοθετήσει την τέχνη της κοινωνικής ειρήνης (με τους «κοινωνικούς εταίρους» να υπογράφουν περιοδικά πολυετείς συμβάσεις στη διάρκεια των οποίων απαγορεύεται η απεργιακή δράση), η κοινωνική πραγματικότητα, δηλαδή το ασυμβίβαστο μεταξύ των εργοδοτικών-κρατικών επιδιώξεων και η συσσωρευμένη οργή των εργαζομένων για την καθημερινότητά τους, σπρώχνει προς το ενδεχόμενο γενικής απεργίας στον ιδιωτικό τομέα τον Μάρτη (όταν λήγει η τρέχουσα ΣΣΕ), που αν τελικά συμβεί θα είναι η πρώτη μετά το 1998!
Το μήνυμα είναι καθαρό και έρχεται από παντού -καθώς τα προβλήματα και οι επιθέσεις είναι κοινά. Απέναντι στη νεοφιλελεύθερη συναίνεση εντός των κοινοβουλίων, ξεσπάνε μαζικοί αγώνες ενάντια σε κυβερνήσεις κάθε «χρώματος», δεξιού στη Βρετανία, «προοδευτικού» στην Ιβηρική, «ακροκεντρώου» στη Γαλλία, «ευρείας συναίνεσης» στη Δανία κ.ο.κ. Η κλιμάκωση της εργατικής-απεργιακής δράσης αποτελεί επιτακτική ανάγκη και μονόδρομο για την υπεράσπιση των ταξικών συμφερόντων μας. Γίνεται συνείδηση εκατομμυρίων ανθρώπων πανευρωπαϊκά ότι στις απεργίες βρίσκεται η δύναμή μας! Με αυτή τη συνείδηση οφείλει να παρέμβει η Αριστερά, στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, στα σχολεία και στις σχολές.
Ο προσανατολισμός αυτός οφείλει να «σημαδέψει» την παρατεταμένη προεκλογική περίοδο από τη σκοπιά των εργαζομένων. Για να ανατρέψουμε τις πολιτικές του Μητσοτάκη, να τον «αχρηστεύσουμε» ως αποτελεσματικό πολιτικό εργαλείο για τους καπιταλιστές, να σπάσουμε τον εγκλωβισμό των λαϊκών προσδοκιών στον ασφυκτικά στενό κορσέ του «προοδευτισμού», να ενισχύσουμε τους πονοκεφάλους των επιτελείων για την «κυβερνησιμότητα» της επόμενης μέρας. Αυτός θα είναι και ο καλύτερος τρόπος να συνεχίσουμε από καλύτερες θέσεις τον αγώνα και την «επόμενη μέρα», απέναντι σε ό,τι κυβέρνηση κι αν προκύψει.
