Η γενοκτονία στη Γάζα εξελίσσεται σε όλο και σκοτεινότερη κατεύθυνση. Τα «κέντρα διανομής βοήθειας» που έστησε ο Ισραηλινός Στρατός από κοινού με αμερικανικές εταιρίες σεκιούριτι και ένα σκιώδες «ανθρωπιστικό ίδρυμα» από το οποίο αποχώρησε καταγγέλοντας ακόμα και ο άνθρωπος που είχε επιλεχθεί ως CEO του, αποτελούν μνημείο απανθρωπιάς.
Λειτουργούν ως παγίδες θανάτου, με καθημερινές δολοφονίες Παλαιστινίων γύρω τους. Αποτελούν μηχανισμούς ταπείνωσης, στοιβάζοντας σε κλουβιά τους πεινασμένους που δίκαια επιτίθενται στους φρουρούς και αρπάζουν ό,τι μπορούν για τους ίδιους και τις οικογένειές τους. Στήθηκαν για τον μελλοντικό εκτοπισμό των Παλαιστινίων από τη Γάζα, επιχειρώντας να τους «τραβήξουν» στις ακτές και στα νοτιοδυτικά σύνορά της.
Καθώς γράφονταν αυτές οι γραμμές, εξελίσσονταν διαπραγματεύσεις για μια κατάπαυση του πυρός με το περιεχόμενό της να αλλάζει κάθε φορά που ο Γουίτκοφ μιλά με τους Ισραηλινούς, ενώ η Παλαιστινιακή Αντίσταση επιμένει σε κάποιες κρίσιμες εγγυήσεις για την ανακούφιση του λαού της Γάζας αλλά και την τήρηση της διάρκειάς της. Ένα προσωρινό φρένο ίσως κριθεί χρήσιμο στο κλίμα διεθνούς απομόνωσης του Ισραήλ και ρητορικών μετατοπίσεων των κρατικών ηγεσιών, που σέρνουν απρόθυμα τα πόδια τους προς πιθανά μέτρα και θα ήθελαν μια διέξοδο. Αλλά δεν χωράει κανένα περιθώριο εφησυχασμού. Τώρα είναι η ώρα που το διεθνές κίνημα πρέπει να κλιμακώσει για να επιβάλει τη μετατροπή των λόγων σε πράξεις.
Η απανθρωπιά στη Γάζα «μολύνει» το διεθνές κλίμα. Αμερικάνος γερουσιαστής αναρωτιέται αν η Γκρέτα Τούνμπεργκ (που επιβιβάστηκε στο πλοιάριο που θα κινηθεί προς τη Γάζα) «ξέρει κολύμπι». Αυτή είναι η επικοινωνιακή κορυφή του παγόβουνου του σκοταδιού που θα απλωθεί αν επιτραπεί στους Νετανιάχου να εγκληματούν ατιμώρητοι, υψώνοντας το μεσαίο δάχτυλο στον υπόλοιπο πλανήτη. Οι Παλαιστίνιοι που αγωνίζονται να αποτρέψουν τη φρίκη που τους περιμένει, πολεμούν για όλους μας. Η παγκόσμια μάχη για τη Γάζα, η «κόκκινη γραμμή» της ανθρωπότητας ενάντια στην κανονικοποίηση και την ανοχή σε αυτά τα εγκλήματα, είναι μια μάχη που αφορά τον κόσμο στον οποίο θα ζήσουμε.
Στην εποχή της ανόδου του μιλιταρισμού, του γενικευμένου επανεξοπλισμού, των εκκλήσεων να μπει τέλος στην «τρυφηλότητα» και την «ενσυναίσθηση» προκειμένου να αναβιώσει «το ήθος του πολεμιστή» και η κουλτούρα του στρατώνα, και της επακόλουθης ανόδου της ακροδεξιάς, αυτός ο κόσμος μπορεί να αποδειχθεί σκοτεινός κι επικίνδυνος για την κοινωνική πλειοψηφία.
Η αιφνιδιαστική σύρραξη της Ινδίας με το Πακιστάν προειδοποιεί ότι αυτή η απειλή είναι πιο κοντά από ό,τι μπορεί να φανταζόμαστε και προσφέρει πολύτιμα συμπεράσματα που αφορούν όλους κι όλες μας, όσο μακριά κι αν (πιστεύουμε ότι) είμαστε από την Ινδική Χερσόνησο.
Απάντηση σε αυτές τις προοπτικές δεν αποτελεί η… Pax Trumpista, η «τραμπική ειρήνη». Στην Ουκρανία, ο Τραμπ εργάζεται για το διαμελισμό μιας φτωχής χώρας ανάμεσα σε ισχυρούς ιμπεριαλισμούς. Στην περιοδεία του στον Κόλπο, έδειξε ότι παίρνει αποφάσεις μεταξύ πολέμου και ειρήνης, ανάλογα με το ποιος «κέρδισε το αυτί του Αυτοκράτορα». Στο Ιράν, επιδιώκει «ειρήνη με το πιστόλι στο κρόταφο» και απειλεί με πόλεμο. Με όλες τις προσπάθειες να λογοδοτούν στην αναδιάταξη του αμερικανικού ιμπεριαλισμού για μια ενδεχόμενη αναμέτρηση με την Κίνα.
Η Σύνοδος του ΝΑΤΟ θα λειτουργήσει ως υπενθύμιση της απειλής που αποτελούν οι «δυτικές» ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Θα διαπιστώσουμε τα πράγματα που χωρίζουν τους Συμμάχους, αλλά θα διαπιστώσουμε και επιδιώξεις που μπορεί ακόμα να τους ενώνουν. Οι υπαρκτές διαφορές και η κρίση συνοχής που προκαλεί ο Τραμπ, δεν αλλάζουν τη μεγάλη εικόνα: Πρόκειται για μια λυκοσυμμαχία καθαρμάτων που συμφωνούν στην ανάγκη εξοπλισμού τους.
Το ReArm Europe έχει δρομολογηθεί και η Ευρώπη «ντύνεται στα χακί», μια εξέλιξη εξίσου αντιδραστική είτε συμβεί σε νατοϊκό πλαίσιο είτε στο όνομα της αυτόνομης δράσης του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού. Αυτή η κολοσσιαία μεταφορά πόρων στην πολεμική βιομηχανία, στρώνει το δρόμο στον πόλεμο, αλλά και σε ένα νέο κύκλο χρέους και λιτότητας για τα εργατικά στρώματα.
Στην Ελλάδα, που πρωτοπόρησε στην εξοπλιστική κούρσα πριν καν γίνει «της μόδας», έχουμε πικρή εμπειρία αυτής της πραγματικότητας. Δύο χρόνια μετά το έγκλημα στα Τέμπη, ο δημόσιος και ασφαλής σιδηρόδρομος απουσιάζει από την ατζέντα, ενώ οι επενδύσεις στρέφονται στα «κίνητρα» στην πολεμική βιομηχανία. Τα νοσοκομεία στενάζουν από έλλειψη εξοπλισμού που μπορεί να σώσει ζωές, αλλά χρήματα υπάρχουν για τα «εργαλεία» που φτιάχνονται για να τις αφαιρούν. Στις δημοτικές υπηρεσίες και αλλού, ούτε λόγος δεν γίνεται για προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, ενώ καταστρώνονται φιλόδοξα σχέδια για τη στελέχωση και τον εκσυγχρονισμό των ενόπλων δυνάμεων. Χρόνια μετά την «έξοδο» από τα μνημόνια, ο 13ος και ο 14ος μισθός στο Δημόσιο αντιμετωπίζονται ως «δημοσιονομικό βάρος» για την κυβέρνηση, που αποδεικνύεται γαλαντόμα στις αυξήσεις των μισθών ακόμα και των… φοιτητών των στρατιωτικών σχολών. Η κυβέρνηση επιτίθεται στα σχολεία και στα πανεπιστήμια, θέλοντας να πατάξει την «απειθαρχία». Για να μπορέσει να στείλει τη νεολαία σε… στρατιωτικά καμπ και τους στρατολόγους στα σχολεία να ψαρεύουν μελλοντικούς επαγγελματίες οπλίτες. Για να μπορέσει να συνδέσει τα πανεπιστήμια με την στρατιωτική έρευνα, πετώντας στα σκουπίδια «άχρηστους» τομείς όπως οι κοινωνικές επιστήμες, οι σπουδές Φύλου κ.ο.κ.
Η κυβέρνηση ανταποκρίνεται πρόθυμα στα «σινιάλα» του Τραμπ, πλειοδοτώντας στην ανάγκη αύξησης των εξοπλισμών και ποντάροντας στις αμερικανικές εξορυκτικές για να εδραιωθεί στην Ανατολική Μεσόγειο. Χρησιμοποιώντας τη στρατηγική θέση της Αλεξανδρούπολης και της Σούδας για να πλασαριστεί ως κορυφαίος «κόμβος» στο ανατολικό άκρο του ευρωατλαντισμού και τη στρατηγική θέση των λιμανιών της για να πλασαριστεί ως κρίσιμος κόμβος του διαδρόμου σύνδεσης Ινδίας-Ευρώπης. Αυτές οι προοπτικές έχουν συνδεθεί με τη στρατηγική συμμαχία με το Κράτος του Ισραήλ, που εξελίσσεται σε μια τεράστια κηλίδα ντροπής, με την Ελλάδα να βρίσκεται ανάμεσα στους «τελευταίους φίλους» της κυβέρνησης Νετανιάχου.
Στα 10 χρόνια από το 2015, αξίζει να θυμόμαστε ότι όλες οι πτυχές αυτής της αντιδραστικής κατεύθυνσης, εμπεδώθηκαν στην Ελλάδα από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα. Η υπενθύμιση αφορά την αναξιοπιστία και τα όρια των κοινοβουλευτικών κεντροαριστερών αντιπολιτεύσεων απέναντι σε αυτές τις επιλογές.
Η ανατροπή τους είναι υπόθεση του κινήματος και της ριζοσπαστικής-αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Που οφείλει να «μπολιάσει» τους κοινωνικούς αγώνες με την αντιπολεμική αντίρρηση: Χρήματα για τις ανάγκες μας, όχι για εξοπλισμούς! Που οφείλει επίσης να ανοίξει την συζήτηση για την πάλη ενάντια στις πολεμικές ετοιμασίες και την απειλή του μιλιταρισμού για τα δημοκρατικά δικαιώματα, όπως θα κάνει το φετινό Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ αλλά και το camping Resist Reclaim Revolt. Αυτή η δράση έχει φυσικά στο κέντρο της την Παλαιστίνη. Οι μεγάλες διαδηλώσεις του τελευταίου διαστήματος, οι πυκνές δράσεις ενάντια σε όψεις της ελληνοϊσραηλινής συνεργασίας, η στήριξη στην «Πορεία στη Γάζα» πρέπει να αποτελέσουν βήματα κλιμάκωσης της πάλης για διακοπή κάθε σχέσης με το Κράτος του Ισραήλ.
στην εποχη που σκοτεινοί άνεμοι σηκώνονται απειλητικά διεθνώς, «στην Γάζα χτυπάει του κόσμου η καρδιά…».
