Η κυβέρνηση τα δίνει όλα για να αποδείξει ότι μπορεί να επιβάλει τη μνημονιακή σταθερότητα. Για να κλείσει τη δεύτερη αξιολόγηση, για να πάρει τη «δόση» και να συνεχίσει προς τον επόμενο κάβο. Ο μόνος δρόμος που της έχει απομείνει ανοιχτός είναι να αποδείξει ότι είναι η... μνημονιακότερη των μνημονιακών.
Στέλνει την Αχτσιόγλου στις διαπραγματεύσεις με το κουαρτέτο, με σημείο αφετηρίας στο σφαγείο των εργασιακών το νεοφιλελεύθερο μανιφέστο της «επιτροπής σοφών» και χωρίς τους παλιομοδίτικους περιορισμούς των, τάχα μου, «κόκκινων γραμμών». Ετοιμάζει τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς κατοικιών για τα χρέη των λαϊκών νοικοκυριών, ενώ ταυτόχρονα συμφωνεί να χαρίσει δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ στις χρεωμένες μεγαλοεπιχειρήσεις. Παρουσιάζει Προϋπολογισμό του 2017 με πρόσθετους φόρους (2,5 δισ.), πρόσθετες περικοπές (1,5 δισ.) και γρήγορες ιδιωτικοποιήσεις (2 δισ.).
Σε αυτόν τον νεοφιλελεύθερο μνημονιακό κατήφορο, η ηγετική ομάδα Τσίπρα στον ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να κρατηθεί από την ελπίδα ότι θα πάρει αύριο «κάτι» για το χρέος. Όμως η ελπίδα είναι τζούφια: οι δανειστές συζητούν (αν συζητούν, πλέον, μέσα στις ανατροπές που συγκλονίζουν τη διεθνή σκηνή) μόνον για «φτιασιδώματα». Όπως η μετατροπή των επιτοκίων από κυμαινόμενα σε σταθερά και η «μεταφορά» κάποιων πληρωμών αργότερα μέσα στο χρονοδιάγραμμα εξόφλησης, που κατά τα άλλα θα πρέπει να τηρηθεί στο ακέραιο. Πρόκειται για πενιχρά φιλοδωρήματα προς τον Τσίπρα, κατάλληλα μόνο για επικοινωνιακή χρήση προκειμένου να αποφύγει ή να αναστείλει έναν «ξαφνικό θάνατο» της κυβέρνησής του.
Σε αυτή την πραγματική βάση, όλοι γνωρίζουν ότι η πολιτική κρίση εξακολουθεί να είναι εδώ, βαθιά απειλητική. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσονται τα σενάρια για τον «αρραβώνα» του ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ (ως όλου, πλέον, και όχι ως τμήματα), με προξενητές τους Λαλιώτη-Σπίρτζη. Πέρα από τη διαπίστωση ότι μια τέτοια «διεύρυνση» του κυβερνητικού στρατοπέδου δεν δημιουργεί και μεγάλη αισιοδοξία μπροστά στις θύελλες που έρχονται, τίθεται και ένα νέο ερώτημα: πρόκειται για σχέδια (επί χάρτου...) για την ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ ή, αντίθετα, για σχέδια (πάντα επί χάρτου) για την ενίσχυση των προοπτικών του ΠΑΣΟΚ στη μετα-ΣΥΡΙΖΑ εποχή; Μωραίνει Κύριος...
Για τους αγωνιστές-τριες της Αριστεράς και του κινήματος, τίθεται με σαφήνεια ένα καθήκον: της σκληρής αντίστασης, της πάλης για να εμποδιστούν, για να ανατραπούν, οι νεοφιλελεύθερες αντιμεταρρυθμίσεις των μνημονίων, αρχίζοντας με τις απεργίες στις 24 Νοέμβρη και στις 8 Δεκέμβρη. Στα εργασιακά, στο ασφαλιστικό, στην αντίσταση στους πλειστηριασμούς και στη φοροκαταιγίδα, θα διαμορφωθούν οι νέοι συσχετισμοί, το νέο πολιτικό τοπίο που αναμφίβολα θα διαδεχθεί τη σημερινή σήψη. Με μεγάλο ερώτημα το ποια θα είναι η θέση και η δύναμη της πραγματικά ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Αυτή η πάλη δημιουργεί το καλύτερο έδαφος για να αντιμετωπίσουμε τους ακραιφνείς και αδίστακτους νεοφιλελεύθερους του Κυριάκου Μητσοτάκη (με ή χωρίς τις «ενισχύσεις» τύπου Στ. Θεοδωράκη και Ευαγγ. Βενιζέλου...). Που αδημονούν να βαδίσουν πάνω στο κόκκινο χαλί που τους στρώνει ο Τσίπρας, αναλαμβάνοντας ξανά το κυβερνητικό τιμόνι.
Αυτή η πάλη δημιουργεί, επίσης, το καλύτερο έδαφος για την αντιμετώπιση του οποιουδήποτε ελιγμού «διεύρυνσης» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Η σκληρή λιτότητα, η μνημονιακή νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα, εξακολουθεί να είναι ένα ενεργό κοινωνικό ρήγμα που ανά πάσα στιγμή μπορεί να δώσει ξανά πολιτικούς «σεισμούς» μεγάλης κλίμακας. Ο κόσμος των αγώνων, ο κόσμος της ριζοσπαστικής Αριστεράς, δεν έχει πει ακόμα την τελευταία του λέξη...
