Η πολύμορφη κρίση στην ΕΕ επιμένει. Μετά τον Κάμερον, το χαστούκι του ιταλικού δημοψηφίσματος οδήγησε τον άλλοτε «αστέρα» των ευρωσοσιαλιστών, Μ. Ρέντσι, σε ταπεινωτική παραίτηση, ενώ εκκρεμεί η διάσωση των ιταλικών τραπεζών που μπορεί να πυροδοτήσει νέα κύματα διεθνούς αναταραχής.
Ο συνοδοιπόρος του Ρέντσι και σύμμαχος του Τσίπρα, Φ. Ολάντ, αποχωρεί και αυτός από τη γαλλική προεδρία μέσα σε καθολική απαξίωση, χωρίς καν να διεκδικεί την επανεκλογή του.
Απέναντι στην άνοδο των «τεράτων» της λαϊκίστικης ακροδεξιάς (που ευτυχώς δεν βρέθηκαν στο τιμόνι της Αυστρίας), η υπεράσπιση του «ευρωπαϊσμού» και της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης επαφίεται πλέον στην Α. Μέρκελ (!), που προβάλλεται από τα κυρίαρχα ΜΜΕ ως «φάρος προοδευτικότητας».
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον οικονομικών και πολιτικών αδιεξόδων, η κυβέρνηση θριαμβολογεί και ανακηρύσσει «εθνική επιτυχία» τις «ευκολίες πληρωμής» του χρέους, με στόχο τα περιορισμένα αποτελέσματα της ρύθμισης που αποφάσισε το τελευταίο Eurogroup να αποδώσουν κάπου... στο 2060.
Εφόσον βέβαια τηρηθούν τα «αιματοβαμμένα» πλεονάσματα 3,5% από το 2018 και για αρκετά χρόνια μετά, πράγμα που σημαίνει διαιώνιση της λιτότητας, μονιμοποίηση του δημοσιονομικού κόφτη (κατόπιν πρότασης του Ευ. Τσακαλώτου) και μια σειρά σκληρών μέτρων (νέα περικοπή συντάξεων, μείωση αφορολογήτου ζητά επίμονα το ΔΝΤ) που μένουν να οριστικοποιηθούν. Το Μνημόνιο 4 είναι ήδη προ των πυλών.
Επιπλέον, παρά τα «δηλητηριασμένα δώρα» των Βρυξελλών, η β’ αξιολόγηση ακόμα εκκρεμεί, με την κυβέρνηση να είναι έτοιμη να υπογράψει την εμβάθυνση της εργασιακής κόλασης που έχουν δημιουργήσει οι αντεργατικές ανατροπές των μνημονίων, με αντάλλαγμα την παραμονή στις κυβερνητικές καρέκλες, όσο περισσότερο γίνεται.
Φαίνεται όμως ότι η ισοπέδωση των εργασιακών δικαιωμάτων και η περαιτέρω απορρύθμιση των εργασιών σχέσεων –όπως προβλέπει άλλωστε και το περίφημο «ευρωπαϊκό κεκτημένο» – δεν αρκεί στον μεταλλαγμένο ΣΥΡΙΖΑ.
Η συμμετοχή στελεχών του στο εθνικιστικό σόου Καμμένου στο Καστελόριζο, «ξεπλένοντας» μάλιστα τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής, ήταν το τελευταίο επεισόδιο που αποδεικνύει ότι η «εθνικολαϊκιστική» συνιστώσα του κυβερνητικού σχήματος δεν αποτελεί πλέον «συμπλήρωμα», αλλά ισότιμο κυβερνητικό εταίρο και μάλιστα αναβαθμισμένο, σε μια περίοδο με επικίνδυνη ένταση στο Αιγαίο.
Είναι φανερό ότι η ταχύτατη μετατόπιση της κυβέρνησης Τσίπρα προς τα δεξιά στρώνει το δρόμο προς την επάνοδο στην κυβερνητική εξουσία της ρεβανσιστικής και «ούλτρα» νεοφιλελεύθερης Δεξιάς του Μητσοτάκη, χωρίς να αποκλείεται η αναζήτηση «ευρύτερων συναινέσεων» από την παρούσα Βουλή.
Σε κάθε ενδεχόμενο, ο ταξικός πόλεμος απέναντι στους εργαζόμενους, τη νεολαία και τους συνταξιούχους θα συνεχίσει με αμείωτη ένταση.
Το κίνημα αντίστασης και το δυναμικό που γαλουχήθηκε στη φωτιά του Δεκέμβρη του ’08, στις μάχες του μεγαλειώδους αντιμνημονιακού αγώνα των προηγούμενων ετών, είναι υπαρκτό, αλλά αποδιοργανωμένο και με χαμηλή αυτοπεποίθηση. Μπορεί και πρέπει να ανασυνταχθεί και να αντεπιτεθεί.
Όλοι μαζί, μπορούμε να τους σταματήσουμε, κηρύσσοντας τον δικό μας πόλεμο στα μνημόνια και την ευρωλιτότητα, οργανώνοντας την εργατική-λαϊκή αντίσταση και οικοδομώντας έναν μαζικό πόλο της ριζοσπαστικής Αριστεράς, ως εναλλακτική λύση απέναντι στη σαπίλα των νεοφιλελεύθερων και σοσιαλφιλελεύθερων οπαδών της «ανάπτυξης».
