Η πολύμορφη κρίση στην ΕΕ επιμένει. Μετά τον Κάμερον, το χαστούκι του ιταλικού δημοψηφίσματος οδήγησε τον άλλοτε «αστέρα» των ευρωσοσιαλιστών, Μ. Ρέντσι, σε ταπεινωτική παραίτηση, ενώ εκκρεμεί η διάσωση των ιταλικών τραπεζών που μπορεί να πυροδοτήσει νέα κύματα διεθνούς αναταραχής.

Ο συ­νο­δοι­πό­ρος του Ρέν­τσι και σύμ­μα­χος του Τσί­πρα, Φ. Ολάντ, απο­χω­ρεί και αυτός από τη γαλ­λι­κή προ­ε­δρία μέσα σε κα­θο­λι­κή απα­ξί­ω­ση, χωρίς καν να διεκ­δι­κεί την επα­νε­κλο­γή του.

Απέ­να­ντι στην άνοδο των «τε­ρά­των» της λαϊ­κί­στι­κης ακρο­δε­ξιάς (που ευ­τυ­χώς δεν βρέ­θη­καν στο τι­μό­νι της Αυ­στρί­ας), η υπε­ρά­σπι­ση του «ευ­ρω­παϊ­σμού» και της κα­πι­τα­λι­στι­κής πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης επα­φί­ε­ται πλέον στην Α. Μέρ­κελ (!), που προ­βάλ­λε­ται από τα κυ­ρί­αρ­χα ΜΜΕ ως «φάρος προ­ο­δευ­τι­κό­τη­τας».

Μέσα σε αυτό το πε­ρι­βάλ­λον οι­κο­νο­μι­κών και πο­λι­τι­κών αδιε­ξό­δων, η κυ­βέρ­νη­ση θριαμ­βο­λο­γεί και ανα­κη­ρύσ­σει «εθνι­κή επι­τυ­χία» τις «ευ­κο­λί­ες πλη­ρω­μής» του χρέ­ους, με στόχο τα πε­ριο­ρι­σμέ­να απο­τε­λέ­σμα­τα της ρύθ­μι­σης που απο­φά­σι­σε το τε­λευ­ταίο Eurogroup να απο­δώ­σουν κάπου... στο 2060.

Εφό­σον βέ­βαια τη­ρη­θούν τα «αι­μα­το­βαμ­μέ­να» πλε­ο­νά­σμα­τα 3,5% από το 2018 και για αρ­κε­τά χρό­νια μετά, πράγ­μα που ση­μαί­νει διαιώ­νι­ση της λι­τό­τη­τας, μο­νι­μο­ποί­η­ση του δη­μο­σιο­νο­μι­κού κόφτη (κα­τό­πιν πρό­τα­σης του Ευ. Τσα­κα­λώ­του) και μια σειρά σκλη­ρών μέ­τρων (νέα πε­ρι­κο­πή συ­ντά­ξε­ων, μεί­ω­ση αφο­ρο­λο­γή­του ζητά επί­μο­να το ΔΝΤ) που μέ­νουν να ορι­στι­κο­ποι­η­θούν. Το Μνη­μό­νιο 4 είναι ήδη προ των πυλών.

Επι­πλέ­ον, παρά τα «δη­λη­τη­ρια­σμέ­να δώρα» των Βρυ­ξελ­λών, η β’ αξιο­λό­γη­ση ακόμα εκ­κρε­μεί, με την κυ­βέρ­νη­ση να είναι έτοι­μη να υπο­γρά­ψει την εμ­βά­θυν­ση της ερ­γα­σια­κής κό­λα­σης που έχουν δη­μιουρ­γή­σει οι αντερ­γα­τι­κές ανα­τρο­πές των μνη­μο­νί­ων, με αντάλ­λαγ­μα την πα­ρα­μο­νή στις κυ­βερ­νη­τι­κές κα­ρέ­κλες, όσο πε­ρισ­σό­τε­ρο γί­νε­ται.

Φαί­νε­ται όμως ότι η ισο­πέ­δω­ση των ερ­γα­σια­κών δι­καιω­μά­των και η πε­ραι­τέ­ρω απορ­ρύθ­μι­ση των ερ­γα­σιών σχέ­σε­ων –όπως προ­βλέ­πει άλ­λω­στε και το πε­ρί­φη­μο «ευ­ρω­παϊ­κό κε­κτη­μέ­νο» – δεν αρκεί στον με­ταλ­λαγ­μέ­νο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Η συμ­με­το­χή στε­λε­χών του στο εθνι­κι­στι­κό σόου Καμ­μέ­νου στο Κα­στε­λό­ρι­ζο, «ξε­πλέ­νο­ντας» μά­λι­στα τους νε­ο­να­ζί της Χρυ­σής Αυγής, ήταν το τε­λευ­ταίο επει­σό­διο που απο­δει­κνύ­ει ότι η «εθνι­κο­λαϊ­κι­στι­κή» συ­νι­στώ­σα του κυ­βερ­νη­τι­κού σχή­μα­τος δεν απο­τε­λεί πλέον «συ­μπλή­ρω­μα», αλλά ισό­τι­μο κυ­βερ­νη­τι­κό εταί­ρο και μά­λι­στα ανα­βαθ­μι­σμέ­νο, σε μια πε­ρί­ο­δο με επι­κίν­δυ­νη έντα­ση στο Αι­γαίο.

Είναι φα­νε­ρό ότι η τα­χύ­τα­τη με­τα­τό­πι­ση της κυ­βέρ­νη­σης Τσί­πρα προς τα δεξιά στρώ­νει το δρόμο προς την επά­νο­δο στην κυ­βερ­νη­τι­κή εξου­σία της ρε­βαν­σι­στι­κής και «ούλ­τρα» νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης Δε­ξιάς του Μη­τσο­τά­κη, χωρίς να απο­κλεί­ε­ται η ανα­ζή­τη­ση «ευ­ρύ­τε­ρων συ­ναι­νέ­σε­ων» από την πα­ρού­σα Βουλή.

Σε κάθε εν­δε­χό­με­νο, ο τα­ξι­κός πό­λε­μος απέ­να­ντι στους ερ­γα­ζό­με­νους, τη νε­ο­λαία και τους συ­ντα­ξιού­χους θα συ­νε­χί­σει με αμεί­ω­τη έντα­ση.

Το κί­νη­μα αντί­στα­σης και το δυ­να­μι­κό που γα­λου­χή­θη­κε στη φωτιά του Δε­κέμ­βρη του ’08, στις μάχες του με­γα­λειώ­δους αντι­μνη­μο­νια­κού αγώνα των προη­γού­με­νων ετών, είναι υπαρ­κτό, αλλά απο­διορ­γα­νω­μέ­νο και με χα­μη­λή αυ­το­πε­ποί­θη­ση. Μπο­ρεί και πρέ­πει να ανα­συ­ντα­χθεί και να αντε­πι­τε­θεί.

Όλοι μαζί, μπο­ρού­με να τους στα­μα­τή­σου­με, κη­ρύσ­σο­ντας τον δικό μας πό­λε­μο στα μνη­μό­νια και την ευ­ρω­λι­τό­τη­τα, ορ­γα­νώ­νο­ντας την ερ­γα­τι­κή-λαϊ­κή αντί­στα­ση και οι­κο­δο­μώ­ντας έναν μα­ζι­κό πόλο της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς, ως εναλ­λα­κτι­κή λύση απέ­να­ντι στη σα­πί­λα των νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων και σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρων οπα­δών της «ανά­πτυ­ξης».

unnamed_4.jpg

Σχετικά

Ετικέτες