Ο κόσμος της εργασίας και η νεολαία βρίσκονται στη χειρότερη κατάσταση έπειτα από 7 χρόνια μνημονιακής λεηλασίας.
Η μαζική ανεργία, η απλήρωτη και κακοπληρωμένη δουλειά χιλιάδων εργαζόμενων, η αμείωτη φοροεπιδρομή στα λαϊκά εισοδήματα, η ρατσιστική αντιμετώπιση των προσφύγων, έχουν δημιουργήσει ένα περιβάλλον «ασφυξίας» για τη μεγάλη κοινωνική πλειονότητα.
Η γενικευμένη δυσαρέσκεια απέναντι στην κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου, σε συνδυασμό με τις αφόρητες πιέσεις των δανειστών (που εδράζονται και στις οξυμένες αντιθέσεις των μεγάλων ιμπεριαλιστικών κέντρων ΗΠΑ-ΕΕ), εντείνουν το πολιτικό αδιέξοδο και τη συνθήκη αστάθειας για τον ελληνικό καπιταλισμό.
Τα κυβερνητικά επιτελεία εκλιπαρούν για ακόμη έναν «οδυνηρό συμβιβασμό», έχοντας ήδη αποδεχτεί νέα σκληρά μέτρα, με όλα τα ανταλλάγματα εξαιρετικά αβέβαια: μεσοπρόθεσμα μέτρα για το χρέος και συμμετοχή στο QE της ΕΚΤ. H καταφυγή σε λύσεις «εθνικής ενότητας» ή η «παράδοση σκυτάλης» στη ρεβανσιστική Δεξιά του Μητσοτάκη, δεν μπορούν να αποκλειστούν ως ενδεχόμενα σε περίπτωση επιτάχυνσης των πολιτικών εξελίξεων.
Μοναδική προοπτική, με κάθε μορφής αστική διαχείριση, παραμένει η υπογραφή 4ου Μνημονίου ή χρεωκοπίας και ενός «Grexit» υπό την καθοδήγηση της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών. Επιλογή που αρχίζει να φαντάζει -έστω δειλά- ελκυστική ακόμα και για τμήματα του εγχώριου κεφαλαίου. Σε συνδυασμό με τη διεθνή άνοδο των εθνικισμών και της ακροδεξιάς, τις πολεμικές προετοιμασίες και την κλιμάκωση του ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού με φόντο το Αιγαίο και το Κυπριακό, οι κίνδυνοι για την ειρήνη, ακόμα και για ένα «θερμό επεισόδιο», πολλαπλασιάζονται.
Για το δικό μας στρατόπεδο, για τους «από κάτω», τα κινήματα και την Αριστερά, επείγει η ανάγκη άμεσης απάντησης στο ζοφερό παρόν και μέλλον που μας ετοιμάζουν οι άρχουσες τάξεις και το πολιτικό τους προσωπικό.
Απάντηση κινηματική, όπως οι πολύμορφες κινητοποιήσεις στις ΗΠΑ ενάντια στο αντεργατικό και αντιπροσφυγικό μένος του Τραμπ. Αλλά κυρίως απάντηση πολιτική, ως εναλλακτική στα αδιέξοδα και στο εφιαλτικό περιβάλλον που δημιουργεί διεθνώς η βαθιά κρίση του συστήματος.
Για παράδειγμα στη Γαλλία, μια χώρα σε εμφανή πολιτική κρίση, η οποία λίγους μήνες πριν συγκλονιζόταν από τους επίμονους αγώνες των εργαζομένων και της νεολαίας, η διέξοδος που φαίνεται να προκρίνεται κινείται ανάμεσα στους φασίστες «με γραβάτα» της Λεπέν και τον νεοφιλελεύθερο «κεντρώο» Μακρόν. Με την Αριστερά να κινδυνεύει να παραμείνει στο περιθώριο.
Το ίδιο και στο εσωτερικό. Απέναντι στη μνημονιακή παρακμή και τα αδιέξοδα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, πρέπει να αντιτάξουμε άμεσα ένα μαζικό-ενωτικό μέτωπο των δυνάμεων της κοινωνικής και πολιτικής Αριστεράς, που θα διεκδικεί την ανατροπή της ευρωλιτότητας από τη σκοπιά των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων. Συγκεντρώνοντας την απαραίτητη δύναμη για να οικοδομήσουμε την απαραίτητη Αριστερή Αντικαπιταλιστική Εναλλακτική. Γιατί η ώρα της κρίσιμης αναμέτρησης πλησιάζει.
