Η δημοσκοπική κατάρρευση της κυβέρνησης, προϊόν της ραγδαίας φθοράς των κοινωνικών της ερεισμάτων, που με τη σειρά της είναι προϊόν των μνημονιακών έργων και ημερών της και των φαινομένων ραγδαίου πολιτικού εκφυλισμού που προκαλεί η μνημονιακή προσαρμογή, οδηγεί τον Αλέξη Τσίπρα σε μνημονιακή «φυγή προς τα εμπρός».
Ο ανασχηματισμός της κυβέρνησης διέλυσε τις πρόσκαιρες εντυπώσεις από τις «κορόνες» για «μάχη με το παλιό σύστημα» που θέλει να ανατρέψει την κυβέρνηση και γελοιοποίησε για ακόμη μία φορά το κόμμα ΣΥΡΙΖΑ και την «προστασία» που αυτό προσέφερε σε «εκτεθειμένα» στελέχη του όπως ο Νίκος Φίλης.
Όμως η νέα μνημονιακή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν υπόσχεται μόνο «μνημόνιο χωρίς αναισθητικό και χωρίς ενοχές», αλλά και διατήρηση και «εμβάθυνση» της πολιτικής τού «ανήκομεν εις την Δύσιν», της συμμαχίας με τους χασάπηδες του Ισραήλ και της Αιγύπτου υπό την υψηλή διεύθυνση των ΗΠΑ, της «διπλωματίας των ΑΟΖ» με ιμπεριαλιστικές πλάτες, της αξιοποίησης του ρήγματος στις σχέσεις Τουρκίας και δυτικών ιμπεριαλιστών με στόχο την αναβάθμιση του ρόλου του ελληνικού καπιταλισμού στις ΝΑΤΟϊκές δομές και τους ΝΑΤΟϊκούς σχεδιασμούς στην περιοχή, του ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού με αναπτερωμένες τις ελπίδες ότι αυτήν τη φορά ο ελληνικός καπιταλισμός θα είναι ο «εκλεκτός» των ιμπεριαλιστών.
Η επίσκεψη Ομπάμα στην Αθήνα στις 15-16 Νοεμβρίου, παραμονές της επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου του 1973, πέρα από το συμβολικό της νόημα, αποσκοπεί στο να «επικυρώσει» και να εμβαθύνει αυτές τις επιλογές. Επιλογές που κάνουν την Ελλάδα μέρος του προβλήματος των ανταγωνισμών και της περιφερειακής αστάθειας στην περιοχή, που συντηρούν δίπλα μας μια πολεμική αναμέτρηση με εκατομμύρια θύματα: νεκρούς και τραυματίες, αλλά και ξεσπιτωμένους που προσπαθούν να σώσουν τους εαυτούς τους και τις οικογένειές τους παίρνοντας το δρόμο της προσφυγιάς, για να γνωρίσουν το ρατσισμό και τη βαρβαρότητα της Ευρώπης-φρούριο και της κατάπτυστης συμφωνίας ΕΕ - Τουρκίας, που ανακήρυξε το ακραία αυταρχικό καθεστώς του Ερντογάν σε «ασφαλή προορισμό».
Όλα αυτά ορίζουν μια πολιτική συγκυρία όπου είναι απαραίτητη και εφικτή η κινητοποίηση του κόσμου των κινημάτων αντίστασης και της Αριστεράς. Πρώτα στις διαδηλώσεις ενάντια στην επίσκεψη του ηγέτη του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στην Αθήνα. Στη συνέχεια στις διαδηλώσεις της επετείου της εξέγερσης του Νοέμβρη, στην Αθήνα και τις άλλες πόλεις. Πάνω απ’ όλα όμως, με την οργάνωση μιας μαζικής και μαχητικής γενικής απεργίας ενάντια στα νέα «πακέτα» μέτρων του τρίτου μνημονίου στο πλαίσιο της λεγόμενης δεύτερης αξιολόγησης.
