Η έναρξη της λειτουργίας του ΕΦΚΑ ως φορέα κύριας Kοινωνικής Aσφάλισης σηματοδοτείται από το νόμο 4387/2016 κι αποτελεί έναν από τους βασικούς πυλώνες της δημοσιονομικής προσαρμογής στη χρεοκοπημένη καπιταλιστική Ελλάδα. Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αναζητώντας ένα νέο σωσίβιο για να ολοκληρωθεί η 2η αξιολόγηση των προγραμμάτων διάσωσης του κεφαλαίου και όχι του λαού, επιχειρεί τη συντριβή των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων της εργαζόμενης πλειοψηφίας στο βωμό του δυσθεώρητου χρέους (323,7 δις€) και του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου.

Η ασφα­λι­στι­κή αντι­με­ταρ­ρύθ­μι­ση, που έγκαι­ρα οι πα­ρα­τά­ξεις της Αρι­στε­ράς και τα συν­δι­κά­τα κα­τήγ­γει­λαν, απαι­τεί τη δρα­στι­κή μεί­ω­ση των κρα­τι­κών πόρων για  τη Δη­μό­σια Κοι­νω­νι­κή Ασφά­λι­ση και την αλ­λοί­ω­ση του αλ­λη­λέγ­γυου χα­ρα­κτή­ρα της. Η μη εγ­γύ­η­ση από το κρά­τος της αντα­πο­δο­τι­κής σύ­ντα­ξης, με­τα­τρέ­πει το Σύ­στη­μα Κοι­νω­νι­κής Ασφά­λι­σης από ανα­δια­νε­μη­τι­κό σε κε­φα­λαιο­ποι­η­τι­κό. Η ασφά­λι­ση γί­νε­ται ατο­μι­κή υπό­θε­ση και ανοί­γει ο δρό­μος διά­πλα­τα για τις ιδιω­τι­κές ασφα­λι­στι­κές εται­ρεί­ες και κάθε από­μα­χος της ερ­γα­σί­ας θα πρέ­πει να ζήσει με την σύ­ντα­ξη της εθνι­κής φτώ­χειας.

Τις τρα­γι­κές συ­νέ­πειες εφαρ­μο­γής αυτού του νόμου τις βιώ­νει όλη η κοι­νω­νία: απί­στευ­τες πε­ρι­κο­πές σε κα­τα­βαλ­λό­με­νες αλλά και νέες κύ­ριες συ­ντά­ξεις, στα­δια­κή κα­τάρ­γη­ση του ΕΚΑΣ, με­τα­τρο­πή των συ­ντά­ξε­ων χη­ρεί­ας και ανα­πη­ρί­ες σε φι­λο­δω­ρή­μα­τα, σφαγή σε εφά­παξ, επι­κου­ρι­κές, αλα­λούμ για τις νέες ει­σφο­ρές αυ­το­α­πα­σχο­λού­με­νων, αγρο­τών, ελεύ­θε­ρων επαγ­γελ­μα­τιών κα. Ο επα­νυ­πο­λο­γι­σμός των συ­ντά­ξε­ων όλων των ασφα­λι­σμέ­νων με το νόμο Κα­τρού­γκα­λου, δη­μιουρ­γεί το έδα­φος νέων δρα­μα­τι­κών πε­ρι­κο­πών για ¨ισο­δύ­να­μα¨ μέτρα, όταν  οι στό­χοι του 3ου μνη­μο­νί­ου (3ου plus ή 4ου) δεν επι­τευ­χθούν.

Το μικρό κι ευ­έ­λι­κτο Κρά­τος του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού

Η υπ. Διοι­κη­τι­κής Ανα­συ­γκρό­τη­σης καλεί όλες τις δη­μό­σιες υπη­ρε­σί­ες μέχρι τις 15/02/2017 να στεί­λουν τις προ­τά­σεις τους για τα νέα ορ­γα­νο­γράμ­μα­τα του Δη­μο­σί­ου, η δη­μιουρ­γία των οποί­ων θα είναι προ­ϋ­πό­θε­ση για την συμ­με­το­χή τους στο Ενιαίο Σύ­στη­μα Κι­νη­τι­κό­τη­τας (Ν.4440/2016), αλλά και για την έναρ­ξη της δια­δι­κα­σί­ας ατο­μι­κής «αξιο­λό­γη­σης»-στο­χο­θε­σί­ας (Ν.4369/2016).

Για να μπο­ρέ­σει  η κυ­βέρ­νη­ση να υλο­ποι­ή­σει τις αντερ­γα­τι­κές πο­λι­τι­κές της στη Δη­μό­σια Διοί­κη­ση (και στον ΕΦΚΑ), απαι­τεί­ται ο πε­ριο­ρι­σμός των αρ­μο­διο­τή­των των Υπη­ρε­σια­κών Συμ­βου­λί­ων καθώς και Διευ­θυ­ντές και Προϊ­στά­με­νοι πι­στοί στο όραμα του 3ου Μνη­μο­νί­ου. Διευ­θυ­ντές και Προϊ­στά­με­νοι των συγ­χω­νευ­θέ­ντων Τα­μεί­ων πα­ρα­κο­λού­θη­σαν σε­μι­νά­ρια ¨πο­λι­τι­κού μασάζ¨ για να κερ­δη­θεί η εμπι­στο­σύ­νη τους στο νέο φορέα, ενώ χι­λιά­δες ερ­γα­ζό­με­νοι δεν γνω­ρί­ζουν καν το πως θα λει­τουρ­γή­σει ο ΕΦΚΑ, πα­ρα­κο­λου­θώ­ντας τις εξε­λί­ξεις στις οθό­νες ερ­γα­σί­ας εντο­λές αμ­φι­βό­λου λει­τουρ­γι­κό­τη­τας.

Στο με­τα­βα­τι­κό στά­διο προς τη δη­μιουρ­γία του ΕΦΚΑ δη­μιουρ­γού­νται ερ­γα­ζό­με­νοι δια­φό­ρων τα­χυ­τή­των, όπου κά­ποιοι το­πο­θε­τού­νται σε θέ­σεις στον ενιαίο φορέα, ενώ κά­ποιοι άλλοι όχι, ορί­ζο­νται προϊ­στά­με­νοι και διευ­θυ­ντές (για ένα «με­τα­βα­τι­κό και προ­σω­ρι­νό» στά­διο) χωρίς αξιο­κρα­τία και αντι­κει­με­νι­κά κρι­τή­ρια και άλλα τέ­τοια ευ­τρά­πε­λα. Τα οποία γί­νο­νται όλα πολύ εύ­κο­λα με Υπουρ­γι­κές Απο­φά­σεις- «απο­φα­σί­ζο­μεν και δια­τάσ­σο­μεν…»!

Το σί­γου­ρο είναι πως η διά­λυ­ση ή έστω η συρ­ρί­κνω­ση της Κοι­νω­νι­κής Ασφά­λι­σης δεν θα αφή­σει ανε­πη­ρέ­α­στες τις θέ­σεις ερ­γα­σί­ας μας. Έχει ψη­φι­στεί και πα­ρα­μέ­νει ενερ­γή διά­τα­ξη που μι­λά­ει για πλε­ο­νά­ζον προ­σω­πι­κό από την ενο­ποί­η­ση των Τα­μεί­ων στον ΕΦΚΑ. Και συ­γκε­κρι­μέ­να στο νόμο 4389/27-05-2016, αρθ.234/παρ.8: «Μέχρι την 1.3.2017 προσ­διο­ρί­ζε­ται ο ανα­γκαί­ος αριθ­μός του προ­σω­πι­κού για τη λει­τουρ­γία του Ε.Φ. Κ. Α.. Τυχόν πλε­ο­νά­ζον προ­σω­πι­κό με­τα­φέ­ρε­ται μέχρι την 1.4.2017 ….». Αυτή η διά­τα­ξη πα­ρα­μέ­νει ευ­θεία απει­λή για τους ερ­γα­ζό­με­νους, καθώς αν επι­τρέ­ψου­με να υπάρ­ξουν πλε­ο­νά­ζο­ντες, όλοι γνω­ρί­ζουν ότι η κι­νη­τι­κό­τη­τα μπο­ρεί να με­τα­τρα­πεί σε δια­θε­σι­μό­τη­τα.

Το συ­γκε­ντρω­τι­κό και αθη­νο­κε­ντρι­κό  ορ­γα­νό­γραμ­μα για το ΕΦΚΑ επί­σης, εμπνέ­ει ανη­συ­χία σε σχέση με τις θέ­σεις και τα τμή­μα­τα ερ­γα­σί­ας στην Πε­ρι­φέ­ρεια, ενώ το ερ­γα­σια­κό χάος θα είναι σί­γου­ρο από εδώ και πέρα για την όποια λει­τουρ­γία του ΕΦΚΑ και των Τα­μεί­ων.

Αν πε­ρά­σουν οι ερ­γα­σια­κές ανα­τρο­πές της 2ης Αξιο­λό­γη­σης και στρω­θεί ο δρό­μος για 4ο Μνη­μό­νιο, τί­πο­τα δεν μας δια­σφα­λί­ζει ότι δεν θα ανοί­ξει πάλι η συ­ζή­τη­ση για απο­λύ­σεις στο Δη­μό­σιο.

Συν­δι­κα­λι­στι­κή πα­ρά­δο­ση για να ¨σώ­σου­με ό,τι μπο­ρού­με¨

Οι ηγε­σί­ες των δύο ομο­σπον­διών μας (ΠΟ­ΣΕ-ΙΚΑ και ΠΟ­ΠΟΚΠ), είναι κυ­ριο­λε­κτι­κά εξα­φα­νι­σμέ­νες γιατί εξαρ­χής ακο­λού­θη­σαν την πο­λι­τι­κή της συ­ναί­νε­σης στα μνη­μό­νια, της κλα­δι­κό­τη­τας των αι­τη­μά­των και της εξαί­ρε­σης από τα μνη­μό­νια.

Το βάθος της κρί­σης, δο­μι­κό, ιστο­ρι­κό και διε­θνές, έχει δεί­ξει πλέον κι εμπει­ρι­κά ότι οι κλα­δι­κές συν­δι­κα­λι­στι­κές λύ­σεις του πα­ρελ­θό­ντος είναι ατε­λέ­σφο­ρες. Το πρό­βλη­μα πα­ρα­μέ­νει πο­λι­τι­κό και ιδιαί­τε­ρα τα­ξι­κό: Ποια κοι­νω­νι­κή τάξη μπο­ρεί να λύσει το πρό­βλη­μα της κα­πι­τα­λι­στι­κής χρε­ο­κο­πί­ας μετά τη συν­θη­κο­λό­γη­ση και προ­δο­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ; Το ερώ­τη­μα, τι κά­νου­με, βρί­σκε­ται ξανά στα χέρια του λαού μας. Μια λύση δια­πραγ­μά­τευ­σης μέσω των στεί­ρων κοι­νο­βου­λευ­τι­κών εδρά­νων, στους δια­δρό­μους υπουρ­γών και γραμ­μα­τέ­ων και του κουαρ­τέ­του των δα­νει­στών, είναι εξ ορι­σμού οι όροι μιας νέας άθλιας συν­θη­κο­λό­γη­σης. Η απά­ντη­ση βρί­σκε­ται ξανά στους δρό­μους και τους αγώ­νες.

Παρά τις συ­νε­χείς προ­τά­σεις μας με ανα­κοι­νώ­σεις  για πε­ριο­δεί­ες και ενη­με­ρώ­σεις  των ερ­γα­ζο­μέ­νων, για το­πι­κές και γε­νι­κές συ­νε­λεύ­σεις, για κα­τα­λή­ψεις στο ΔΣ του ΕΦΚΑ και για απερ­για­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις, τε­λι­κά μέχρι σή­με­ρα δεν έγινε τί­πο­τα. Με αυτή την απου­σία καλ­λιερ­γεί­ται η εξα­το­μί­κευ­ση, η πα­θη­τι­κό­τη­τα και το δόγμα “ο σώζων εαυ­τόν, σω­θή­τω” και τα επι­φα­νή συν­δι­κα­λι­στι­κά στε­λέ­χη δια­πραγ­μα­τεύ­ο­νται το πως θα κρα­τή­σουν τις θέ­σεις τους σαν εκ­πρό­σω­ποι των ερ­γα­ζο­μέ­νων στο νέο φορέα, ώστε να μπο­ρούν να εξα­σφα­λί­σουν εξυ­πη­ρε­τή­σεις, ρου­σφέ­τια στο νέο σύ­στη­μα δια­νο­μής της εξου­σί­ας.

Η ενό­τη­τα των μα­χό­με­νων ερ­γα­τι­κών δυ­νά­με­ων μπο­ρεί να υπάρ­ξει με­τα­ξύ ερ­γα­ζο­μέ­νων του δη­μό­σιου και ιδιω­τι­κού τομέα, ερ­γο­λα­βι­κών, επι­σφα­λών, ανα­σφά­λι­στων και άνερ­γων, ντό­πιων και προ­σφύ­γων ή με­τα­να­στών. Κάθε άλλη προ­ο­πτι­κή ανοί­γει το δρόμο στη δεξιά, στον εθνι­κι­σμό, το φα­σι­σμό και το πό­λε­μο, στη συ­ντρι­βή τη δικιά μας και των επό­με­νων γε­νιών. Η λύση ή θα είναι πέρα από τα όρια του κα­πι­τα­λι­σμού ή δεν θα υπάρ­ξει.

Πρέ­πει άμεσα να προ­χω­ρή­σου­με σε πιο ορ­γα­νω­μέ­νες και πιο δυ­να­μι­κές κι­νη­το­ποί­η­σες, για να δια­σφα­λί­σου­με τα ερ­γα­σια­κά και ασφα­λι­στι­κά μας δι­καιώ­μα­τα και να ξε­κι­νή­σει με ενω­τι­κή διά­θε­ση, η δια­δι­κα­σία ενο­ποί­η­σης των δύο ομο­σπον­διών του χώρου σε μια νέα, με­γά­λη και δυ­να­μι­κή ομο­σπον­δία.

Μόνο έτσι μπο­ρεί να δια­σφα­λι­στεί :

• Δη­μό­σιο, Ανα­δια­νε­μη­τι­κό, Κα­θο­λι­κό Σύ­στη­μα Κοι­νω­νι­κής Ασφά­λι­σης, που θα λει­τουρ­γεί με κρι­τή­ριο τις κοι­νω­νι­κές ανά­γκες. Η ασφά­λι­ση δεν είναι εμπό­ρευ­μα.

• Άμεση χρη­μα­το­δό­τη­ση όλων των Τα­μεί­ων για να αντα­πο­κρι­θούν στις υπο­χρε­ώ­σεις τους προς τους δι­καιού­χους.

• Θα επι­στρα­φούν στα Ασφα­λι­στι­κά Τα­μεία τα απο­θε­μα­τι­κά που υπε­ξαί­ρε­σαν οι τρά­πε­ζες, οι ερ­γο­δό­τες και το κρά­τος και θα πλη­ρώ­σουν αυτοί που δη­μιούρ­γη­σαν την κρίση του Ασφα­λι­στι­κού Συ­στή­μα­τος.

• Θα χτυ­πη­θεί η ει­σφο­ρο­δια­φυ­γή, η ανα­σφά­λι­στη και η ελα­στι­κή ερ­γα­σία, που ζη­μιώ­νουν τα Τα­μεία με δι­σε­κα­τομ­μύ­ρια κάθε χρόνο.

• Θα γί­νουν μα­ζι­κές προ­σλή­ψεις μό­νι­μου προ­σω­πι­κού για να κα­λυ­φθούν οι ανά­γκες και τα κενά και να μοι­ρα­στεί ο κοι­νω­νι­κά ανα­γκαί­ος χρό­νος σε όλους με μι­σθούς που να αντα­πο­κρί­νο­νται στις ανά­γκες όλων των ερ­γα­ζο­μέ­νων χωρίς ερ­γα­ζό­με­νους λά­στι­χο.

• Δεν θα πε­ρά­σουν τα σχέ­δια για την "ανα­μόρ­φω­ση" των συν­δι­κά­των και η κα­τάρ­γη­ση των απερ­γιών.

Το κί­νη­μα αντί­στα­σης και το δυ­να­μι­κό που γα­λου­χή­θη­κε από τις μάχες από το 2010 μέχρι σή­με­ρα είναι υπαρ­κτό, αλλά πρέ­πει να ανα­συ­ντα­χθεί και να αντε­πι­τε­θεί. Χρειά­ζε­ται να συ­ζη­τή­σου­με και να απο­φα­σί­σου­με ένα κοινό, τολ­μη­ρό σχέ­διο πα­νελ­λα­δι­κής δρά­σης, άμεσο και σε βάθος χρό­νου, πάνω στα καυτά τα­ξι­κά-κοι­νω­νι­κά ζη­τή­μα­τα, που τη πα­ρού­σα στιγ­μή έχει άμε­σες πρα­κτι­κές συ­νέ­πειες για τη ζωή όλων μας.

Ετικέτες