Για τις εκλογές στο Μεκλεμβούργο-Δυτική Πομερανία
Οι 1,3 εκατομμύρια ψηφοφόροι του Μεκλεμβούργου-Δυτικής Πομερανίαςαποτελούν μόνο ένα πολύ μικρό τμήμα της πολιτικής Γερμανίας. Παρ’ όλα αυτά τα αποτελέσματα για τις εκλογές στο τοπικό κοινοβούλιο αυτού του ομόσπονδου κρατιδίου έχουν συγκλονίσει τη Γερμανία –κι είναι αναμενόμενο. Η εντυπωσιακή νίκη του AfD σημαδεύει τη δημόσια συζήτηση. Στην πραγματικότητα το AfD έχει αποσπάσει ψηφους από όλα τα άλλα κόμματα, ιδιαίτερα από τoSPD (σ.τ.Μ. Σοσιαλδημοκράτες), το CDU (Χριστιανοδημοκράτες) κι ακόμα περισσότερο από το κόμμα της Αριστεράς (DieLinke).
Το 2011 η εκλογική συμμετοχή κυμάνθηκε στο 51,5%, αυτή τη φορά ξεπέρασε το 60%. Το AfD έχει καταφέρει να κυριαρχήσει στη δημόσια συζήτηση και να κινητοποιήσει σε μεγάλο βαθμό τους ψηφοφόρους που απείχαν την προηγούμενη φορά.
Το SPD παρέμεινε με το 30,6% η πιο ισχυρή δύναμη, αλλά χάνοντας σε σύγκριση με το 2011 5 ποσοστιαίες μονάδες. Σύμφωνα με Ερευνητική Ομάδα των Εκλογικών Αποτελεσμάτων, ο πρωθυπουργός του κρατιδίου Έρβιν Σέλερινγκ οφείλει τη σχετική αυτοπεποίθησή του στο γεγονός ότι το 75% των ψηφοφόρων ισχυρίζεται πως έκανε «καλή δουλειά», χάρη στην οποία-σύμφωνα με την έρευνα- τα δυο τρίτα των ψηφοφόρων θέλουν να παραμείνει πρωθυπουργός.
Το AfD κατόρθωσε να πάρει το 20,8% των ψήφων και να γίνει η δεύτερη ισχυρότερη εκλογική-πολιτική δύναμη στο κρατίδιο. Παρόλο που η μετανάστευση προς τοΜεκλεμβούργο-Δυτική Πομερανία είναι πολύ μικρή και μόνο πολύ λίγοι πρόσφυγες ζούνε εκεί, εκεί κατάφερε να ριζώσει περισσότερο η χοντροκομμένη ρατσιστικη και ξενοφοβική δημαγωγία του AfD: ο κόσμος πρέπει ο ίδιος να παλέψει ενάντια στις προσφυγικές ροές, τους Μουσουλμάνους, τους Τρομοκράτες και τα κοινωνικά παράσιτα, ενάντια στην Καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ, τον ανεύθυνο τρόπο με τον οποίο κάλεσε όλο τον κόσμο να μεταναστεύσει στη Γερμανία, ενάντια στο πολιτικό κατεστημένο που βλάπτει τα συμφέροντα των αδύναμων και του έθνους. Αυτό λειτούργησε πολύ καλά. Παρακάτω θα προσπαθήσω να εξηγήσω το γιατί.
Το CDUέπεσε στο 19% των ψήφων χάνοντας 4 ποσοστιαίες μονάδες. Πρόκειται για ιστορικό χαμηλό του κόμματος. Έτσι υποβιβάζεται σε τρίτη εκλογική-πολιτική δύναμη πίσω από το AfD. Στη Δημόσια συζήτηση στα μεγάλα ΜΜΕ το αποτέλεσμα γίνεται αντιληπτό ως χαστούκι για τη Μέρκελ, εξαιτίας της δήθεν πολύ φιλικής, ζεστής και φιλόξενης στάσης της απέναντι στους πρόσφυγες.
Το κόμμα της Αριστεράς με το 13,2% έχασε ακόμα περισσότερο σε σύγκριση με το 2011, δηλαδή 5,2 ποσοστιαίες μονάδες. Το πολιτικό προφίλ του στο Μεκλεμβούργο-Δυτική Πομερανία –όπως και στα υπόλοιπα νέα ομόσπονδα κρατίδια- είναι πολύ μετριοπαθές. Η μεγαλύτερη φιλοδοξία του είναι να συγκυβερνήσει μαζί με το SPD και τους Πράσινους. Έτσι σε πολύ μεγάλο βαθμό ο κόσμος το αντιλαμβάνεται ως τμήμα του πολιτικού κατεστημένου.
Οι Πράσινοι με το 4,8% χάσανε για λίγο το όριο του 5% και έπεσαν 4,5 ποσοστιαίες μονάδες. Έτσι δεν έχουν εκπροσώπηση στην καινούρια σύνθεση του τοπικού κοινοβουλίου του Μεκλεμβούργου-Δυτικής Πομερανίας.
Το FDP (σ.τ.Μ Φιλελεύθεροι) με το 3% των ψήφων (έναντι 2,8% του 2011) και πάλι δεν κέρδισε κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Το NPD κέρδισε μόνο το 3% κι πετάχτηκε εκτός κοινοβουλίου, καθώς το AfD μπόρεσε μεταξύ άλλων και προσέλκυσε με μεγάλη επιτυχία και τους ακροδεξιούς ψηφοφόρους.
Μια ματιά στους απόλυτους αριθμούς σε συνδυασμό με τις μετακινήσεις στο εκλογικό σώμα (σύμφωνα με το Ινστιτούτο InfratestDimap) δίνει κάποια στοιχεία. Το σχεδόν 21% των ψήφων που έχει κερδίσει το AfD αντιστοιχεί σε 167.000 ψηφοφόρους (άντρες και αρκετά λιγότερες γυναίκες). Το AfD μπόρεσε να κερδίσει 56.000 ψηφοφόρους που απείχαν το 2011, αλλά και 23.000 που είχαν ψηφίσει πολύ μικρά κόμματα. Το CDU έχασε προς το AfD 23.000 ψήφους, το NPD 20.000, το κόμμα της Αριστεράς 18.000 , το SPD 16.000 και οι Πράσινοι 3.000. ToAfD μπόρεσε να κερδίσει επίσης ψήφους και από όλα τα άλλα κόμματα. Για τα μέλη του κόμματος της Αριστεράς η συζήτηση είναι σημαντική, μια που το AfD μπόρεσε να κατευθύνει προς τα λημέρια του τόσους πολλούς αριστερούς ψηφοφόρους.
Από τις 71 έδρες στο νέο κοινοβούλιο του Μεκλεμβούργου-Δυτικής Πομερανίας, το SPD κερδίζει 26 , το AfD 18, το CDU 16 και η Αριστερά 11 βουλευτές. Ένας «κόκκινο-κόκκινος» συνασπισμός είναι μαθηματικά εφικτός (με τις 37 έδρες που συγκεντρώνουν αθροιστικάSPD και Αριστερά, έναντι των 34 που συγκεντρώνουν μαζί τα Afd και CDU). Mόνο που αυτά δεν είναι τα πιθανότερασενάρια. Το Afd έχει εξηγήσει τόσο πριν όσο και μετά τις εκλογές ότι δεν θα συμμετέχει ως εταίρος σε συνασπισμό με κανένα κόμμα, γιατί τότε δεν θα μπορεί να υλοποιήσει τις θέσεις του ιδιαίτερα για το προσφυγικό. Πιθανότερη φαίνεται να είναι η συνέχιση του «Μεγάλου Συνασπισμού»SPD-CDU (αν και με συρρικνωμένες δυνάμεις)– αλλά θα δούμε.
Η μεγάλη εκλογική-πολιτική επιτυχία τουAfD σχετίζεται βεβαίως και με την πολιτική των κυβερνητικών κομμάτων σε ομοσπονδιακό επίπεδο.Σε μεγάλο βαθμό υπό την πίεση του CSU- σύμφωνα με τη λογική ότι «δεν πρέπει να αφήσουμε να καθιερωθεί καμία δύναμη δεξιότερα από εμάς», η κυβερνητική πολιτική πάντα δικαίωνε την ακροδεξιά δημαγωγία. Ο κυβερνητικός συνασπισμός έκανε τα πάντα γι’ αυτό, για να εμποδίσει τους πρόσφυγες να φτάσουν στην ΕΕ και τη Γερμανία, προχώρησε σε μια επαίσχυντη συμφωνία για το προσφυγικό με την Τουρκία του Ερντογάν, πετσόκοψε το δικαίωμα στο άσυλο με δυο νομοθετικές ρυθμίσεις-δικαιωματικές καρικατούρες , συρρίκνωσε ακόμα περισσότερο τα δικαιώματα των προσφύγων στη Γερμανία, ώστε η ζωή τους να γίνεται ακόμα πιο αφόρητη. Ο κόσμος, όπως ξέρουμε, προτιμά το πρωτότυπο από την απομίμηση. Οι εγκέφαλοι του CSU την πάτησαν με τον ίδιο τρόπο – υιοθετώντας την ίδια γραμμή με στόχο να αντιμετωπίσουν τον ανταγωνισμό από τα δεξιά τους, τελικάεπιτάχυναν την ενίσχυση των δυνάμεων δεξιά τους. Επιπλέον, οι ψηφοφόροι του AfD μπορούν δικαίως να θεωρούν ότι επηρεάζουν την κεντρική πολιτική προς τις απόψεις τους,ακόμα κι όταν το ΑfD παραμένει κόμμα της αντιπολίτευσης.
Το κόμμα της Αριστεράς στο Μεκλεμβούργο-Δυτική Πομερανία έκανε σε αρκετά σημεία αντικαπιταλιστική κριτική. Διατύπωσε επίσης καλές προτάσεις στην κατεύθυνση της καλύτερης ενσωμάτωσης των προσφύγων, για μια πιο κοινωνική πολιτική, για μια πιο δίκαιη κατανομή του πλούτου και του εισοδήματος από πάνω προς τα κάτω. Αλλά δεν προβάλλει ως ριζοσπαστική- αντικαπιταλιστική εναλλακτική λύση. Διατυμπανίζει την ισχυρή επιθυμία του να συγκυβερνήσει με τους Σοσιαλδημοκράτες και τους Πράσινους. Όσον αφορά την ΕΕ, καλεί μόνο για δημοκρατικές και κοινωνικές μεταρρυθμίσεις «εκ των έσω»(χωρίς να λείπουν μικρές αναφορές στο έθνος, καθώς μερικές φορές είναι πιο πιθανό να επηρεάζεις τις αποφάσεις σε εθνικό επίπεδο). Δήλωσε επίσης ότι διατίθεται να σεβαστεί αυστηρά τους «περιορισμούς του χρέους» και να τηρεί την αντίστοιχη «δημοσιονομική πειθαρχία»(χωρίς την τήρηση αυτού του νεοφιλελεύθερου δόγματος δεν μπορεί κανείς στη Γερμανία να αποκτήσει «κυβερνησιμότητα»). Ναι, η Αριστερά φαντάζει στο Μεκλεμβούργο-Δυτική Πομερανία (όπως και στη Θουριγγία και στα υπόλοιπα νέα ομόσπονδα κρατίδια) ως μέρος του πολιτικού κατεστημένου –κι αυτό σε ένα ολοένα και πιο πολωμένο πολιτικό κλίμα – με την όλο και μεγαλύτερη –συχνά βουβή- δυσαρέσκεια από αυξανόμενα τμήματα του πληθυσμού.
Στη βάση του κόμματος στα νέα ομόσπονδα κρατίδια της πρώην Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας παρατηρείται μια έντονη νοσταλγίαγια τη Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας. Στις 20 Αυγούστου, ο επικεφαλής υποψήφιος του Αριστερού κόμματος, Χέλμουτ Χόλτερ, συμμετείχε στην “Εθνική Πορεία της Λαϊκής Αλληλεγγύης”. Όσοι συμμετέχουν σε τέτοιες εκδηλώσεις, κατά κανόνα είναι πολύ μεγάλης ηλικίας. Από την άλλη, οι κομματικές οργανώσειςστα νέα ομόσπονδα κράτη είναι πάντα πρόθυμες να υπογράψουν ότι η ΛΔΓ είναι ένα «κακοποιό κράτος» (όπως χαρακτηρίζεται και η ναζιστική δικτατορία), καθώς αυτό μπαίνει ως προϋπόθεση από το SPD για να δεχτεί το Αριστερό Κόμμα ως κυβερνητικό εταίρο. Έτσι το κόμμα της Αριστεράς είναι βυθισμένο σε μια βαθιά αντίφαση που πρέπει να λύσει. ΤοAfDαπό την άλλη δεν έχει κανένα πρόβλημα να παίζει με τη νοσταλγία της ΛΔΓ. Είναι κάτι που ταιριάζει πολύ καλά με την πολιτική και πολιτισμική νοοτροπία των υπερσυντηρητικών.
Το Αριστερό Κόμμα προσπαθεί επίσης να δικαιολογεί λιγότερο ή περισσότερο την εξωτερική πολιτική της Ρωσίας του Πούτιν (αν και η πλειοψηφία της αντικαπιταλιστικής αριστεράς εντός ή εκτός του κόμματος της Αριστεράς, δυστυχώς, το κάνει πολύ πιο απροκάλυπτα), όμως ερχόμενο σε αμηχανία, με πολλές επιφυλάξεις και διαβαθμίσεις. Για το AFDτα πράγματα είναι απλούστερα: υποστήριξε τον Πούτιν χωρίς κανένα δισταγμό. Θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι μέχρι τώρα η στήριξη είναι αμοιβαία: ο Πούτιν υποστήριξε σε μεγάλο βαθμό την Άκρα Δεξιά στη Δυτική Ευρώπη, όπως το Εθνικό Μέτωπο, το UKIP και παρόμοιες δυνάμεις.
