Ένα δίκαιο Μουντιάλ

Το ποδόσφαιρο διέπεται από απλούς, σχεδόν μαθηματικούς νόμους και κανόνες, τους οποίους έχει διαμορφώσει το πέρασμα των δεκαετιών και το μπόλιασμα όλων των ξεχωριστών σχολών του αθλήματος. Ακόμη και στην τωρινή μορφή ενός ομογενοποιημένου, σχεδόν υβριδικού, πανομοιότυπου μοντέλου, το αξίωμα ισχύει απαράλλακτο.

Δείξε μου τους μέσους, τα χαφ σου, να σου πω τι ομάδα έχεις.

Και οι τέσσερις ομάδες που προκρίθηκαν στους ημιτελικούς δεν έπαιξαν πολύ σπουδαία ή συγκλονιστικά θεαματική μπάλα. Αλλά έπαιξαν σπουδαίο ποδόσφαιρο, επειδή έχουν σπουδαίους χαφ, που κάποια στιγμή θα μνημονεύονται στο πάνθεον των ηρώων της στρογγυλής θεάς.

Από το 2002 και εδώ ως καλύτεροι ποδοσφαιριστές των Μουντιάλ έχουν βραβευτεί πιθανοί και απίθανοι τύποι, συγκρίνοντας πάντα τις επιδόσεις τους στα εκάστοτε τουρνουά. Το 2002, ήταν ο τερματοφύλακας της Γερμανίας, Όλιβερ Καν, δικαίως όσο και αν αδικήθηκε πχ η παρουσία του βραζιλιάνου αρχηγού, Ζιλμπέρτο Σίλβα, επειδή πάνω στα χέρια - τανάλιες του στηρίχτηκε η πορεία έως τον τελικό μιας πολύ μέτριας έως κακής Γερμανίας. Το 2006 ήταν ο αμυντικός και αρχηγός της Ιταλίας, Φάμπιο Καναβάρο, αδίκως, επειδή ναι μεν είχε κάνει καλό τουρνουά, αλλά ο πραγματικά ασυναγώνιστος πρωταγωνιστής ήταν ο συμπαίκτης του, Φάμπιο Γκρόσο, σε ένα ρεσιτάλ αριστερού φουλ μπακ, μέσα σε μια τροπαιούχο ομάδα, όπου όλοι έπαιζαν με το μαχαίρι στα δόντια. Το 2010, η τιμητική διάκριση πήγε στον μεγάλο ουρουγουανό, Ντιέγκο Φορλάν, δικαίως, επειδή πήρε την Ουρουγουάη από το χέρι και την οδήγησε ένα βήμα από τον τελικό. Το 2014, ο Λιονέλ Μέσι έκλεψε, άδικα, τον τίτλο από τουλάχιστον τρεις Γερμανούς που έβγαλαν μάτια (Χούμελς, Κρόος,Μύλερ) ή τον Άριεν Ρόμπεν της Ολλανδίας.

Φέτος, η Γαλλία διαθέτει τον παίκτη - κομπιούτερ, Νγκολό Καντέ, σε ένα δωρεάν σεμινάριο για τη θέση του αμυντικού χαφ. Το Βέλγιο πυροδοτείται από τον Κέβιν ΝτεΜπρούινε και τον Εντέν Αζάρ, χωρίς να υπάρχουν υστερήσαντες στην άμυνα, ενώ ο Φελαϊνί αποστομώνει, ξανά, κόσμο και λαό με τη μεστή και αθόρυβη παρουσία του. Η Κροατία κινείται στις στρατηγικές ράγες που τοποθετεί το, κατά τη γνώμη μου, καλύτερο δίδυμο χαφ στον κόσμο, Ιβάν Ράκιτιτς και Λούκα Μόντριτς,έχοντας ίσως τα περισσότερα αποθέματα του πνεύματος ομάδας από όλες τις διεκδικήτριες του τροπαίου. Η Αγγλία - επιτέλους! - απέκτησε μέθοδο βγαλμένη από τα απανωτά δάνεια και τις διδασκαλίες των μεγάλων ξένων προπονητών που συνωστίζονται στην Πρέμιερ Ληγκ και διόλου τυχαία η ανάπτυξη και ο χαρακτήρας της βασίζεται στην ομοιογένεια και τις προσωπικότητες κατά κύριο λόγο των παικτών της Τότεναμ. Αλλά μήπως ο Χέντερσον δεν κάνει κάτι περισσότερο από ένα καλό τουρνουά;

Τα υποτιθέμενα φαβορί καταποντίστηκαν, επειδή εν πολλοίς, εγκατέλειψαν στις πατρίδες τους, τα ποδοσφαιρικά ατού τους, που είχαν διαμορφώσει τις σχολές και την ιστορία τους και είχαν δώσει τους τίτλους και την αποθέωση των οπαδών.

Η Ισπανία πάλεψε να παίξει τίκι-τάκα, χωρίς να διαθέτει τον παίκτη που θα έδινε την καίρια, κάθετη πάσα προς την επίθεση-και ο μεγάλος Ινιέστα είναι πολύ μεγάλος πια (στην ηλικία) και φανερά κουρασμένος και κορεσμένος. Η Γερμανία, απείθαρχη, ανοργάνωτη, βιαστική, έσπασε τα μούτρα της πάνω στους πειθαρχημένους και οργανωμένους Νοτιοκορεάτες, εκ των οποίων πολλοί έμαθαν να παίζουν ποδόσφαιρο ή βγάζουν το μεροκάματό τους στο γερμανικό πρωτάθλημα!

Η Βραζιλία επέλεξε να σπαταλά ένα ημίχρονο παίζοντας κάτι σαν ιταλικό κατενάτσιο άνευ διδασκάλου Αρίγκο Σάκι και πλήρωσε την αδικαιολόγητη υπεροψία της μπροστά στην ταχύτητα και τις αντεπιθέσεις του Βελγίου. Αλλά το πραγματικό δράμα της Σελεσάο,ήταν τα πλάγια μπακ της. Η εθνική ομάδα, η οποία ουσιαστικά εισηγήθηκε στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, τον πλάγιο αμυντικό με τις απαράμιλλες επιθετικές αρετές, είχε πλάγια μπακ έναν καταβεβλημένο Μαρσέλο, έναν ανύπαρκτο Λουίς Φελίπε και έναν κάποιον Φάγκνερ που δεν ήξερε τι χρώμα έχει το γρασίδι στην μεγάλη περιοχή του αντιπάλου. Κατάντια, αν θυμηθεί κανείς ότι σήκωσε τα τελευταία δύο τρόπαια, το 1994, με τον Ζορζίνιο και τον συγκλονιστικό Μπράνκο σε μεγάλα κέφια, και, το 2002, με τους Καφού και Ρομπέρτο Κάρλος σε διατεταγμένη υπηρεσία να σμπαραλιάζουν κάθε αμυντικό σύστημα των αντιπάλων. Ειρωνεία του Μουντιάλ, αλλά αυτόν τον τύπο πλάγιου αμυντικού διαθέτει η Αγγλία με τους Τρίπιερ και Γιανγκ, που καθιερώθηκε στην θέση από τις εμπνεύσεις του Ζοζέ Μουρίνιο στην Γιουνάιτεντ!

Το σύστημα του Μουντιάλ είναι ολοφάνερα το 3-4-3, αλλά χρειάζεται κανείς τους σωστούς παίκτες στη σωστή θέση. Και τον τερματοφύλακα σε καλό φεγγάρι... Και από αυτήν την άποψη, οι τέσσερις φιναλίστ είναι τόσο όμοιες και τόσο διαφορετικές. Και η τετράδα των μέσων οφείλει και να αμύνεται και να επιτίθεται. Και να κόβει και να δίνει γκολ. Και οι πάλαι ποτέ υπερόπτες σέντερ φορ που δεν ήξεραν τι σημαίνει τάκλιν ή συνεισφορά στην άμυνα, έχουν εκλείψει, σήμερα Λουκάκου και Κέην και Μάντζουκιτς είναι πολυεργαλεία και πολύτιμοι πέμπτοι μέσοι είτε στην αμυντική θωράκιση είτε στην επιθετική ανάπτυξη.

Είναι, κακά τα ψέματα, ένα δίκαιο Μουντιάλ - μεγάλη, θεαματική, αξέχαστη και συγκλονιστική μπάλα δεν είδαμε, αλλά είδαμε ωραίο ποδόσφαιρο. Με αρχές, μέθοδο, σύστημα και ποδοσφαιρικές μορφές της νέας εποχής του αθλήματος. Και οι δύο ημιτελικοί, είναι ταιριαστές αναμετρήσεις - οι μαθητές Βέλγοι κόντρα στους δασκάλους Γάλλους, καθώς οι πρώτοι ομολογημένα αντέγραψαν στα μέσα της δεκαετίας του 2000, την οργανωτική δομή, από τις ακαδημίες έως την ομοσπονδία, της Γαλλίας και της απούσας Ολλανδίας και ιδού τα αποτελέσματα, δεκαπέντε χρόνια μετά. Από την άλλη, οι νεαροί και μαχητές Κροάτες θα τεθούν αντιμέτωποι με τους ακόμη πιο νεαρούς και διψασμένους Άγγλους. Δεν χωρούν προγνωστικά, αλλά το εντός γραμμών ποδόσφαιρο έχει κερδίσει.

Το εκτός γραμμών ποδόσφαιρο μετρά χορηγίες και έσοδα και κέρδη και ετοιμάζεται να κάνει ταμείο στις 16 Ιουλίου...