Δυο μερες που το σκέφτομαι δεν μπορώ να καταλήξω σε συγκεκριμένη άποψη. Μια λέω το ένα, μια λέω το άλλο.

Πά­ντως το συ­γκε­κρι­μέ­νο γκρά­φι­τι είναι ασορ­τί με την κα­τά­στα­ση της πε­ριο­χής στο κάτω κομ­μά­τι των Εξαρ­χεί­ων, κάτω από την πλα­τεία. Είναι νο­μί­ζω το πιο πα­ρα­με­λη­μέ­νο, το πιο "ζο­φε­ρό" τμήμα των Εξαρ­χεί­ων. Ας είναι το γκρά­φι­τι αφορ­μή για να αλ­λά­ξει αυτή η κα­τά­στα­ση. Πε­ρισ­σό­τε­ρη κα­θα­ριό­τη­τα, κα­λύ­τε­ρος ηλε­κτρο­φω­τι­σμός, πρό­λη­ψη και αντι­με­τώ­πι­ση της το­ξι­κο­ε­ξάρ­τη­σης (και κα­τα­στο­λή για τους ντί­λερ). Ας γί­νουν αυτά που πρέ­πει να γί­νουν εκεί (για να μη μας προ­λά­βει μια αλά Mikel "νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρη" ανά­πλα­ση) και ίσως μετά ένα πιο χρω­μα­τι­στό γκρά­φι­τι να ήταν πιο ται­ρια­στό και να δη­μιουρ­γού­σε άλλου τύπου συ­ζη­τη­σεις. Και ύστε­ρα σκέ­φτο­μαι ότι τέ­τοιου εί­δους "νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες" ανα­πλά­σεις στον πολύ κόσμο, στους κα­τοί­κους (ακόμα και σε μας που αγα­πά­με ως επι­σκέ­πτες την πε­ριο­χή) φαί­νο­νται ίσως πολύ κα­λύ­τε­ρες από μια ει­κό­να εγκα­τά­λει­ψης με οσμές από κά­του­ρα, με σκου­πί­δια, με δια­λυ­μέ­να πε­ζο­δρό­μια κλπ. Αλλά συγ­χρό­νως απλώς με­τα­φέ­ρουν το πρό­βλη­μα. Ήδη η πιά­τσα πήγε στην Το­σί­τσα (στα όρια των Εξαρ­χεί­ων), μετά μπο­ρεί να πάει πάρα πέρα , όλο και πιο πέρα, μέχρι που να μην εἰναι ορατή στον πολύ κόσμο, στους του­ρί­στες κλπ. Εξα­σφα­λί­ζου­με την άνετη πρό­σβα­ση λοι­πόν στο Εθνι­κό Αρ­χαιο­λο­γι­κό Μου­σείο έχο­ντας κου­κου­λώ­σει το πρό­βλη­μα. Όπως οι Γάλ­λοι έχουν εξα­σφα­λί­σει την άνε­τη-χω­ρίς "θλι­βε­ρά" θε­ά­μα­τα-πρό­σβα­ση στο Λού­βρο. Και έρ­χε­ται κά­ποια στιγ­μή που ένα τσούρ­μο ένο­πλοι με­γα­λω­μέ­νοι στα άθλια προ­ά­στια μπου­κά­ρουν μέρα με­ση­μέ­ρι στο κέ­ντρο της πόλης και υπεν­θυ­μί­ζουν ότι η εγκα­τά­λει­ψη, η φτώ­χεια, η πείνα, ο απο­κλει­σμός,ο ρα­τσι­σμός, οι ντί­λερ και όσα γεν­νούν όλα αυτά είναι ΕΔΩ. Αν κάτι μπο­ρεί να προ­σφέ­ρει το εν λόγω γκρά­φι­τι είναι η έναρ­ξη μιας συ­ζή­τη­σης για το τι Αθήνα θέ­λου­με, για το ποια ανά­πλα­ση μπο­ρεί να είναι ποιο­τι­κή, σύγ­χρο­νη χωρίς ταυ­τό­χρο­να να κρύ­βει κάτω από το χαλί τα κοι­νω­νι­κά προ­βλή­μα­τα.

Ετικέτες