Δυο μερες που το σκέφτομαι δεν μπορώ να καταλήξω σε συγκεκριμένη άποψη. Μια λέω το ένα, μια λέω το άλλο.
Πάντως το συγκεκριμένο γκράφιτι είναι ασορτί με την κατάσταση της περιοχής στο κάτω κομμάτι των Εξαρχείων, κάτω από την πλατεία. Είναι νομίζω το πιο παραμελημένο, το πιο "ζοφερό" τμήμα των Εξαρχείων. Ας είναι το γκράφιτι αφορμή για να αλλάξει αυτή η κατάσταση. Περισσότερη καθαριότητα, καλύτερος ηλεκτροφωτισμός, πρόληψη και αντιμετώπιση της τοξικοεξάρτησης (και καταστολή για τους ντίλερ). Ας γίνουν αυτά που πρέπει να γίνουν εκεί (για να μη μας προλάβει μια αλά Mikel "νεοφιλελευθερη" ανάπλαση) και ίσως μετά ένα πιο χρωματιστό γκράφιτι να ήταν πιο ταιριαστό και να δημιουργούσε άλλου τύπου συζητησεις. Και ύστερα σκέφτομαι ότι τέτοιου είδους "νεοφιλελεύθερες" αναπλάσεις στον πολύ κόσμο, στους κατοίκους (ακόμα και σε μας που αγαπάμε ως επισκέπτες την περιοχή) φαίνονται ίσως πολύ καλύτερες από μια εικόνα εγκατάλειψης με οσμές από κάτουρα, με σκουπίδια, με διαλυμένα πεζοδρόμια κλπ. Αλλά συγχρόνως απλώς μεταφέρουν το πρόβλημα. Ήδη η πιάτσα πήγε στην Τοσίτσα (στα όρια των Εξαρχείων), μετά μπορεί να πάει πάρα πέρα , όλο και πιο πέρα, μέχρι που να μην εἰναι ορατή στον πολύ κόσμο, στους τουρίστες κλπ. Εξασφαλίζουμε την άνετη πρόσβαση λοιπόν στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο έχοντας κουκουλώσει το πρόβλημα. Όπως οι Γάλλοι έχουν εξασφαλίσει την άνετη-χωρίς "θλιβερά" θεάματα-πρόσβαση στο Λούβρο. Και έρχεται κάποια στιγμή που ένα τσούρμο ένοπλοι μεγαλωμένοι στα άθλια προάστια μπουκάρουν μέρα μεσημέρι στο κέντρο της πόλης και υπενθυμίζουν ότι η εγκατάλειψη, η φτώχεια, η πείνα, ο αποκλεισμός,ο ρατσισμός, οι ντίλερ και όσα γεννούν όλα αυτά είναι ΕΔΩ. Αν κάτι μπορεί να προσφέρει το εν λόγω γκράφιτι είναι η έναρξη μιας συζήτησης για το τι Αθήνα θέλουμε, για το ποια ανάπλαση μπορεί να είναι ποιοτική, σύγχρονη χωρίς ταυτόχρονα να κρύβει κάτω από το χαλί τα κοινωνικά προβλήματα.
