Ένα βήμα μπρος, δύο βήματα πίσω... Πού οφείλεται το σαμποτάζ της απεργίας;

Περί συσχετισμών
Υπήρχαν οι “συσχετισμοί”; Συντασσόμαστε με την άποψη των 18 ΕΛΜΕ που απάντησαν ΝΑΙ. Όχι επειδή είμαστε αιθεροβάμονες. Μα επειδή πιστεύουμε ότι συσχετισμοί δεν είναι η στατική εικόνα του “πόσοι καθηγητές θα απεργούσαν την πρώτη μέρα”, αλλά η δυναμική. Αυτή που αναπτύχθηκε σε βαθμό πρωτοφανή και στην κοινωνία, αλλά και στον κλάδο, προτού μάλιστα κηρυχθεί η απεργία μας. Οι μαζικότατες πορείες των ΕΛΜΕ, η ανεπανάληπτη συμμετοχή στις Συνελεύσεις, η πίεση που άσκησαν οι δάσκαλοι στην ηγεσία της ΔΟΕ, η απήχηση που είχαμε ακόμη και στους μαθητές, τους γονείς και τα σωματεία με αποφάσεις και ψηφίσματα υπέρ μας, αλλά και στην “κοινή γνώμη” των γκάλοπ (ένας στους τρεις ήδη υπέρ της απεργίας, 57% ήδη κατά της επιστράτευσης): όλα αυτά πετάχτηκαν στον κάλαθο, επειδή κάποιοι εκτίμησαν ότι δεν υπήρχαν οι “συσχετισμοί”. Την ώρα που ξέρουμε πολύ καλά ότι οι “συσχετισμοί” χτίζονται στην διάρκεια ενός τόσο αποφασιστικού αγώνα. Ότι λίγη σχέση με πραγματικούς συσχετισμούς στη κοινωνία έχουν οι αποφάσεις των ΔΣ των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, παρόλο που θα ήταν πολύ βοηθητικές. Ότι οι αίθουσες των γενικών συνελεύσεών μας πολύ απλά δεν χωρούσαν άλλους συναδέλφους κι άρα μόνο μιζέρια ή ασυνέπεια δείχνουν οι εκτιμήσεις ότι οι 20.000 (;) καθηγητές που τις παρακολούθησαν ήταν...λίγοι...
Ηγεσίες
Κάποιοι πρόεδροι, καλύτερα οργανωμένοι κι από τους...μπολσεβίκους το 1917, έχοντας φαίνεται “δέκτες ενημέρωσης” στημένους παντού, προέβλεψαν το μέλλον και μας προστάτευσαν! Αλλά τότε γιατί οι ίδιοι, λίγες μέρες πριν, στήριζαν στις συνελεύσεις και το ΔΣ της ΟΛΜΕ την πρόταση για απεργία; Τότε δεν μπορούσαν να “προβλέψουν”; Πλήρης σύγχυση στους κόλπους και των ΣΥΝΕΚ, όπου μόνο μια ελπιδοφόρα μειοψηφία κράτησε στάση υπεύθυνη προς τους συναδέλφους και όχι προς τους κομματικούς μηχανισμούς! Από τις κυβερνητικές παρατάξεις ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚΕ, βέβαια, δεν περιμέναμε κάτι καλύτερο. Εκτιμούμε ότι η οργανωτική χαλαρότητα, η ελλιπής πολιτική στήριξη και μια παράδοση υποταγής στο μέσο όρο ευθύνονται για το αποτέλεσμα -πέρα από τη σχεδιασμένη προδοσία των κυβερνητικών που ήταν φανερή από την αρχή. Αυτά βέβαια είναι ανεπίτρεπτα για όποιον αναλαμβάνει ευθύνες καθοδήγησης ενός μεγάλου αγώνα. Ελπίζουμε έστω και τώρα να αναγνωριστούν.
Τώρα τι κάνουμε;
Όμως, άσχετα με τις εκτιμήσεις του καθενός, υπάρχουν κάποια νέα δεδομένα. Ο κλάδος και το εργατικό κίνημα θα συνεχίσουν να παλεύουν με δυσμενέστερους μάλλον όρους. Οι πιο μαχητικοί συνάδελφοί θα έχουν απογοητευτεί και οι πιο αναποφάσιστοι θα έχουν “επιβεβαιώσει” τα λάθος συμπεράσματα της αποστράτευσης και της αδράνειας. Γι'αυτό σφάλλουν όσοι νομίζουν ότι θα κερδίσουν τελικά, επειδή δεν στήριξαν την απεργία ούτε στις συνελεύσεις. Καθήκον μιας πραγματικά αγωνιστικής ηγεσίας ήταν με σοβαρές προτάσεις στήριξης να ενθαρρύνει και να οργανώσει το πρωτόγνωρο δυναμικό που βγήκε μπροστά κι όχι να πάει κόντρα στην απεργία, είτε στη μέση είτε στο τέλος της διαδικασίας. Ειδικά όταν διαθέτει σοβαρές αριθμητικές δυνάμεις, όπως το ΠΑΜΕ. Από τη γενική απογοήτευση καρπώνεται τελικά μόνον ο αντίπαλος, η κυβέρνηση.
Σε αυτό το ρεύμα πρέπει να αντισταθούμε όλες οι δυνάμεις της Αριστεράς που κρατήσαμε μια συνεπή στάση. Βγάζοντας τα σωστά συμπεράσματα ότι μπροστά στις απανωτές απολύσεις πρέπει όλοι μαζί να εξαντλήσουμε κάθε δυνατότητα αναστροφής του κλίματος, εκμεταλλευόμενοι και τις εξελίξεις στην εκτός κλάδου κοινωνία.
Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει Αριστερά στην ΟΛΜΕ που να είναι και μαζική και μαχητική και οργανωμένη, ώστε να αποτελεί επαρκή ηγεσία, την ώρα που ζωές ισοπεδώνονται. Επειδή η ιστορία δεν τελειώνει εδώ, αυτήν την Αριστερά πρέπει να χτίσουμε. Από την πλευρά μας, δεν έχουμε καν την επιλογή να παραιτηθούμε από τη συνεισφορά στην προσπάθεια.