Με επιτυχία ολοκληρώθηκε η πρώτη θεματική συνέλευση-εκδήλωση της Συνέλευσης γυναικών 8 Μάρτη με θέμα «Σεξισμός στην εκπαίδευση την εποχή της νεοφιλελεύθερης επίθεσης».
Είναι μια προσπάθεια να συνεχίσουμε την κουβέντα αυτή, αφού ο χώρος της εκπαίδευσης είναι ο πυλώνας του κοινωνικού κράτους που βάλλεται περισσότερο και επηρεάζει τη ζωή των γυναικών, να επικαιροποιήσουμε τα αιτήματα και να ετοιμάσουμε την καμπάνια μας για την 8 Μάρτη.
Η μαθήτρια Ρόζα Δασκάλου-Χριστάκη αναφέρθηκε στο πώς περνά ο σεξισμός σαν κομμάτι της κυρίαρχης ιδεολογίας μέσα από το σχολείο, αφού αυτό είναι ο ιδεολογικός μηχανισμός του κράτους. Στηλίτευσε την εντατικοποίηση του σχολικού προγράμματος, αιτία που δεν έχουν χρόνο να σκεφτούν και ν’ αντιδράσουν οι μαθήτριες/ές, ιδιαίτερα ενάντια στη συντηρητική πολιτική που πάει να επιβληθεί τελευταία και στο μπούλινγκ. Κατέληξε ότι πρέπει να διεκδικήσουμε να διδάσκεται το μάθημα της σεξουαλικής αγωγής, να υπάρχουν σερβιέτες για τα κορίτσια που δεν μπορούν ν’ αγοράσουν και να επιβάλλονται ποινές στους μαθητές που ασκούν βία.
Η Σαμπίνα Κουρρίζι, φοιτήτρια του ιστορικού-αρχαιολογικού, ανέφερε ότι ένα από τα επιχειρήματα για την κατάργηση του ασύλου ήταν η ασφάλεια των φοιτητριών (σκέτη υποκρισία μετά τα ξεγυμνώματα της αστυνομίας). Μίλησε επίσης για την καθηγητική αυθαιρεσία με αποκορύφωμα σεξουαλικούς εκβιασμούς και βιασμούς για να περάσουν οι φοιτήτριες τα μαθήματα. Αλλά και το ν+3 που θα εμποδίζει νεαρές μητέρες να παίρνουν πτυχία, αφού ο χρόνος δεν θα είναι αρκετός. Δεν παρέλειψε να αναφέρει τις σεξιστικές ατάκες απέναντι σε πολιτικά επιχειρήματα, που εκστομίζονται κατά τη διάρκεια αντιπαραθέσεων μεταξύ των παρατάξεων, συμπεριλαμβανομένων και των αριστερών. Θα χρειαστεί δουλειά για να μην ξαναζήσουμε περιστατικά όπως η εκσπερμάτωση αγοριού στην μπλούζα φοιτήτριας.
Η Εύη Πάτκου, καθηγήτρια πληροφορικής στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, μίλησε από τη μία για τη μαζική είσοδο των γυναικών στην εκπαίδευση τα προηγούμενα χρόνια, με την αναλογία γυναικών-ανδρών σήμερα να κυμαίνεται στο 62% έναντι 38% αντίστοιχα και από την άλλη την υποαντιπροσώπευση των γυναικών στις διευθυντικές θέσεις, μια και οι γυναίκες υπολείπονται κατά πολύ των ανδρών τόσο λόγω οικογενειακών βαρών, όσο και κυβερνητικών παρεμβάσεων. Η μνημονιακή υποχρέωση της απουσίας μόνιμων προσλήψεων στην εκπαίδευση πλήττει κυρίως τις γυναίκες, ενώ ιδιαίτερη αναφορά έγινε στα μειωμένα δικαιώματα των αναπληρωτριών και ειδικά των μητέρων. Ανέφερε τις πολλές έρευνες και μελέτες που έχουν γίνει για την αντιμετώπιση του σεξισμού στην εκπαίδευση, που δεν έφτασαν ποτέ να γίνουν κτήμα των συναδέλφων-ισσών και βέβαια ούτε των μαθητριών/ών. Οφείλουμε να παλέψουμε για όλα τα παραπάνω ζητήματα και να διεκδικήσουμε να εφαρμοστούν προοδευτικές πολιτικές στο δημόσιο σχολείο, να προσπαθήσουμε να δουλέψουμε καθημερινά στην κατεύθυνση μιας αντισεξιστικής εκπαίδευσης και να σταθούμε στο πλάι των αναπληρωτριών συναδελφισσών μας.
Με χαρά ακούσαμε την κοσμητόρισσα του παιδαγωγικού τμήματος του ΑΠΘ Δήμητρα Κογκίδου να μας εξηγεί πώς ο διαχωρισμός παιχνιδιών καθορίζει τις ικανότητες και τον επαγγελματικό προσανατολισμό των παιδιών, αφού για παράδειγμα ακόμα και τα παιχνίδια χημείας για κορίτσια είναι για κατασκευή αρωμάτων και βερνίκια νυχιών.
Με ακόμη μεγαλύτερη χαρά ακούσαμε νέες κοπέλες να προσθέτουν παραδείγματα από τη καθημερινότητά τους στις σχολές και τα σχολεία. Αυτό είναι που μας δίνει τη δύναμη και την έμπνευση να συνεχίσουμε, μέσα από την πληροφόρηση και τον ακτιβισμό, την καμπάνια μας για μια μαζική 8 Μάρτη. Γιατί η τεχνογνωσία για την εφαρμογή αντισεξιστικής εκπαίδευσης υπάρχει, αλλά δεν υπάρχει η πολιτική βούληση. Σε μας αναλογεί να οργανώσουμε τους αγώνες στις σχολές και στα σχολειά μας, γιατί στους κοινούς αγώνες σπάει ο σεξισμός.
*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά
