Εναντίον του Μουντιάλ του 2030

Σήμερα το απόγευμα στο Βελιγράδι, συναντιούνται οι υπουργοί Αθλητισμού και οι πρόεδροι των εθνικών, ποδοσφαιρικών ομοσπονδιών, της Ελλάδας, της Σερβίας, της Ρουμανίας και της Βουλγαρίας.Αντικείμενο της συνάντησης είναι η κατάρτιση της κοινής υποψηφιότητας των τεσσάρων, βαλκανικών χωρών, για την ανάληψη του Μουντιάλ του 2030.

Σε δηλώσεις του στο euronews, ο υπουργός Αθλητισμού, Γιώργος Βασιλειάδης, εξήγησε τους λόγους που συνδιεκδικεί η Ελλάδα την κοστοβόρα και διεφθαρμένη διοργάνωση. Επειδή έχει την... προϋπηρεσία και την εμπειρία των ολυμπιακών αγώνων του 2004 και επειδή έχει ή θα έχει νέα, ποδοσφαιρικά γήπεδα. Ο Βασιλειάδης τα απαρίθμησε ενδεικτικά - Ολυμπιακό Στάδιο, Αγία Σοφία στη Νέα Φιλαδέλφεια, νέο γήπεδο στην Τούμπα, Καραϊσκάκη... Τρία στα τέσσερα ανήκουν ή θα ανήκουν στην ΠΑΕταιρική ολιγαρχία. Ο υπουργός επισήμανε επίσης ότι θα γίνουν και όλες εκείνες οι αναγκαίες παρεμβάσεις προκειμένου τα γήπεδα να εκσυγχρονιστούν περαιτέρω - με... προδιαγραφές FIFA, δηλαδή με ένα επιπλέον, υπέρογκο κόστος, απολύτως αναντίστοιχο της οικονομκής και κοινωνικής κρίσης και συγκυρίας. Αλλά το Μουντιάλ δεν θα γίνει για την κοινωνία - θα γίνει για τις εταιρείες και τους παράγοντες, τους ολιγάρχες και την «αγέλη» της FIFA. Όλους εκείνους που εκπροσωπούν το εταιρικό ποδόσφαιρο που κατέστρεψε την μπάλα σε όλη την οικουμένη.

Η διοργάνωση του 2030 δεν πρέπει να γίνει στα Βαλκάνια και τις τέσσερις συνυποψήφιες και διεκδικήτριες χώρες, που υποφέρουν και μαστίζονται από την οικονομική κρίση, την άγρια λιτότητα, την καταστροφή του κοινωνικού ιστού, τη συντριβή της εργατικής τάξης. Στερούνται τον άρτο, δεν περισσεύουν για θεάματα.

Γενικά, το θηριώδες Μουντιάλ του μέλλοντος δεν πρέπει να γίνει πουθενά. Η δεκαετία που ανοίγει με το Μουντιάλ στο Κατάρ το 2022, θα είναι μια δεκαετία υπερδιόγκωσης της διοργάνωσης, με την κατακόρυφη αύξηση των συμμετεχουσών ομάδων, προκειμένου να ικανοποιηθεί ο κάθε πικραμένος ανθυποπαράγοντας της πλέον ανυπόληπτης ομοσπονδίας από την κερδοφορία της και την εκτόξευση των ούτως ή άλλως υψηλών δαπανών που θα πρέπει να καταβληθούν από τις διοργανώτριες χώρες, δαπάνες που ήδη στις τελευταίες διοργανώσεις φτάνουν ή ξεπερνούν τα 11-14 δις δολάρια, όπως συνέβη στη Βραζιλία και τη Ρωσία. Από το Κατάρ και μετά το νούμερο θα χτυπά άνετα εικοσάρι, έτσι όπως το πάνε οι FIFAρχες, με άλλα λόγια θα αναλογούν σε κάθε συνδιοργανώτρια χώρα τουλάχιστον πέντε-έξι δις δολάρια, για γήπεδα, δρόμους, ξενοδοχεία, ελικοδρόμια, σωματοφυλακή, ηλεκτρονικά συστήματα επιτήρησης του πλήθους. 

Προτού φτάσουμε όμως στο καθεαυτό κόστος της διοργάνωσης, προηγείται το αφανές κόστος του μαύρου χρήματος και των μιζών, που διακινούνται από τις υποψήφιες χώρες προς τα μέλη της FIFA, προκειμένου αυτά να εξετάσουν «σοβαρά και υπεύθυνα» τις πιθανότητες κάθε χώρας ή ομίλου χωρών για την τελική ανάδειξη του νικητή. Όλες οι διεκδικήτριες χώρες μπήκαν στον άθλιο αυτό χορό εκατομμυρίων, ανεξάρτητα αν στο τέλος ανέλαβαν ή όχι τη διοργάνωση, όπως συνέβη με την Νότια Αφρική το 1998 (για το 2006) ή το Μαρόκο το 2002 (για το 2010).

Πόσα τέτοια μαύρα κεφάλαια είναι διατεθειμένη να δώσει και να διακινήσει η βαλκανική κοινή υποψηφιότητα και πιο συγκεκριμένα η Ελλάδα; Μπορεί να μας το πει αυτό ο Βασιλειάδης, αντί για τις φαιδρές και κάλπικες διακηρύξεις περί... εμπέδωσης της φιλίας (!) ανάμεσα στους λαούς της Βαλκανικής;

Πέρα όμως από τη βαλκανική υποψηφιότητα, για το 2030, προετοιμάζουν φακέλους διεκδίκησης και άλλες χώρες πάντα ως συνδιοργανώτριες. Το Μαρόκο που έχει καεί πέντε φορές ως μεμονωμένη υποψηφιότητα ετοιμάζει «μεσογειο-ατλαντική» κοινή κάθοδο με την Ισπανία και την Πορτογαλία. Ο πρόεδρος της Αργεντινής Μαουρίτσιο Μάκρι, παλιός οπαδός της Ρίβερ Πλέιτ που έγινε πρόεδρος της θανάσιμης αντιπάλου Μπόκα Τζούνιορς, προκειμένου να κερδίσει πόντους πολιτικής επιρροής και λαοφιλίας, προωθεί κοινή υποψηφιότητα με την Ουρουγουάη και την Παραγουάη. Αγγλία, Σκωτία, Ουαλία και Βόρεια Ιρλανδία, που επίσημα και στα χαρτιά είναι ξεχωριστές ποδοσφαιρικές ομοσπονδίες θέλουν να συνδιοργανώσουν «βρετανικό» Μουντιάλ, ως μια κάποια επιχειρηματική απάντηση «αυτοπεποίθησης» μετά το Brexit.

Όλα για τους εταιριοκράτες του ποδοσφαίρου, τους εργολάβους κατασκευών, τους χορηγούς και τις γνωστές εταιρείες αθλητικών ειδών, τους δεινοσαύρους της παγκόσμιας επιχειρηματικότητας που κανοναρχούν το ποδόσφαιρο και έχουν διαλύσει την μπάλα των παιδικών μας χρόνων.