Επιμένουμε: το ζήτημα οικοδόμησης ενός άλλου κόσμου παραμένει το ιστορικό καθήκον «στην ημερήσια διάταξη» – Ανακοίνωση της πλειοψηφίας των μελών ΚΣ της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ

Η νέα «πε­ρί­ο­δος» στην οποία έχει ει­σέλ­θει ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, συ­νι­στά για εμάς, όχι μια τα­κτι­κή ή με­ρι­κή υπο­χώ­ρη­σή του σε σχέση με τις επι­διώ­ξεις και εξαγ­γε­λί­ες του, αλλά μια στρα­τη­γι­κή ήττα ή, ακόμα κα­λύ­τε­ρα, μια χρε­ο­κο­πία. Η ψή­φι­ση του 3ου Μνη­μο­νί­ου, η ενερ­γη­τι­κή υπο­στή­ρι­ξή του και η με­τα­τρο­πή του σε στρα­τη­γι­κό ορί­ζο­ντα, ο άνευ όρων κυ­βερ­νη­τι­σμός και η πλή­ρης πε­ρι­θω­ριο­ποί­η­ση και απα­ξί­ω­ση του κόμ­μα­τος, συ­νι­στούν τους βα­σι­κούς λό­γους γι’ αυτή τη χρε­ο­κο­πία, καθώς και για το γε­γο­νός πως πλέον δεν μπο­ρού­με να δούμε τους εαυ­τούς μας εντός ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ούτε όμως και να υπε­ρα­σπι­στού­με την επι­δί­ω­ξη της συ­νέ­χι­σης μιας αρι­στε­ρής στρα­τη­γι­κής με όχημα τον με­ταλ­λασ­σό­με­νο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Η προ­κή­ρυ­ξη των εκλο­γών, με τις ευ­λο­γί­ες μά­λι­στα των δα­νει­στών, πριν την πραγ­μα­το­ποί­η­ση του έκτα­κτου συ­νε­δρί­ου που είχε απο­φα­σί­σει η ΚΕ του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, κλεί­νει κάθε συ­ζή­τη­ση περί απε­γκλω­βι­σμού του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ από το μνη­μο­νια­κό μο­νό­δρο­μο στον οποίο ει­σέρ­χε­ται μέρα με τη μέρα. Σε αυτό το πλαί­σιο, η ατζέ­ντα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ενό­ψει των εκλο­γών, δη­λα­δή η επι­λο­γή του κα­λύ­τε­ρου δια­χει­ρι­στή της μνη­μο­νια­κής πραγ­μα­τι­κό­τη­τας και η ανα­ζή­τη­ση με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων σε προ­ο­δευ­τι­κή(;) κα­τεύ­θυν­ση στην πε­ρι­φέ­ρεια του μνη­μο­νί­ου, μας αφή­νει πα­γε­ρά αδιά­φο­ρες/ους από αρι­στε­ρή σκο­πιά.

Επι­πλέ­ον, ακόμη και πέρα από την συ­ντρι­πτι­κή για όλη την κοι­νω­νία υπο­χώ­ρη­ση απέ­να­ντι στις επι­τα­γές του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού, η κρίση της συλ­λο­γι­κής λει­τουρ­γί­ας, η απα­ξί­ω­ση της εσω­τε­ρι­κής δη­μο­κρα­τί­ας και των ει­λημ­μέ­νων απο­φά­σε­ων των ορ­γά­νων, με ευ­θύ­νη της ηγε­σί­ας της κυ­βέρ­νη­σης, είναι εν­δει­κτι­κές της πο­ρεί­ας της με­τάλ­λα­ξης που έχει αρ­χί­σει να χα­ράσ­σε­ται. Συ­νε­πώς, δε θα στη­ρί­ξου­με το ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στις επό­με­νες εκλο­γές, ούτε θα στε­λε­χώ­σου­με τα ψη­φο­δέλ­τιά του. Ταυ­τό­χρο­να, δεν μπο­ρού­με να συ­νε­χί­σου­με την πο­λι­τι­κή δράση μέσα από τις γραμ­μές του και οφεί­λου­με να ανα­ζη­τή­σου­με το ανα­γκαίο πο­λι­τι­κό σχέ­διο για τη συ­νέ­χι­ση της πάλης, εκτός του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και της μνη­μο­νια­κής στρα­τη­γι­κής του.

Από την άλλη πλευ­ρά, έχου­με πίσω μας μια ση­μα­ντι­κή πα­ρα­κα­τη­θή­κη. Η επι­μο­νή στην ενό­τη­τα της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς που υπήρ­ξε κα­τα­στα­τι­κή αρχή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, η συμ­με­το­χή στα κι­νή­μα­τα και η όσμω­ση με την κοι­νω­νι­κή κί­νη­ση που υπήρ­ξαν βα­σι­κές συν­θή­κες για την ίδια την ύπαρ­ξή του, η προ­ο­πτι­κή της αρι­στε­ρής κυ­βέρ­νη­σης που έδωσε πο­λι­τι­κή διέ­ξο­δο στους αγώ­νες της προη­γού­με­νης πε­ριό­δου κι ενέ­πνευ­σε αγω­νί­στριες κι αγω­νι­στές όλων των γε­νιών, όλα αυτά είναι πο­λύ­τι­μα στοι­χεία για τη συ­νέ­χεια και όσες κι όσοι δου­λέ­ψα­με σκλη­ρά σε αυτό το πλαί­σιο δεν μπο­ρού­με και δεν πρέ­πει να δε­χτού­με τη μνη­μο­νια­κή στρο­φή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ως κάτι από το οποίο δε γί­νε­ται να απο­δρά­σου­με.

Την κρι­τι­κή που ασκού­με δεν τη θε­ω­ρού­με αυ­το-δι­καί­ω­ση. Αντί­θε­τα, είναι ανα­γκαία μια αυ­το­κρι­τι­κή όλων των συμ­με­τε­χό­ντων στο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ η οποία οφεί­λει να είναι δρι­μεία και σε βάθος. Η απου­σία της δε, υπο­δη­λώ­νει απου­σία αξιο­πι­στί­ας. Εξαρ­χής εί­μα­στε αντί­θε­τοι τόσο με εύ­κο­λους ανα­γω­γι­σμούς και με αντι-πο­λι­τι­κές λο­γι­κές περί προ­δο­σί­ας, ξε­που­λή­μα­τος κλπ, όσο και με την ανα­πα­ρα­γω­γή του “υπαρ­κτού κυ­βερ­νη­τι­σμού” με πλή­ρως αμ­βλυ­μέ­νες τις τα­ξι­κές αιχ­μές που δεί­χνουν προς μια κα­τεύ­θυν­ση επα­νά­λη­ψης χρε­ο­κο­πη­μέ­νων λο­γι­κών που καμιά προ­ο­πτι­κή για το μέλ­λον δεν ανοί­γουν. Για εμάς βάση της αυ­το­κρι­τι­κής είναι η από­φα­ση της 10ης Συ­νό­δου του Κε­ντρι­κού Συμ­βου­λί­ου της Ν.ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ (Ιού­λιος 2015).

Ένα τέλος που δεν το θέ­λα­με

Μια τέ­τοια συ­ζή­τη­ση και μια τέ­τοια από­φα­ση ενα­ντί­ω­σης στο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ κι απο­μά­κρυν­σης απ’ αυτόν, εκτι­μού­με πως θα έπρε­πε να είναι επί­δι­κο αντι­κεί­με­νο, τόσο μιας συ­νε­δρί­α­σης του Κε­ντρι­κού Συμ­βου­λί­ου όσο και – πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο – μιας πα­νελ­λα­δι­κής πο­λι­τι­κής δια­δι­κα­σί­ας που να εμπλέ­κει το σύ­νο­λο των μελών της Νε­ο­λαί­ας ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Σε αυτήν την κα­τεύ­θυν­ση επι­διώ­ξα­με τη διε­ξα­γω­γή του Κε­ντρι­κού Συμ­βου­λί­ου την Κυ­ρια­κή 30/8, με στόχο την το­πο­θέ­τη­ση του ορ­γά­νου απέ­να­ντι στις ερ­χό­με­νες εκλο­γές και την από­φα­ση για διε­ξα­γω­γή πα­νελ­λα­δι­κής δια­δι­κα­σί­ας άμεσα, με θέμα την απε­μπλο­κή (ή μη) των δυ­νά­με­ων της Νε­ο­λαί­ας ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ από το σχέ­διο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Δυ­στυ­χώς, αυτό δεν κα­τέ­στη εφι­κτό, κα­θό­τι με­ρί­δα του ΚΣ, είτε με την απρο­θυ­μία της να προ­σέλ­θει στη σύ­νο­δο είτε με την πα­ραί­τη­σή της πριν τη σύ­γκλη­ση του ορ­γά­νου, εμπό­δι­σε την επί­τευ­ξη της απα­ραί­τη­της απαρ­τί­ας. Γι’ αυτό το λόγο ανα­γκα­ζό­μα­στε να συ­ντά­ξου­με το παρόν κεί­με­νο, που δη­λώ­νει τη στάση μας για όσα συμ­βαί­νουν, σε αντί­θε­ση με μια δη­μό­σια το­πο­θέ­τη­ση του ΚΣ που ήταν η αρ­χι­κή μας επι­δί­ω­ξη.

Πα­ράλ­λη­λα, εκτι­μού­με πως η χθε­σι­νή (σκό­πι­μη) απο­τυ­χία του ΚΣ να πάρει από­φα­ση, οδη­γεί εκ των πραγ­μά­των σ’ ένα τέλος της Νε­ο­λαί­ας ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, όπως την ξέ­ρα­με. Αυτό το τέλος δεν το θέ­λα­με και σί­γου­ρα δε θέ­λα­με να έχει αυτή τη μορφή. Ωστό­σο, είναι σαφές για εμάς πως, στην πα­ρού­σα φάση, το ρι­ζο­σπα­στι­κό πο­λι­τι­κό πε­ριε­χό­με­νο της ορ­γά­νω­σης, η κι­νη­μα­τι­κή πα­ρά­δο­ση και πα­ρα­κα­τα­θή­κη της, καθώς και οι αγω­νί­ες και οι προ­βλη­μα­τι­σμοί των μελών της, δεν μπο­ρούν να συν­δυα­στούν με την πα­ρα­μο­νή στο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Ελ­λεί­ψει μιας δια­δι­κα­σί­ας που να ορί­ζει έναν κοινό βη­μα­τι­σμό των μελών της Νε­ο­λαί­ας ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ το επό­με­νο διά­στη­μα και με την πα­ρα­πά­νω αντί­θε­ση (ανά­με­σα στο τι είναι η Νε­ο­λαία ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και τι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, πλέον) να είναι υπαρ­ξια­κού χα­ρα­κτή­ρα, η Νε­ο­λαία ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ φτά­νει σ’ ένα αδιαμ­φι­σβή­τη­το τέλος επο­χής.

Εντού­τοις, μια πο­λι­τι­κή συλ­λο­γι­κό­τη­τα δε συ­μπυ­κνώ­νε­ται στο brandname της, αλλά στο πο­λι­τι­κό της στίγ­μα, στις πρα­κτι­κές της, στα προ­τάγ­μα­τά της και στο βάθος των πο­λι­τι­κών προ­βλη­μα­τι­σμών της. Συ­νε­πώς, οι λέ­ξεις «Νε­ο­λαία ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ» δε θα αντι­στοι­χούν, στο εξής, ούτε στο κενό ούτε σε κάτι που θα συ­νά­δει με τον «υπαρ­κτό ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ». Το «βουβό τέλος» της Νε­ο­λαί­ας ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δε ση­μαί­νει πως οι πα­ρεμ­βά­σεις και τα κεί­με­νά της δε μι­λούν ακόμα, πως τα μπλοκ της δε βουί­ζουν ακόμα από τις φωνές, πως τα φε­στι­βάλ της δεν τρα­γου­δούν ακόμα. Ας μην έχου­με, όλες κι όλοι, αυ­τα­πά­τες γύρω απ’ αυτό το ζή­τη­μα.

Τι κά­νου­με, από δω και πέρα

Σε αυτή τη νέα συν­θή­κη και με δε­δο­μέ­νη την επι­τα­κτι­κή πο­λι­τι­κή ανά­γκη να το­πο­θε­τη­θού­με σχε­τι­κά με τις ερ­χό­με­νες εκλο­γές, εί­μα­στε δε­σμευ­μέ­νοι/ες από την από­φα­ση της τε­λευ­ταί­ας Συ­νό­δου του ΚΣ της Νε­ο­λαί­ας ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στις 18 και 19 Ιου­λί­ου, η οποία δή­λω­νε ρητά την αντί­θε­σή μας με την ψή­φι­ση και υλο­ποί­η­ση του 3ου Μνη­μο­νί­ου, καθώς αυτή «έρ­χε­ται απέ­να­ντι στις ιδε­ο­λο­γι­κές μας κα­τα­βο­λές, τις προ­ε­κλο­γι­κές μας δε­σμεύ­σεις, τις συλ­λο­γι­κές μας απο­φά­σεις και προ­σπα­θεί να ανα­τρέ­ψει μια μακρά πο­ρεία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και να τσα­κί­σει τη σκέψη και την ελ­πί­δα για έναν δια­φο­ρε­τι­κό δρόμο στη μο­να­δι­κή χώρα της Ευ­ρω­παϊ­κής Ένω­σης όπου η αρι­στε­ρά πέ­τυ­χε μια ιστο­ρι­κή νίκη».

Στην ίδια από­φα­ση μά­λι­στα, εμ­βα­θύ­να­με τις επε­ξερ­γα­σί­ες μας για καί­ρια ζη­τή­μα­τα όπως η στάση μας απέ­να­ντι σε πο­λι­τι­κούς ορ­γα­νι­σμούς του κε­φα­λαί­ου, όπως η Ε.Ε. και η Ευ­ρω­ζώ­νη, λέ­γο­ντας πως «οφεί­λου­με να δούμε, πως τε­λι­κά η Ε.Ε. και η Ευ­ρω­ζώ­νη λει­τουρ­γούν ως θε­σμο­θε­τη­μέ­νος νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμός, που πε­ριο­ρί­ζει ασφυ­κτι­κά τα πε­ρι­θώ­ρια με­τα­σχη­μα­τι­σμού. Οφεί­λου­με να επα­να­προσ­διο­ρί­σου­με τη διε­θνι­στι­κή μας στρα­τη­γι­κή μέσα από το πρί­σμα της ρήξης και της απο­δέ­σμευ­σης από αυ­τούς τους υπε­ρε­θνι­κούς σχη­μα­τι­σμούς, ως ένα αί­τη­μα δη­μο­κρα­τί­ας, λαϊ­κής κυ­ριαρ­χί­ας αλλά και ως προ­ϋ­πό­θε­ση αμ­φι­σβή­τη­σης του νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρου μο­νό­δρο­μου».

Τέλος, δη­λώ­να­με ρητά πως «το να αγω­νι­ζό­μα­στε για έναν δι­καιό­τε­ρο κόσμο δεν ήταν για εμάς μια επι­λο­γή ηθι­κής δι­καί­ω­σης αλλά ένας τρό­πος να αλ­λά­ζου­με την κα­θη­με­ρι­νό­τη­τά μας, να με­τα­σχη­μα­τί­ζου­με τις ζωές μας και την κοι­νω­νία. Στον δρόμο αυτό θα συ­νε­χί­σου­με να βα­δί­ζου­με έχο­ντας πάντα στο νου ότι η ιστο­ρία είναι ένα πεδίο δυ­να­το­τή­των στο οποίο διαρ­κώς αγω­νι­ζό­μα­στε για να κα­τα­στή­σου­με εφι­κτά αυτά που σε όλους μπο­ρεί να φαί­νο­νται αδύ­να­τα.»

Με βάση τα πα­ρα­πά­νω, αλλά και τη ρητή μας θέση σχε­τι­κά με την αδυ­να­μία μας πλέον, να στη­ρί­ξου­με, να ενι­σχύ­σου­με και να συμ­με­τέ­χου­με στο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, προ­κρί­νου­με την ψήφο σε αρι­στε­ρά, ρι­ζο­σπα­στι­κά, αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κά ψη­φο­δέλ­τια, που αντι­στοι­χού­νται στις πα­ρα­πά­νω προ­κεί­με­νες της τε­λευ­ταί­ας από­φα­σης του ΚΣ της Νε­ο­λαί­ας ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και σχη­μα­τί­ζο­νται στο πλαί­σιο της απόρ­ρι­ψης της ΤΙΝΑ (ThereisNoAlternative) των μνη­μο­νί­ων, για να εκ­φρα­στεί το «ΟΧΙ μέχρι τέ­λους», αλλά και με ορί­ζο­ντα ευ­ρύ­τε­ρες κοι­νω­νι­κές και πο­λι­τι­κές ανα­τρο­πές. Σε αυτό το πλαί­σιο, μά­λι­στα, θα δώ­σου­με τη μάχη στους νε­ο­λαι­ί­στι­κους χώ­ρους όπου ζούμε και πα­ρεμ­βαί­νου­με – στα σχο­λεία, τα πα­νε­πι­στή­μια, στις γει­το­νιές, στους χώ­ρους δου­λειάς – ώστε η νε­ο­λαία, μια νε­ο­λαία που με συ­ντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία στή­ρι­ξε το «ΟΧΙ» στο δη­μο­ψή­φι­σμα, να επι­λέ­ξει το δρόμο της αντί­στα­σης και της ανα­τρο­πής, ενά­ντια σε αντι-πο­λι­τι­κές επι­λο­γές ή στην αποχή.Ει­δι­κά σε ότι αφορά το δη­μο­ψή­φι­σμα, η νε­α­νι­κή δη­μιουρ­γι­κό­τη­τα και η αυ­θόρ­μη­τη συμ­βο­λή στην κα­μπά­νια υπέρ του ΟΧΙ, έχουν ιδιαί­τε­ρη ση­μα­σία και απο­τε­λούν στοι­χεία μέσα απ’ τα οποία μπο­ρού­με να δούμε την εξέ­λι­ξη αυτής της κοι­νω­νι­κής δυ­να­μι­κής και το με­τα­σχη­μα­τι­σμό της.

Ο αγώ­νας για το σο­σια­λι­σμό πάντα επί­και­ρος

Ο ορί­ζο­ντας της δρά­σης μας, ωστό­σο, δε στα­μα­τά στις εκλο­γές. Εξάλ­λου, αυτό το νέο πο­λι­τι­κό πρό­τυ­πο λει­τουρ­γί­ας που ανα­ζη­τού­με δεν μπο­ρεί ούτε και θέ­λου­με να θε­με­λιώ­νε­ται σε μια πα­ρα­δο­σια­κή αντί­λη­ψη που συρ­ρι­κνώ­νει τον πο­λι­τι­κό μας ορί­ζο­ντα στις θε­σμι­κές διεκ­δι­κή­σεις και στην επί­τευ­ξη αλ­λα­γών απο­κλει­στι­κά μέσω του κοι­νο­βου­λευ­τι­κού δρό­μου. Θε­ω­ρού­με πως επει­δή τί­πο­τα δε θα μας χα­ρι­στεί, πρέ­πει η κοι­νω­νία να είναι σε θέση να διεκ­δι­κή­σει τα πάντα και συ­νε­πώς δί­νου­με έμ­φα­ση στις μορ­φές κοι­νω­νι­κής ορ­γά­νω­σης και ορ­γά­νω­σης της εξου­σί­ας των από κάτω. Είναι με αυτό το μο­νο­πά­τι σκέ­ψης που η ρήξη με την Ευ­ρω­ζώ­νη και την Ε.Ε. απο­κτά αρι­στε­ρό, ρι­ζο­σπα­στι­κό πρό­ση­μο και ταυ­τό­χρο­να γί­νε­ται μέσο για να ξε­δι­πλω­θεί μια διε­θνι­στι­κή στρα­τη­γι­κή από πλευ­ράς των ευ­ρω­παϊ­κών ερ­γα­ζό­με­νων τά­ξε­ων, μα­κριά από κάθε λο­γι­κή εθνι­κής πε­ρι­χα­ρά­κω­σης ή εξό­δου από την κρίση μέσω της «αντα­γω­νι­στι­κό­τη­τας». Άλ­λω­στε, πι­στεύ­ου­με πως τα προ­γράμ­μα­τα σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κών αι­τη­μά­των και πα­ρο­χών, καθώς και ο άκρα­τος πα­ρα­γω­γι­σμός είναι ξε­πε­ρε­σμέ­να από την ίδια την ιστο­ρία. Χρεια­ζό­μα­στε μια δια­δι­κα­σία τομών και με­τα­σχη­μα­τι­σμών με ματιά στην κοι­νω­νι­κή απε­λευ­θέ­ρω­ση.  Γι’ αυτό θε­ω­ρού­με ανα­γκαία τη στρα­τη­γι­κή συ­ζή­τη­ση για το “τι μας έφερε ως εδώ”, χωρίς βε­βαιό­τη­τες και απο­ποί­η­ση ευ­θυ­νών, καθώς αυτή η συ­ζή­τη­ση είναι ανα­γκαία συν­θή­κη για τη συ­γκρό­τη­ση οτι­δή­πο­τε νέου στο πλαί­σιο της Αρι­στε­ράς.

Η μη απο­δο­χή, από μέ­ρους των νέων αν­θρώ­πων, της έλ­λει­ψης εναλ­λα­κτι­κής στα μνη­μό­νια και την κα­πι­τα­λι­στι­κή βαρ­βα­ρό­τη­τα, είναι ένα στοί­χη­μα ιστο­ρι­κών δια­στά­σε­ων για την ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία και, πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο, για τις ερ­γα­ζό­με­νες τά­ξεις. Δε δια­φεύ­γει κα­θό­λου της προ­σο­χής μας, πως ο πα­λιός κό­σμος πε­θαί­νει κάθε μέρα γύρω μας. Η κρίση και η πα­ρακ­μή του κα­πι­τα­λι­σμού βα­θαί­νουν, οι πο­λι­τι­κές εξου­σί­ες γί­νο­νται όλο και πιο αυ­ταρ­χι­κές εντεί­νο­ντας τη δική τους κρίση και κάθε μέρα που περ­νά­ει, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κό­σμου, πλη­θαί­νουν αυτές κι αυτοί που ο κα­πι­τα­λι­σμός δεν μπο­ρεί να εν­σω­μα­τώ­σει, αυτές κι αυτοί που εξε­γεί­ρο­νται ενά­ντια στην εκ­με­τάλ­λευ­ση και την κα­τα­πί­ε­ση, αυτές κι αυτοί που βά­ζουν τους σπό­ρους ενός άλλου τρό­που πα­ρα­γω­γής, μιας άλλης κοι­νω­νί­ας.

Η νε­ο­λαία, οι ερ­γα­ζό­με­νες τά­ξεις, οι γυ­ναί­κες, οι με­τα­νά­στες και οι πρό­σφυ­γες, η ΛΟΑΤΚ κοι­νό­τη­τα, δυ­νη­τι­κά απο­τε­λούν την μαγιά μιας πραγ­μα­τι­κά επα­να­στα­τι­κής κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας. Μέσα σε αυτό το πλαί­σιο, η οι­κο­δό­μη­ση της ορ­γά­νω­σης της συλ­λο­γι­κής αντί­στα­σης έτσι ώστε να μπο­ρεί να γίνει πραγ­μα­τι­κά απει­λη­τι­κή για τον υπάρ­χο­ντα συ­σχε­τι­σμό δυ­νά­με­ων θα απο­τε­λέ­σει κυ­ρί­αρ­χο μέ­λη­μα μας για το επερ­χό­με­νο διά­στη­μα. Επο­μέ­νως, σε ότι μας αφορά, θα επι­μέ­νου­με πως το ζή­τη­μα οι­κο­δό­μη­σης ενός άλλου κό­σμου πα­ρα­μέ­νει το ιστο­ρι­κό κα­θή­κον «στην ημε­ρή­σια διά­τα­ξη».

Η ανα­σύν­θε­ση, λοι­πόν, των δυ­νά­με­ων της ρι­ζο­σπα­στι­κής/αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς, ανα­γκαί­ος όρος για να μα­ζι­κο­ποι­ή­σου­με, να διευ­ρύ­νου­με και να επι­και­ρο­ποι­ή­σου­με το πρό­ταγ­μα του σο­σια­λι­σμού του 21ου αιώνα, είναι για εμάς βα­σι­κή επι­δί­ω­ξη το επό­με­νο διά­στη­μα. Κε­ντρι­κός μας προ­βλη­μα­τι­σμός πα­ρα­μέ­νει η συ­σπεί­ρω­ση πλα­τιών νε­ο­λαι­ί­στι­κων μαζών σε μια τέ­τοια υπό­θε­ση, η ύπαρ­ξη κι η γε­νί­κευ­ση κι­νη­μα­τι­κών και πο­λι­τι­κών με­τω­πι­κών αντι­στά­σε­ων κό­ντρα στη βαρ­βα­ρό­τη­τα του μο­νο­δρό­μου της σκλη­ρής λι­τό­τη­τας, αλλά και η ηγε­μο­νία μιας κουλ­τού­ρας «δη­μιουρ­γι­κού αντι­κα­πι­τα­λι­σμού» με αξιο­ποί­η­ση γνώ­σε­ων και δε­ξιο­τή­των των νέων αν­θρώ­πων σε κα­τεύ­θυν­ση αμ­φι­σβή­τη­σης των κα­πι­τα­λι­στι­κών αυ­το­νό­η­των. Μέσα σε αυτό το πλαί­σιο, έχου­με την πρό­θε­ση να πει­ρα­μα­τι­στού­με με νέες μορ­φές ορ­γά­νω­σης, λι­γό­τε­ρο ιε­ραρ­χι­κές και πα­ρω­χη­μέ­νες, δο­κι­μά­ζο­ντας την γνώση και την εμπει­ρία που έχου­με απο­κο­μί­σει από την συμ­με­το­χή μας στους κοι­νω­νι­κούς αγώ­νες κι ακόμη δο­κι­μά­ζο­ντας τους ίδιους μας τους εαυ­τούς.

Όπως λέ­γα­με και στην Ιδρυ­τι­κή Δια­κή­ρυ­ξη της Νε­ο­λαί­ας ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ «[..]σε όλες τις με­γά­λες ιστο­ρι­κές στιγ­μές του τόπου, αλλά και διε­θνώς, η νε­ο­λαία πρω­το­στά­τη­σε: από την ΕΠΟΝ και τον αντι­δι­κτα­το­ρι­κό αγώνα, μέχρι τις με­τα­δι­κτα­το­ρι­κές μάχες και τα σύγ­χρο­να κι­νή­μα­τα. Από το Μάη του ’68, μέχρι τις σύγ­χρο­νες εξε­γέρ­σεις στην Τυ­νη­σία, την Αί­γυ­πτο, την Τουρ­κία και αλλού. Εδώ δεν ψά­χνου­με για ήρωες όμως, ούτε για ωραί­ες αφη­γή­σεις για όταν με­γα­λώ­σου­με. Οι με­γά­λες, ιστο­ρι­κές στιγ­μές του νε­ο­λαι­ί­στι­κου κι­νή­μα­τος στην Ελ­λά­δα, μας δί­νουν το φρό­νη­μα. Το συλ­λο­γι­κό μας κε­φά­λαιο γνώ­σε­ων, δε­ξιο­τή­των κι εμπει­ριών μας δίνει τη δύ­να­μη. Αυτές οι μέρες, είναι ωραί­ες μέρες. Είναι μέρες που ακρι­βώς επει­δή δεν έχου­με να χά­σου­με τί­πο­τα, μπο­ρού­με να διεκ­δι­κή­σου­με τα πάντα. Δε ζη­τά­με την  ανα­βί­ω­ση των χα­μέ­νων υπο­σχέ­σε­ων του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού. Θέ­λου­με να εμπλα­κού­με σε μια υπό­θε­ση που μας ξε­περ­νά και γι’ αυτό μας ολο­κλη­ρώ­νει: την υπό­θε­ση της οι­κο­δό­μη­σης του δικού μας κό­σμου, του κό­σμου της αξιο­πρέ­πειας και της αλ­λη­λεγ­γύ­ης.» Σε αυτό το δρόμο θα συ­νε­χί­σου­με.

(*)

Το παρόν κεί­με­νο απευ­θύ­νε­ται στο σύ­νο­λο των μελών της Νε­ο­λαί­ας ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που, στο βαθμό που συμ­φω­νούν, μπο­ρούν να το συ­νυ­πο­γρά­φουν. Στη βάση του κει­μέ­νου αυτού σκο­πεύ­ου­με να κα­λέ­σου­με σε κατά τό­πους μα­ζέ­μα­τα αλλά και σε μια πα­νελ­λα­δι­κή δια­δι­κα­σία, με ορί­ζο­ντα πραγ­μα­το­ποί­η­σής της μετά τις εκλο­γές και με θέμα της, το πώς συ­νε­χί­ζου­με την πάλη μας στο πλαί­σιο που πολύ αδρά σκια­γρα­φού­με σε αυτές τις γραμ­μές, με δε­δο­μέ­νο το τέλος της Νε­ο­λαί­ας ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ όπως την ξέ­ρα­με.

Επι­πλέ­ον, με το κεί­με­νο αυτό, θέ­λου­με να συ­νο­μι­λή­σου­με με χώ­ρους και άτομα με πα­ρό­μοια ερω­τή­μα­τα, κόσμο που απο­δε­σμεύ­ε­ται από το ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, κόσμο της ρι­ζο­σπα­στι­κής κι αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής αρι­στε­ράς που θέλει να υπερ­βεί τις αδυ­να­μί­ες του πα­ρελ­θό­ντος για να αλ­λά­ξει το παρόν, κι­νη­μα­τι­κές συλ­λο­γι­κό­τη­τες και βε­βαί­ως το ευρύ δυ­να­μι­κό αγω­νι­στών, ει­δι­κά στη νε­ο­λαία, που στή­ρι­ξε το ΟΧΙ κι αμ­φι­σβή­τη­σε το μο­νό­δρο­μο των μνη­μο­νί­ων. Με όχημα την ανα­συν­θε­τι­κή, με­τω­πι­κή πο­λι­τι­κή δράση, με τις ση­μα­ντι­κές πα­ρα­κα­τα­θή­κες του πα­ρελ­θό­ντος, αλλά και με τη βαθιά αυ­το­κρι­τι­κή, θα προ­χω­ρή­σου­με για τους αγώ­νες και τις νίκες που μας αξί­ζουν.

Υπο­γρα­φές:

Βα­ρελ­τζής Δη­μή­τρης

Βε­λε­γρά­κης Γιώρ­γος

Γα­βρι­η­λί­δης Βαγ­γέ­λης

Γα­νιά­ρης Νι­κό­λας

Γιαν­νό­που­λος Γιάν­νος

Γιαν­νό­που­λος Σω­κρά­της

Δαμ­δού­νη Ιω­άν­να

Ζαρ­κα­δού­λας Άκης

Ζα­χιώ­της Αλέ­ξαν­δρος

Κα­λυ­μνιός Κώ­στας

Κα­που­τσής Λε­ω­νί­δας

Κα­ρα­γιάν­νη Έφη

Κα­τε­ρί­νης-Λι­νάρ­δος Μι­χά­λης

Κο­συ­φο­λό­γου Αλίκη

Κο­τα­ράς Πόθος

Μα­τσού­κα Ανα­στα­σία

Μπα­λω­με­νά­κης Δη­μή­τρης

Μπά­ντιος Ιά­σω­νας

Μπε­νέ­κος Γιώρ­γος

Μπέ­νινγκ Κω­στής

Μπλια­χού­τας Γιώρ­γος

Μπού­κα Έρικα

Μπου­κου­βά­λας Γιώρ­γος

Μω­ρα­ΐ­τη Ανα­στα­σία

Πα­ντε­λε­ά­κος Ηλίας

Πα­πα­τζα­νή Εύα

Πα­τσί­κα Έφη

Που­λά­κης Μά­ριος

Προ­δρό­μου Δανάη

Ρόγ­γας Βα­σί­λης

Σα­ντα­μού­ρης Πέ­τρος

Σε­χά­τα Σα­κί­να

Σιαη­λή Δή­μη­τρα

Σταυ­ρα­κά­κης Χρή­στος

Τσού­τσης Κω­στα­ντί­νος

Τυ­ρο­βο­λάς Στέ­φα­νος

Χρο­νό­που­λος Ηλίας