Η επίσκεψη του Τούρκου πρωθυπουργού Αχμέτ Νταβούτογλου, που έγινε στο πλαίσιο του Ανώτατου Συμβουλίου Συνεργασίας Ελλάδας-Τουρκίας, αποκάλυψε για άλλη μια φορά ότι οι εθνικιστικές πολεμοκάπηλες κορόνες των κομμάτων της άρχουσας τάξης προορίζονται αποκλειστικά για εσωτερική κατανάλωση: εθνικοί κίνδυνοι, κυριαρχικά δικαιώματα, ΑΟΖ, βραχονησίδες και άλλα τινά, είναι μεν επίδικα αλλά υψώνονται τεχνηέντως ως τεράστια απειλή ώστε να «πειστεί» ο λαός για τη –διαρκή– ανάγκη «εθνικής συστράτευσης», δηλ. για συναίνεση στις μνημονιακές πολιτικές λιτότητας. Την ίδια στιγμή οι άρχουσες τάξεις των δύο χωρών συνεργάζονται από καιρό για να μοιράζονται την υπεραξία που παράγει η εργατική τάξη των δύο χωρών.
Σε αυτό το πλαίσιο ο Σαμαράς και ο Νταβούτογλου συζήτησαν για μπίζνες: Μάλιστα ο Σαμαράς σημείωσε ότι υπάρχει σημαντική ενίσχυση των οικονομικών σχέσεων με την Τουρκία, κάτι που, όπως είπε, αποτυπώνεται σε μία τεράστια αύξηση του όγκου του εμπορίου. Εντόπισε δε «αναξιοποίητα περιθώρια για περαιτέρω αύξηση των οικονομικών σχέσεων σε τομείς όπως η υψηλή τεχνολογία, οι κατασκευές, οι μεταφορές, ο τουρισμός». Ο Νταβούτογλου τόνισε, σε ανάλογη γλώσσα, με τον Σαμαρά ότι «τώρα ήρθε η ώρα των επιχειρηματιών». Πολλά δημοσιεύματα του ελληνικού Τύπου κάνουν λόγο για παρασκηνιακές διαπραγματεύσεις για συνεκμετάλλευση των πιθανών κοιτασμάτων υδρογονανθράκων σε Αιγαίο και Α. Μεσόγειο.
Στο κοινό ανακοινωθέν που εκδόθηκε μετά τη λήξη των εργασιών του Ανώτατου Συμβουλίου Συνεργασίας, περιγράφονται μερικές από τις μεγάλες κοινές μπίζνες που συναποφασίστηκαν μεταξύ των δύο πλευρών: «Ελλάδα και Τουρκία στοχεύουν στην περαιτέρω προώθηση της διμερούς και περιφερειακής συνεργασίας τους στον τομέα της ενέργειας, ιδιαιτέρως σε σχέση με τους αγωγούς φυσικού αερίου και το επιτυχές προηγούμενο του αγωγού TGI […] Οι αγωγοί ΤΑΡ και ΤΑΝΑΡ συνδεόμενοι μεταξύ τους αποτελούν σαφώς την πλέον αποδοτική -από πλευράς κόστους- οδό για την μεταφορά του αερίου της Κασπίας στη Δυτική Ευρώπη».
Οι δύο πλευρές συμφώνησαν επίσης ότι θα συνεργαστούν περαιτέρω για την καταπολέμηση των κοινών «εχθρών»: των μεταναστών και της «τρομοκρατίας» -όπως, βέβαια, την ορίζει το κάθε κράτος ανάλογα με τις ανάγκες του.
Ωστόσο ο Νταβούτογλου προχώρησε σε μια περαιτέρω επίθεση φιλίας λέγοντας τα εξής: «Χρειαζόμαστε οραματιστές, η ειρήνη δεν έβλαψε ποτέ. Όσο θα αναπτύσσονται οι οικονομικές σχέσεις και οι ανταλλαγές μεταξύ των δύο χωρών, θα απομακρύνεται ο κίνδυνος θερμών επεισοδίων». Ο Νταβούτογλου διαβεβαίωσε πως η χώρα του δεν επιθυμεί ένταση στο Αιγαίο ή στην Ανατολική Μεσόγειο και πως, τουναντίον, στόχος είναι πάντα η σταθερότητα. Μιλώντας δε στην «Καθημερινή» αποκάλυψε ότι οι δύο πλευρές επεξεργάζονται μια φόρμουλα που θα επιτρέψει την απόσυρση του «Barbaros» από την ΑΟΖ της Κύπρου. Η εν λόγω φόρμουλα θα σχηματοποιεί ένα πλαίσιο που θα διασφαλίζει ότι η τουρκοκυπριακή κοινότητα θα επωφεληθεί από την αξιοποίηση των ενεργειακών πόρων που υπάρχουν στις θαλάσσιες ζώνες του νησιού, σύμφωνα με τον Τούρκο πρωθυπουργό.
Σε αυτές τις συνθήκες «αγάπης» και συνεργασίας θα περίμενε κανείς ότι οι δύο πλευρές θα καταλήξουν και σε ένα μορατόριουμ όσον αφορά τη στρατιωτικοποίηση του Αιγαίου και τους εξοπλισμούς. Την ίδια στιγμή που η ελληνική κυβέρνηση κλείνει με μια μονοκονδυλιά νοσοκομεία, σχολεία και άλλες δημόσιες υποδομές, είναι προκλητικό να συνεχίζονται οι στρατιωτικές και οι εξοπλιστικές δαπάνες. Είναι εξάλλου ακριβώς αυτός ο κλάδος που έχει παράγει τα πιο μεγάλα γνωστά σκάνδαλα διαφθοράς. Κι όμως ο Σαμαράς δεν αντιπρότεινε τίποτε τέτοιο στην «επίθεση φιλίας» του Νταβούτογλου. Είναι προφανώς πολλοί οι δεσμοί της κυβέρνησης με τους προμηθευτές και τους ενδιάμεσους που ενθυλακώνουν ακόμη και σε τέτοιες συνθήκες εκατομμύρια ευρώ σε κάθε αγορά εξοπλιστικού υλικού.
Όμως, η ειρήνη είναι βασικό αγαθό για τη συντριπτική πλειονότητα του πληθυσμού. Γι’ αυτό από την Αριστερά, κύρια από τον ΣΥΡΙΖΑ, περιμέναμε τουλάχιστον την πρόταση για μορατόριουμ εξοπλισμών.
Δυστυχώς δεν έγινε κάτι τέτοιο. Στη συνάντηση Τσίπρα-Νταβούτογλου, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ τόνισε τη σημασία των κινημάτων ειρήνης και της «διπλωματίας των πολιτών», ωστόσο δεν σήκωσε το γάντι της ειρήνης. Αντιθέτως, υπερθεματίζοντας σε «πατριωτισμό» θέλησε να υπερασπίσει την κυπριακή ΑΟΖ, μια ΑΟΖ που έχει οριοθετηθεί μονομερώς (σε σχέση με την Τουρκία) σε συνεργασία της Λευκωσίας με το αιματοβαμμένο καθεστώς της Αιγύπτου και το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ, υπό τις ευλογίες των αμερικανικών πετρελαϊκών κολοσσών.
Ταυτόχρονα ο Α. Τσίπρας εξέφρασε «τις σοβαρές επιφυλάξεις του για τη διεξαγωγή της τρίτης συνόδου του Ανώτατου Συμβουλίου Συνεργασίας Ελλάδας-Τουρκίας». Όχι, όπως περίμενε κανείς, επειδή οι νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις των δύο χωρών δεν μπορούν να αποφασίσουν τίποτε ωφέλιμο για τους δύο λαούς –ελληνικό και τουρκικό– αλλά εξαιτίας της «παρούσας φάσης κρίσης στην Κύπρο», δηλ. στη βάση της πολιτικής υπεράσπισης των επιλογών της ελληνοκυπριακής άρχουσας τάξης. Τέλος, τη στιγμή που οι Σύροι πρόσφυγες στο Σύνταγμα έχουν γίνει θέμα σε όλα τα διεθνή ΜΜΕ και που τα θύματα των πολέμων στη Μ. Ανατολή αυξάνονται κατακόρυφα, δεν είναι δυνατόν να μη βρίσκεις δυο λόγια για να αμφισβητήσεις την ανθρωποκτόνα πολιτική ΕΕ-Ελλάδας-Τουρκίας όσον αφορά τους πρόσφυγες και τους μετανάστες.
Η ιστορία έχει αποδείξει ότι η διπλωματία των επιχειρηματιών ποτέ δεν απέτρεψε πολέμους. Είναι η δράση των εργαζομένων, των συνδικάτων και της Αριστεράς που μπορούν να παλέψουν σε μια τέτοια κατεύθυνση. Μάλιστα μια κυβέρνηση της Αριστεράς έχει περαιτέρω δυνατότητες όσον αφορά το καθήκον της διασφάλισης της ειρήνης. Αλλά αυτό το αγαθό δεν μπορεί να εξασφαλιστεί σε συνεργασία με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό που αιματοκυλά σήμερα δεκάδες λαούς σε ολόκληρο τον κόσμο.
