Κάθε αγώνας μπορεί να νικήσει μόνο ως κομμάτι ενός κινήματος που έχει στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης και των μνημονίων.
«Λαθρομετανάστες» και Έλληνες, ομοφυλόφιλοι και «φυσιολογικοί», προνομιούχοι εργαζόμενοι και κακομοίρηδες άνεργοι, κάτοικοι που εγωιστικά θέλουν να προστατευτεί το περιβάλλον στη Χαλκιδική και αλλού αντί να στηρίζουν την ανάπτυξη που φέρνουν οι χρυσοθήρες. Αλλά και βολεψάκηδες εργαζόμενοι στον δημόσιο και εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα που έχουν δίκιο αλλά πού να το βρουν, άντρες και γυναίκες με πρόωρες συνταξιοδοτήσεις που επιβαρύνουν το ασφαλιστικό σύστημα, εργαζόμενοι κάτω των 24 ετών που δεν έχουν υποχρεώσεις και μπορούν να πληρώνονται λιγότερο και άνω των 24, εκπαιδευτικοί με 12 χρόνια προϋπηρεσία που δεν μετακινούνται υποχρεωτικά και όσοι εργάζονται κάτω από 12 χρόνια και μπορεί να βρεθούν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα αφού κάποιος πρέπει να καλύψει τα κενά στα νησιά. Ικανοί και ανίκανοι δημόσιοι υπάλληλοι που πρέπει να αξιολογούνται, να έχουν ατομικό μισθό αλλά και να απολύονται. Νέο μισθολόγιο όπου, υποτίθεται, αφού ριχτούν στα μισθολογικά τάρταρα οι απόφοιτοι γυμνασίων και λυκείων, όσοι έχουν πανεπιστημιακή εκπαίδευση θα πάρουν αυξήσεις, αλλά και νέα ειδικά μισθολόγια. Ο κατάλογος δεν έχει τέλος, όπως δεν έχουν τέλος η λάσπη και τα ψέματα των ΜΜΕ.
Διαίρει και βασίλευε
Εκπαιδευμένοι οι κυβερνώντες στο να διαιρούν και να βασιλεύουν. Ακολουθούν τις επιταγές της τάξης που υπηρετούν, ώστε να μπορούν να ξεζουμίζουν οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές και οι τραπεζίτες ανενόχλητοι το λαό των πληβείων, που μόνος του σπρώχνεται να βγάζει τα μάτια ο ένας του άλλου. Γιατί καλά να πάθουν όσοι είναι δημόσιοι υπάλληλοι, έχουν κάποιες παραπάνω αποδοχές ή δικαιώματα, και καλά να πάθουν όσοι έχουν δουλειά, και τελικά καλά να πάθουμε όλοι μας που τολμήσαμε να σκεφτούμε έστω για μια στιγμή ότι μπορεί να υπάρχει η δυνατότητα να ζούμε υποφερτά την ώρα που κινδυνεύει η κερδοφορία των επιχειρήσεων και η ασταμάτητη αύξηση του πλούτου των δανειστών.
Αυτή η πολιτική που διαιρεί τους από κάτω είναι το συμπλήρωμα στην καταστολή που ασκείται απέναντι σε όσους αγωνίζονται. Και εξασφαλίζει ότι οι από πάνω δεν έχουν τίποτε να φοβηθούν και κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την κυριαρχία τους.
Επιπλέον, όσο επικρατεί, στρώνει το δρόμο στο φασισμό. Είναι η βάση της ανάπτυξης της Χ.Α. μια και αφού δεν μπορείς να τα βάλεις με τους δυνατούς μπορείς να φας τον διπλανό σου. Η αδυναμία και η απόγνωση μετατρέπονται σε ανθρωποφαγία και τάγματα εφόδου.
Η αντίσταση και τα προβλήματά της
Από το 2010 που ξεκίνησε η εφαρμογή των μνημονίων οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα δεν κάθισαν με σταυρωμένα τα χέρια. Δεκάδες πανεργατικές απεργίες, κίνημα των πλατειών, σκληροί κλαδικοί αγώνες, κινήματα για την υπεράσπιση των φυσικών πόρων και του περιβάλλοντος, κινήματα για την υπεράσπιση της παιδείας, της υγείας και γενικότερα των κοινωνικών αγαθών επιχείρησαν να ανατρέψουν την πολιτική των ντόπιων και ξένων αφεντικών.
Και έφεραν σημαντικά αποτελέσματα. Γκρέμισαν δύο νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις, έφεραν τα δύο πάλαι ποτέ κραταιά κόμματα, το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, σε κατάσταση κρίσης και αποσύνθεσης αντίστοιχα και εκτόξευσαν τον ΣΥΡΙΖΑ στο 27%. Αυτό δεν έγινε τυχαία. Ο ΣΥΡΙΖΑ αναγνώρισε από την αρχή της δημιουργίας του τη σημασία της ενότητας. Κατ’ αρχάς της πολιτικής Αριστεράς, που παρά τις διαφορές της σε στρατηγικό επίπεδο έπρεπε να επιχειρήσει να ικανοποιήσει την ανάγκη για ένα εργαλείο αντίστασης του κόσμου των από κάτω. Και γι’ αυτό έπρεπε να συμπορευτεί.
Το κίνημα όμως δεν μπόρεσε να ανατρέψει την πολιτική των μνημονίων. Γιατί αποδείχτηκε ότι το σύστημα έχει πολλούς τρόπους να παραπλανεί κα να επιβάλλει την πολιτική του, και οι νεοναζί ήταν ένας απ’ αυτούς. Και αποδείχτηκε επίσης ότι κανένας μόνος του δεν μπορεί να νικήσει. Ακόμα και κάποιες μικρές νίκες γρήγορα τίθενται υπό αίρεση. Ο αγώνας των εκπαιδευτικών του περασμένου Σεπτέμβρη έδειξε με τον πιο γλαφυρό τρόπο ότι ένας κλάδος που μένει μόνος του δεν μπορεί να νικήσει. Βεβαίως, γι’ αυτό υπάρχουν ευθύνες στις ηγεσίες των άλλων κλάδων, αλλά κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί το γεγονός. Κάθε αγώνας μπορεί να νικήσει μόνο ως κομμάτι ενός κινήματος που έχει στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης και των μνημονίων.
Η ανάγκη της ενότητας των αντιστάσεων
Σήμερα γίνεται όλο και πιο καθαρό ότι δεν μπορεί να υπάρξει κίνημα ανατροπής αν δεν ενωθούν όλοι όσοι αντιστέκονται για να το δημιουργήσουν. Το καθήκον της ενότητας στο εσωτερικό των κλάδων του εργατικού κινήματος, ανάμεσα στους κλάδους που αντιστέκονται, ανάμεσα στους εργαζόμενους του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα, είναι το ένα. Το καθήκον της ενότητας ανάμεσα σε όλα τα κινήματα και το εργατικό κίνημα είναι το δεύτερο. Σταχυολογώντας... Κίνημα ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού, ενάντια στην εξόρυξη στη Χαλκιδική, ενάντια στη δημιουργία Σταθμών Μεταφόρτωσης Απορριμμάτων, αλλά και για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων (Pride), αντιρατσιστικό και αντιφασιστικό κίνημα, κινήματα για λαϊκές χωρίς μεσάζοντες κ.ο.κ. Σε κάθε περιοχή εμφανίζονται αντιστάσεις ενάντια σε πλευρές της νεοφιλελεύθερης επέλασης. Είναι καιρός πια κάθε αγώνας να μη μένει αποσπασματικός, αλλά να επιχειρεί να ενωθεί με όσους άλλους αγωνίζονται.
Ο ρόλος της Αριστεράς
Δυστυχώς, αυτή η διαδικασία δεν προχωράει αυθόρμητα. Και βέβαια η ΠΑΣΚΕ και η ΔΑΚΕ, ελέγχοντας ακόμα σε μεγάλο βαθμό το εργατικό κίνημα, αρνούνται να παίξουν έναν τέτοιο ρόλο. Αν τα συνδικάτα με το βάρος που έχουν στην ελληνική κοινωνία ακόμα και σήμερα αποφάσιζαν να γίνουν το κέντρο της αντίστασης, καμιά δύναμη δεν θα μπορούσε να εμποδίσει την ανατροπή.
Είναι κρίσιμος συνεπώς ο παράγοντας που ονομάζεται πολιτική Αριστερά. Οι δυνάμεις της στα συνδικάτα και στα κοινωνικά κινήματα μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Και είναι σε αυτήν τη διαδικασία που μπορεί να σπάσουν οι λογικές αυτάρκειας που εμποδίζουν τη συμπόρευση της Αριστεράς σε όλες τις εκδοχές της.
Σε αυτή την προσπάθεια ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ είναι αναντικατάστατος. Και αυτό πρέπει να το κατανοήσουν όλοι οι αγωνιστές που βρίσκονται στις γραμμές του.
Η Πρωτοβουλία Πρωτοβάθμιων Σωματείων στη Θεσσαλονίκη
Στη Θεσσαλονίκη η Πρωτοβουλία Πρωτοβάθμιων Σωματείων έχει πια ζωή 4 χρόνων. Είναι μια απόπειρα δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να επιχειρήσουν να βοηθήσουν στο συντονισμό των αγώνων. Αυτή η προσπάθεια είχε τις καλές και τις κακές της στιγμές. Αυτή την περίοδο γίνεται μια νέα απόπειρα να ξαναζωντανέψει η Πρωτοβουλία. Στην τελευταία συνάντηση μαζεύτηκαν δεκάδες συνδικαλιστές και κόσμος της αντίστασης. Δυστυχώς, μέσα από μια σειρά κακών χειρισμών δεν έγινε δυνατό να υπάρξει ένα μεγάλο ενωτικό γεγονός στην πόλη. Αυτήν τη στιγμή πρέπει να βγουν κάποια αναγκαία συμπεράσματα.
Πρώτα απ’ όλα, ότι δεν μπορεί να επιτευχθεί η πολυπόθητη συνεννόηση αν δεν γίνει κατανοητό ότι η αντιπαράθεση ιδεών ανάμεσα σε κομμάτια της Αριστεράς έχει νόημα μόνο αν διαμορφωθεί ένα μαζικό κίνημα. Στη δημιουργία του πρέπει να προσανατολίζονται όλες οι ιδέες και όλη η ενεργητικότητα. Δεν έχει κανένα νόημα να είναι οποιοσδήποτε ο πρώτος στο χωριό. Την πόλη θέλουμε να δημιουργήσουμε. Αυτό σημαίνει ότι θέλει μεγάλη ειλικρίνεια και συνθετική λογική. Αν κανείς δεν ξέρει να υποχωρεί δεν πρόκειται να υπάρξει συνεννόηση.
Κανένας δεν μπορεί μόνος του. Χρειάζεται όλος ο λαός της Αριστεράς για να νικήσουμε. Η σημασία που έχει η συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ με το βάρος που αυτήν τη στιγμή έχει στην ελληνική κοινωνία δεν μπορεί να υποτιμηθεί. Όπως και δεν μπορεί να υποτιμηθεί η δύναμη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη νεολαία αλλά και μέσα στο εργατικό και τα κοινωνικά κινήματα. Η συμμετοχή του ΚΚΕ σ’ αυτήν τη διαδικασία συντονισμού μπορεί να γίνει πραγματικότητα αν η Πρωτοβουλία αρχίσει να αποδίδει καρπούς.
Δεν αρκεί ένας συντονισμός από τα πάνω. Για να πάρεις αλληλεγγύη πρέπει να δώσεις αλληλεγγύη. Κανείς δεν μπορεί να απαιτήσει από τον άλλο να μπει στον κόπο του, όσο κι αν ο ίδιος υποφέρει, αν δεν είναι πρόθυμος να στηρίξει τον αγώνα του άλλου. Με αυτή την έννοια, η απουσία κομματιών της Αριστεράς και του κόσμου των συνδικάτων από την πορεία του Pride, που ήταν το μεγαλύτερο κινηματικό γεγονός στη Θεσσαλονίκη το τελευταίο διάστημα, δείχνει το δρόμο που πρέπει να διανυθεί. Ο συντεχνιασμός είναι εγγύηση ήττας στη σημερινή περίοδο. Και η Αριστερά πρέπει να το καταλάβει αυτό. Και να αξιοποιήσει τα δίκτυά της σε αυτή την κατεύθυνση.
Να φτιάξουμε μια Αριστερά-επιτελείο της ενότητας
Η ενότητα όσων αγωνίζονται δεν είναι προαιρετική πολυτέλεια την εποχή των μνημονίων. Είναι ο μόνος τρόπος να επιτευχθούν μικρές και μεγάλες νίκες, ο μόνος τρόπος να φύγει η λαομίσητη κυβέρνηση και ο μόνος τρόπος να τελειώνουμε με τα μνημόνια και την καταστροφή που έχουν φέρει στον κόσμο των από κάτω. Μια ματιά στην Τουρκία αλλά και την Ισπανία αρκεί για να μας δείξει πώς χτίζονται μαζικά κινήματα αντίστασης. Και ακόμα μας δείχνει και τη σημασία του εργατικού κινήματος σε αυτά.
Η Αριστερά πρέπει να δει τον εαυτό της ως το αντίπαλο δέος του επιτελείου των αφεντικών. Η κυβέρνηση επιβάλλει την πολιτική της διασπώντας τα πληβειακά στρώματα της κοινωνίας. Χρειαζόμαστε μια Αριστερά που θα επιχειρήσει να τα ενώσει . Γι’ αυτό είναι απαραίτητο όχι μόνο να τα εκφράσει εκλογικά αλλά και να τα βοηθήσει να οργανώσουν την αντίστασή τους και να επιβάλουν μια πολιτική με κέντρο τις ανάγκες τους. Μια κυβέρνηση της Αριστεράς θα μπορέσει να ανοίξει το δρόμο στην κοινωνική απελευθέρωση μόνο αν στηριχτεί στη δύναμη της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Και αυτή τη δύναμη πρέπει να βοηθήσει να τη χτίσουν άμεσα.
