Επτά κρίσιμες μέρες

1. Το πρωί του Σαβ­βά­του ο ελ­λη­νι­κός λαός ξύ­πνη­σε σε έναν άλλο πο­λι­τι­κό πλα­νή­τη. Το «όχι» του Αλέξη Τσί­πρα και της κυ­βέρ­νη­σής του στο ιταμό τε­λε­σί­γρα­φο των δα­νει­στών έβγα­λε- επι­τέ­λους- τη χώρα από την κι­νού­με­νη άμμο όπου την είχε βυ­θί­σει ο κά­κι­στος συμ­βι­βα­σμός της 20ής Φε­βρουα­ρί­ου. Μπρο­στά μας βρί­σκο­νται επτά μέρες σκλη­ρό­τα­της σύ­γκρου­σης, για την οποία προ­ε­τοι­μά­ζο­νται εντα­τι­κά όλα τα κέ­ντρα εξου­σί­ας στην Ελ­λά­δα και στο εξω­τε­ρι­κό. Σε­νά­ρια οι­κο­νο­μι­κής πο­λιορ­κί­ας, κοι­νω­νι­κής πό­λω­σης και πο­λι­τι­κής ανω­μα­λί­ας βρί­σκο­νται στην ημε­ρή­σια διά­τα­ξη. Περ­νά­με απο­λύ­τως κρί­σι­μες ώρες, που απαι­τούν απ’ όλους μας ψυ­χραι­μία, κα­θα­ρό μυαλό, κα­θο­λι­κή στρά­τευ­ση και κυ­ρί­ως απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα.

2. Η Ελ­λά­δα βρί­σκε­ται σε κα­τά­στα­ση πο­λέ­μου- όχι βέ­βαια στρα­τιω­τι­κού, αλλά οι­κο­νο­μι­κού, πο­λι­τι­κού και ψυ­χο­λο­γι­κού. Αυτόν τον πό­λε­μο δεν τον ξε­κί­νη­σαν ο Αλέ­ξης Τσί­πρας και η κυ­βέρ­νη­σή του- ίσα ίσα, έκα­ναν το παν για να τον απο­φύ­γουν, πα­ρα­χω­ρώ­ντας πο­λύ­τι­μο πο­λι­τι­κό έδα­φος, χρήμα και χρόνο στον αντί­πα­λο.Τον πό­λε­μο τον ξε­κί­νη­σαν, από την επο­μέ­νη κιό­λας της 25ης Ια­νουα­ρί­ου, οι ξένοι επι­κυ­ρί­αρ­χοι, με μια προ­σπά­θεια με­τα­μο­ντέρ­νου πρα­ξι­κο­πή­μα­τος, που εν­δέ­χε­ται να κα­τα­γρα­φεί από την Ιστο­ρία ως πο­λι­τι­κό πεί­ρα­μα πρώ­της γραμ­μής, πολύ δια­φο­ρε­τι­κής μορ­φής, αλλά ανά­λο­γης ση­μα­σί­ας με εκεί­νο του Πι­νο­τσέτ, ενα­ντί­ον της κυ­βέρ­νη­σης Λαϊ­κής Ενό­τη­τας στη Χιλή. Από τα χα­ρά­μα­τα του Σαβ­βά­του, η ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση πήρε τα όπλα της και μπήκε κι αυτή σ’ έναν πό­λε­μο που δεν επέ­λε­ξε, απο­φεύ­γο­ντας την ύστα­τη στιγ­μή την τα­πει­νω­τι­κή πα­ρά­δο­ση. Όμως δεν μπο­ρεί να κερ­δί­σει αυτόν τον πό­λε­μο η κυ­βέρ­νη­ση ή τα κόμ­μα­τα που τη στη­ρί­ζουν. Τον πό­λε­μο μπο­ρεί να τον δώσει πραγ­μα­τι­κά και να τον κερ­δί­σει μόνο ο ορ­γα­νω­μέ­νος λαός. Η εβδο­μά­δα προς το δη­μο­ψή­φι­σμα είναι η πρώτη, κα­θο­ρι­στι­κής ση­μα­σί­ας για το μέλ­λον, μάχη αυτού του πο­λέ­μου. Εδώ θα κρι­θούν όλοι.

3. Το ψυ­χό­δρα­μα της «δια­πραγ­μά­τευ­σης», που κρά­τη­σε πέντε μήνες, ήταν εν πολ­λοίς η σύ­γκρου­ση δύο αυ­τα­πα­τών. Η δια­πραγ­μα­τευ­τι­κή ομάδα της κυ­βέρ­νη­σης είχε την αυ­τα­πά­τη ότι οι δα­νει­στές θα υπο­χω­ρή­σουν, έστω και την ύστα­τη στιγ­μή, προ­σφέ­ρο­ντας μια κακή μεν, πλην πο­λι­τι­κά δια­χει­ρί­σι­μη συμ­φω­νία, αφε­νός μεν γιατί θα φο­βού­νταν το οι­κο­νο­μι­κό κό­στος της ρήξης, αφε­τέ­ρου δε λόγω των εσω­τε­ρι­κών τους αντι­θέ­σε­ων ή και των αντι­θέ­σε­ών τους με τις ΗΠΑ. Η πλευ­ρά των δα­νει­στών, συ­νη­θι­σμέ­νη από την εύ­κο­λη πα­ρά­δο­ση των Πα­παν­δρέ­ου, Σα­μα­ρά και Βε­νι­ζέ­λου, πί­στευε ότι και ο Αλέ­ξης Τσί­πρας είναι κου­τά­βι που γαυ­γί­ζει, αλλά δεν δα­γκώ­νει. Ότι στο τέλος, με το πι­στό­λι του bankrun στον κρό­τα­φο, θα πα­ρα­δι­νό­ταν άνευ όρων και θα υπέ­γρα­φε μια συμ­φω­νία που θα διέ­λυε την κυ­βέρ­νη­ση και το κόμμα του, για να δρο­μο­λο­γή­σει τη με­τα­τρο­πή ενός ακρω­τη­ρια­σμέ­νου ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία, όμηρο των νέων κυ­βερ­νη­τι­κών του εταί­ρων, όπως το ΠΟ­ΤΑ­ΜΙ. Κι οι δύο πλευ­ρές συ­μπε­ρι­φέρ­θη­καν σαν τους επι­βά­τες της κλι­νά­μα­ξας, που δεν ξυ­πνούν παρά την ώρα της σύ­γκρου­σης. Και η σύ­γκρου­ση ήρθε.

4. Μέχρι την τε­λευ­ταία στιγ­μή, η δια­πραγ­μα­τευ­τι­κή ομάδα της κυ­βέρ­νη­σης έκανε το παν για να απο­φύ­γει τη σύ­γκρου­ση. Η πρό­τα­ση των 47 σε­λί­δων που κα­τέ­θε­σε απο­τε­λού­σε Μνη­μό­νιο με υφε­σια­κά μέτρα οκτώ δις ευρώ. Κρα­τού­σε ωστό­σο δύο στοι­χεία που την έκα­ναν- ίσως- ορια­κά δια­χει­ρί­σι­μη: κά­ποια στοι­χειώ­δη κοι­νω­νι­κή δι­καιο­σύ­νη στον επι­με­ρι­σμό των βαρών («να πλη­ρώ­σουν οι πλού­σιοι, και όχι τα συ­νή­θη υπο­ζύ­για») και κά­ποια δέ­σμευ­ση ου­σια­στι­κής ελά­φρυν­σης για το χρέος. Το ισχυ­ρό­τα­τα­το μέ­τω­πο ΔΝΤ- Σόι­μπλε αφαί­ρε­σε και τα δύο αυτά στοι­χεία, κα­θι­στώ­ντας σα­φέ­στα­το ότι το πρό­βλη­μά τους δεν ήταν οικο­νο­μι­κής, τε­χνο­κρα­τι­κής φύσης, αλλά ξε­κά­θα­ρα πο­λι­τι­κό: νατα­πει­νω­θούν και να τι­μω­ρη­θούν πα­ρα­δειγ­μα­τι­κά ο Τσί­πρας, η κυ­βέρ­νη­σή του και κυ­ρί­ως ο ελ­λη­νι­κός λαός, αυτό το απεί­θαρ­χο στρα­τιω­τά­κι που δεν λέει να κά­τσει στη σειρά του και βάζει τρε­λές ιδέες ανυ­πα­κο­ής και ανταρ­σί­ας στους υπό­λοι­πους υπο­τε­λείς. Με άλλα λόγια, εκ­βί­α­σαν τον Αλέξη Τσί­πρα να πε­ρά­σει τον Ρου­βί­κω­να όχι μόνο χωρίς τα όπλα του, αλλά και χωρίς τα ρούχα του. Προς τιμήν του, δεν το έκανε.

5. ΑΝ γίνει το δη­μο­ψή­φι­σμα και ΑΝ κερ­δη­θεί- δύο πολύ με­γά­λα ΑΝ- θα απο­τε­λέ­σει δρόμο χωρίς γυ­ρι­σμό, για την κυ­βέρ­νη­ση, το λαό και τη χώρα. Ήδη, με την προ­σω­ρι­νή έστω ρήξη με τους δα­νει­στές, κάηκε και η απα­ρά­δε­κτη πρό­τα­ση των 47 σε­λί­δων και η συμ­φω­νία της 20ής Φε­βρουα­ρί­ου. Η κυ­βέρ­νη­ση δεν δε­σμεύ­ε­ται από τί­πο­τα, όπως δεν δε­σμεύ­ο­νται από τί­πο­τα οι αντί­πα­λοι. Ο κό­σμος που θα ψη­φί­σει ΟΧΙ στη συμ­φω­νία των δα­νει­στών θα ξέρει πάρα πολύ καλά, ανε­ξάρ­τη­τα από το πε­ριο­ρι­σμέ­νο ερώ­τη­μα του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος, ότι το εν­δε­χό­με­νο εξό­δου από το ευρώ βρί­σκε­ται ούτως η άλλως μπρο­στά μας και- είτε το βλέ­πει ως επι­βε­βλη­μέ­νη, λυ­τρω­τι­κή έξοδο από το θά­λα­μα βα­σα­νι­στη­ρί­ων του κ. Σόι­μπλε, είτε ως το μη χεί­ρον ένα­ντι της αιώ­νιας λι­τό­τη­τας- θα είναι έτοι­μος να το απο­δε­χθεί αν κα­τα­στεί εκ των πραγ­μά­των ανα­γκαία. Το κυ­ριό­τε­ρο, τα κα­ται­γι­στι­κά γε­γο­νό­τα της εβδο­μά­δας που έρ­χε­ται, η πό­λω­ση και οι συ­γκρού­σεις σε όλα τα επί­πε­δα, θα πα­ρα­σύ­ρουν και τα δύο στρα­τό­πε­δα σε μια δίνη ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­σης. Την 6η Ιου­λί­ου θα βρε­θού­με, ούτως ή άλλως, σε μια άλλη Ελ­λά­δα, με μια άλλη Αρι­στε­ρά και έναν άλλο λαό- για το κα­λύ­τε­ρο ή το χει­ρό­τε­ρο.

6. Ακρι­βώς γιαυ­τό το λόγο, οι δα­νει­στές και τα ελ­λη­νι­κά κέ­ντρα πραγ­μα­τι­κής εξου­σί­ας θα κά­νουν το πανγια να μη γίνει το δη­μο­ψή­φι­σμα (κι αν δεν τα κα­τα­φέ­ρουν, για να το κερ­δί­σουν, επι­στρα­τεύ­ο­ντας κάθε νό­μι­μο και βρώ­μι­κο μέσο). Η από­φα­ση του Eurogroup για τερ­μα­τι­σμό του προ­γράμ­μα­τος και οανα­με­νό­με­νος τερ­μα­τι­σμός του ELA στις τρά­πε­ζες, ση­μαί­νουν απλού­στα­τα επι­τά­χυν­ση του bankrun, ώστε οι πο­λί­τες να πάνε στις κάλ­πες με κλει­στές τρά­πε­ζες και επι­βο­λή capital controls (Το τε­λευ­ταίο δεν είναι τόσο τρα­γι­κό: λίγοι θα υπο­φέ­ρουν αν μπο­ρούν να ση­κώ­σουν από την τρά­πε­ζα «μόνο» 500 ευρώ τη μέρα, άλ­λω­στε η Κύ­προς δεν έζησε και την Απο­κά­λυ­ψη με capital controls επί δύο χρό­νια). Ο ιτα­μός απο­κλει­σμός Βα­ρου­φά­κη από τη συ­νε­δρί­α­ση του Eurogroup από τους Ντάι­σελ­μπλουμ- Σόι­μπλε (τον οποίο απο­δέ­χτη­καν, ρου­φώ­ντας τη μύτη τους, τα αν­θρω­πά­κια που τους πλαι­σιώ­νουν) ήθελε να στεί­λει το μή­νυ­μα ότι η Ελ­λά­δα ήδη βρί­σκε­ται με το ένα πόδι εκτός ευρώ, για να συ­σπει­ρώ­σει και να κι­νη­το­ποι­ή­σει τους «αγα­να­κτι­σμέ­νους πο­λί­τες». Οι Γάλ­λοι έχουν δι­καί­ω­μα να λένε ΟΧΙ στο ευ­ρω­σύ­νταγ­μα κι οι Βρε­τα­νοί έχουν δι­καί­ω­μα να κά­νουν δη­μο­ψή­φι­σμα με το ερώ­τη­μα της από­συρ­σης από την ΕΕ, χωρίς κα­νείς να τολμά να αμ­φι­σβη­τή­σει τη δη­μο­κρα­τία και την κυ­ριαρ­χία τους. Αλλά ένα ελ­λη­νι­κό δη­μο­ψή­φι­σμα για μια εξο­ντω­τι­κή οι­κο­νο­μι­κή συμ­φω­νία είναι αιτία πο­λέ­μου.

Στην προ­σπά­θεια μα­ταί­ω­σης του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος και δη­μιουρ­γί­ας κλί­μα­τος πο­λι­τι­κής ανω­μα­λί­ας, Σα­μα­ράς και Βε­νι­ζέ­λος προ­σπά­θη­σαν να εμπλέ­ξουν και τον πρό­ε­δρο της Δη­μο­κρα­τί­ας. Θέ­λου­με να πι­στεύ­ου­με ότι ο κ. Παυ­λό­που­λος, ένας συ­ντη­ρη­τι­κός πο­λι­τι­κός, ο οποί­ος ωστό­σο απέ­φυ­γε, παρά τις τρο­με­ρές πιέ­σεις, να βάψει τα χέρια του με αίμα το Δε­κέμ­βρη του 2008, δεν δια­νο­εί­ται να πε­ρά­σει στην πο­λι­τι­κή Ιστο­ρία του τόπου σαν και­νούρ­γιος Γλύξ­μπουργκ των και­νούρ­γιων Ιου­λια­νών.

7. Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση, η πολύ σκλη­ρή μάχη των επό­με­νων επτά ημε­ρών μπο­ρεί να κερ­δη­θεί. Η άθλια στάση των δα­νει­στών και του ντό­πιου υπη­ρε­τι­κού προ­σω­πι­κού τους έχει συσ­σω­ρεύ­σει τε­ρά­στια οργή και ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­ση σε ένα με­γά­λο μέρος τόσο των ερ­γα­τι­κών, όσο και των με­σαί­ων στρω­μά­των που ασφυ­κτιούν. Το στρα­τό­πε­δο του ΟΧΙ δια­θέ­τει τρία πολύ ισχυ­ρά, στο συν­δυα­σμό τους, χαρ­τιά- την υπε­ρά­σπι­ση των λαϊ­κών συμ­φε­ρό­ντων απέ­να­ντι σε διε­θνείς το­κο­γλύ­φους και Έλ­λη­νες ολι­γάρ­χες, της δη­μο­κρα­τί­ας απέ­να­ντι στους νε­ο­πρα­ξι­κο­πη­μα­τί­ες και της εθνι­κής κυ­ριαρ­χί­ας απέ­να­ντι σε όσους κα­θη­λώ­νουν την Ελ­λά­δα σε ρόλο αποι­κί­ας χρέ­ους. Η ρήξη με το ιε­ρα­τείο των Βρυ­ξελ­λών θα προ­κα­λέ­σει ανα­τα­ρα­χή στις αγο­ρές και σο­βα­ρά πο­λι­τι­κά προ­βλή­μα­τα των κυ­βερ­νώ­ντων, ιδίως στις χώρες της πε­ρι­φέ­ρειας. Σε λίγο θα δουν ότι το ΟΧΙ δεν είναι το «Κού­γκι» κά­ποιων απελ­πι­σμέ­νων. Είναι, μπο­ρεί να γίνει, όπλο σε ένα ασύμ­με­τρο πό­λε­μο, από τον οποίο έχουν κι αυτοί πολλά να χά­σουν.

8. Αυτό προ­ϋ­πο­θέ­τει, πρώ­τον, απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα και γερά νεύ­ρα- κάτι που δεν έδει­ξαν οι δη­λώ­σειςΒα­ρου­φά­κη από τις Βρυ­ξέλ­λες, όπου εμ­φά­νι­σε το δη­μο­ψή­φι­σμα κάτι σαν απλό δια­πραγ­μα­τευ­τι­κό ατού, που μπο­ρεί να απο­συρ­θεί ανά πάσα στιγ­μή, αν μας φέ­ρουν κάτι σαν το κεί­με­νο των 47 σε­λί­δων.

Δεύ­τε­ρον, απο­φα­σι­στι­κές κι­νή­σεις της κυ­βέρ­νη­σης για τον έλεγ­χο από την πλευ­ρά της της Τρά­πε­ζας της Ελ­λά­δας και των συ­στη­μι­κών τρα­πε­ζών, ώστε να δια­χει­ρι­σθεί, εν ανά­γκη με έκτα­κτα μέτρα, την κα­τά­στα­ση έκτα­κτης ανά­γκης στην οποία βρι­σκό­μα­στε.

Τρί­τον, την άμεση κι­νη­το­ποί­η­ση του λαϊ­κού πα­ρά­γο­ντα, με επι­τρο­πές του «όχι» σε όλη την Ελ­λά­δα, στη­ριγ­μέ­νες στο σύ­νο­λο των μα­χό­με­νων, λαϊ­κών δυ­νά­με­ων, με συλ­λα­λη­τή­ρια, συ­γκε­ντρώ­σεις, εκ­στρα­τεία γει­το­νιά τη γει­το­νιά, δρόμο το δρόμο, σπίτι το σπίτι.

Τέ­ταρ­τον, τις γε­νι­κές γραμ­μές του πο­λι­τι­κού και κοι­νω­νι­κού σχε­δί­ου για την Ελ­λά­δα της 6ης Ιου­λί­ου: ο ελ­λη­νι­κός λαός είναι σε θέση να κα­τα­νο­ή­σει την ανά­γκη να ανα­λά­βει ρίσκα, να ση­κώ­σει άγκυ­ρα για «αχαρ­το­γρά­φη­τα νερά», όπως μας λένε, όταν η μόνη εναλ­λα­κτι­κή λύση που του προ­σφέ­ρουν είναι να μεί­νει εσαεί κα­θη­λω­μέ­νος στα βρώ­μι­κα νερά, σ’ αυτό το λι­μά­νι της αγω­νί­ας, όπου τον βομ­βαρ­δί­ζουν κα­θη­με­ρι­νά χωρίς να έχει έξοδο κιν­δύ­νου. Για να το κάνει, όμως, θα πρέ­πει τα ρίσκα που θα πάρει να είναι ανά­λο­γα με τα οφέλη που θα προσ­δο­κά, έτσι ώστε ο φόβος του άγνω­στου να υπερ­κε­ρα­στεί από τη θε­τι­κή ελ­πί­δα μιας Ελ­λά­δας της δι­καιο­σύ­νης και της κυ­ριαρ­χί­ας, όπου ο ίδιος ο λαός της θα είναι κα­πε­τά­νιος στο κα­ρά­βι της ζωής του.