Η γενική αφήγηση που αφορά την εργασία περιστρέφεται γύρω από το πως την βιώνουν οι άντρες.
Έχουµε εκτενή πληροφόρηση για την καθηµερινότητα των εργαζόµενων σε παραδοσιακά «αντρικά» επαγγέλµατα, σε µικτούς χώρους εργασίας, στην ανεργία. Γνωρίζουµε τις δυσκολίες των επαγγελµάτων, τις οικονοµικές και ψυχολογικές επιπτώσεις της εργασιακής ανασφάλειας και της ανεργίας, γνωρίζουµε ακόµα και τις κοινωνικές σχέσεις που αναπτύσσουν στους εργασιακούς χώρους.
Απουσιάζει όµως ολότελα το γυναικείο βίωµα. Απουσιάζουν οι καθηµερινές δυσκολίες που αντιµετωπίζουν οι γυναίκες εργαζόµενες στους µικτούς χώρους εργασίας, απουσιάζουν παντελώς τα «γυναικεία» επαγγέλµατα, απουσιάζουν οι άνεργες και µη-άνεργες γυναίκες. Δεν µιλάµε για τα συναισθήµατα των γυναικών που υφίστανται «ήπια» σεξουαλική παρενόχληση, για τις δυσκολίες που αντιµετωπίζουν οι γυναίκες που φροντίζουν ηλικιωµένους, για τις σχέσεις που αναπτύσσονται µεταξύ γυναίκες και άντρες συναδέλφους, για τον σεξισµό που διέπει τις συνεντεύξεις για θέσεις εργασίας, για την καθηµερινότητα και την ψυχολογία των γυναικών που απουσιάζουν παντελώς από την αγορά εργασίας.
Η γυναικεία οπτική απουσιάζει από την συζήτηση και ως αποτέλεσµα, δεν µπορούµε να αρθρώσουµε ικανοποιητικά αιτήµατα. Εάν θέλουµε να µιλήσουµε σοβαρά για τις γυναίκες και την αγορά εργασίας, πρέπει να αναρωτηθούµε τα εξής:
• Τι σηµαίνει µισθολογική ισότητα, όταν δεν λαµβάνουµε υπόψιν ότι το κόστος ζωής των γυναικών είναι µεγαλύτερο από αυτό των αντρών λόγω κοστοβόρων πάγιων εξόδων (όπως προϊόντα υγιεινής και παυσίπονα για την περίοδο, γυναικολογικής φύσης επεµβάσεις, τακτικές επισκέψεις ρουτίνας σε γυναικολόγο κλπ);
• Τι σηµαίνει ίση µεταχείριση όταν οι γυναίκες είµαστε δέκτριες παρενόχλησης και υποτίµησης;
• Τι σηµαίνει δυνατότητα καταγγελίας της σεξουαλικής παρενόχλησης, όταν ξεχνάµε το στίγµα και την ντροπή της γυναίκας που την δέχεται, και όταν ξεχνάµε πόσο κανονικοποιηµένες είναι οι πιο «ήπιες» και «διακριτικές» µορφές παρενόχλησης και σεξισµού;
• Τι σηµαίνει καταπολέµηση της ανεργίας, όταν οι γυναίκες που φροντίζουν εξολοκλήρου το σπίτι δεν θεωρούνται άνεργες; Ή όταν οι γυναίκες εγκαταλείπουν πιο εύκολα και συχνά την αγορά εργασίας προκειµένου να αναλάβουν το σπίτι;
• Τι σηµαίνει άδεια µητρότητας χωρίς άδεια πατρότητας για να ισοµοιραστεί η ευθύνη της οικογένειας;
Αντλώντας από τις-σε µεγάλο βαθµό αχαρτογράφητες- εµπειρίες γυναικών τα τελευταία χρόνια, τα αιτήµατα µας δεν θα έπρεπε να είναι τίποτα λιγότερο από τα εξής:
• Υποχρεωτικά σεµινάρια σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης στους χώρους εργασίας και υποχρεωτική παρουσία σχετικού ενηµερωτικού υλικού.
• Μεγαλύτερες άδειες εγκυµοσύνης, µητρότητας, πατρότητας και σχετικών επιδοµάτων, καθώς και περισσότερες δοµές φύλαξης παιδιών.
• Άδεια περιόδου και πρόβλεψη για την κάλυψη των σχετικών εξόδων.
• Κάλυψη από όλα τα ταµεία διάφορων εξετάσεων και επεµβάσεων (πχ του τεστ ΠΑΠ, της αφαίρεσης πολύποδα κ.α.).
• Ειδική άδεια για κακοποιηµένες γυναίκες, προκειµένου να έχουν τον χρόνο και την οικονοµική δυνατότητα να απεµπλακούν από κακοποιητικές σχέσεις.
Όλα αυτά µέχρι να αποκτήσουµε µια πιο ικανοποιητική εικόνα και να µπορέσουµε όντως να αρθρώσουµε ριζοσπαστικό δικαιωµατικό λόγο.
*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά
