ΕΞΙΗ, του Σπύρου Μπέτση

Υπό­θε­ση:  Η σκηνή του θε­ά­τρου με­τα­μορ­φώ­νε­ται στο μέρος όπου ζει ένα αν­θρώ­πι­νο πλά­σμα. Δύο αλ­λό­κο­τοι επι­σκέ­πτες ει­σέρ­χο­νται βίαια. Βρί­σκο­νται εκεί για να του ανα­κοι­νώ­σουν ένα δυ­σά­ρε­στο γε­γο­νός που δεν είναι άλλο από τον ίδιο του τον θά­να­το. Το θά­να­το της αλ­λα­γής. Οι δυο ξένοι κα­λού­νται να το εντά­ξουν στον χώρο και όπως είναι επό­με­νο στον πο­λι­τι­σμό. Δι­δά­σκε­ται έναν μα­ζι­κό-τυ­πο­ποι­η­μέ­νο τρόπο ζωής. Θάβει το φυ­σι­κό σώμα και στη θέση του φορά ένα νεκρό έν­δυ­μα το οποίο λαμ­βά­νει την κοινή απο­δο­χή. Το πλά­σμα γί­νε­ται από αν­θρώ­πι­νο μη­χα­νι­κό και έρ­χε­ται αντι­μέ­τω­πο με τις αλ­λα­γές αυτής της με­τα­μόρ­φω­σης. (Από την πα­ρου­σί­α­ση στο οπι­σθό­φυλ­λο του βι­βλί­ου)

                Λίγα λόγια για το θε­α­τρι­κό έργο: Το συ­γκε­κρι­μέ­νο θε­α­τρι­κό κεί­με­νο πραγ­μα­τεύ­ε­ται, το ζη­τού­με­νο της ύπαρ­ξης, μέσα από το μο­τί­βο του θα­νά­του. Η λο­γι­κή του κει­μέ­νου είναι να αντι­λη­φθεί ο ανα­γνώ­στης την ου­σια­στι­κή πλευ­ρά της ύπαρ­ξης του και όχι αυτή που τεί­νουν να του πλα­σά­ρουν. Η προ­σω­πι­κή βού­λη­ση και η απο­δο­χή της φύση του κάθε ατό­μου, είναι κά­ποια από το συ­στα­τι­κά που σύμ­φω­να με το συγ­γρα­φέα, ένα άτομο κα­τα­φέρ­νει να ζήσει μα­κριά από ορατά και αό­ρα­τα δεσμά.

                Το μο­τί­βο του θα­νά­του, χρη­σι­μο­ποιεί­ται με­τα­φο­ρι­κά και όχι με την κυ­ριο­λε­κτι­κή του ση­μα­σία. Ο γρά­φων θε­ω­ρεί ότι νεκρό άτομο είναι το άβου­λο και υπο­κι­νού­με­νο άτομο. Το άτομο το οποίο το ανα­γκά­ζουν να αρ­νη­θεί την φύση του, την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα του και τον το­πο­θε­τούν βίαια σε έναν πλα­στό κόσμο. Ο πλα­στός κό­σμος πα­ρο­μοιά­ζε­ται μέσα στο κεί­με­νο με ένα κουτί. Το κουτί ως σύμ­βο­λο, για το αδιέ­ξο­δο και την μα­ταιό­τη­τα. Το άψυχο ον, λει­τουρ­γεί μη­χα­νι­κά μέσα σε αυτό του κουτί, υπο­κι­νού­με­νο και πιστό στις επι­τα­γές των ανω­τέ­ρων του. Έχει την υπο­χρέ­ω­ση να ταυ­τι­στεί με τον κοι­νω­νι­κό κα­θω­σπρε­πι­σμό και την υπο­τι­θέ­με­νη σο­βα­ρο­φά­νεια . Μα­θαί­νει, το ατο­μι­κι­σμό ως αρετή και όλο αυτό κα­τα­λή­γει στον κα­νι­βα­λι­σμό.

                Το θε­α­τρι­κό έργο, ΕΞΙΗ, είναι μια σύγ­χρο­νη και πολύ φρέ­σκια μάτια της κα­θη­με­ρι­νό­τη­τας. Τα συ­στα­τι­κά που χρη­σι­μο­ποιού­νται  φαι­νο­με­νι­κά πε­ρι­γρά­φουν ένα δι­στο­πι­κό κόσμο με απαι­σιό­δο­ξο τρόπο. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, όμως  όλο αυτό χρη­σι­μο­ποιεί­ται για ένα αι­σιό­δο­ξο μή­νυ­μα, καθώς ο τρό­πος που είναι γραμ­μέ­νο, πα­ρα­κι­νεί το ανα­γνώ­στη,  να δρά­σει άμεσα και να αρ­χί­ζει να σκέ­φτε­ται αν τε­λι­κά ο ίδιος ελέγ­χει την ζωή του . Ση­μα­ντι­κό κομ­μά­τι είναι ότι το συ­γκε­κρι­μέ­νο θε­α­τρι­κό έργο θέτει βα­σι­κά ερω­τή­μα­τα και πε­ρι­γρά­φει κα­τα­στά­σεις κα­θη­με­ρι­νού χα­ρα­κτή­ρα. Κα­τα­στά­σεις, όπως η ετε­ρο­κα­νο­νι­κό­τη­τα, ο κα­θω­σπρε­πι­σμός, τα κοι­νω­νι­κά στε­ρε­ό­τυ­πα και οι άγρα­φοι κα­νό­νες που ορί­ζουν την ζωή μας. Όλο αυτό πα­ρου­σιά­ζε­ται με έντε­χνο και πρω­τό­τυ­πο τρόπο. Για τον λόγο αυτό κα­τα­φέρ­νει να μην κου­ρά­ζει τον ανα­γνώ­στη.