Αποσπάσματα από την ομιλία της Ελένης Χριστοπούλου
Εργάζομαι στην οδοκάθαρση του Δήμου Καλλιθέας και την εμπειρία μου απ αυτόν τον χώρο θα μεταφέρω, έναν ιδιαίτερο εργασιακό χώρο. Να ξεκινήσω από το γεγονός ότι η πλειοψηφία εργαζομένων είναι πλέον γυναίκες, κάτι που μπορείτε να το διαπιστώσετε εύκολα αν προσέξετε τα απορριματοφόρα στον δρόμο και το ποιες κάνουν την αποκομιδή των σκουπιδιών. Θεωρούμε πως είναι απόρροια της κρίσης και της μεγάλης ανεργίας των γυναικών η στροφή τους σε ένα επάγγελμα με έντονες επιδράσεις στην υγεία τους (προβλήματα σε εγκυμοσύνες, στους πνεύμονες, στην μέση, στα χέρια, στα πόδια κλπ) αλλά και σε ένα χώρο με έντονο σεξισμό. Παράλληλα παρατηρούμε μια δυναμική αύξηση εργατικών ατυχημάτων θανατηφόρων τις περισσότερες φορές (να μην ξεχάσουμε την συνάδελφο στου Ζωγράφου που πέθανε πριν τρία χρόνια μετά την λήξη της απεργίας λόγω εντατικοποίησης). Και, βέβαια, τελειώνοντας την εργασία τους όλες αυτές οι γυναίκες, συνεχίζουν στο σπίτι, αφού έχουν ρίξει στους ώμους τους όλες τις κοινωνικές παροχές που έχουν κοπεί και που γι αυτές είναι υπεύθυνο το κράτος.
Πώς στέκονται και αντιστέκονται οι γυναίκες μέσα σ αυτούς τους χώρους; Ένα έντονο παράδειγμα ήταν η στάση και η συμμετοχή τους στη τελευταία μεγάλη απεργία του κλάδου. Να σημειώσουμε ότι μια μερίδα γυναικών μπήκε στην δουλειά κουβαλώντας σημαντικά προβλήματα ενδοοικογενειακής βίας. Ένοιωσαν, όμως, πιο δυνατές και απόκτησαν αυτοπεποίθηση, λόγω του γεγονότος πως είχαν δουλειά αλλά αμοίβονταν και για την δουλειά αυτή, καθώς και αυξήθηκε η κοινωνικοποίηση τους και έτσι ξεκίνησαν να αντιστέκονται στην βία αυτή. Η συμμετοχή τους στην απεργία (αν ανατρέξουμε σε φωτογραφίες θα δούμε στα πανό των σωματείων μπροστάρησσες γυναίκες) τις δυνάμωσε περισσότερο και τους χάρισε την δική τους φωνή. Παράλληλα αρκετές γύρισαν στα σχολεία (η πλειοψηφία των εργαζομένων είναι υποχρεωτικής εκπαίδευσης) αψηφώντας ακόμα και τις οικογενειακές πιέσεις.
Άρα σημαντικό για τις διεκδικήσεις είναι η συμμετοχή στα σωματεία και στις παρατάξεις. Η συμμετοχή σε παρατάξεις μας ανοίγει δρόμους σε ένα αντροκρατούμενο συνδικαλιστικό χώρο. Για παράδειγμα, εγώ συμμετέχω σε μια αριστερή παράταξη στον εργασιακό μου χώρο και αυτή η συμμετοχή μου έδωσε την δυνατότητα και να έχουμε πέρσι το ψήφισμα για την 8η Μάρτη και να γίνονται παρεμβάσεις. Όπως και χρειάζεται η συμμετοχή μας στους συλλόγους και στα σωματεία όχι μόνο για την διεκδίκηση αιτημάτων μα για να μπορούμε να διεκδικούμε λύσεις σε πιο « δικά» μας αιτήματα.
Όπως προανέφερα, αυτός ο χώρος έχει σεξισμό. Κάτι που θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε χωρίς ωστόσο να αποκοπούμε από τους άντρες συναδέλφους μας. Γιατί τα προβλήματα μας τσακίζουν όλες και όλους και μαζί είμαστε υπόχρεες να δώσουμε αγώνες. Αν κοπούν πχ τα βαρέα και ανθυγιεινά ή αλλάξει το συνταξιοδοτικό ή ακόμα χειρότερα περάσουν τα σχέδια της κυβέρνησης για ιδιωτικοποίηση στους ΟΤΑ θα πρέπει σύσσωμες και σύσσωμοι να δώσουμε μάχη χωρίς να διασπάσουμε την ίδια την δύναμη μας.
Είναι, λοιπόν, ονειρικά και εύκολα μέσα στους εργασιακούς χώρους; Όχι, είναι δύσκολα. Θέλει συνεχή αγώνα και προσπάθεια για να καταλάβουν οι εργαζόμενες πως μόνο με την δική τους αποφασιστικότητα και τον δικό τους αγώνα θα μπορέσουν να κερδίσουν. Έχει, όμως, μια ανείπωτη ομορφιά καθώς βλέπουμε γυναίκες, έστω και λίγες κάθε φορά, να πατάνε γερά στα πόδια τους, να σηκώνονται στο μπόι τους και να προσπαθούν να το ξεπεράσουν.
