Η φετινή χρονιά για το φοιτητικό κίνημα και τη φοιτητική Αριστερά δεν ήταν ίδια με τις προηγούμενες.
Οι ανακατατάξεις και οι αναδομήσεις που έγιναν με τη μνημονιακή μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ και την ψήφιση του τρίτου μνημονίου το περασμένο καλοκαίρι προφανώς θα αποτυπώνονταν και στις πολιτικές εκπροσωπήσεις σε επιμέρους κοινωνικούς χώρους όπως είναι οι σχολές. Αυτές οι διεργασίες μονοπώλησαν σε μεγάλο βαθμό το ενδιαφέρον των μελών των αριστερών συλλογικοτήτων προκειμένου να οργανωθεί καλύτερα η αντίσταση στα νέα μέτρα που θα έρθουν από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Μόνο που πολλά από αυτά ήρθαν ήδη και εμείς δεν ήμασταν σε θέση μάχης.
Η κατάσταση στις σχολές
Το Σεπτέμβρη, μετά τις εκλογές και την κοινοβουλευτική επικράτηση των μνημονιακών δυνάμεων, υπήρχε η σωστή πρόθεση των δυνάμεων της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς εντός των σχολών για βαθύτερο κοινό βηματισμό το επόμενο διάστημα. Αυτή η πρόθεση όμως διαπνεόταν σε μεγάλο βαθμό από μια αίσθηση απαισιοδοξίας και ήττας, που εστίαζε περισσότερο στην ανασυγκρότηση των ίδιων των δυνάμεων και όχι στο μέσα σε ποιους κοινωνικούς αγώνες θα ανασυγκροτηθούν αυτές οι δυνάμεις.
Την ώρα, λοιπόν, που μεγάλη μερίδα των εργαζομένων, των αγροτών και των συνταξιούχων έβγαινε στους δρόμους, καθώς αντιλαμβανόταν με υλικούς όρους τις αυταπάτες που καλλιεργούσε ο ΣΥΡΙΖΑ για «παράλληλα προγράμματα» και «ισοδύναμα μέτρα», η φοιτητική Αριστερά συζητούσε με εσωστρεφείς όρους, δίχως να μπορεί να εμπλέξει τους συλλόγους σε αυτές τις κινηματικές διαδικασίες. Το γενικότερο κλίμα απογοήτευσης αγωνιστικών κομματιών των σχολών φάνηκε στο ότι δεν έβγαιναν συνελεύσεις, δεν γεννιούνταν μαζικές πρωτοβουλίες αγώνα και δεν υπήρχε στα αμφιθέατρα η ίδια πολιτική ζύμωση με το παρελθόν. Αυτά είναι ζητήματα που πρέπει να τα αντιμετωπίσουμε, αλλάζοντάς τα μαζί και όχι αλλάζοντάς μας μαζί.
Ενότητα ή διάσπαση;
Μπροστά σε αυτή την κατάσταση και την οπισθοχώρηση του κινήματος σε μια περίοδο σκληρής επίθεσης των «από πάνω» που θέτει σε αμφισβήτηση κατακτήσεις και δικαιώματα, οφείλουμε να απαντήσουμε μαζικά. Οφείλουμε να απαντήσουμε μακριά από μαξιμαλιστικές πολιτικές αναλύσεις που χωράνε λίγους και εκλεκτούς, μακριά από μικροηγεμονισμούς που διαχωρίζουν τους από ’δω με τους από κει και μακριά από αγκυλωτικές εμμονές που λειτουργούν διασπαστικά και δεν ανοίγουν το δρόμο για έναν ισότιμο και ειλικρινή διάλογο μεταξύ δυνάμεων της φοιτητικής Αριστεράς.
Το στοίχημα δεν είναι να αναλωθούμε σε μια συζήτηση που θα περικλείει μόνο τους πεισμένους, αλλά να ανοίξουμε τη συζήτηση για να πείσουμε τους πολλούς. Αυτούς που αναγκάζονται να δουλεύουν και να σπουδάζουν ταυτόχρονα, αυτούς που δεν τους φτάνουν τα λεφτά για το νοίκι, αυτούς που δεν έχουν λεφτά να αγοράσουν συγγράμματα, αυτούς που δεν αντέχουν τους εντατικοποιημένους ρυθμούς σπουδών, αυτούς που ανησυχούν επειδή δεν πρόκειται να βρουν δουλειά, αυτούς που αντί να αγωνιστούν σκέφτονται να φύγουν στο εξωτερικό. Με αυτούς πρέπει να συναντηθούμε και όποιος το αρνείται εμμένοντας σε μια λογική πολιτικής καθαρότητας και σεχταρισμού, το μόνο που καταφέρνει είναι να μην εμπλέκει τους παραπάνω στις μάχες της γενιάς τους.
Η ΑΡΕΝ, δυνάμεις των ΕΑΑΚ και το ΑΡΔΙΝ φαίνεται πως θέλουν να απαντήσουν σε αυτή την πρόκληση, παρά την αναμφισβήτητη καθυστέρησή τους. Κόντρα σε λογικές απομόνωσης και «τα έλεγα» στη γωνία μου, θα επιδιώξουν από κοινού να συσπειρώσουν δυνάμεις, να συνδεθούν με φοιτητές/τριες που προβληματίζονται και να αποτυπώσουν αυτή τη δυναμική και στο εκλογικό αποτέλεσμα.
Ο στόχος μας, βέβαια, δεν σταματάει στις φοιτητικές εκλογές, αλλά αυτές μπορούν να είναι ένα ακόμα βήμα στην κατεύθυνση δημιουργίας ενός νέου πόλου της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς στις σχολές, που θα μπορέσει να ζωντανέψει τους φοιτητικούς συλλόγους και να συσπειρώσει ξανά τον κόσμο του κινήματος.
Γιατί Αριστερά;
Κάθε χρόνο τίθεται το παραπάνω ερώτημα. Μόνο που φέτος είναι ακόμη πιο επιτακτικό. Σε μια περίοδο που στο όνομα της Αριστεράς η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ εκπληρώνει τα πιο τρελά όνειρα των μελών της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ για την κοινωνία και τις σχολές μέσα από την υλοποίηση πολιτικών λιτότητας και φτώχειας, είναι μείζονος σημασίας να επανανοηματοδοτήσουμε την έννοια της Αριστεράς. Να δείξουμε ότι η Αριστερά ζει και αναπνέει μέσα στα αμφιθέατρα και τις γενικές συνελεύσεις, στους χώρους εργασίας, στα κινήματα και στους κοινωνικούς αγώνες και όχι στη συνέχιση της παράδοσης του υποτακτικού κυβερνητικού συνδικαλισμού, όπως εμφανίζεται το νεοσύστατο συριζαίικο «Bloco».
Από την άλλη μεριά, ενάντια στην Αριστερά της γωνίας, να χτίσουμε την Αριστερά του προσκηνίου. Να στηρίξουμε την ανατρεπτική αριστερή συνεργασία της ΑΡΕΝ, δυνάμεων των ΕΑΑΚ και του ΑΡΔΙΝ, σε μια κατεύθυνση αγωνιστικής συσπείρωσης δυνάμεων και αντεπίθεσης στις κυβερνητικές πολιτικές. Το εκλογικό αποτέλεσμα θα έχει πολλαπλό μήνυμα, αν στηριχθεί η ριζοσπαστική αντικαπιταλιστική Αριστερά στις 18 Μάη. Θα αποτυπώσει τους πολιτικούς και κοινωνικούς συσχετισμούς εντός των σχολών, θα θέσει τις βάσεις της οργανωμένης αντεπίθεσης του φοιτητικού κινήματος το επόμενο διάστημα και πάνω απ’ όλα θα στείλει ένα μαζικό μήνυμα ανυπακοής στο υπουργείο παιδείας και στην κυβέρνηση. Καλύτερα να ζούνε με το φόβο μας, παρά να ζούμε με το δικό τους.
