Μετά από 40 μέρες “απεργίας των απεργών”!
Το λιγότερο που θα μπορούσαμε να πούμε για την -πάντα υπό εξέλιξη- μεγάλη γαλλική απεργία στις μεταφορές, στην εκπαίδευση, στην υγεία και αλλού, είναι ότι δεν έχει προηγούμενο: Έχοντας ξεκινήσει πέρυσι, στις 5 Δεκεμβρίου, συμπληρώνει ήδη 40 μέρες όχι μόνο απεργίας αλλά και συνεχών κάθε λογής κινητοποιήσεων και μαζικών διαδηλώσεων, ξεπερνώντας έτσι σε διάρκεια ακόμα και την ιστορική απεργία του Μάη του 1968! Πρόκειται αναμφίβολα για τη μεγαλύτερη και την πιο ουσιαστική εργατική κινητοποίηση ενάντια στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και κυβερνήσεις που έχει γνωρίσει στα τελευταία 40 χρόνια όχι μόνο η Γαλλία αλλά και η Ευρώπη και -ίσως- ολάκερος ο κόσμος!...
Το πρώτο συμπέρασμα βγαίνει λοιπόν αβίαστα: Οι Γάλλοι απεργοί, και μαζί τους και η κοινωνία που τους συμπαραστέκεται, δεν αγωνίζονται μόνο για πάρτη τους. Παλεύουν και για εμάς. Και είναι ακριβώς επειδή οι κυβερνώντες και “οι από πάνω” κάθε χώρας γνωρίζουν πολύ καλά ότι αυτή μάχη είναι πολύ γενικότερου ενδιαφέροντος και κυρίως,... συμφέροντος, που κάνουν τα πάντα για να την αποκρύψουν από τους δικούς τους “από κάτω”, καθώς πιστεύουν -όχι άδικα- ότι θα μπορούσε να τους εμπνεύσει εξαιρετικά “επικίνδυνες ιδέες”…
Το δεύτερο συμπέρασμα είναι και αυτό προφανές: Η μάχη που δίνουν οι Γάλλοι απεργοί είναι κυριολεκτικά τιτάνια! Και αυτό όχι μόνο επειδή έχουν να αντιμετωπίσουν ένα πανίσχυρο (ταξικό) αντίπαλο αλλά και επειδή μετά από 40 μέρες απεργίας με μηδενικές αποδοχές (!) απειλούνται άμεσα, αυτοί και οι οικογένειές τους, από την πείνα, παρά την εκπληκτική γενναιοδωρία της γαλλικής κοινωνίας, που γεμίζει τα απεργιακά ταμεία όσο ποτέ άλλοτε στο παρελθόν. Όμως, όχι μόνο από την πείνα αλλά και από την εξάντληση. Και για να πάρουμε μιαν ιδέα αυτής της τρομερής φυσικής εξάντλησης, αρκεί να σκεφτούμε ότι ο Γάλλος απεργός ξυπνάει στις 3 το πρωί για να πάει στην απεργιακή φρουρά του στο αμαξοστάσιο ή αλλού, και τελειώνει την ημέρα του με τη βραδυνή απεργιακή του συνέλευση που αποφασίζει την “ανανέωση” της απεργίας για ένα ακόμα 24ωρο. Και ενδιάμεσα, οργανώνει και μετέχει σε (τοπικές και πανεθνικές) πολύωρες διαδηλώσεις, σε ποικίλες συμβολικές καταλήψεις (π.χ. των γραφείων του παγκόσμιου γίγαντα της ιδιωτικής ασφάλισης Black Rock), καθώς και σε δράσεις προπαγάνδισης της απεργίας σε χώρους εργασίας του ιδιωτικού τομέα ή σε εμπορικά κέντρα και πλατείες μικρών και μεγάλων πόλεων.
Τι κάνει λοιπόν αυτούς τους Γάλλους απεργούς και τους χαλκέντερους νεαρούς συνδικαλιστές ηγέτες τους -όπως π.χ. ο γραμματέας σιδηδρομικών Παρισιού της CGT Μπερανζέ Σερνόν ή ο αντίστοιχος του της Sud-rail Φαμπιέν Βιλντιέ- να αντέχουν και να δηλώνουν αποφασισμένοι να κρατήσουν μέχρι την τελική νίκη; Κατ’αρχήν, είναι η πεποίθησή τους ότι πρόκειται για τη ….μητέρα όλων των κοινωνικών μαχών, για τον ”Νυν υπέρ πάντων αγώνα” που θα κρίνει τις τύχες των μισθωτών και των καταπιεσμένων για τις πολλές επόμενες δεκαετίες! Κατόπιν, είναι ότι έχουν την πλειοψηφία των πολιτών μαζί τους, στο πλευρό τους, και ενάντια στην κυβέρνηση, παρόλο που αυτοί οι πολίτες, ειδικά στο Παρίσι, αντιμετωπίζουν καθημερινά μύρια σοβαρά προβλήματα εξαιτίας της απεργίας.(1)
Κυρίως, είναι όμως ότι υπερασπίζονται δυο κατακτήσεις τους που δεν έχουν ιστορικό προηγούμενο: την πρωτοφανή ενότητα των απεργών και το γεγονός ότι αυτή η απεργία είναι δική τους και κανενός άλλου, ότι είναι αυτοί οι ίδιοι που την αποφασίζουν καθημερινά και την διαχειρίζονται δημοκρατικά! Και πριν απ’όλα, η ενότητα που μεταφράζεται στο ότι μετέχουν όλοι, συνδικαλισμένοι και μη, ισότιμα στην απεργία και στην οργάνωσή της πέρα από τις όποιες διαφορές που μπορεί να υπάρχουν ανάμεσα στα συνδικάτα τους και στις ηγεσίες τους. Εδώ έχουμε μια κατάκτηση ζωτικής σημασίας που όμως δεν πέφτει από τον ουρανό αλλά είναι γνήσιο τέκνο εντελώς συνειδητών επιλογών όπως η καταδίκη των -πασίγνωστων αλλού- καταστροφικών παραδοσιακών σεχταρισμών, που -όπως γνωρίζουμε πολύ καλά- συνοδεύονται συνήθως από αμοιβαίους αφορισμούς και κατάρες, αν όχι ακόμα και από την άσκηση φυσικής βίας. Έτσι, μόνο μεγάλη εντύπωση μπορεί να προκαλέσει στον Έλληνα παρατηρητή που είναι μαθημένος σε διαμετρικά αντίθετες συμπεριφορές, το θέαμα ακόμα και των πιο ριζοσπαστών Γάλλων συνδικαλιστών απεργών που δεν “κοσμούν” ποτέ με βαριά κοσμητικά επίθετα ακόμα και τους πιο παραδοσιακά “κίτρινους” ηγέτες συνδικάτων όπως η CFDT ή η Unsa που σπεύδουν να συνεργαστούν με την κυβέρνηση στην προσπάθειά τους να σπάσουν την απεργία. Όπως επίσης μεγάλη εντύπωση του προξενεί το θέαμα των ηγετών της ριζοσπαστικής αριστεράς (Μελανσόν, Μπεζανσενό,…) που δεν διστάζουν όχι μόνο να συνυπογράψουν μανιφέστα υποστήριξης των απεργών μαζί με τον Γ.Γ. του Σοσιαλιστικού κόμματος (στην κυβέρνηση του οποίου υπουργός Οικονομικών διετέλεσε εξάλλου ο ίδιος ο...Μακρόν), αλλά και κατεβαίνουν μαζί τους στις διαδηλώσεις ή ακόμα και στις απεργιακές φρουρές!
Το αποτέλεσμα αυτών των δημοκρατικών συμπεριφορών εκτίθεται πια μπροστά μάτια όλων μας: Η βάση, τα μέλη των “κίτρινων” συνδικάτων παρακούουν έμπρακτα τις ηγεσίες τους, δεν τις ακολουθούν και μετέχουν ενεργά στην απεργία φτάνοντας μάλιστα αρκετές φορές να γίνονται ντε φάκτο ηγετικά στελέχη της! Γιατί; Μα, επειδή οι αριστεροί συνδικαλιστές και εργάτες φρόντισαν να μην κόψουν ποτέ τις γέφυρες με αυτούς, αλλά αντικατέστησαν τους σεχταρισμούς και τους μεγαλόστομους αφορισμούς με επιχειρήματα και κυρίως, με χειροπιαστές προτάσεις κοινής εργατικής δράσης και δημοκρατικής (αυτο)οργάνωσης της απεργίας στη βάση!
Σήμερα, οι πάντες ομολογούν ότι μετά από σαράντα μέρες παραδειγματικής απεργίας, το σχέδιο της κυβέρνησης Μακρόν να σπάσει την απεργία διχάζοντας τους απεργούς και κερδίζοντας τη μάχη της κοινής γνώμης, “σκαλώνει” σε αυτήν ακριβώς την ενότητα των απεργών. Τι κι αν η ηγεσία της CFDT και της Unsa σπεύδουν να αποδεχθούν με έκδηλη ανακούφιση τις εντελώς απατηλές και στημένες κυβερνητικές “παραχωρήσεις” στο συνταξιοδοτικό; Τι κι αν οι στρατιές των δημοσιογραφικών κολαούζων του Μακρόν προσπαθούν να προεξοφλήσουν το φυλλορρόημα της απεργίας διατυμπανίζοντας ότι “διασπάστηκε το συνδικαλιστικό μέτωπο”; Η πραγματικότητα τους διαψεύδει οικτρά καθώς το απεργιακό μέτωπο παραμένει αρραγές, με τα μέλη της CFDT και της Unsa να αποδοκιμάζουν έμπρακτα τις ηγεσίες τους και τα συνδικάτα των -παραδοσιακά συντηρητικότερων- στελεχών επιχειρήσεων να κρίνουν αδιανόητη την διακοπή της απεργίας.
Όλα αυτά δεν σημαίνουν όμως παρά ένα μόνο πράγμα: Ότι η απεργία συνεχίζεται χωρίς πάντως να μπορεί να προεξοφληθεί η νίκη της. Όπως εξάλλου επαναλαμβάνουν οι συνδικαλιστές ηγέτες της, που αποφεύγουν σαν το διάολο τις θριαμβολογίες και τα κούφια λόγια, η μάχη που δίνουν οι ηρωϊκοί Γάλλοι απεργοί είναι απίστευτα σκληρή και ο εχθρός αδυσώπητος και αποφασισμένος να κάνει τα πάντα χρησιμοποιόντας κάθε μέσο για να επικρατήσει.(2) Τελικά, εχθροί και φίλοι συμφωνούν σε μια διαπίστωση: Η κυβέρνηση Μακρόν βρίσκεται σε ανοικτή κρίση και είναι όσο ποτέ μισητή, αλλά πολλά, αν όχι τα πάντα, θα κριθούν από το κατά πόσο θα υπάρξει επέκταση και γενίκευση της απεργίας και στα “κάστρα” του ιδιωτικού τομέα. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, τότε θα αρκούσαν μερικά 24ωρα γενικής απεργίας για να σαρώσουν όχι μόνο το διαβόητο συνταξιοδοτικό νομοσχέδιο αλλά και την ίδια την κυβέρνηση Μακρόν…
Σημειώσεις
1. Βλέπε τα δυο προηγούμενα άρθρα μας για το ίδιο θέμα, το πρώτο γραμμένο στις 5 Δεκεμβρίου και το δεύτερο μια μέρα μετά τα Χριστούγεννα: https://www.contra-xreos.gr/arthra/1424-gallia-pros-mia-sotiria-koinoniki-ekriksi-istorikon-diastaseon.html
https://www.contra-xreos.gr/arthra/1429-gallia-to-megalytero-apergiako-tsounami.html
2. Δεν είναι τυχαίο ότι Χιλιανός υπουργός κάλεσε πρόσφατα την αστυνομία της χώρας του, που έχει ήδη δολοφονήσει πάνω από 30 διαδηλωτές και έχει ακρωτηριάσει πολλές εκατοντάδες άλλους κατά τους τελευταίους τρεις μήνες, “να ακολουθήσει το παράδειγμα της γαλλικής αστυνομίας” στο κατασταλτικό της έργο!
