Γαλλία: H μεγαλύτερη (ταξική) σύγκρουση τώρα κορυφώνεται...

Το λι­γό­τε­ρο που θα μπο­ρού­σα­με να πούμε για την -πά­ντα υπό εξέ­λι­ξη- με­γά­λη γαλ­λι­κή απερ­γία στις με­τα­φο­ρές, στην εκ­παί­δευ­ση, στην υγεία και αλλού, είναι ότι δεν έχει προη­γού­με­νο: Έχο­ντας ξε­κι­νή­σει πέ­ρυ­σι, στις 5 Δε­κεμ­βρί­ου, συ­μπλη­ρώ­νει ήδη 40 μέρες όχι μόνο απερ­γί­ας αλλά και συ­νε­χών κάθε λογής κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων και μα­ζι­κών δια­δη­λώ­σε­ων, ξε­περ­νώ­ντας έτσι σε διάρ­κεια ακόμα και την ιστο­ρι­κή απερ­γία του Μάη του 1968! Πρό­κει­ται αναμ­φί­βο­λα για τη με­γα­λύ­τε­ρη και την πιο ου­σια­στι­κή ερ­γα­τι­κή κι­νη­το­ποί­η­ση ενά­ντια στις νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες πο­λι­τι­κές και κυ­βερ­νή­σεις που έχει γνω­ρί­σει στα τε­λευ­ταία 40 χρό­νια όχι μόνο η Γαλ­λία αλλά και η Ευ­ρώ­πη και -ίσως- ολά­κε­ρος ο κό­σμος!...

Το πρώτο συ­μπέ­ρα­σμα βγαί­νει λοι­πόν αβί­α­στα: Οι Γάλ­λοι απερ­γοί, και μαζί τους και η κοι­νω­νία που τους συ­μπα­ρα­στέ­κε­ται, δεν αγω­νί­ζο­νται μόνο για πάρτη τους. Πα­λεύ­ουν και για εμάς. Και είναι ακρι­βώς επει­δή οι κυ­βερ­νώ­ντες και “οι από πάνω” κάθε χώρας γνω­ρί­ζουν πολύ καλά ότι αυτή μάχη είναι πολύ γε­νι­κό­τε­ρου εν­δια­φέ­ρο­ντος και κυ­ρί­ως,... συμ­φέ­ρο­ντος, που κά­νουν τα πάντα για να την απο­κρύ­ψουν από τους δι­κούς τους “από κάτω”, καθώς πι­στεύ­ουν -όχι άδι­κα- ότι θα μπο­ρού­σε να τους εμπνεύ­σει εξαι­ρε­τι­κά “επι­κίν­δυ­νες ιδέες”…

Το δεύ­τε­ρο συ­μπέ­ρα­σμα είναι και αυτό προ­φα­νές: Η μάχη που δί­νουν οι Γάλ­λοι απερ­γοί είναι κυ­ριο­λε­κτι­κά τι­τά­νια! Και αυτό όχι μόνο επει­δή έχουν να αντι­με­τω­πί­σουν ένα πα­νί­σχυ­ρο (τα­ξι­κό) αντί­πα­λο αλλά και επει­δή μετά από 40 μέρες απερ­γί­ας με μη­δε­νι­κές απο­δο­χές (!) απει­λού­νται άμεσα, αυτοί και οι οι­κο­γέ­νειές τους, από την πείνα, παρά την εκ­πλη­κτι­κή γεν­ναιο­δω­ρία της γαλ­λι­κής κοι­νω­νί­ας, που γε­μί­ζει τα απερ­για­κά τα­μεία όσο ποτέ άλ­λο­τε στο πα­ρελ­θόν. Όμως, όχι μόνο από την πείνα αλλά και από την εξά­ντλη­ση. Και για να πά­ρου­με μιαν ιδέα αυτής της τρο­με­ρής φυ­σι­κής εξά­ντλη­σης, αρκεί να σκε­φτού­με ότι ο Γάλ­λος απερ­γός ξυ­πνά­ει στις 3 το πρωί για να πάει στην απερ­για­κή φρου­ρά του στο αμα­ξο­στά­σιο ή αλλού, και τε­λειώ­νει την ημέρα του με τη βρα­δυ­νή απερ­για­κή του συ­νέ­λευ­ση που απο­φα­σί­ζει την “ανα­νέ­ω­ση” της απερ­γί­ας για ένα ακόμα 24ωρο. Και εν­διά­με­σα, ορ­γα­νώ­νει και με­τέ­χει σε (το­πι­κές και πα­νε­θνι­κές) πο­λύ­ω­ρες δια­δη­λώ­σεις, σε ποι­κί­λες συμ­βο­λι­κές κα­τα­λή­ψεις (π.χ. των γρα­φεί­ων του πα­γκό­σμιου γί­γα­ντα της ιδιω­τι­κής ασφά­λι­σης Black Rock), καθώς και σε δρά­σεις προ­πα­γάν­δι­σης της απερ­γί­ας σε χώ­ρους ερ­γα­σί­ας του ιδιω­τι­κού τομέα ή σε εμπο­ρι­κά κέ­ντρα και πλα­τεί­ες μι­κρών και με­γά­λων πό­λε­ων.

Τι κάνει λοι­πόν αυ­τούς τους Γάλ­λους απερ­γούς και τους χαλ­κέ­ντε­ρους νε­α­ρούς συν­δι­κα­λι­στές ηγέ­τες τους -όπως π.χ. ο γραμ­μα­τέ­ας σι­δη­δρο­μι­κών Πα­ρι­σιού της CGT Μπε­ραν­ζέ Σερ­νόν ή ο αντί­στοι­χος του της Sud-rail Φα­μπιέν Βιλ­ντιέ- να αντέ­χουν και να δη­λώ­νουν απο­φα­σι­σμέ­νοι να κρα­τή­σουν μέχρι την τε­λι­κή νίκη; Κα­τ’αρ­χήν, είναι η πε­ποί­θη­σή τους ότι πρό­κει­ται για τη ….μη­τέ­ρα όλων των κοι­νω­νι­κών μαχών, για τον ”Νυν υπέρ πά­ντων αγώνα” που θα κρί­νει τις τύχες των μι­σθω­τών και των κα­τα­πιε­σμέ­νων για τις πολ­λές επό­με­νες δε­κα­ε­τί­ες! Κα­τό­πιν, είναι ότι έχουν την πλειο­ψη­φία των πο­λι­τών μαζί τους, στο πλευ­ρό τους, και ενά­ντια στην κυ­βέρ­νη­ση, πα­ρό­λο που αυτοί οι πο­λί­τες, ει­δι­κά στο Πα­ρί­σι, αντι­με­τω­πί­ζουν κα­θη­με­ρι­νά μύρια σο­βα­ρά προ­βλή­μα­τα εξαι­τί­ας της απερ­γί­ας.(1)

Κυ­ρί­ως, είναι όμως ότι υπε­ρα­σπί­ζο­νται δυο κα­τα­κτή­σεις τους που δεν έχουν ιστο­ρι­κό προη­γού­με­νο: την πρω­το­φα­νή ενό­τη­τα των απερ­γών και το γε­γο­νός ότι αυτή η απερ­γία είναι δική τους και κα­νε­νός άλλου, ότι είναι αυτοί οι ίδιοι που την απο­φα­σί­ζουν κα­θη­με­ρι­νά και την δια­χει­ρί­ζο­νται δη­μο­κρα­τι­κά! Και πριν απ’ό­λα, η ενό­τη­τα που με­τα­φρά­ζε­ται στο ότι με­τέ­χουν όλοι, συν­δι­κα­λι­σμέ­νοι και μη, ισό­τι­μα στην απερ­γία και στην ορ­γά­νω­σή της πέρα από τις όποιες δια­φο­ρές που μπο­ρεί να υπάρ­χουν ανά­με­σα στα συν­δι­κά­τα τους και στις ηγε­σί­ες τους. Εδώ έχου­με μια κα­τά­κτη­ση ζω­τι­κής ση­μα­σί­ας που όμως δεν πέ­φτει από τον ου­ρα­νό αλλά είναι γνή­σιο τέκνο εντε­λώς συ­νει­δη­τών επι­λο­γών όπως η κα­τα­δί­κη των -πα­σί­γνω­στων αλ­λού- κα­τα­στρο­φι­κών πα­ρα­δο­σια­κών σε­χτα­ρι­σμών, που -όπως γνω­ρί­ζου­με πολύ καλά- συ­νο­δεύ­ο­νται συ­νή­θως από αμοι­βαί­ους αφο­ρι­σμούς και κα­τά­ρες, αν όχι ακόμα και από την άσκη­ση φυ­σι­κής βίας. Έτσι, μόνο με­γά­λη εντύ­πω­ση μπο­ρεί να προ­κα­λέ­σει στον Έλ­λη­να πα­ρα­τη­ρη­τή που είναι μα­θη­μέ­νος σε δια­με­τρι­κά αντί­θε­τες συ­μπε­ρι­φο­ρές, το θέαμα ακόμα και των πιο ρι­ζο­σπα­στών Γάλ­λων συν­δι­κα­λι­στών απερ­γών που δεν “κο­σμούν” ποτέ με βαριά κο­σμη­τι­κά επί­θε­τα ακόμα και τους πιο πα­ρα­δο­σια­κά “κί­τρι­νους” ηγέ­τες συν­δι­κά­των όπως η CFDT ή η Unsa που σπεύ­δουν να συ­νερ­γα­στούν με την κυ­βέρ­νη­ση στην προ­σπά­θειά τους να σπά­σουν την απερ­γία. Όπως επί­σης με­γά­λη εντύ­πω­ση του προ­ξε­νεί το θέαμα των ηγε­τών της ρι­ζο­σπα­στι­κής αρι­στε­ράς (Με­λαν­σόν, Μπε­ζαν­σε­νό,…) που δεν δι­στά­ζουν όχι μόνο να συ­νυ­πο­γρά­ψουν μα­νι­φέ­στα υπο­στή­ρι­ξης των απερ­γών μαζί με τον Γ.Γ. του Σο­σια­λι­στι­κού κόμ­μα­τος (στην κυ­βέρ­νη­ση του οποί­ου υπουρ­γός Οι­κο­νο­μι­κών διε­τέ­λε­σε εξάλ­λου ο ίδιος ο...Μα­κρόν), αλλά και κα­τε­βαί­νουν μαζί τους στις δια­δη­λώ­σεις ή ακόμα και στις απερ­για­κές φρου­ρές!

Το απο­τέ­λε­σμα αυτών των δη­μο­κρα­τι­κών συ­μπε­ρι­φο­ρών εκτί­θε­ται πια μπρο­στά μάτια όλων μας: Η βάση, τα μέλη των “κί­τρι­νων” συν­δι­κά­των πα­ρα­κού­ουν έμπρα­κτα τις ηγε­σί­ες τους, δεν τις ακο­λου­θούν και με­τέ­χουν ενερ­γά στην απερ­γία φτά­νο­ντας μά­λι­στα αρ­κε­τές φορές να γί­νο­νται ντε φάκτο ηγε­τι­κά στε­λέ­χη της! Γιατί; Μα, επει­δή οι αρι­στε­ροί συν­δι­κα­λι­στές και ερ­γά­τες φρό­ντι­σαν να μην κό­ψουν ποτέ τις γέ­φυ­ρες με αυ­τούς, αλλά αντι­κα­τέ­στη­σαν τους σε­χτα­ρι­σμούς και τους με­γα­λό­στο­μους αφο­ρι­σμούς με επι­χει­ρή­μα­τα και κυ­ρί­ως, με χει­ρο­πια­στές προ­τά­σεις κοι­νής ερ­γα­τι­κής δρά­σης και δη­μο­κρα­τι­κής (αυτο)ορ­γά­νω­σης της απερ­γί­ας στη βάση!

Σή­με­ρα, οι πά­ντες ομο­λο­γούν ότι μετά από σα­ρά­ντα μέρες πα­ρα­δειγ­μα­τι­κής απερ­γί­ας, το σχέ­διο της κυ­βέρ­νη­σης Μα­κρόν να σπά­σει την απερ­γία δι­χά­ζο­ντας τους απερ­γούς και κερ­δί­ζο­ντας τη μάχη της κοι­νής γνώ­μης, “σκα­λώ­νει” σε αυτήν ακρι­βώς την ενό­τη­τα των απερ­γών. Τι κι αν η ηγε­σία της CFDT και της Unsa σπεύ­δουν να απο­δε­χθούν με έκ­δη­λη ανα­κού­φι­ση τις εντε­λώς απα­τη­λές και στη­μέ­νες κυ­βερ­νη­τι­κές “πα­ρα­χω­ρή­σεις” στο συ­ντα­ξιο­δο­τι­κό; Τι κι αν οι στρα­τιές των δη­μο­σιο­γρα­φι­κών κο­λα­ού­ζων του Μα­κρόν προ­σπα­θούν να προ­ε­ξο­φλή­σουν το φυλ­λορ­ρό­η­μα της απερ­γί­ας δια­τυ­μπα­νί­ζο­ντας ότι “δια­σπά­στη­κε το συν­δι­κα­λι­στι­κό μέ­τω­πο”; Η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα τους δια­ψεύ­δει οι­κτρά καθώς το απερ­για­κό μέ­τω­πο πα­ρα­μέ­νει αρ­ρα­γές, με τα μέλη της CFDT και της Unsa να απο­δο­κι­μά­ζουν έμπρα­κτα τις ηγε­σί­ες τους και τα συν­δι­κά­τα των -πα­ρα­δο­σια­κά συ­ντη­ρη­τι­κό­τε­ρων- στε­λε­χών επι­χει­ρή­σε­ων να κρί­νουν αδια­νό­η­τη την δια­κο­πή της απερ­γί­ας.

Όλα αυτά δεν ση­μαί­νουν όμως παρά ένα μόνο πράγ­μα: Ότι η απερ­γία συ­νε­χί­ζε­ται χωρίς πά­ντως να μπο­ρεί να προ­ε­ξο­φλη­θεί η νίκη της. Όπως εξάλ­λου επα­να­λαμ­βά­νουν οι συν­δι­κα­λι­στές ηγέ­τες της, που απο­φεύ­γουν σαν το διά­ο­λο τις θριαμ­βο­λο­γί­ες και τα κού­φια λόγια, η μάχη που δί­νουν οι ηρω­ϊ­κοί Γάλ­λοι απερ­γοί είναι απί­στευ­τα σκλη­ρή και ο εχθρός αδυ­σώ­πη­τος και απο­φα­σι­σμέ­νος να κάνει τα πάντα χρη­σι­μο­ποιό­ντας κάθε μέσο για να επι­κρα­τή­σει.(2) Τε­λι­κά, εχθροί και φίλοι συμ­φω­νούν σε μια δια­πί­στω­ση: Η κυ­βέρ­νη­ση Μα­κρόν βρί­σκε­ται σε ανοι­κτή κρίση και είναι όσο ποτέ μι­ση­τή, αλλά πολλά, αν όχι τα πάντα, θα κρι­θούν από το κατά πόσο θα υπάρ­ξει επέ­κτα­ση και γε­νί­κευ­ση της απερ­γί­ας και στα “κά­στρα” του ιδιω­τι­κού τομέα. Αν συμ­βεί κάτι τέ­τοιο, τότε θα αρ­κού­σαν με­ρι­κά 24ωρα γε­νι­κής απερ­γί­ας για να σα­ρώ­σουν όχι μόνο το δια­βό­η­το συ­ντα­ξιο­δο­τι­κό νο­μο­σχέ­διο αλλά και την ίδια την κυ­βέρ­νη­ση Μα­κρόν…

Ση­μειώ­σεις

1. Βλέπε τα δυο προη­γού­με­να άρθρα μας για το ίδιο θέμα, το πρώτο γραμ­μέ­νο στις 5 Δε­κεμ­βρί­ου και το δεύ­τε­ρο μια μέρα μετά τα Χρι­στού­γεν­να: https://​www.​contra-​xreos.​gr/​arthra/​1424-​gallia-​pros-​mia-​sotiria-​koinoniki-​ekriksi-​istorikon-​diastaseon.​html

https://​www.​contra-​xreos.​gr/​arthra/​1429-​gallia-​to-​megalytero-​apergiako-​tsounami.​html

2. Δεν είναι τυ­χαίο ότι Χι­λια­νός υπουρ­γός κά­λε­σε πρό­σφα­τα την αστυ­νο­μία της χώρας του, που έχει ήδη δο­λο­φο­νή­σει πάνω από 30 δια­δη­λω­τές και έχει ακρω­τη­ριά­σει πολ­λές εκα­το­ντά­δες άλ­λους κατά τους τε­λευ­ταί­ους τρεις μήνες, “να ακο­λου­θή­σει το πα­ρά­δειγ­μα της γαλ­λι­κής αστυ­νο­μί­ας” στο κα­τα­σταλ­τι­κό της έργο!