Η μαζική και μαχητική αντίσταση ενάντια στο νόμο Ελ-Κομρί αντέχει και «βγάζει» αλώβητη τον τρίτο μήνα κινητοποιήσεων, ξεπερνώντας κάθε προσδοκία.
Το νέο κίνημα των πλατειών (Nuit Debout), ένα κίνημα που προέκυψε «από τα κάτω», κινητοποιεί καθημερινά πολλές χιλιάδες ανθρώπους επί 2 μήνες, κύρια τη νεολαία (μαθητές, φοιτητές, ανέργους-ελαστικά εργαζόμενους) παρά τις αλλεπάλληλες βίαιες προσπάθειες της κυβέρνησης Βαλς-Ολάντ να τελειώνει μαζί του. Χιλιάδες αγωνιστές και αγωνίστριες έχουν συλληφθεί αυτό το διάστημα (χίλιες συλλήψεις μόνο στις 17/5!), εκατοντάδες έχουν σταλεί στα νοσοκομεία εξαιτίας της αστυνομικής βίας.
Παρά την κακή κατάσταση της Αριστεράς και τη γραφειοκρατική παράλυση των υψηλόβαθμων συνδικαλιστικών ηγεσιών, το μέγεθος της επίθεσης (ο νόμος ουσιαστικά καταργεί κάθε εργατική προστασία και αφήνει τον κόσμο βορά στις ορέξεις των αφεντικών, με επιπτώσεις στο μισθό, το ωράριο εργασίας, την ευκολία απόλυσης) σε συνδυασμό με την πικρή νεοφιλελεύθερη πείρα των προηγούμενων ετών για εκατομμύρια Γάλλους διογκώνουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Μαζί με τους μικρότερους αλλά αυξανόμενους εργατικούς αγώνες και κινήματα της τελευταίας χρονιάς (που προθέρμαιναν το κλίμα) και τη συλλογική μνήμη της νίκης κατά του CPE (2006), προσφέρουν τμήμα της εξήγησης για την ως τώρα ανεξάντλητη δυναμική του «αυθόρμητου». Η κυβέρνηση Ολάντ που ανέλαβε ως «αριστερή» γεννώντας ελπίδες στα λαϊκά στρώματα, είχε ήδη περάσει δυο αντεργατικά πακέτα (νόμους Μακρόν και Ρεμπσαμέν) που συνέχιζαν το έργο των προηγούμενων δεξιών κυβερνήσεων. Έφτασε η στιγμή που το ποτήρι με τα επώδυνα μέτρα και τα ψέματα ξεχείλισε.
Το κίνημα των πλατειών επιβεβαιώνεται ως πηγή ριζοσπαστικοποίησης της κοινωνίας. Οι διαδηλωτές των πλατειών προσπάθησαν συστηματικά να στηρίξουν κάθε κλαδική εργατική κινητοποίηση που προέκυπτε, όπως ο αγώνας διαρκείας των σιδηροδρομικών. Αυτή η δράση έχει αρχίσει να παρουσιάζει αποτελέσματα: τροφοδότησε τη μαχητικότητα των μεταναστών – για παράδειγμα 300 μετανάστες κατέλαβαν εγκατελειμμένο σχολείο στο Παρίσι και μαζί με αλληλέγγυους συγκρούστηκαν με την αστυνομία στις αρχές του μήνα, κατά την προσπάθεια εκκένωσης. Μετά τις 10 Μαΐου, μέρα που ο νόμος εγκρίθηκε κατ’αρχήν με προεδρικό διάταγμα, προκηρύχθηκαν συντονισμένες απεργίες και διαδηλώσεις από πολλά συνδικάτα στις 17 και στις 19 Μαΐου. Και τις δυο αυτές μέρες εκατοντάδες χιλιάδες απεργοί βγήκαν στους δρόμους, περιφρούσησαν τις πλατείες, συμμετείχαν στις απεργιακές φρουρές, πιάνοντας το νήμα εκεί που το άφησε η μεγάλη κινητοποίηση στις 28/4.
Αναβρασμός
Παράλληλα, μια σειρά χώροι εργασίας ξεκίνησαν απεργίες διαρκείας μέσα από αποφάσεις μαζικών συνελεύσεων: οι εργαζόμενοι στα διυλιστήρια, στα ταχυδρομεία, στα νοσοκομεία, σε διάφορα εργοστάσια πλαισίωσαν τους σιδηροδρομικούς που συνεχίζουν. Λιμενεργάτες, σιδηροδρομικοί, οδηγοί φορτηγών κι άλλοι εργατικοί κλάδοι από κοινού με αλληλέγγυους και αγωνιστές του Nuit Debout πραγματοποιούν μπλόκα σε σιδηροδρομικούς σταθμούς, αεροδρόμια, λιμάνια, λεωφόρους και αποθήκες καυσίμων. Αναβρασμός υπάρχει και στα πυρηνικά εργοστάσια που παράγουν το 75% της ηλεκτρικής ενέργειας της χώρας. 16 στα 19 εργοστάσια συμμετείχαν στη σημερινή απεργία (26/5), της οποίας οι συγκεντρώσεις αναμενόταν να είναι εξίσου μεγάλες. 6 στα 8 διυλιστήρια της Γαλλίας έχουν καταληφθεί από τους εργάτες τους, με το ένα τρίτο της Γαλλίας να έχει στερέψει ήδη από καύσιμα. Σε απεργία διαρκείας στα ΜΜΜ του Παρισιού, καλεί απο τις 2 Ιουνίου το συνδικάτο CGT.
Ενώ ο Ολάντ δεν κάνει πίσω και δηλώνει όπως ο φίλος του ο Τσίπρας ότι ... σύντομα έρχεται η ανάπτυξη, η κυβέρνηση συνεχίζει να κλυδωνίζεται από τους διαφωνούντες στη βάση του Σοσιαλιστικού Κόμματος αλλά και στην κοινοβουλευτική της ομάδα. Ποντάρει στην κόπωση του κινήματος και στο μακρύ της χέρι μέσα στα συνδικάτα (τους ελεγχόμενους γραφειοκράτες) για να μην κλιμακωθεί η αντίσταση σε Γενική Απεργία. Απειλεί με ακόμη πιο βίαιη καταστολή (με προληπτικές συλλήψεις και ακροδεξιούς κουκουλοφόρους στις διαδηλώσεις), και για άλλη μια φορά παρέτεινε από τη Βουλή το νόμο έκτακτης ανάγκης μέχρι τον Ιούλιο. Χρησιμοποιώντας αυτό το νόμο έστειλε στα σπίτια δεκάδων αγωνιστών αποφάσεις με τις οποίες τους απαγορεύει να παραβρίσκονται σε διαδηλώσεις (!).
Πολιτικός Αντίκτυπος
Κάνοντας αυτά το ΣΚ, δηλαδή τα αντίθετα από αυτά για τα οποία εκλέχτηκε, είναι καταδικασμένο να συνεχίσει να καταρρέει μαζικά και ραγδαία στις συνειδήσεις του κόσμου. Μάλιστα, ρίχνοντας κάθε μάσκα «δημοκρατικής ευαισθησίας» υπονομεύει και την τελευταία ελπίδα να επιβιώσει, δηλαδή το επιχείρημα ότι ...αποτελεί φράγμα στην Ακροδεξιά. Η Δεξιά του Σαρκοζί έχει τα δικά της εσωτερικά προβλήματα κι επί της ουσίας συμφωνεί με την αντεργατική επίθεση. Το πιο σημαντικό όμως επίτευγμα του κινήματος ότι έχει θάψει την ακροδεξιά ατζέντα (ρατσισμός, ισλαμοφοβία, κατάσταση έκτακτης ανάγκης, απαγόρευση διαδηλώσεων, νόμος και τάξη) και το κλίμα «επέλασης» του Εθνικού Μετώπου της Λεπέν. Είναι εντυπωσιακό ότι ενώ εκατομμύρια ντόπιοι, μετανάστες και πρόσφυγες, Άραβες και Χριστιανοί, λευκοί και μαύροι αγωνίζονται από κοινού στους δρόμους επί σχεδόν τρεις μήνες, η Ακροδεξιά που διεκδικούσε μέχρι πρότινος «αντισυστημική» ψήφο έχει χαθεί από την επικαιρότητα. Το καλύτερο που μπόρεσε να κάνει το κόμμα της Λεπέν για το ζήτημα, ήταν να στραφεί ενάντια στο κίνημα (που έχει τη στήριξη των ¾ της κοινωνίας) και να συμμετάσχει σε πορεία των μπάτσων που διαμαρτύρονταν…για το μίσος των διαδηλωτών ενάντια στην αστυνομία- μια συγκέντρωση που με το ζόρι μάζεψε 1.000 άτομα την προηγούμενη βδομάδα. Ο καλύτερος τρόπος για να «κουρευτεί» και να ξεβρακωθεί η ακροδεξιά είναι άνοδος της αυτοπεποίθησης και της μαχητικότητας του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος.
Ως τώρα η πίεση της κοινωνίας παρασέρνει τμήματα των συνδικαλιστικών ηγεσιών, ενώ ασκεί ασφυκτική πίεση και στους βουλευτές. Αρκετά συνδικάτα ζητούν την παραίτηση της κυβέρνησης και καλούν σε πανεθνική κινητοποίηση στο Παρίσι στις 14 Ιουνίου. Το νομοσχέδιο πρέπει να περάσει από την γερουσία για επικύρωση και θα επιστρέψει στο κοινοβούλιο τον Ιούλιο για την οριστική επικύρωση. Άρα η μάχη παρατείνεται κι η έκβασή της είναι ανοιχτή . Η νεολαία αντέχει – η εργατική τάξη βρυχάται. Αυτό που λείπει είναι ο κρίκος μιας πραγματικά γενικής απεργίας που θα κάνει τους χιλιάδες διαδηλωτές εκατομμύρια. Αυτό το ενδεχόμενο σήμερα έρχεται πιο κοντά. Η πολιτική κρίση ωριμάζει στη δεύτερη ισχυρότερη χώρα της Ευρωζώνης. Η Αριστερά ήδη δείχνει ανοδική τροχιά στις δημοσκοπήσεις για τις Προεδρικές εκλογές της επόμενης χρονιάς, αλλά οι εξελίξεις θα σφραγιστούν οριστικά από την κατάληξη του κινήματος. Οι αγωνιστές και οι αγωνίστριες στη Γαλλία έχουν την αλληλεγγύη μας. Που θα γίνει πραγματική στήριξη μόνο αν ακολουθήσουμε το παράδειγμά τους, ενάντια στο Μνημόνιο διαρκείας του φίλου του Ολάντ, του πρωθυπουργού-μαριονέτας του κεφαλαίου και των δανειστών, Αλέξη Τσίπρα.
