Γάζα: Ένα δώρο και δεν αξίζουν όλοι να το λάβουν

Αλλά στη διάρκεια της εμπλοκής μου έχω επίσης βιώσει και πρακτικές κενού ανέξοδου συμβολισμού (στμ: tokenism στο πρωτότυπο) και επιφανειακής αλληλεγγύης μπροστά σε μια γενοκτονία. Επί 8 μήνες, ή πιο σωστά σε όλη τη διάρκεια της ζωής μου, είχα εκπαιδευτεί να αποδέχομαι χωρίς καμία κρίση οποιαδήποτε υποστήριξη προσφερόταν σε εμένα/σε εμάς ως λαό και να δείχνω ευγνωμοσύνη για αυτήν. Αλλά αυτή η αποδοχή προκύπτει από μια σκοτεινή και άσχημη αφετηρία, από μια αποικιοκρατούμενη νοοτροπία. Όταν λίγες μέρες πριν, προσεγγίστηκα για μια συνέντευξη, ένιωσα -σε ένα πνεύμα ευαλωτότητας, ανοιχτότητας και ειλικρινούς ελπίδας για αλλαγή- ότι θα έπρεπε να απελευθερωθώ από κάθε δισταγμό και να ξεμάθω τα χρόνια απόκρυψης της αλήθειας για το πώς είναι να είσαι Παλαιστίνια στην πλευρά του αποδέκτη. Η δήλωση που ακολουθεί αποσκοπεί στο να προχωρήσει πραγματικά η συζήτηση και να ξεπεράσουμε τους φολκλορικούς τρόπους αλληλεγγύης που είναι σαφές ότι δεν έχουν αντίκτυπο στις αποικιοκρατικές δυνάμεις. Και γίνεται με την ελπίδα να οικοδομήσουμε ισχυρότερους τρόπους να συνεργαζόμαστε και να ζούμε μαζί.  

---

Γάζα: Ένα δώρο και δεν αξίζουν όλοι να το λάβουν

Εδώ και 265 μέρες, οι άντρες, οι γυναίκες και τα παιδιά της χώρας μου ταπεινώνονται, εκτοπίζονται, αποστερούνται αυτά που τους ανήκουν, αρπάζονται ως όμηροι, βασανίζονται, τραυματίζονται, βιάζονται, οδηγούνται σε λιμοκτονία και σκοτώνονται, ώστε ο ηθικά ταραγμένος πλανήτης να παρακολουθεί και να φιλοσοφεί για το πώς θα αντιμετωπίσει τον δικό του ρατσισμό, σεξισμό, ανισότητες, διεφθαρμένα ήθη, πτώση πολιτισμών, στρεβλές θρησκευτικές θεωρίες, βαθιά ριζωμένο αντισημιτισμό, ομοφοβία, μισαλλοδοξία και πολύ πολύ φτωχή φαντασία. 

Οι επαναλαμβανόμενες πράξεις προδοσίας, ειδικά από εκείνους που θέλουν να κρύψουν τη συνενοχή τους σε εγκλήματα πολέμου χρησιμοποιώντας το μανδύα των πολιτισμικών συναντήσεων, το μόνο που κάνουν είναι να μετατρέπουν τις τραγωδίες μας σε θέαμα. Οι προθέσεις τους δεν είναι καθόλου καλοπροαίρετες: Αντίθετα, έχουν ως στόχο να παρέχουν ένα αίσθημα αυτοδικαίωσης στα ηθικά αναστατωμένα ακροατήριά τους, ή χειρότερα να αποσπάσουν την προσοχή από την συνενοχή τους ενώ επιδεινώνουν τις πληγές που κουβαλάμε.  

Η επιτελεστική ενασχόληση, οι πράξεις και οι δηλώσεις που μοιάζουν υποστηρικτικές αλλά είναι κατά βάση επιφανειακές, έχουν γίνει κυρίαρχο ζήτημα στις συζητήσεις για την Παλαιστίνη. Πολλά άτομα και οργανώσεις περιορίζουν την συμμετοχή τους σε συμβολικές χειρονομίες, όπως αναρτήσεις στα σόσιαλμίντια, δημόσιες δηλώσεις, προβολές ταινιών και συναυλίες. Ενώ οι δράσεις αυτές μπορούν  να ευαισθητοποιήσουν, συχνά δεν έχουν την συνέχεια που απαιτείται για μια ουσιαστική υποστήριξη και δεν καταφέρνουν να πιέσουν τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής να λάβουν συγκεκριμένα μέτρα.

Επιπλέον, οι Παλαιστινιακές οπτικές συχνά περιθωριοποιούνται ή γίνονται αντικείμενο οικειοποίησης, για να ευνοηθούν φωνές που είναι πιο εύπεπτες για τα δυτικά ακροατήρια. Αυτό υπονομεύει την ιδιότητα των Παλαιστινίων ως ενεργό   υποκείμενο και αποσπά την προσοχή από τις βιωμένες εμπειρίες και τα αιτήματά τους. Στην πραγματικότητα, συχνά η συζήτηση κυριαρχείται από άτομα που έχουν ως προτεραιότητα περισσότερο να προβάλουν τους εαυτούς τους ως συμμάχους παρά να κατανοήσουν αυθεντικά και να αντιμετωπίσουν τις ανάγκες των Παλαιστινίων. Κατά συνέπεια, τα κεντρικά ζητήματα αμβλύνονται και η εστίαση στρέφεται προς αφηγήσεις που δεν αμφισβητούν την υπάρχουσα κατάσταση πραγμάτων. 

Η πραγματική απελευθέρωση απαιτεί μια δέσμευση στη δικαιοσύνη, την ισότητα και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Για την Παλαιστίνη, αυτό συνεπάγεται την αντιμετώπιση δυσάρεστων αληθειών και την πραγματοποίηση σημαντικών θυσιών.

Και η καλύτερη αφετηρία για αυτό είναι η παραδοχή των ιστορικών αδικιών που οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση. Αυτό περιλαμβάνει την αναγνώριση της Νάκμπα του 1948, την παραδοχή ότι το Ισραήλ είναι ένα αποικιακό σχέδιο και ότι ολόκληρη η Παλαιστίνη είναι μια κλεμμένη γη. 

Η γενναιοδωρία αποτελεί θεμέλιο λίθο της Παλαιστινιακής ταυτότητας, μια γενναιοδωρία που υπερβαίνει τα απλά οικονομικά μέσα και πηγάζει από τα βάθη της καρδιάς. Δυστυχώς, το βρίσκω αδύνατο να προσφέρω μια τέτοια πηγή πνεύματος σε χώρους που επιμένουν να συγκαλύπτουν τον βαθιά ριζωμένο αντισημιτισμό τους μέσα από την υποστήριξή τους στην Ισραηλινή γενοκτονία σε βάρος του λαού μου. Το να μιλάμε για τη Γάζα είναι ένα πολύτιμο δώρο το οποίο είμαι αποφασιστικά απρόθυμη να παραχωρήσω, και οι πρωτοφανείς θυσίες δεν πρέπει να απομειωθούν σε κενό ανέξοδο συμβολισμό (tokenism).

*Παλαιστίνια ποιήτρια και αγωνίστρια, διευθύντρια του Φεστιβάλ Παλαιστινιακού Κινηματογράφου Αθήνας

**Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά